زهد: تفاوت میان نسخه‌ها

زهد (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۲۵ نوامبر ۲۰۱۹، ساعت ۰۹:۲۰

۵۱٬۱۸۳ بایت اضافه‌شده ، ‏۲۵ نوامبر ۲۰۱۹

بدون خلاصۀ ویرایش

دیداریویکی‌متن

Msadeq

مدیران

۱۱۵٬۱۸۴

ویرایش

@@ خط ۸: / خط ۸: @@
 : <div style="background-color: rgb(206,242, 299); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل '''[[زهد (پرسش)]]''' قابل دسترسی خواهند بود.</div>
 <div style="padding: 0.4em 0em 0.0em;">
+==زهد در لغت==
+*زهد، در لغت به معنای اندک بودن و کم [[ارزش]] بودن و نیز بی‌رغبتی به چیزی است<ref>احمد بن فارس زکریا، معجم مقاییس‌اللغة، ج ۳، ص ۲۳۰؛ ابن الأثیر، النهایة فی غریب الحدیث، ج ۲، ص ۳۲۱ و فخر‌الدین طریحی، مجمع البحرین، ج ۳، ص ۵۹.</ref> و [[زاهد]] به کسی گفته می‌شود که از زیاده [[دنیا]] رویگردان و به اندک آن [[خشنود]] باشد<ref>حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج ۴، ص ۳۵۵ - ۳۵۶.</ref><ref>[[سید علی اکبر حسینی ایمنی|حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۳۸۵.</ref>.
+*زهد، پایه و اساس بسیاری از امور دیگر است و تنها جنبه [[اخلاقی]] و قلبی ندارد؛ بلکه بعد عملی نیز دارد. [[زاهد]]، کسی است که اعراض قلبی از دنیای نکوهیده را با اعراض عملی همراه کرده است. زهد، [[بهترین]] زمینه برای رشد و کسب [[کمالات]] و رسیدن به حقیقتی است که [[آدمی]] برای آن آفریده شده است. هنگامی که [[انسان]] به مرتبه والایی از زهد دست یافت، به [[اقبال]] و ادبار [[دنیا]] بی‌تفاوت می‌شود؛ یعنی [[اقبال]] [[دنیا]] او را شادمان و ادبار [[دنیا]] وی را [[اندوهگین]] نمی‌سازد<ref>[[سید علی اکبر حسینی ایمنی|حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۳۸۵.</ref>.
 ==مقدمه==
 *دنیای نکوهیده [[آدمی]] را [[فریب]] می‌دهد و او را [[اسیر]] فریبندگی‌های خود می‌کند. [[انسان‌ها]] با زهدپیشگی و دوری از [[آمال]] و آرزوهای دور و دراز و دست نیافتنی، خود را از فریبندگی دنیای مذموم می‌رهانند و در مسیر [[زندگی]]، راه کمال را در پیش می‌گیرند. زهد و ورزیدن به‌معنای بی‌رغبتی از چیزی و روی برگرداندن از آن به‌دلیل حقیر شمردن آن است. اعراض از [[دنیا]] و روی برگرداندن از زرق و برق آن، از [[صفات نیکو]] و خصلت‌های [[پارسایان]] است. آنان [[دنیا]] را کوچک می‌بینند و در نتیجه [[آخرت]] برایشان بزرگ جلوه می‌کند. [[امام]] {{ع}} در [[کلام]] خویش بر این مضمون تأکید دارند و در [[نهج البلاغه]] در چهارده مورد از واژه "زهد" استفاده کرده‌اند. آن [[حضرت]] در کلامی، [[علم]] را راهنمای [[آدمی]] در آنچه [[فرمان خداوند]] است می‌داند و زهد را محملی می‌نامد که راه وصول به آن را برای [[انسان]] هموار می‌کند. از این‌رو کسی که در [[دنیا]] زهد نورزد، بهره‌ای از [[بهشت]] نخواهد برد. پس زهد و [[پارسایی]] بستری است که [[صفات کمال]] در آن به بار می‌نشیند. در منظر [[امام]] {{ع}} زهد در سایه سه چیز به‌دست می‌آید: کوتاهی [[آرزوها]]، [[شکر]] نعمت‌ها، دوری از [[حرام]]. ای [[مردم]]، زهد در این [[جهان]]، کاستن از دامنه آرزوهاست و سپاس‌گزاری در برابر نعمت‌ها و [[پارسایی]] از حرام‌ها<ref>نهج البلاغه، خطبه ۸۰</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 450.</ref>.
 *کاستن [[آرزوها]] بستر مناسبی است تا [[آدمی]] [[شکرگزار]] [[نعمت‌های الهی]] باشد و از [[حرام]] چشم بپوشد. [[امام]] {{ع}} چنین زهدی را [[ثروت]] می‌نامد<ref>نهج البلاغه، حکمت  ۳</ref> که در سایه آن [[آدمی]] از [[بدبختی]] [[دنیا]] رها می‌شود و به سرای پایدار می‌رسد و [[رستگار]] می‌شود. زهد حقیقی آن نیست که [[آدمی]] [[گوشه‌نشینی]] پیشه سازد و خود را از نعمت‌های [[دنیایی]] بی‌بهره گرداند، بلکه بدین معناست که [[انسان]] از قید و بندها و تعلقات مادی و دنیوی آزاد باشد. [[امام]] {{ع}} در بیان فسلفه زهد می‌فرماید: همه زهد میان دو کلمه از [[قرآن]] قرار گرفته است. [[خدای تعالی]] می‌فرماید: "تا بر آنچه از دستتان می‌رود اندوگین نباشید و بدانچه به دستتان می‌آید [[شادمانی]] نکنید." کسی که بر گذشته [[تأسف]] نخورد و بر آینده شادمان نباشد، زهد را از دو سوی آن گرفته است<ref>نهج البلاغه، حکمت ۴۳۱</ref>. از این‌رو [[انسان]] [[زاهد]] امکانات این جهانی را در مسیر کمال خویش به‌کار می‌گیرد و خود را [[اسیر]] خواهش‌های مادی و نفسانی نمی‌کند. در بیان [[امام]] هر که در این [[دنیا]] زهد بورزد، خود را آزاد ساخته و [[پروردگار]] خویش را [[خشنود]] کرده است. زهد ورزیدن ثمراتی دارد که در بیان [[امام]] به برخی از آن‌ها اشاره شده است؛ از جمله: [[بصیرت]] نسبت به [[دنیا]]<ref>نهج البلاغه، حکمت ۳۸۳</ref>، [[حکمت]]، [[علم]]، [[شناخت]] حقایق هستی، [[آسایش]] در [[دنیا]] و [[آخرت]]، [[اعتماد]] به [[خدا]] و ناچیز شمردن [[سختی‌ها]] و [[مصیبت‌ها]] در [[دنیا]]. چنین انسانی از [[اسارت]] [[دنیا]] رهایی می‌یابد و به [[عزت]] و [[سربلندی]] می‌رسد. از این‌رو [[امام علی]] {{ع}} در بیانی می‌فرماید: روش [[مؤمن]] زهد است و تمام همّتش [[دین‌داری]]؛ عزّتش در [[قناعت]] و همه کوشش او برای [[آخرت]]. حسنات و کارهای نیکش بسیار، درجاتش عالی و والاست و بر رهایی و [[رستگاری]] خود (از این [[جهان]]) اشراف پیدا کرده است<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 450- 451.</ref>.
