مراتب انتظار فرج چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

مراتب انتظار فرج چیست؟ (پرسش) (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۳۰ سپتامبر ۲۰۱۹، ساعت ۱۲:۳۶

۱۱٬۹۰۸ بایت اضافه‌شده ، ‏۳۰ سپتامبر ۲۰۱۹

←‏پاسخ‌های دیگر

دیداریویکی‌متن

Msadeq

مدیران

۱۱۵٬۱۸۳

ویرایش

@@ خط ۴۱: / خط ۴۱: @@
 [[پرونده:11103489.jpg|100px|right|بندانگشتی|[[مهدی نیلی‌پور]]]]
 ::::::حجت الاسلام و المسلمین '''[[مهدی نیلی‌پور]]'''، در کتاب ''«[[انتظار و وظایف منتظران ۱ (کتاب)|انتظار و وظایف منتظران]]»'' در این‌باره گفته است:
-:::::#«'''[[انتظار]] در جهت [[گشایش]] امور شخصی:''' اولین و ضعیف‌ترین مراتب [[انتظار]]، [[انتظار]] به جهت [[گشایش]] در امور شخصی خود و [[فتح]] و [[فرج]] غصه‌ها و ناگواری‌های فردی می‌باشد، البته همین امور شخصی گاهی غصه‌های [[زندگی مادی]] و امور عادی خود است و گاهی دردها و غصه‌های [[معنوی]] که [[انسان]] در [[دل]] دارد و خواستار [[گشایش]] آن با [[فرج امام زمان]]{{ع}} است. وجود [[مبارک]] [[حضرت مهدی]]{{ع}} در [[توقیع]] شریفی که به [[محمد بن عثمان]] العمری ارسال داشت بعد از جواب سؤالات [[اسحاق بن یعقوب]] می‌فرمایند: "برای [[تعجیل در فرج]] بسیار [[دعا]] کنید که آن [[فرج]] خود شماست"<ref>{{متن حدیث|وَ أَكْثِرُوا الدُّعَاءَ بِتَعْجِيلِ الْفَرَجِ فَإِنَّ ذَلِكَ فَرَجُكُمْ}}؛ الغیبة للطوسی / ص ۲۹۲.</ref>. در [[دعای افتتاح]] می‌خوانیم: {{متن حدیث|اللَّهُمَّ الْمُمْ بِهِ شَعْثَنَا وَ اشْعَبْ بِهِ صَدْعَنَا وَ ارْتُقْ بِهِ فَتْقَنَا وَ كَثِّرْ بِهِ قِلَّتَنَا وَ أَعْزِزْ بِهِ ذِلَّتَنَا... وَ اجْبُرْ بِهِ فَقْرَنَا وَ سُدَّ بِهِ خَلَّتَنَا وَ يَسِّرْ بِهِ عُسْرَنَا وَ...}}<ref>"خداوندا پراکندگی ما را به وسیله او جمع کن و گسیختگی‌مان را دور کن و پریشانی‌ها را بدو پیوست کن و کمی ما را به وسیله او زیاد کن و [[ذلت]] ما را به وسیله او تبدیل به [[عزت]] کن و... [[فقر]] ما را به وسیله او جبران کن و شکاف و [[تفرقه]] ما را به او برطرف کن و [[سختی]] ما را به وسیله او آسان کن و..."</ref>
+:::::#«'''[[انتظار]] در جهت [[گشایش]] امور شخصی:''' اولین و ضعیف‌ترین مراتب [[انتظار]]، [[انتظار]] به جهت [[گشایش]] در امور شخصی خود و [[فتح]] و [[فرج]] غصه‌ها و ناگواری‌های فردی می‌باشد، البته همین امور شخصی گاهی غصه‌های [[زندگی مادی]] و امور عادی خود است و گاهی دردها و غصه‌های [[معنوی]] که [[انسان]] در [[دل]] دارد و خواستار [[گشایش]] آن با [[فرج امام زمان]]{{ع}} است. وجود [[مبارک]] [[حضرت مهدی]]{{ع}} در [[توقیع]] شریفی که به [[محمد بن عثمان]] العمری ارسال داشت بعد از جواب سؤالات [[اسحاق بن یعقوب]] می‌فرمایند: "برای [[تعجیل در فرج]] بسیار [[دعا]] کنید که آن [[فرج]] خود شماست"<ref>{{متن حدیث|وَ أَكْثِرُوا الدُّعَاءَ بِتَعْجِيلِ الْفَرَجِ فَإِنَّ ذَلِكَ فَرَجُكُمْ}}؛ الغیبة للطوسی، ص ۲۹۲.