گزارشی و آموزه‌هایی از دعای عصر غیبت (مقاله): تفاوت میان نسخه‌ها

نویسنده این مقاله می‌نویسد:« [[خداوند]] [[هدف]] از [[خلقت]] [[جن]] و انس را [[عبادت]] خود بیان کرده است. [[عبادت]] [[خدا]] همان [[معرفت]] خداست که صنع اوست، یعنی این معرفی باید از جانب خودش صورت بگیرد و لاغیر. تا این معرفی نباشد هیچ کس [[قادر]] به شناختن [[پیامبران]] [[راستین]] نخواهد بود و در نتیجه نمی‌توانیم [[حجج الهی]] را بشناسیم. لذا برای رهایی از [[ضلالت]] و [[مرگ جاهلیت]] ملزم به [[تسلیم]] نسبت به [[شناخت]] [[خدا]] و [[انبیاء]] و اولیای او هستیم تا راه صحیح [[بندگی]] و [[عبادت]] [[خدا]] را برای ما معرفی کند و در این مسیر [[راهبر]] ما باشند؛ زیرا [[خدا]] [[تبعیت]] و [[تسلیم]] بودن نسبت به ایشان را وسیله [[تقرب]] و [[بندگی]] خود قرار داده است. لذا در حال حاضر [[شناخت]] [[حجت]] زمان [[امام دوازدهم]] تنها راه رهایی از [[کفر]] و [[ضلالت]] است. به فرموده اهل بیت در [[عصر غیبت]]، همه اهل [[هلاکت]] هستند به جز کسانی که [[ثابت قدم]] در راه [[شناخت امام]] باشند و [[توفیق]] بر دعای بر [[حضرت]] داشته باشند. بنابراین با مراجعه به دعای [[عصر غیبت]] به چگونگی [[کسب معرفت]] و راه‌های مقابله با [[مرگ جاهلیت]] می‌‌پردازیم و از جمله مهم‌ترین آن راه‌ها می‌‌توان [[انتظار فرج]]، [[دعا]] برای [[حضرت]]، [[دعا]] در [[حق]] [[دوستان]] و [[نابودی دشمنان]] ایشان و [[تربیت]] [[منتظران]] اشاره نمود»<ref name=p1></ref>.