+==تعریف زهد از منظر [[پیامبر]]{{صل}}==
+*برخی منابع طبق اسناد خود از [[رسول خدا]]{{صل}} [[روایت]] کرده‌اند که آن [[حضرت]] از [[جبرئیل]]{{ع}} پرسید: "معنای زهد چیست؟" گفت: "[[زاهد]]، [[دوست]] می‌دارد کسی را که آفریدگارش [[دوست]] دارد و ناخوش می‌دارد کسی را که آفریدگارش او را ناخوش دارد، و از [[حلال]] [[دنیا]] می‌پرهیزد و به [[حرام]] آن توجه نمی‌کند؛ زیرا [[حلال]] آن، حساب دارد و حرامش [[کیفر]]. [ [[زاهد]]] همچنان که به خویشتن رحم می‌کند، به همه [[مسلمانان]] رحم می‌کند و همان گونه که از لاشه گندیده بسیار بدبو دوری می‌کند، از سخن [بی جا] می‌پرهیزد و همان گونه که از [[آتش]] دوری می‌کند که مبادا او را فرا گیرد، از کالای [[دنیا]] و زرق و برق آن نیز دوری می‌کند و آرزویش کوتاه است؛ گویا [[مرگ]] خود را پیش رویش دارد"<ref>شیخ صدوق، معانی الأخبار، ص ۲۶۰ - ۲۶۱ و ابن فهد حلی، عدة الداعی، ص ۹۴.</ref><ref>[[سید علی اکبر حسینی ایمنی|حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۳۸۵-۳۸۶.</ref>.
+*[[رسول خدا]]{{صل}} در روایتی دیگر در جواب [[یار]] دیرین و [[صحابی]] بزرگ خویش، [[ابوذر غفاری]] که از ایشان پرسیده بود: "ای [[رسول خدا]]{{صل}} زاهدترین [[مردم]] کیست؟" مرتبه والای زهد و [[زاهد]] را برای او چنین بیان داشت: "آن کسی که [[قبرستان]] و پوسیده شدن را فراموش نکند؛ از مازاد [[زیور]] [[دنیا]] چشم بپوشد و آن‌چه را که ماندنی است، بر آن‌چه از بین رفتنی است، ترجیح دهد؛ فردا را از روزهای [[عمر]] خود نشمارد و خویشتن را در شمار مردگان به حساب آورد"<ref>حسن بن ابی الحسن دیلمی، اعلام الدین، ص ۱۹۴؛ شیخ طوسی، الامالی، ص ۵۳۱ و ورام ابن ابی فراس، مجموعه ورام، ج ۲، ص ۵۷.</ref><ref>[[سید علی اکبر حسینی ایمنی|حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۳۸۵-۳۸۶.</ref>.
+*همچنین در روایتی دیگر که از [[نبی]] [[خدا]]{{صل}} [[روایت]] شده، آمده است که آن [[حضرت]] خطاب به برخی [[اصحاب]] فرمود: "در [[شب معراج]] به [[خداوند]] گفتم که خدایا چگونه زاهدترین [[مردم]] باشم؟‌ گفت: "اینکه از [[دنیا]] حقی از [[غذا]] و نوشیدنی و [[لباس]] برگزینی و برای فردایت [[ذخیره]] نکنی و بر ذکرم مداومت کنی"<ref>حسن بن أبی الحسن دیلمی، ارشاد القلوب، ج ۱، ص ۲۰۰ و الحر العاملی، الجواهر السنیه، ص ۱۹۲.</ref><ref>[[سید علی اکبر حسینی ایمنی|حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۳۸۶.</ref>.
+==نشانه‌های زهد در لسان [[نبوی]]{{صل}}==
+*[[رسول اکرم]]{{صل}} در برخی [[احادیث]] و [[روایات]] خود به تعدادی از نشانه‌های زهد و [[زاهد]] اشاره داشته‌اند که به اختصار به مواردی از آنها اشاره می‌کنیم:
+#'''دوری از [[حرام]]:''' [[پیامبر اکرم]]{{صل}} در روایتی دوری گزیدن از [[حرام]] را از نشانه‌های زهد، بلکه از بالاترین درجات زهد برشمرده و فرموده‌اند: "زاهدترین [[مردم]] کسی است که از [[حرام]] دوری می‌کند"<ref>شیخ صدوق، من، لایحضره الفقیه، ج ۴، ص ۳۹۵؛ اعلام الدین، ص ۳۲۲ و محمد بن حسن فتال نیشابوری، روضة الواعظین، ج ۲، ص ۴۳۲.</ref>.
+#'''[[راضی]] بودن به [[قضای الهی]]:''' [[راضی]] بودن به [[قضا و قدر الهی]] در برخی [[احادیث]] و [[روایات]] [[رسول خدا]]{{صل}} از نشانه‌های [[زاهد]] به شمار آمده است و ایشان فرموده‌اند: "به قسمت [[الهی]] [[راضی]] باش تا [[زاهد]] باشی"<ref>ابویعلی الموصلی، مسند، ج ۱۰، ص ۲۶۰.</ref>.
+#'''کوتاهی [[آرزو]]:''' [[رسول خدا]]{{صل}} فرمود: "زهد در [[دنیا]] به پوشیدن [[لباس خشن]] و خوردن چیز ناگوار نیست؛ بلکه زهد در [[دنیا]] به کوتاه کردن آرزوست"<ref>{{متن حدیث| لَيْسَ‌ الزُّهْدُ فِي‌ الدُّنْيَا لُبْسُ الْخَشِنِ وَ أَكْلُ الْجَشَبِ وَ لَكِنَّ الزُّهْدَ فِي الدُّنْيَا قَصْرُ الْأَمَلِ}}؛ ابوالفضل علی بن حسن طبرسی، مشکاة الأنوار، ص ۱۱۴ و محدث نوری، مستدرک الوسائل، ج ۱۲، ص ۴۴.</ref>؛ [[نبی اکرم]]{{صل}} در [[حدیثی]] دیگر، زهد را کوتاه کردن [[آرزو]]، گزاردن [[شکر]] هر [[نعمت]] و [[پرهیز از حرام]] [[خداوند]] دانستند<ref>محمدباقر مجلسی، بحارالانوار، ج ۷۴، ص ۱۶۴.</ref><ref>[[سید علی اکبر حسینی ایمنی|حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۳۸۶-۳۸۷.</ref>.
+*علاوه بر این موارد، در بخش ثمرات زهد نیز به موارد دیگری از نشانه‌های زهد خواهیم پرداخت<ref>[[سید علی اکبر حسینی ایمنی|حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۳۸۷.</ref>.
+==ثمرات زهد در بیان [[نبوی]]{{صل}}‌==
+*[[خاتم انبیا]] در روایتی خطاب به [[ابوذر غفاری]] فرموده‌اند: "ای [[ابوذر]]! هیچ بنده‌ای در [[دنیا]] زهد پیشه نکرد؛ مگر آنکه [[خداوند]]، [[حکمت]] را در دلش جای داد و زبانش را به آن گویا و او را به عیب‌های [[دنیا]] و درد و دوایش [[بینا]] کرد و او را به [[سلامت]] از [[دنیا]] به سرای بیرون برد"<ref>امالی طوسی، ص ۵۳۱ و اعلام الدین، ص ۱۹۴.</ref><ref>[[سید علی اکبر حسینی ایمنی|حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۳۸۷.</ref>.