</ref>. در [[دعای افتتاح]] می‌خوانیم: {{متن حدیث|اللَّهُمَّ الْمُمْ بِهِ شَعْثَنَا وَ اشْعَبْ بِهِ صَدْعَنَا وَ ارْتُقْ بِهِ فَتْقَنَا وَ كَثِّرْ بِهِ قِلَّتَنَا وَ أَعْزِزْ بِهِ ذِلَّتَنَا... وَ اجْبُرْ بِهِ فَقْرَنَا وَ سُدَّ بِهِ خَلَّتَنَا وَ يَسِّرْ بِهِ عُسْرَنَا وَ...}}<ref>"خداوندا پراکندگی ما را به وسیله او جمع کن و گسیختگی‌مان را دور کن و پریشانی‌ها را بدو پیوست کن و کمی ما را به وسیله او زیاد کن و [[ذلت]] ما را به وسیله او تبدیل به [[عزت]] کن و... [[فقر]] ما را به وسیله او جبران کن و شکاف و [[تفرقه]] ما را به او برطرف کن و [[سختی]] ما را به وسیله او آسان کن و..."</ref>
-:::::#'''[[انتظار]] جهت [[گشایش]] در امور [[مؤمنین]]:''' دومین مرتبه [[انتظار]]، [[انتظار]] برای رفع مشکلات از [[جامعه]] ایمانی و آحاد [[مؤمنین]] و موحدین است، مشکلاتی که از جهت مادی و [[معنوی]]؛ [[دینی]] و دنیائی [[مؤمنین]] را محاصره نموده و آنان را در نوعی سرگردانی و بی‌سامانی قرار داده است. [[حضرت سجاد]]{{ع}} می‌فرمایند:"زمانی که [[قائم]] ما [[قیام]] کند [[خداوند]] آفت را از [[شیعیان]] ما بزداید و دل‌های آنان را چون پاره‌های (سخت و تزلزل‌ناپذیر) کند و هر مرد آنان را [[قدرت]] [[چهل]] مرد دهد. آنان [[فرمانروا]] و سالار [[جهان]] خواهند بود" <ref>{{متن حدیث|إِذَا قَامَ قَائِمُنَا أَذْهَبَ اللَّهُ عَنْ شِيعَتِنَا الْعَاهَةَ وَ جَعَلَ قُلُوبَهُمْ كَزُبَرِ الْحَدِيدِ وَ جَعَلَ قُوَّةَ الرَّجُلِ مِنْهُمْ قُوَّةَ أَرْبَعِينَ رَجُلًا وَ يَكُونُونَ حُكَّامَ الْأَرْضِ وَ سَنَامَهَا}}؛ میزان الحکمه / ح ۱۲۴۰.</ref>. [[حضرت باقر]]{{ع}} می‌فرمایند:"هر گاه زمان ما ([[ظهور]] ما) فرا رسد و [[مهدی]] ما بیاید، [[شیعه]] ما از شیر دلیرتر و از سر نیزه برنده‌تر خواهد بود..."<ref>{{متن حدیث|إِذَا وَقَعَ أَمْرُنَا وَ جَاءَ مَهْدِيُّنَا كَانَ الرَّجُلُ مِنْ شِيعَتِنَا أَجْرَى مِنْ لَيْثٍ وَ أَمْضَى مِنْ سِنَانٍ...}}؛ میزان الحکمة، ح ۱۲۳۲.</ref>. [[حضرت علی]]{{ع}} می‌فرمایند:"با [[مهدی]] ما [[حجت‌ها]] تمام می‌شود، او پایان‌بخش [[امامان]] و [[نجات‌بخش]] [[امت]] و منتهای [[نور]] است"<ref>{{متن حدیث|بِمَهْدِيِّنَا تَنْقَطِعُ الْحُجَجُ فَهُوَ خَاتَمُ الْأَئِمَّةِ وَ مُنْقِذُ الْأُمَّةِ وَ مُنْتَهَى النُّورِ}}؛ میزان الحکمه / ح ۱۱۶۶.</ref>. در [[دعای افتتاح]] چنین می‌خوانیم:"خدایا ما به سوی تو، از دوری پیغمبرمان (صلواتت بر او و بر آل او) و [[غایب]] بودن ولی‌مان شکایت می‌کنیم"<ref>{{متن حدیث|اللَّهُمَّ إِنَّا نَشْكُو إِلَيْكَ فَقْدَ نَبِيِّنَا{{صل}} وَ غَيْبَةَ وَلِيِّنَا}}.