+*همچنین ایشان درباره زهد و ثمرات آن، خطاب به [[اصحاب]] فرمود: "آیا در میان شما کسی هست که بخواهد [[خداوند]] به او بدون [[آموختن]]، [[دانش]] عطا کند و بدون [[هدایتگری]]، [[هدایت]] کند؟ آیا در میان شما کسی هست که بخواهد [[خداوند]] کوردلی را از او ببرد و او را [[بینا]] گرداند؟ بدانید! هر کس به [[دنیا]] راغب شود و آرزویش را در [[دنیا]] دور و دراز کند، [[خداوند]] به همان اندازه، دلش را کور می‌کند و هر کس به [[دنیا]] زهد بورزد و آرزویش را در [[دنیا]] کوتاه کند، [[خداوند]] به او بدون [[آموختن]]، [[دانش]]، عطا و او را بدون [[هدایتگری]] [[هدایت]] می‌کند"<ref>جلال الدین سیوطی، الدر المنثور، ج ۱، ص ۶۷.</ref><ref>[[سید علی اکبر حسینی ایمنی|حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۳۸۷.</ref>.
+==زهد در [[گفتار پیامبر]] اکرم{{صل}}==
+*[[حضرت رسول]]{{صل}} با فضیلت‌ترین [[مردم]] را [[مؤمن]] مزهّد<ref>مؤمن، با دارایی اندک.</ref><ref>جلال الدین سیوطی، الجامع الصغیر، ج ۱، ص ۱۹۴؛ المتقی الهندی، کنزالعمال، ج ۳، ص ۱۸۸ و المناوی، فیض، القدیر ، ج ۲، ص ۶۵</ref> و [[بهترین]] [[مردم]] را کسی دانسته است که به [[دنیا]] بی‌رغبت‌تر و به [[آخرت]] علاقه‌مندتر باشد<ref>ابن عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ج ۶۶، ص ۱۹۶ و محدث نوری، مستدرک الوسائل، ج ۱۲، ص ۵۱.</ref> و می‌فرمود: "[[خداوند]] به چیزی با فضیلت‌تر از زهد در [[دنیا]] [[عبادت]] نشده است"<ref>{{متن حدیث| مَا عُبِدَ اللَّهُ بِشَيْ‌ءٍ أَفْضَلَ‌ مِنَ‌ الزُّهْدِ فِي‌الدُّنْيَا}}؛ مستدرک الوسائل، ص ۵۰ و کنزالعمال، ج ۲، ص ۲۰۳.</ref>؛ و در [[حدیثی]] دیگر خطاب به [[مسلمانان]] فرمود: "شیرینی [[ایمان]] را در نمی‌یابید، مگر آن گاه که دلهای‌تان به [[دنیا]] زهد ورزد"<ref>کلینی، الکافی، ج ۲، ص ۱۲۸ و مستدرک الوسائل، ج ۱۶، ص ۱۲.</ref><ref>[[سید علی اکبر حسینی ایمنی|حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۳۸۸.</ref>.
+*همچنین آن [[حضرت]] در اندرزهایش به [[ابن مسعود]] فرمود: "ای پسر مسعود! [[آتش]] برای کسی است که [[حرام]] انجام دهد و [[بهشت]] از آن کسی است که [[حلال]] را واگذارد؛ پس بر تو [[باد]] زهد؛ زیرا زهد از چیزهایی است که [[خداوند]] با آن بر فرشتگانش [[مباهات]] می‌کند و با زهد است که [[خداوند]] به تو رو می‌کند و خدای جبار به تو [[درود]] می‌فرستد"<ref>حسن بن فضل طبرسی، مکارم الاخلاق، ص۴۴۸ و بحارالانوار، ج۷۴، ص۹۸.</ref>. ایشان [[بهترین]] [عامل] زهدورزی در [[دنیا]] را "یاد [[مرگ]]" می‌دانست<ref>تاج الدین شعیری، جامع الاخبار، ص۱۶۵ و مستدرک الوسائل، ج۲،‌ ص۱۰۴.</ref> و خطاب به [[مسلمانان]] می‌فرمود: "[[آگاه]] باشید! به [[زیارت]] [[قبور]] بروید که باعث زهدورزی در [[دنیا]] و یاد آوری [[آخرت]] می‌شود"<ref>حاکم نیشابوری، المستدرک، ج ۱، ص ۳۷۵؛ عبدالرزاق صنعانی، المصنف، ج ۳، ص ۵۷۳ و ابن حبان، صحیح، ج ۳، ص ۲۶۱.</ref><ref>[[سید علی اکبر حسینی ایمنی|حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۳۸۸.</ref>.
+==زهد در [[سیره پیامبر اکرم]]{{صل}}== ‌
+===[[ساده زیستی]] [[رسول خدا]]{{صل}}===
+*از مهم‌ترین راه‌های کسب زهد، [[ساده‌زیستی]] است و [[ترویج]] [[فرهنگ]] [[ساده‌زیستی]] به تقویت زهدگرایی در [[جامعه]] می‌انجامد؛ از این رو، [[ساده‌زیستی]] از توصیه‌های آن [[حضرت]] به [[مسلمانان]] برای تحصیل زهد بود. در اوصاف [[رفتاری]] آن بزرگوار نیز آن‌چه که نمودی خاص در زندگانی ایشان داشت، [[ساده‌زیستی]] ایشان بود. این سادگی و بی‌پیرایگی معرفی چنان بر [[زندگی]] ایشان [[حاکم]] بود که [[سیره]] نویسان آن [[حضرت]] را فردی با هزینه سبک معرفی کرده، درباره‌اش نوشته‌اند: {{عربی| كَانَ‌ رَسُولُ‌ اللَّهِ‌{{صل}} خَفِيفُ‌ الْمَؤُونَة}}<ref>ارشاد القلوب، ج ۱، ص ۱۱۵ و شیخ حر عاملی، ج۵، ص۵۴.</ref> آن [[حضرت]]، نمونه کامل [[ساده زیستی]] بود و به دور از هرگونه [[ظاهرسازی]]، در نهایت سادگی می‌زیست. این [[ساده زیستی]] که نتیجه زهد آن [[حضرت]] بود، [[مردم]] را شیفته وی و دل‌ها را از محبتش لبریز کرده بود<ref>[[سید علی اکبر حسینی ایمنی|حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۳۸۸-۳۸۹.</ref>.
+*[[روایت]] شده است که [[خاتم انبیا]]{{صل}} تا هنگام [[رحلت]]، دو بار پی در پی از [[غذا]] سیر نخورد<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۱، ص۳۰۸؛ ابوبکر بیهقی، دلائل النبوه ، ۱۴۵۰ ، ج ۱، ص ۳۴۳؛ مسلم نیشابوری، صحیح، ج۸، ص۲۲۰ و تاریخ مدینه دمشق، ج۴، ص۱۲۴.</ref> و تا زنده‌ بود شکم از نان گندم و جو سیر نکرد<ref>شیخ صدوق، الامالی، ص۱۳۰ و روضه الواعظین، ج۲،‌ص۴۵۶.</ref> و پیوسته گرسنه بود و چیزی برایش محبوب‌تر از آن نبود که همیشه گرسنه و ترسان از [[خدای متعال]] باشد<ref>الکافی، ج ۸، ص ۱۳۰ و مجموعه ورام، ج ۲، ص ۱۳۸.</ref>. بسا روزها که [[پیامبر]]{{صل}} از شدت [[گرسنگی]] به خود می‌پیچید و خرمای معمولی ‌هم پیدا نمی‌کرد تا شکم خود را بدان سیر کند <ref>الطبقات الکبری، ج ۱، ص ۳۱۱؛ دلائل النبوه، ج ۱، ص ۳۴۳؛ صحیح مسلم، ج ۸، ص ۲۲۰ و تاریخ مدینه دمشق، ج ۴، ص ۱۲۴.</ref> و از شدت [[گرسنگی]]، سنگ به شکم می‌بست<ref>الطبقات الکبری، ج۱، ص۳۰۷؛ الجامع الصغیر، ج ۲، ص ۳۸۰ و نویری، نهایة الإرب، ج ۱۸، ص ۲۷۹.</ref>. گاه تا سه [[ماه]] در خانه [[پیامبر]]{{صل}} هیچ آتشی برای پختن نان و پختن چیز دیگر برافروخته نمی‌شد؛ در این مدت، غذایشان تنها [[آب]] بود و خرما و البته اندکی شیر که همسایگانی از [[انصار]] که شتران و گوسفندان شیرده داشتند، برای آن [[حضرت]] می‌فرستادند<ref>الطبقات الکبری، ج۱، ص۳۰۷؛ نهایة الأرب، ج ۱۸، ص ۲۸۰ و ابن حجر، فتح الباری، ج ۱۱، ص ۲۵۱.</ref>. ایشان در [[خوراک]] و پوشاک بر غلامان و کنیزان خود [[برتری]] نداشت و هر آنچه آنان می‌خوردند، او نیز می‌خورد و هر آنچه آنان می‌پوشیدند او نیز می‌پوشید<ref>ابن شهر آشوب، مناقب آل ابی طالب، ج ۱، ص ۱۴۶ - ۱۴۷؛ تقی الدین مقریزی، امتاع الأسماع، ج ۲، ص ۱۸۸ و ابن حزم، جوامع السیرة النبویه، ص ۳۵.</ref>. [[رسول خدا]]{{صل}} تا زنده بود، چون [[ثروتمندان]] بر سفره ‌رنگین، [[غذا]] نخورد<ref>احمد بن حنبل، مسند احمد، ج۲۴،‌ ص۴۳۵؛ البخاری، صحیح، ج۶، ص۱۹۹ و محمد بن یزید القزوینی، سنن ابن ماجه،‌ ج۲،‌ ص۱۰۹۵.</ref>؛ هیچ گاه [[رسول]] نانش از سبوس خالی نبود<ref>صحیح بخاری، ج ۶، ص ۱۹۹؛ روضة الواعظین، ج ۲، ص ۴۵۶؛ مکارم الاخلاق، ص ۲۸ و امتاع الأسماع، ج ۷، ص ۲۶۶.</ref> و در سفره‌اش دو نوع [[غذا]] دیده نشد؛ مگر آنکه یکی را می‌خورد و دیگری را در [[راه خدا]] [[صدقه]] می‌داد<ref>مجموعه ورام، ج ۱، ص ۴۸ و کنزالعمال، ج ۱۵، ص ۴۲۷.</ref><ref>[[سید علی اکبر حسینی ایمنی|حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۳۸۹-۳۹۰.</ref>.
+*هر نوع لباسی را که بدان دسترسی داشت، اعم از روپوش، عبا، پیراهن، جبه و امثال آن می‌پوشید<ref>ملامحسن فیض کاشانی، المحجة البیضاء، ج ۴، ص ۱۴۰؛ الغزالی، احیاء علوم الدین، ج ۳، ص ۳۳۱ و محمد حسین طباطبایی، سنن النبی، ص ۱۲۰.</ref>؛ بسا که فقط روپوشی به تن می‌کرد و دو طرف آن را میان دو شانه‌اش گره می‌زد و با همان [[لباس]] بر جنازه‌ها [[نماز]] می‌خواند. گاه همان روپوش را به خود می‌پیچید و آن را از [[چپ و راست]] بر دوش می‌افکند و با آن در خانه [[نماز]] می‌خواند<ref>مسند احمد، ج ۳، ص ۳۵۷؛ صحیح بخاری، ج ۱، ص ۹۴، صحیح مسلم، ج ۲، ص ۶۲؛ المحجة البیضاء، ص ۱۴۲ و احیاء علوم الدین، ص ۳۳۲.</ref>. لباسش [[خشن]] بود<ref>الطبقات الکبری، ج ۱، ص ۲۸۰؛ امتاع الأسماع، ج ۲، ص ۲۲۰ و تاریخ مدینه دمشق، ج ۴، ص ۸۲.</ref> و گاه عبایی کهنه و وصله‌دار می‌پوشید و می‌فرمود: "من، بنده‌ام و [[لباس]] [[بندگان]] را می‌پوشم"<ref>احمد بن محمد قسطلانی، المواهب اللدینه، ج ۲، ص ۱۹۲.</ref>. گاهی هم [[لباس]] پشمینه می‌پوشید<ref>امتاع الاسماع، ج ۲، ص ۱۹۱؛ تاریخ مدینه دمشق، ج ۴، ص ۷۵، الطبقات الکبری، ج ۱، ص ۳۵۱ و دلائل النبوه، ج ۱، ص ۳۲۹.</ref><ref>[[سید علی اکبر حسینی ایمنی|حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۳۹۰.</ref>.
+*تشک [[پیامبر]]{{صل}} چرمی پر از لیف خرما بود<ref>الطبقات الکبری، ص ۴۶۰؛ تاریخ مدینه دمشق، ج ۴، ص ۲۰۸ و دلائل النبوه، ج ۱، ص ۳۳۷.</ref>. زیرانداز بسترش غالبا عبایش بود که آن را دو لایه می‌کردند و بر آن استراحت می‌فرمودند<ref>ابوعیسی ترمذی، الشمائل المحمدیه، ص ۱۸۸ و ابن سید الناس، عیون الاثر، ج ۲، ص ۳۸۸؛ امالی صدوق، ص ۴۶۶؛ مکارم الاخلاق، ص ۳۸ و محمد بن محمد کوفی، الجعفریات، ص ۱۸۴.</ref> و پتویش گاه تکه لباسش بود<ref>المحجة البیضاء، ص ۱۴۱ و احیاء علوم الدین، ص ۳۳۲.</ref>. ایشان بر روی حصیر می‌خوابید، حصیری که بر آن پوشش دیگری نبود<ref>دلائل النبوه، ج ۱، ص ۳۳۷.</ref><ref>[[سید علی اکبر حسینی ایمنی|حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۳۹۰.</ref>.