</ref>. همچنین در [[دعای عهد]] با [[امام زمان]]{{ع}}<ref>مفاتیح‌الجنان شیخ عباس قمی / ص ۹۰۴.</ref> می‌خوانیم:"خداوندا با حضور [[حضرت]]{{ع}} این گرفتاری را از این [[امت]] برطرف کن و [[ظهور]] او را برای ما نزدیک کن"<ref>{{متن حدیث|اللَّهُمَّ اكْشِفْ هَذِهِ الْغُمَّةَ عَنْ هَذِهِ الْأُمَّةِ بِحُضُورِهِ وَ عَجِّلْ لَنَا ظُهُورَهُ...}}.</ref>
+:::::#'''[[انتظار]] جهت [[گشایش]] در امور [[مؤمنین]]:''' دومین مرتبه [[انتظار]]، [[انتظار]] برای رفع مشکلات از [[جامعه]] ایمانی و آحاد [[مؤمنین]] و موحدین است، مشکلاتی که از جهت مادی و [[معنوی]]؛ [[دینی]] و دنیائی [[مؤمنین]] را محاصره نموده و آنان را در نوعی سرگردانی و بی‌سامانی قرار داده است. [[حضرت سجاد]]{{ع}} می‌فرمایند:"زمانی که [[قائم]] ما [[قیام]] کند [[خداوند]] آفت را از [[شیعیان]] ما بزداید و دل‌های آنان را چون پاره‌های (سخت و تزلزل‌ناپذیر) کند و هر مرد آنان را [[قدرت]] [[چهل]] مرد دهد. آنان [[فرمانروا]] و سالار [[جهان]] خواهند بود" <ref>{{متن حدیث|إِذَا قَامَ قَائِمُنَا أَذْهَبَ اللَّهُ عَنْ شِيعَتِنَا الْعَاهَةَ وَ جَعَلَ قُلُوبَهُمْ كَزُبَرِ الْحَدِيدِ وَ جَعَلَ قُوَّةَ الرَّجُلِ مِنْهُمْ قُوَّةَ أَرْبَعِينَ رَجُلًا وَ يَكُونُونَ حُكَّامَ الْأَرْضِ وَ سَنَامَهَا}}؛ میزان الحکمه، ح ۱۲۴۰.</ref>. [[حضرت باقر]]{{ع}} می‌فرمایند:"هر گاه زمان ما ([[ظهور]] ما) فرا رسد و [[مهدی]] ما بیاید، [[شیعه]] ما از شیر دلیرتر و از سر نیزه برنده‌تر خواهد بود..."<ref>{{متن حدیث|إِذَا وَقَعَ أَمْرُنَا وَ جَاءَ مَهْدِيُّنَا كَانَ الرَّجُلُ مِنْ شِيعَتِنَا أَجْرَى مِنْ لَيْثٍ وَ أَمْضَى مِنْ سِنَانٍ...}}؛ میزان الحکمة، ح ۱۲۳۲.</ref>. [[حضرت علی]]{{ع}} می‌فرمایند:"با [[مهدی]] ما [[حجت‌ها]] تمام می‌شود، او پایان‌بخش [[امامان]] و [[نجات‌بخش]] [[امت]] و منتهای [[نور]] است"<ref>{{متن حدیث|بِمَهْدِيِّنَا تَنْقَطِعُ الْحُجَجُ فَهُوَ خَاتَمُ الْأَئِمَّةِ وَ مُنْقِذُ الْأُمَّةِ وَ مُنْتَهَى النُّورِ}}؛ میزان الحکمه / ح ۱۱۶۶.</ref>. در [[دعای افتتاح]] چنین می‌خوانیم:"خدایا ما به سوی تو، از دوری پیغمبرمان (صلواتت بر او و بر آل او) و [[غایب]] بودن ولی‌مان شکایت می‌کنیم"<ref>{{متن حدیث|اللَّهُمَّ إِنَّا نَشْكُو إِلَيْكَ فَقْدَ نَبِيِّنَا{{صل}} وَ غَيْبَةَ وَلِيِّنَا}}.</ref>. همچنین در [[دعای عهد]] با [[امام زمان]]{{ع}}<ref>مفاتیح‌الجنان شیخ عباس قمی، ص ۹۰۴.</ref> می‌خوانیم:"خداوندا با حضور [[حضرت]]{{ع}} این گرفتاری را از این [[امت]] برطرف کن و [[ظهور]] او را برای ما نزدیک کن"<ref>{{متن حدیث|اللَّهُمَّ اكْشِفْ هَذِهِ الْغُمَّةَ عَنْ هَذِهِ الْأُمَّةِ بِحُضُورِهِ وَ عَجِّلْ لَنَا ظُهُورَهُ...}}.</ref>