+*در روایتی از [[عبدالله بن مسعود]] آمده است که [[پیامبر]]{{صل}} روی حصیر می‌خوابید و حصیر، روی پوست ایشان اثر گذاشته بود. روزی چون بیدار شد، من به محل اثر حصیر دست کشیدم و گفتم: چه می‌شود اگر به ما اجازه فرمایی که روی این حصیر چیزی بگسترانیم تا از تأثیر آن محفوظ بمانی؟ [[پیامبر]]{{صل}} فرمود: "مرا با [[دنیا]] چه کار؟، مَثَل من و [[دنیا]]، مَثَل سواری است که روزی زیر درختی سایه می‌گیرد و سپس به سرعت حرکت می‌کند و آن را به حال خود را می‌گذارد"<ref>الطبقات الکبری، ج ۱، ص ۳۶۱: الطبرانی، المعجم الأوسط، ج ۱، ص ۱۲۳؛ نهایة الإرب، ج ۱۸، ص ۲۹۰؛ الترمذی، سنن، ج ۴، ص ۱۷؛ المستدرک، ج ۴، ص ۳۰۹ - ۳۱۰ و ابن سلامه، مسند الشهاب، ج ۲، ص ۲۱۹.</ref> [[رسول خدا]]{{صل}} از [[دنیا]] رفت در حالی که خشتی بر خشتی ننهاد<ref>الطبقات الکبری، ج ۴، ص ۱۲۸؛ صحیح بخاری، ج ۷، ص ۱۴۴ و تاریخ مدینه دمشق، ج ۴، ص ۱۳۵؛ نظیر این روایت درباره عمر بن خطاب نیز نقل شده است. ر.ک: مسند احمد، ج ۱، ص ۳۰۱؛ المستدرک، ج ۴، ص ۳۰۹ - ۳۱۰؛ صحیح ابن حبان، ج ۱۴، ص ۲۶۶ و الطبرانی، المعجم الکبیر، ج ۱۱، ص ۲۵۹.</ref><ref>[[سید علی اکبر حسینی ایمنی|حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۳۹۰-۳۹۱.</ref>.
+*[[رسول خدا]]{{صل}} با [[فقرا]] هم نشین بود<ref>جوامع السیره، ص ۳۴؛ قاضی عیاض اندلسی، الشفا بتعریف حقوق المصطفی، ج ۱، ص ۲۶۳ و المناقب، ج ۱، ص ۱۴۶.</ref> و با [[مسکینان]] [[غذا]] می‌خورد<ref>الطبقات الکبری ج ۱، ص، ص ۲۷۹؛ مجموعه ورام، ج ۱، ص ۲۱۲ و امالی طوسی، ص ۳۹۳.</ref> و با دست خود به آنان [[غذا]] می‌داد<ref>المناقب، ج ۱، ص ۱۴۶.</ref>. [[دعوت]] [[بندگان]] را می‌پذیرفت و هیچ دعوتی را کوچک نمی‌شمرد<ref>ارشاد القلوب، ج ۱، ص ۱۱۵ و الطبقات الکبری، ج ۱، ص ۲۷۹.</ref>. بسا میزبانی که غذای سفره‌اش نان جو و دنبه‌ای بودار بود<ref>تاریخ مدینه دمشق، ج ۴، ص ۱۲۱ و الشمائل المحمدیه، ص ۱۹۰.</ref>؛ اما با این حال، [[حضرت]] با آغوشی باز آن را می‌پذیرفت می‌فرمود: "اگر پاچه گوسفندی را به من هدیه دهند، می‌پذیرم و اگر مرا به خوردن استخوان شانه و سردستی [[دعوت]] کنند، خواهم پذیرفت"<ref>مسنداحمد، ج ۲، ص ۵۱۲: سنن ترمذی، ج ۲، ص ۳۹۷؛ الکافی، ج ۵، ص ۱۴۲ و الطبقات الکبری، ج ۱، ۱۰ص۲۷۹-۲۸۰.</ref><ref>[[سید علی اکبر حسینی ایمنی|حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۳۹۱.</ref>.
+*آن [[حضرت]] روی [[زمین]] می‌نشست و [[غذا]] می‌خورد<ref>امالی طوسی، ص ۳۹۳؛ مجموعه ورام، ج ۱، ص ۲۰۸ و احمد بن محمد بن خالد برقی، المحاسن، ج ۲، ص ۴۴۲.</ref> و بسیار می‌شد که بر الاغی بی‌پالان سوار می‌شد<ref>الطبقات الکبری، ج ۱، ص۲۷۹.</ref>. با اینکه [[رئیس]] [[جامعه اسلامی]] بود و تمامی امکانات و منابع [[مالی]] را در [[اختیار]] داشت؛ اما منزلی که ایشان و [[همسران]] گرامی اش در آن سکونت داشتند، بسیار ساده و در سادگی، مثال زدنی بود<ref>ر. ک: الطبقات الکبری، ج ۱، ص ۳۸۷؛ المصنف، ج ۲، ص ۵۳ و ۵۴ و صالحی دمشقی، سبل الهدی و الرشاد، ج ۳، ص ۳۴۸.</ref><ref>[[سید علی اکبر حسینی ایمنی|حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۳۹۱.</ref>.
+===زهد [[پیامبر اکرم]]{{صل}} ‌===
+*[[رسول الله]]{{صل}} با مظاهر [[دنیوی]] [[رفتاری]] بسیار زاهدانه داشت. آن بزرگوار، زاهدترین [[مردم]]<ref>ماوردی، اعلام النبوه، ص ۲۱۹؛ امتاع الأسماع، ج ۲، ص ۲۸۹؛ ابوسعید خرگوشی، شرف المصطفی، ج ۴، ص ۳۳۹؛ مسند احمد، ج ۴، ص ۱۹۸ و المستدرک، ج ۴، ص ۳۲۶.</ref> و بلکه زاهدترین [[انبیا]] بود<ref>مستدرک الوسائل، ج ۱۶، ص ۲۱۵ و احمد بن علی طبرسی، الاحتجاج، ج ۱، ص ۲۲۵.</ref>؛ هرگز به [[دنیا]] و مظاهر آن [[دل]] نسپرد<ref>فضل بن حسن طبرسی، مجمع البیان، ج ۶، ص ۵۳۱ و المحقق اردبیلی، زبدة البیان، ص ۴۰۷.</ref> و [[اسیر]] اوهام [[پست]] آن نشد. هرگز چیزی برای فردایش [[ذخیره]] نمی‌کرد<ref>تاریخ مدینه دمشق، ج۴، ص۱۲۰؛ الشفا بتعریف حقوق المصطفی، ج ۱، ص ۲۳۴؛ الشمائل المحمدیه، ص ۲۰۱؛. فتح الباری، ج ۱، ص، ۲۲۷ وصحیح ابن حبان، ج۱۴، ص۲۱۷.</ref> و با اینکه از انتهای [[یمن]] تا جنگل‌های عمان و تمامی [[حجاز]] تا اطراف [[عراق]] را مالک بود<ref>اعلام النبوه، ص ۲۱۹؛ الخرائج و الجرائح، ج ۲، ص ۸۸۵.</ref>؛ اما هنگام [[وفات]]، [[دینار]] و درهم و کنیزی و گوسفند و شتری به جا ننهاد و وقتی [[وفات]] کرد، زره‌اش در گرو یکی از [[یهودیان]] [[مدینه]] در قبال بیست یا سی صاع گندم برای نفقه اهل بیتش بود<ref>حمیری قمی، قرب الاسناد، ص ۴۴ و مکارم الاخلاق، ص ۲۵ و با اختلاف در: دلائل النبوه، ج ۷، ص ۲۷۳ و قطب الدین راوندی، الخرائج و الجرائح، ج ۲، ص ۸۸۵.</ref>. پیوسته می‌فرمود: {{متن حدیث| اللَّهُمَ‌ أَحْيِنِي‌ مِسْكِيناً وَ أَمِتْنِي مِسْكِيناً وَ احْشُرْنِي فِي زُمْرَةِ الْمَسَاكِينِ!}}<ref>ابن کثیر، البدایه و النهایه، ج ۶، ص ۵۰؛ سبل الهدی والرشاد، ج ۷، ص ۷۷؛ نهج الفصاحه، ص ۲۴۹؛ جامع الأخبار، ص ۱۱۱؛ روضة الواعظین، ج ۲، ص ۴۵۴ و ابن ابی جمهور، عوالی اللآلی، ج ۱، ص ۳۹.</ref> [[نقل]] شده که [[رسول خدا]]{{صل}} فرموده است: "فرشته‌ای بر من نازل شد و گفت: " ای [[محمد]]{{صل}} همانا پروردگارت به تو [[سلام]] رساند و فرمود: " اگر بخواهی بطحاء [[مکه]] را برای تو طلا می‌کنم ". سپس آن [[حضرت]] فرمود: پس سر را به [[آسمان]] بلند کرد[م] و گفت[م]: پروردگارا! روزی سیرم نگه دار تا تو را بستایم و روزی گرسنه که از تو درخواست کنم"<ref>الکافی، ج ۸، ص ۱۳۱ ؛ امالی طوسی، ص۶۹۳؛ عیون الاثر، ج ۲، ص ۴۰۳؛ تاریخ مدینه دمشق، ج ۴، ص ۱۳۴؛ الشفا بتعریف حقوق المصطفی، ج۱، ص۲۷۹-۲۸۰.</ref><ref>[[سید علی اکبر حسینی ایمنی|حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۳۹۲.</ref>.