-:::::#'''[[انتظار]] در جهت [[گشایش]] امور آحاد انسانی:''' سومین مرتبه [[انتظار]]، [[انتظار]] برای [[گشایش]] در امور [[جامعه جهانی]] و همه آحاد و ساکنین [[زمین]] است، چرا که [[ظهور امام عصر]]{{ع}} نویدبخش [[امنیت]] و [[عدالت جهانی]] است و از [[برکات]] و آثار آن، همه اهل [[زمین]] برخوردار خواهند شد. [[حضرت باقر]]{{ع}} می‌فرمایند:"زمانی که [[قائم]] به پا خیزد، [[ایمان]] را به هر [[دشمن]] [[کینه‌توزی]] عرضه می‌کند، اگر از [[جان]] و [[دل]] [[ایمان]] نیاورد، گردنش زده می‌شود، یا همچون ذمیان امروز [[جزیه]] می‌پردازد و به کمر او زنار می‌بندد و آنان را از [[شهرها]]، به حومه‌ها و روستاها بیرون می‌کند"<ref>{{متن حدیث|إِذَا قَامَ الْقَائِمُ عَرَضَ الْإِيمَانَ عَلَى كُلِّ نَاصِبٍ فَإِنْ دَخَلَ فِيهِ بِحَقِيقَةٍ وَ إِلَّا ضَرَبَ عُنُقَهُ أَوْ يُؤَدِّيَ الْجِزْيَةَ كَمَا يُؤَدِّيهَا الْيَوْمَ أَهْلُ الذِّمَّةِ وَ يَشُدُّ عَلَى وَسَطِهِ الْهِمْيَانَ وَ يُخْرِجُهُمْ مِنَ الْأَمْصَارِ إِلَى السَّوَادِ}}؛ میزان الحکمة / ح ۱۲۴۸.</ref>. در [[دعای عهد]] با [[امام زمان]]{{ع}}<ref>مفاتیح‌الجنان شیخ عباس قمی / ص ۹۰۴.</ref> می‌خوانیم:"خداوندا او را [[پناهگاه]] [[بندگان]] مظلومت قرار بده..."<ref>{{متن حدیث|وَ اجْعَلْهُ اللَّهُمَّ مَفْزَعاً لِمَظْلُومِ عِبَادِكَ...}}.</ref>
+:::::#'''[[انتظار]] در جهت [[گشایش]] امور آحاد انسانی:''' سومین مرتبه [[انتظار]]، [[انتظار]] برای [[گشایش]] در امور [[جامعه جهانی]] و همه آحاد و ساکنین [[زمین]] است، چرا که [[ظهور امام عصر]]{{ع}} نویدبخش [[امنیت]] و [[عدالت جهانی]] است و از [[برکات]] و آثار آن، همه اهل [[زمین]] برخوردار خواهند شد. [[حضرت باقر]]{{ع}} می‌فرمایند:"زمانی که [[قائم]] به پا خیزد، [[ایمان]] را به هر [[دشمن]] [[کینه‌توزی]] عرضه می‌کند، اگر از [[جان]] و [[دل]] [[ایمان]] نیاورد، گردنش زده می‌شود، یا همچون ذمیان امروز [[جزیه]] می‌پردازد و به کمر او زنار می‌بندد و آنان را از [[شهرها]]، به حومه‌ها و روستاها بیرون می‌کند"<ref>{{متن حدیث|إِذَا قَامَ الْقَائِمُ عَرَضَ الْإِيمَانَ عَلَى كُلِّ نَاصِبٍ فَإِنْ دَخَلَ فِيهِ بِحَقِيقَةٍ وَ إِلَّا ضَرَبَ عُنُقَهُ أَوْ يُؤَدِّيَ الْجِزْيَةَ كَمَا يُؤَدِّيهَا الْيَوْمَ أَهْلُ الذِّمَّةِ وَ يَشُدُّ عَلَى وَسَطِهِ الْهِمْيَانَ وَ يُخْرِجُهُمْ مِنَ الْأَمْصَارِ إِلَى السَّوَادِ}}؛ میزان الحکمة، ح ۱۲۴۸.</ref>. در [[دعای عهد]] با [[امام زمان]]{{ع}}<ref>مفاتیح‌الجنان شیخ عباس قمی، ص ۹۰۴.</ref> می‌خوانیم:"خداوندا او را [[پناهگاه]] [[بندگان]] مظلومت قرار بده..."<ref>{{متن حدیث|وَ اجْعَلْهُ اللَّهُمَّ مَفْزَعاً لِمَظْلُومِ عِبَادِكَ...}}.</ref>