+در روایتی دیگر از [[امام صادق]]{{ع}} [[نقل]] شده است که [[پیامبر]]{{صل}} روزی دید که بزغاله‌ای مرده در زباله‌دانی افتاده است، در حالی که گوشش را بریده بودند. آن [[حضرت]] با دیدن آن به اصحابش فرمود: "این، چند می‌ارزد؟"‌ گفتند: "شاید اگر زنده بود، بیش از درهمی نمی‌ارزید"؛ [[پیامبر]]{{صل}} فرمود: "سوگند‌تر به آنکه جانم در دست اوست، [[دنیا]] نزد [[خداوند]] از این بزغاله نزد اهلش بی‌ارزش‌تر است"<ref>الکافی، ج ۲، ص ۱۲۹؛ بحارالانوار، ج ۷، ص ۵۵؛ مسند احمد، ج ۳، ص ۳۶۵؛ صحیح مسلم، ج ۸، ص ۲۱۰ – ۲۱۱ و البیهقی، السنن الکبری، ج۱، ص۱۳۹.</ref><ref>[[سید علی اکبر حسینی ایمنی|حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۳۹۳.</ref>.
+*[[رسول خدا]]{{صل}} [[اصحاب]] و [[یاران]] خویش را نیز به زهد و [[دل]] کندن از [[دنیا]] سفارش می‌کرد تا خود را از فروختن به [[دنیا]] و صرف [[نفوس]] در شهواتش سالم بدارند<ref>اعلام النبوة، ص ۲۱۹.</ref>؛ چرا که [[معتقد]] بود، فقط با بی‌توجهی به [[دنیا]] می‌توان به [[آخرت]] دست یافت و می‌فرمود: "به [[آخرت]] دست نمی‌یابید، مگر با [[ترک دنیا]] و [[دل]] کندن از آن. به شما سفارش می‌کنم که [[دوست]] بدارید آن چه را [[خدا]] [[دوست]] می‌دارد و [[دشمن]] بدارید آن چه را [[خدا]] [[دشمن]] می‌دارد"<ref>مستدرک الوسائل، ج۱۲، ص۵۴.</ref>. همچنین [[دعوت]] به زهد از مطالبات آن [[حضرت]] از فرستادگان خود بود، آن گاه که آنها را برای [[تبلیغ]] می‌فرستاد. [[نقل]] شده است، زمانی که [[پیامبر خدا]]{{صل}} معاذ بن جبل را به [[یمن]] می‌فرستاد، به او سفارش فرمود که "[[مردم]] [[یمن]] را به زهد در [[دنیا]] و رغبت به [[آخرت]] و پرداختن به [[محاسبه]] [[نفس]] [[دعوت]] کن"<ref>مستدرک الوسائل، ج ۱۲، ص ۵۱.</ref><ref>[[سید علی اکبر حسینی ایمنی|حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۳۹۳.</ref>.
+*[[انس بن مالک]] [[نقل]] کرده است: "روزی نزد [[رسول خدا]]{{صل}} نشسته بودیم؛ پس آن [[حضرت]] به ما فرمود: هم اکنون، مردی از [[اهل بهشت]] نزد شما می‌آید"؛ اندکی بعد، مردی از [[انصار]] که [[آب]] وضو از ریشش می‌چکید و کفش خود را در دست چپش گرفته بود، به نزد ما وارد شد. فردای آن روز ، باز هم [[پیامبر]]{{صل}} فرمود: "هم‌اکنون مردی از [[اهل بهشت]]، نزد شما می‌آید " و باز، همان مرد با همان وضع وارد شد. فردای آن روز نیز [[پیامبر]]{{صل}} همان سخن را فرمود و باز، به نزد ما وارد شد؛ پس چون او برخاست و رفت، [[عبدالله بن عمرو بن عاص]] در پی او، روان شد و [به وی] گفت: "من با پدرم [[مشاجره]] کرده و [[سوگند]] خورده‌ام که تا سه روز، نزد او نروم؛ اگر [[صلاح]] می‌دانی، مرا در خانه خود جای ده، تا به سوگندم عمل کنم". مرد [[انصاری]] هم پذیرفت. [[عبدالله بن عمرو بن عاص]] می‌گفت: "با او رفتم و دیدم خیمه‌ای دارد و یک نخل و یک بز (گوسفندی). شب که شد از خیمه‌اش خارج شد و بز خود را دوشید و خرمایی چید و آنها را نزد من نهاد و من خوردم؛ ولی او خودش بی‌شام خفت، و من شب را به [[نماز]] و [[عبادت]] گذراندم. صبح که شد، او صبحانه خورد؛ ولی من [[روزه]] داشتم و سه شب به همین گونه گذشت و او هرگاه در رختخوابش از این پهلو به آن پهلو می‌شد، ذکر [[خدای متعال]] و [[تکبیر]] می‌گفت و صبح برای [[نماز]]، بیدار می‌شد و وضوی کامل می‌گرفت و من، جز سخن خیر از او نمی‌شنیدم". چون چند شب گذشت و کار او در نظر من تقریباً ناچیز آمد، پس به او گفتم: "ای [[بنده]] [[خدا]]! میان من و پدرم، مشاجره‌ای و قهری نبوده است؛ بلکه از [[پیامبر خدا]]{{صل}}، سه بار در سه مجلس شنیدم که فرمود: "هم اکنون، مردی از [[اهل بهشت]] نزد شما می‌آید" و هر سه بار تو به نزد ما وارد شدی؛ از این رو خواستم [[رفتار]] تو را ببینم. به من بگو که تو چه عملی انجام می‌دهی که [[اهل بهشت]] شده‌ای؟"‌ آن مرد گفت: "نزد همان کسی که به تو خبر داده برو تا از عمل من به تو خبر دهد". من نزد [[رسول خدا]]{{صل}} رفتم؛ ایشان فرمود: "نزد خود او برو و بگو که [[حقیقت]] را به تو بگوید". من نزد آن مرد رفتم و گفتم: "[[پیامبر اکرم]]{{صل}} به تو امر می‌کند که در این باره به من خبر دهی"؛ آن مرد گفت: "اکنون که چنین است، می‌گویم". و سپس گفت: "اگر [[دنیا]] از آن من باشد و از من گرفته شود، ناراحت نمی‌شوم و اگر [[دنیا]] به من داده شود، از آن شادمان نمی‌شوم. شب را در حالی می‌خوابم که از هیچ کس کینه‌ای به [[دل]] ندارم، و بر نعمتی که [[خداوند]] به دیگری داده است، [[حسادت]] نمی‌ورزم".