 :::::#'''[[انتظار]] جهت [[گشایش]] امور جامدات، گیاهان و حیوانات:''' چهارمین مرتبه [[انتظار]]، [[انتظار]] برای [[گشایش]] در حیات حیوانات و گیاهان و جمادات است، چرا که با امر [[فرج]] در [[زمین]] و زمان و عالم نباتات و حیوانات نیز تحولات مثبت ایجاد خواهد شد و دامنه [[ظهور]] و شعاع [[نور]] آن شامل حال آنان نیز می‌گردد. همچنان‌که در [[عصر غیبت]] می‌خوانیم: {{متن حدیث|ظَهَرَ الْفَسَادُ فِي الْبَرِّ وَ الْبَحْرِ بِمَا كَسَبَتْ أَيْدِي النَّاسِ}}. [[پیامبر اکرم]]{{صل}} فرمودند: "او [[زمین]] را، همچنان که آکنده از [[ستم]] و [[بیداد]] شده، از [[عدل و داد]] پر می‌کند. [[آسمان]] از ریختن نزولاتش هیچ دریغ نمی‌ورزد و [[زمین]] از رویاندن گیاهانش" <ref>{{متن حدیث|فَيَمْلَأُهَا عَدْلاً و قِسْطاً كَمَا مُلِئَتْ جَوْراً وَ ظُلْماً فَلاَ تَمْنَعُ السَّمَاءُ شَيْئاً مِنْ قَطْرِهَا وَ لَا الْأَرْضُ مِنْ نَبَاتِهَا}}؛ میزان الحکمه / ح ۱۲۴۴.</ref>. [[حضرت علی]]{{ع}} فرمودند: "زمانی که [[قائم]] ما [[قیام]] کند [[آسمان]] نزولات خود را فرو ریزد و [[زمین]] گیاهانش را برویاند و [[کینه]] و [[دشمنی]] از دل‌های [[بندگان]] رخت بربندد و درندگان و چرندگان با هم بسازند چندان که [[زنان]] [[زیور]] (زنبیل) به سر [[عراق]] را تا [[شام]] می‌پیمایند و جز بر علف و سبزه گام نمی‌نهند و هیچ درنده‌ای آنها را آشفته و هراسان نمی‌کند"<ref>{{متن حدیث|لَوْ قَدْ قَامَ قَائِمُنَا لَأَنْزَلَتِ السَّمَاءُ قَطْرَهَا وَ لَأَخْرَجَتِ الْأَرْضُ نَبَاتَهَا وَ ذَهَبَتِ الشَّحْنَاءُ مِنْ قُلُوبِ الْعِبَادِ وَ اصْطَلَحَتِ السِّبَاعُ وَ الْبَهَائِمُ حَتَّى تَمْشِيَ الْمَرْأَةُ بَيْنَ الْعِرَاقِ وَ الشَّامِ لَا تَضَعُ قَدَمَيْهَا إِلَّا عَلَى نَبَاتٍ وَ عَلَى رَأْسِهَا زَنْبِيلُهَا لَا يُهَيِّجُهَا سَبُعٌ وَ لَا تَخَافُهُ}}؛ میزان الحکمه ح ۱۲۴۱.</ref>. [[پیامبر]]{{صل}} فرمودند: "[[قیامت]] برپا نمی‌شود تا زمانی که [[زمین]] از [[ستم]] و [[دشمنی]] آکنده شود، آن‌گاه مردی از [[خاندان]] من [[قیام]] کند و [[زمین]] را، همچنان که از [[ظلم و جور]] آکنده شده، از [[عدل و داد]] پر کند"<ref>{{متن حدیث|لَا تَقُومُ السَّاعَةُ حَتِّي تَمْلَأُ الأَرضُ ظُلماً وَ عُدواناً، ثُمَّ يَخْرُجُ رَجُلٌ مِنْ عِتْرَتِي فَيَمْلَؤُهَا قِسْطاً وَ عَدْلاً كَمَا مُلِئَتْ ظُلْماً وَ عُدْوَاناً}}؛ میزان الحکمه ح ۱۱۷۰.</ref>. در [[دعای عهد]] با [[امام زمان]]{{ع}}<ref>مفاتیح الجنان شیخ عباس قمی، ص ۹۰۴.</ref> می‌خوانیم: "خداوندا، به وسیله او سرزمین‌هایت را آباد کن و [[بندگان]] را زندگانی ([[حقیقی]]) ببخش"<ref>{{متن حدیث|وَ اعْمُرِ اللَّهُمَّ بِهِ بِلَادَكَ، وَ أَحْيِ بِهِ عِبَادَكَ}}.</ref>.
 :::::#'''[[انتظار]] جهت [[گشایش]] امر [[انبیاء]] و [[اولیاء]]:''' پنجمین مرتبه [[انتظار]]، انتظار جهت [[گشایش]] غصه‌ها و دردهای [[اولیاء]] و [[انبیاء]] در گذشته [[تاریخ]] و [[شادمانی]] و [[فرج]] برای آنان است. در [[دعای ندبه]]، در همین رابطه، می‌خوانیم:"کجاست آن کسی که [[انتقام]] [[خون]] [[پیامبران]] و [[فرزندان]] آنها را می‌گیرد"<ref>{{متن حدیث|أَيْنَ الطَّالِبُ بِذُحُولِ الْأَنْبِيَاءِ وَ أَبْنَاءِ الْأَنْبِيَاءِ}}.</ref>
@@ خط ۶۱: / خط ۶۱: @@
 :::::##از عمق [[شرک]] و ریاکاری و جریانات ضد [[توحیدی]] خبر دارد.
 ::::::و ده‌ها و صدها اتفاق و حادثه ناگوار را نظاره‌گر است که هر یک به تنهایی ایشان را سخت آزرده خاطر می‌سازد. آری بالاترین حالت [[انتظار]] و مقدس‌ترین و عمیق‌ترین نوع [[انتظار]] در خود [[حضرت]] وجود دارد، چرا که از [[علم]] و اشراف کامل به احوال هستی برخوردار است و [[روحیه]] اصلاح‌گری و عزت‌طلبی در [[روح]] بلند او موج می‌زند» <ref>[[مهدی نیلی‌پور|نیلی‌پور، مهدی]]، [[انتظار و وظایف منتظران ۱ (کتاب)|انتظار و وظایف منتظران]]، ص 22-30.</ref>.
+{{پایان جمع شدن}}
+{{جمع شدن|۲. خانم هاشمی؛}}
+[[پرونده:10037862.jpg|100px|right|بندانگشتی|]]
+::::::خانم '''[[خدیجه هاشمی]]'''، در کتاب ''«[[مفهوم واقعی انتظار در عصر حاضر ۱ (کتاب)|مفهوم واقعی انتظار در عصر حاضر]]»'' در این‌باره گفته است:
+::::::«یک عمل خاص - بسته به شرایط و حالات مختلفی که فاعل آن دارد - می‌تواند ارزش‌های مختلفی نزد [[خداوند]] داشته باشد. عوامل گوناگونی بر [[میزان]] [[ارزش]] یک عمل تأثیر دارد که در رأس همه آنها [[نیت]] است. یک عمل اگر با نیت‌های مختلف انجام شود، در [[حقیقت]] [[اعمال]] مختلفی انجام شده است که هر کدام ارزشی غیر از دیگری دارد. به همین [[دلیل]] [[انتظار فرج]] مراتب مختلفی دارد:
+:::::#اولین مرتبه این است که مؤمنی از گرفتاری‌های شخصی خود به ستوه آمده و در [[انتظار فرج]] [[الهی]] باشد. چنین شخصی همه [[فکر]] و همتش خلاصی از گرفتاریهایش است و به غیر از خود توجه خاصی به [[سایر]] [[گرفتاران]] ندارد. اینکه [[انسان]] رفع گرفتاری‌هایش را از [[خدا]] بخواهد و خلاصی از آنها را در [[ظهور امام عصر]] بداند بسیار ارزشمند است،  و در مقایسه با آن که در گرفتاری‌های خود به [[خدا]] توجه نمی‌کند یا رفع آن را در [[ظهور امام]] نمی‌بیند، از رتبه ایمانی بسیار بالایی برخوردار است؛ ولی در عین حال چون فقط خودش را می‌بیند و تنها به [[سعادت]] خویش می‌اندیشد از این لحاظ رتبه والایی ندارد.
+:::::#دومین مرتبه این است که [[مؤمن]] به خاطر گرفتاری همه [[مؤمنان]] در روی کره [[زمین]]، [[ظهور]] [[حضرت بقیة الله]] را [[انتظار]] می‌کشد. چنین فردی [[یقین]] دارد که راه [[نجات]] کامل [[مؤمنان]] از [[سختی‌ها]] و ناراحتی‌های [[دوران غیبت]] همانا [[ظهور]] [[امام غایب]] است، لذا [[رنج‌ها]] و گرفتاری‌های [[مؤمنان]]، او را [[رنج]] می‌دهد و برای [[فرج]] آنها در [[انتظار ظهور]] به سر می‌برد. این حالت نسبت به حالت قبلی در رتبه بالاتری است و فضیلتی که [[انتظار فرج]] برای این فرد دارد بیش از کسی است که فقط به [[فکر]] مشکلات خودش است.