‌ [[عبدالله]] گفت: "اما من به [[خدا]] [[سوگند]]! شب‌ها را به [[عبادت]] می‌گذرانم و روزها را [[روزه]] می‌گیرم؛ ولی اگر گوسفندی به من ببخشند، خوشحال می‌شوم و اگر از دستم برود، ناراحت می‌شوم. به [[خدا]] [[سوگند]] که [[خداوند]]، به تو بر ما [[برتری]] آشکاری داده است"<ref>روضة الواعظین، ج ۲، ص ۴۲۴، المصنّف، ج ۱۱، ص ۲۸۷ - ۲۸۸ و الدر المنثور، ج ۶، ص ۴۱۹.</ref><ref>[[سید علی اکبر حسینی ایمنی|حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۳۹۳-۳۹۴.</ref>.
+==زهد [[پیامبر اکرم]]{{صل}} از زبان [[علی]]{{ع}} ==
+*[[امیرالمؤمنین علی]]{{ع}} در [[وصف]] [[پیامبر]]{{صل}} و [[پیروی]] از [[اعمال]] زاهدانه آن [[حضرت]] فرموده است:از [[پیامبر]]{{صل}} [[پاک]] و [[پاکیزه]] خویش سرمشق گیر... که از [[دنیا]] نیم لقمه‌ای بر گرفت و چشمی بدان ندوخت. پهلویش از همه کس لاغرتر و شکمش از [[دنیا]] خالی‌تر بود. [[دنیا]] بر او عرضه شد؛ ولی نپذیرفت و هرگاه می‌دانست که [[خداوند]] چیزی را [[دشمن]] می‌دارد، او نیز آن را [[دشمن]] می‌داشت و چیزی را که [[خدا]] حقیر می‌دانست، او نیز حقیر می‌شمرد. و اگر خصلتی جز این در ما نبود که [[دوست]] می‌داریم، آن‌چه را [[خدا]] [[دشمن]] داشته، و بزرگ می‌داریم چیزی را که [[خدا]] کوچک شمرده است، همین، در [[مخالفت]] و [[دشمنی]] ما با [[خدا]] و [[سرپیچی]] از [[فرمان]] او بس بود! همانا [[رسول خدا]]{{صل}} روی [[زمین]] [[غذا]] می‌خورد؛ مانند [[بندگان]] می‌نشست؛ کفش خود را به دست خویش پینه می‌زد و بر لباسش وصله می‌دوخت؛ بر الاغ بی‌پالان سوار می‌شد و دیگری را هم در ردیف خود سوار می‌کرد و چون دید پرده‌ای با نقش را و نگار بر در اتاقش آویخته‌اند، به یکی از [[زنان]] خود فرمود: "ای فلانی! این پرده را از نظرم دور دار که هرگاه به آن می‌نگرم، به یاد [[دنیا]] و زرق و برق آن می‌افتم!"[[پیامبر]]{{صل}} قلباً از [[دنیا]] روی گرداند و یاد آن را در درون خود کشت. او [[دوست]] داشت زینت‌های [[دنیا]] از نظرش [[پنهان]] باشد تا مبادا جامه‌ای زیبا و فاخر از آن برگیرد و آن را خانه همیشگی خود پندارد و [[امید]] اقامت در آن را در سر بپروراند. پس، [[دنیا]] را به کلی از [[جان]] خود بیرون کرد و یاد آن را از [[دل]] براند و آن را از نظر [[پنهان]] داشت. آری، هرکه چیزی را [[دشمن]] بدارد، نگاه به آن را نیز [[دشمن]] می‌دارد و خوش ندارد نامی از آن نزد او به میان آید"<ref>نهج البلاغه، ص ۲۲۷ - ۲۲۹.</ref><ref>[[سید علی اکبر حسینی ایمنی|حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۳۹۵.</ref>.
+==[[تشویق]] به زهد و [[نهی]] از رهبانیت‌==
+*البته زهد و بی‌توجهی به [[دنیا]] به معنای [[رهبانیت]] و [[دنیا]] گریزی نیست؛ بلکه مراد از زهد، این است که [[انسان]] [[زاهد]]، [[میانه روی]] [[اختیار]] کند و از [[امور دنیوی]] برای رسیدن به امور [[معنوی]] خویش [[بهره]] جوید؛ نه اینکه به طور کامل به [[دنیا]] و امور آن پشت کند<ref>[[سید علی اکبر حسینی ایمنی|حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۳۹۵.</ref>.
+*[[رسول خدا]]{{صل}} کسانی را که [[امور دنیوی]] را کاملاً رها کرده و فقط به [[عبادت]] و [[نماز خواندن]] می‌پرداختند، به شدت، [[سرزنش]] و [[مسلمانان]] را از پشت پا زدن به [[زندگی مادی]] که به صورت منفی و در شکل انزوای [[اجتماعی]] انجام می‌گرفت، [[نهی]] و آنان را [[تشویق]] می‌کرد که آن را در شکل مثبت آن؛ یعنی [[جهاد]] در [[راه خدا]]، [[روزه]] و... جستجو کنند<ref>بحار الانوار، ج ۱۴، ص ۲۷۷.</ref>. می‌فرمود: "خوشا به حال کسی که برای خدایی که یادش ارجمند است، [[فروتنی]] کند و به [[حلال]] [[دنیا]] زهد ورزد، بی‌آنکه از [[سنت]] من روی برگرداند و از خوشی‌های [[دنیا]] دست بردارد، بی‌آنکه از راه و رسم من برگردد"<ref>الکافی، ج ۸، ص ۱۶۹ و حسن بن شعبه حرانی، تحف العقول، ص ۳۰.</ref><ref>[[سید علی اکبر حسینی ایمنی|حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۳۹۶.</ref>.