+:::::#مرتبه سوم این است که [[مؤمن]] نه فقط به مشکلات و گرفتاری‌های اهل [[ایمان]] توجه داشته باشد، بلکه به [[فکر]] همه [[مظلومان]] و [[مستضعفان]] عالم باشد و رهایی آنها را با [[فرج حضرت مهدی]] از [[خداوند]] طلب کند. [[امام عصر]] متعلق به همه انسان‌هاست و درست است که برخی [[انسانها]]، نه شناختی از [[امام زمان]] دارند و نه در گرفتاری‌های خود به [[ظهور]] ایشان می‌اندیشند؛ ولی [[مؤمنان]] می‌دانند که [[امام]] آنها با [[ظهور]] خویش نه فقط [[شیعیان]] را بلکه همه انسان‌های [[ستم]] دیده و [[رنج]] کشیده را از [[ظلم]] [[مستکبران]] و [[زورگویان]] عالم [[نجات]] می‌بخشد. در دعای بسیار [[زیبایی]] که از [[حضرت]] [[امام صادق]] به نام [[دعای عهد]] به ما رسیده است، چنین می‌خوانیم: {{متن حدیث|وَ اجْعَلْهُ اللَّهُمَّ مَفْزَعاً لِمَظْلُومِ عِبَادِكَ وَ نَاصِراً لِمَنْ لَا يَجِدُ لَهُ نَاصِراً غَيْرَكَ}}؛ خداوندا ایشان [[امام زمان]] را [[پناه]] [[بندگان]] [[ستم]] دیده خود و [[یاور]] کسانی قرار ده که جز تو [[یاری]] ندارند. در این عبارت [[امام]] برای همه [[بندگان]] [[مظلوم]] [[خداوند]] - چه [[مؤمن]] و چه غیر [[مؤمن]] - و همه کسانی که [[یار]] و یاوری جز [[پروردگار]] عالم ندارند، [[دعا]] کرده‌اند و رهایی آنها از ستمی که به ناحق بر ایشان می‌رود، با [[ظهور امام عصر]] درخواست کرده‌اند. پس [[مؤمن]] باید سطح خواست خود را بالاتر آورده و [[انتظار]] [[گشایش]] در امور همه [[مستضعفان]] عالم را داشته باشد.
+:::::# رتبه بالاتر از مراتب قبلی این است که [[مؤمن]] فقط به رهایی انسان‌های [[مظلوم]] عالم نیندیشد، بلکه [[ظهور امام]] خود را برای [[رفع گرفتاری]] از همه مخلوقات [[الهی]] اعم از [[انسان‌ها]] و غیر [[انسان‌ها]] بخواهد، غیر [[انسان‌ها]] شامل [[فرشتگان]]، جنیان، حیوانات، گیاهان و جمادات. [[اعتقاد]] قطعی [[شیعه]] این است که [[ظهور امام زمان]] [[فرج]] موجودات را در بر دارد. در [[حدیثی]] از [[حضرت علی]] است که فرمودند: وقتی [[قائم]] ما [[اهل بیت]] [[قیام]] کند، [[آسمان]] [[باران]] خود را (به طور کامل) فرو می‌ریزد و [[زمین]] گیاهانش را (در سطح وسیع و فراگیر) می‌رویاند... و حیوانات درنده و اهلی با یکدیگر [[سازش]] می‌کنند<ref>{{متن حدیث| لَوْ قَدْ قَامَ قَائِمُنَا لَأَنْزَلَتِ السَّمَاءُ قَطْرَهَا وَ لَأَخْرَجَتِ الْأَرْضُ نَبَاتَهَا..... وَ اصْطَلَحَتِ السِّبَاعُ وَ الْبَهَائِمُ}}؛ بحار الانوار، ج ۵۲ ص ۳۱۶.</ref>؛ کار به آنجا می‌رسد که [[زمین]] به [[نور]] [[وجود امام]]، [[نورانی]] می‌شود. [[خدای متعال]] می‌فرماید: {{متن قرآن|وَأَشْرَقَتِ الْأَرْضُ بِنُورِ رَبِّهَا}}<ref>«و زمین (رستخیز) به نور پروردگارش تابناک می‌گردد» سوره زمر، آیه ۶۹.</ref>. [[امام صادق]] در توضیح [[آیه شریفه]] فرموده‌اند: منظور از [[رب]] [[زمین]]، [[امام]] روی [[زمین]] است<ref>{{متن حدیث|رَبُّ الْأَرْضِ يُعْنَى إِمَامُ الْأَرْضِ}}؛ تفسیر قمی، ج ۲، ص ۲۲۴.