+*به همین سبب، وقتی که [[همسر]] [[عثمان بن مظعون]] نزد [[رسول خدا]]{{صل}} آمد و گفت: "ای [[رسول خدا]]{{صل}} ! [[عثمان]] روزها را [[روزه]] می‌گیرد و شب‌ها را به [[عبادت]] می‌گذراند"؛ [[رسول خدا]]{{صل}} با شنیدن این خبر به شدت برآشفت و کفش به دست، خشمناک، از خانه بیرون آمد تا اینکه به نزد [[عثمان]] رفت؛ پس او را مشغول [[نماز خواندن]] یافت؛ [[عثمان]] با دیدن [[پیامبر]]{{صل}} نمازش را به پایان برد و [[پیامبر]]{{صل}} به وی فرمود: "ای [[عثمان]]! [[خداوند متعال]] مرا به [[رهبانیت]] نفرستاده است؛ بلکه با [[آیین]] مستقیم، ساده و آسان گیر فرستاده است. من، هم [[نماز]] می‌خوانم، هم [[روزه]] می‌گیرم و هم نزد همسرم می‌روم؛ پس هرکه [[آیین]] مرا [[دوست]] دارد، باید از [[سنت]] من [[پیروی]] کند"<ref>الکافی، ج ۵، ص ۴۹۴ و وسائل الشیعه، ج ۲۰، ص ۱۰۷.</ref><ref>[[سید علی اکبر حسینی ایمنی|حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۳۹۶.</ref>.
+*در روایتی دیگر آمده است که روزی نزد [[پیامبر]]{{صل}} از یکی از کنیزان [[بنی عبدالمطلب]] سخن گفته شد و مردی [[انصاری]] گفت: "آن [[زن]]، شب‌ها [[عبادت]] می‌کند و روزها [[روزه]] می‌گیرد"؛ [[پیامبر خدا]]{{صل}} فرمود: اما من می‌خوابم و [[نماز]] می‌خوانم و گاه [[روزه]] می‌گیرم، گاه [[روزه]] نمی‌گیرم، پس هر که به من [[اقتدا]] کند، از من است و هر که به راه و رسم من پشت کند، از من نیست"<ref>مسند احمد، ج ۵، ص ۴۰۹، همچنین ر. ک: الهیثمی، مجمع الزوائد، ج ۳، ص ۱۹۳.</ref><ref>[[سید علی اکبر حسینی ایمنی|حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۳۹۶.</ref>.
+==تفاوت زهد [[اسلامی]] و [[رهبانیت]] مسیحی‌==
+*با توجه به تعریف بیان شده از زهد، تفاوت <ref>زهد</ref> [[اسلامی]] و [[رهبانیت]] [[مسیحیت]] چیست و چرا در [[احادیث]]، [[مردم]] به شدت از [[رهبانیت]]، [[نهی]] و به زهد امر شده‌اند؟ در پاسخ باید گفت، که زهد [[اسلامی]] و [[رهبانیت]] [[مسیحیت]]، تفاوت‌های فراوانی دارند. اصلی‌ترین و مهم‌ترین ویژگی زهد [[اسلامی]] که سایر ویژگی‌ها زیر مجموعه آن است، این است که زهد [[اسلامی]] بر [[منطق]] و [[برهان]] روشن [[استوار]] است؛ اما [[رهبانیت]] [[مسیحیت]]، توجیه [[علمی]] و منطقی ندارد. زهد [[اسلامی]]، چشم پوشی از مطلق لذایذ مادّی نیست؛ بلکه تنها چشم‌پوشی از لذایذ زیانبار [[دنیوی]] است؛ اما [[رهبانیت]] [[مسیحیت]]، [[مردم]] را به چشم‌پوشی از همه لذایذ مادی [[دعوت]] می‌کند<ref>[[سید علی اکبر حسینی ایمنی|حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۳۹۶.</ref>.
+*به بیان دیگر، [[اسلام]]، لذایذ مادّی را به دو بخش تقسیم کرده است: لذایذ سودمند و لذایذ زیانبار و در زهد [[اسلامی]]، استفاده نکردن از لذایذ سودمند مطرح نیست و این، همان چیزی است که [[خرد]] و [[منطق]]، [[انسان]] را بدان [[دعوت]] می‌کند. [[اسلام]]، هرگز نمی‌گوید که [[انسان]] باید از لذایذی که برای زندگی‌اش سودمندند،‌چشم‌پوشی کند یا به آنها بی‌رغبت باشد. [[پیامبر خدا]]{{صل}}، برای اینکه زهد [[اسلامی]] با [[رهبانیت]] [[مسیحی]] اشتباه نشود و همچنین از [[تحریف]] مفهوم "زهد" پیشگیری شود، در جداسازی زهد از [[رهبانیت]] می‌فرماید: {{متن حدیث|لَيْسَ‌ الزُّهْدُ فِي‌ الدُّنْيَا تَحْرِيمَ‌ الْحَلَالِ‌ وَ لَا إِضَاعَةَ الْمَالِ وَ لَكِنَّ الزُّهْدَ فِي الدُّنْيَا الرِّضَا بِالْقَضَاءِ وَ الصَّبْرُ عَلَى الْمَصَائِبِ وَ الْيَأْسُ عَنِ النَّاس‌}}؛ زهدورزی در [[دنیا]]، [[حرام]] کردن [[حلال]] (بر خود) و یا ترک [[ثروت]] نیست؛ بلکه زهدورزی در [[دنیا]]، [[راضی]] بودن به [[قضای الهی]]، [[صبر]] بر [[مصیبت‌ها]] و [[ناامیدی]] از [[مردم]] است"<ref>مستدرک الوسائل، ج۱۲، ص۵۱.</ref><ref>[[سید علی اکبر حسینی ایمنی|حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۳۹۶.</ref>.
+*[[اسلام]]، [[دین]] [[دنیا]] و [[آخرت]] و تأمین کننده [[منافع]] مادّی و [[معنوی]]، و [[سعادت دنیوی]] و [[اخروی]] [[جامعه]] است. بر این اساس، در [[اسلام]] [[راستین]]، بر خلاف [[مسیحیت]] [[تحریف]] شده امروز، [[دنیا]] و [[آخرت]] در تضاد نیستند، بلکه با تأمل در رهنمودهای [[پیامبر اسلام]]{{صل}} و دیگر [[معصومین]]{{عم}} می‌توان دریافت که در این [[آیین]]، [[مادیت]] از درون [[معنویت]] و [[معنویت]] از درون [[مادیت]] می‌جوشد و زهد [[اسلامی]]، تنها در جایی مفهوم پیدا می‌کند که لذایذ مادّی، برای فرد یا [[جامعه]] و یا هر دو، زیانبار باشند<ref>برگرفته از: محمد، محمدی ری شهری، حکمت نامه پیامبر اعظم{{صل}}، ج ۸، ص ۱۹۳–۱۹۹.</ref><ref>[[سید علی اکبر حسینی ایمنی|حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۳۹۶.</ref>.
 == پرسش‌های وابسته ==
@@ خط ۱۹: / خط ۷۲: @@
 ==منابع==
 * [[پرونده:13681048.jpg|22px]] [[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|'''دانشنامه نهج البلاغه ج۱''']]
+* [[پرونده:152259.jpg|22px]]، [[سید علی اکبر حسینی ایمنی|حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|'''فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم''']]
 ==پانویس==
 {{یادآوری پانویس}}