</ref>. در اینجا از [[وجود مقدس امام زمان]] به رب‌الارض تعبیر شده است. [[رب]] در لغت به معنای صاحب‌اختیار و [[سرپرست]] می‌باشد و منظور از [[رب]] [[زمین]] در أیة شریفه،  [[صاحب]] [[اختیار]] [[زمین]] -که همانا وجود [[مقدس]]  [[امام زمان]] است - می‌باشد. [[امام صادق]] در توضیح بیشتر درباره [[آیه مبارکه]] فرموده‌اند:  چون [[قائم]] ما [[قیام]] کند، [[زمین]] به [[نور]] [[صاحب]] [[اختیار]] آن [[نورانی]] شده و [[بندگان]] از [[روشنایی]] [[خورشید]] بی‌نیاز می‌گردند و تاریکی‌ها از بین می‌رود... و [[زمین]] گنج‌های خود را [[آشکار]] می‌کند به طوری که [[مردم]] آنها را بر روی [[زمین]] مشاهده می‌کنند<ref>{{متن حدیث|إِنَّ قَائِمَنَا إِذَا قَامَ أَشْرَقَتِ الْأَرْضُ بِنُورِ رَبِّها وَ اسْتَغْنَى الْعِبَادُ عَنْ ضَوْءِ الشَّمْسِ وَ ذَهَبَتِ الظُّلْمَةُ... وَ تُظْهِرُ الْأَرْضُ كُنُوزَهَا حَتَّى يَرَاهَا النَّاسُ عَلَى وَجْهِهَا}}؛ ارشاد، شیخ مفید، ج ۲، ص ۳۸۱.</ref>؛پس [[ظهور امام زمان]]، همه [[دنیا]] و ساکنان آن را متحول می‌سازد و [[زمین]] را [[نورانی]] و پر [[برکت]] می‌گرداند. اگر مؤمنی برای [[فرج]] همه [[دنیا]] و [[عالم هستی]] [[انتظار ظهور]] مولایش را از جانب [[خداوند]] داشته باشد، [[عبادت]] بزرگی انجام داده و رتبه [[انتظار]] فرجش از مراتب قبل بالاتر است. چنین مؤمنی فقط به خودش و [[سایر]] [[مؤمنان]] و [[مظلومان]] عالم نمی‌اندیشد بلکه [[فرج]] و [[سعادت]] همه مخلوقات [[خداوند]] را در نظر دارد.
+:::::#مرتبه پنجم در [[انتظار فرج]] از همه مراتب قبلی بالاتر و با فضیلت‌تر است و در عین آن که همه آنها را شامل می‌شود، بسیار کامل‌تر و در پیشگاه [[الهی]] [[عبادت]] با عظمت‌تری محسوب می‌شود. این مرتبه را می‌توان بالاترین درجه [[انتظار فرج]] برای [[مؤمنان]] و [[منتظران]] [[حضرت]] دانست. این مرتبه از آن کسی است که [[فرج]] [[امام عصر]] را به خاطر خود ایشان از [[خداوند]] طلب می‌کند و در [[انتظار]] [[رفع گرفتاری]] از خود [[امام]] باشد.[[فرج]] ایشان و سرور و خوشحالی حضرتش در مقایسه با [[فرج]] سایرین نزد [[خداوند]] عبادتی با فضیلت‌تر است.[[رنج‌ها]] و گرفتاری‌های [[امام زمان]] در [[زمان غیبت]] - برای [[رضای خدا]] و خاطر [[مؤمنان]] - بیش از هر کس دیگری است. آن [[حضرت]] به عنوان تنها باقیمانده [[خاندان]] [[عصمت]] و [[طهارت]] در رأس همه [[مظلومان]] عالم قرار دارد و ظلمی که به ایشان می‌رود بیش از ظالمهای دیگر در عالم است. در [[زیارت]] [[حضرت امیرالمؤمنین]] می‌خوانیم:[[سلام]] بر تو ای [[ولی خدا]]. [[شهادت]] می‌دهم که تو [[اولین مظلوم]]  و اولین کسی هستی که [[حق]] او را [[غصب]] کرده‌اند. <ref>{{عربی|السَّلَامُ عَلَيْكَ يَا وَلِيَّ اللَّهِ أَشْهَدُ أَنَّكَ [أَنْتَ‏] أَوَّلُ مَظْلُومٍ وَ أَوَّلُ مَنْ غُصِبَ حَقَّهُ}}؛ کامل الزیارت، باب ۱۱، ح ۲.</ref>؛ [[قدر]] و [[منزلت]] [[حضرت ولی عصر]] در پیشگاه [[خداوند]] بالاتر و [[برتر]] از همه مخلوقات است. بنابراین اگر کسی [[انتظار فرج]] ایشان را به خاطر خود ایشان داشته باشد بالاترین درجه این [[عبادت]] را انجام داده است»<ref>[[خدیجه هاشمی|هاشمی، خدیجه]]، [[مفهوم واقعی انتظار در عصر حاضر ۱ (کتاب)|مفهوم واقعی انتظار در عصر حاضر]]، ص .</ref>.
 {{پایان جمع شدن}}