دعای ندبه: تفاوت میان نسخه‌ها

دعای ندبه (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۱۱ ژانویهٔ ۲۰۲۰، ساعت ۱۰:۰۴

۳۹٬۹۷۹ بایت اضافه‌شده ، ‏۱۱ ژانویهٔ ۲۰۲۰

←‏دعای ندبه در یک نگاه

دیداریویکی‌متن

Msadeq

مدیران

۱۱۵٬۱۸۳

ویرایش

@@ خط ۵۵: / خط ۵۵: @@
 ۴. [[شریعت خاتم]] [[انبیا]]، [[حضرت محمد]]{{صل}}. {{متن حدیث| إِلَى أَنِ انْتَهَيْتَ بِالْأَمْرِ إِلَى حَبِيبِكَ وَ نَجِيبِكَ مُحَمَّدٍ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِه‏،... وَ مَنْ دَخَلَهُ كانَ آمِناً}}. [[دین اسلام]] به عنوان آخرین و [[کامل‌ترین]] [[دین]] از سوی [[خداوند]] بر [[خاتم انبیا]]، [[حضرت محمد]]{{صل}}، برای [[جن]] و انس فرستاده شد و سرانجام بر همه دین‌ها [[غلبه]] پیدا خواهد کرد و [[دین]] [[واحد]] جهانی خواهد شد!<ref>توبه: ۳۳ و فتح: ۲۸ و صف:۹.</ref><ref>[[محمود اباذری|اباذری، محمود]]، [[ادعیه و زیارات مهدوی (کتاب)|ادعیه و زیارات مهدوی]]، ص ۹۰-۹۱.</ref>.
+۵. [[اهل بیت]] طاهرین [[پیامبر خدا]]{{عم}}. ({{متن حدیث|  فَقُلْتَ: إِنَّما يُرِيدُ اللَّهُ .... وَ الْمَسْلَكَ إِلَى رِضْوَانِك‏ }}).
+در این فراز از [[دعا]]، [[عصمت اهل بیت]]{{عم}} با ذکر [[آیه]] سی وسوم از [[سوره]] احزاب، تاکید می‌‌گردد، سپس [[وظیفه]] [[امت]] در برابر آنان و سرِّ این [[وظیفه]] و [[فلسفه]] وجودی آن بیان می‌‌شود<ref>[[محمود اباذری|اباذری، محمود]]، [[ادعیه و زیارات مهدوی (کتاب)|ادعیه و زیارات مهدوی]]، ص ۹۲.</ref>.
+*[[آیه تطهیر]]: این [[آیه]] در میان [[آیات]] مربوط به [[همسران رسول خدا]]{{صل}} و در پایان [[آیه]] ۳۳ از [[سوره]] احزاب قرار دارد، همان طور که [[آیه اکمال دین]] و [[اتمام نعمت]] در بین [[آیه]] سوم از [[سوره]] [[مائده]] آمده است<ref>[[محمود اباذری|اباذری، محمود]]، [[ادعیه و زیارات مهدوی (کتاب)|ادعیه و زیارات مهدوی]]، ص ۹۲.</ref>.
+*شواهد و قرائنی وجود دارد که نشان می‌‌دهد این [[آیه]]، [[شأن نزول]] مستقلی دارد و با [[آیه]] پیشین و پسین خود ارتباط ندارد؛ از جمله:
+#در [[آیات]] قبل و بعدِ این [[آیه]] ([[آیات]] ۲۸ تا ۳۴ این [[سوره]]) زبان [[آیه]]، زبان [[تکلیف]] و درخواست شدید است و به عبارت دیگر "فعل [[انسان]]" و [[تکلیف]] شدید [[همسران رسول خدا]] مطرح شده است، درحالی که در این [[آیه]] از "فعل [[خدا]]" سخن به میان آمده و زبان [[آیه]]، زبان امتنان و اعطا است نه زبان درخواست<ref>[[محمود اباذری|اباذری، محمود]]، [[ادعیه و زیارات مهدوی (کتاب)|ادعیه و زیارات مهدوی]]، ص ۹۳.</ref>.
+#با بیان روشن در روایت‌های زیادی که در منابع [[شیعه]] و [[اهل سنت]] وجود دارد؛ اولاً، این بخش از [[آیه شریفه]] دارای [[شأن نزول]] مستقلی است و ثانیاً، مراد از [[اهل بیت]]{{عم}} در اینجا افراد ویژه‌ای هستند، همچنین با صراحت کامل بیان شده که [[همسران پیامبر]] مصداق این [[آیه]] نیستند؛ در ادامه به این [[روایات]] اشاره خواهد شد<ref>[[محمود اباذری|اباذری، محمود]]، [[ادعیه و زیارات مهدوی (کتاب)|ادعیه و زیارات مهدوی]]، ص ۹۳.</ref>.
+*دو حصر در [[آیه]]؛ یعنی واژه {{متن قرآن| إِنَّمَا}} و تعبیر {{متن قرآن| عَنكُمُ}} و [[تکوینی]] بودن [[اراده]] در این [[آیه]]، دلالت بر عصمتِ مخاطبین [[آیه]] دارد، در نتیجه به معنای لغویِ واژه [[اهل بیت]] توجهی ندارد و همه [[خاندان پیامبر]] [[خدا]]{{صل}} را در بر نمی‌گیرد؛ زیرا اولاً، هیچ کس ادعا ندارد که همه آنان دارای [[عصمت]] هستند و ثانیاً، [[سیره]] آن‌ها، عصمتشان را تأیید نمی‌کند.
+*نکته جالب توجه این است که در [[صحیح مسلم]] همین سؤال از [[زید بن ارقم]] پرسیده شد که آیا [[همسران رسول خدا]]{{صل}} از [[اهل بیت]]{{عم}} هستند یا نه؟ و [[زید]] در پاسخ گفت: نه به [[خدا]] قسم! همانا [[زن]] مدتی با [[همسر]] خود به سر می‌‌برد سپس[چه بسا] او را [[طلاق]] می‌‌دهد و او به نزد [[پدر]] و [[قوم]] خود بر می‌‌گردد. [[اهل بیت]] ایشان کسانی هستند که پس از او، [[صدقه]] برایشان [[حرام]] است<ref>{{متن حدیث| لَا وَایْمُ اللَّهِ إِنَّ الْمَرْأَهَ تَکُونُ مَعَ الرَّجُلِ الْعَصْرَ مِنْ الدَّهْرِ ثُمَّ یُطَلِّقُهَا فَتَرْجِعُ إِلَی أَبِیهَا وَقَوْمِهَا أَهْلُ بَیْتِهِ أَصْلُهُ وَعَصَبَتُهُ الَّذِینَ حُرِمُوا الصَّدَقَهَ بَعْدَهُ }}؛ صحیح مسلم (یک جلدی) ص۹۴۱، کتاب فضائل الصحابه، باب ۴- فضائل علی بن ابی طالب ح۲۴۰۸.</ref>.<ref>[[محمود اباذری|اباذری، محمود]]، [[ادعیه و زیارات مهدوی (کتاب)|ادعیه و زیارات مهدوی]]، ص ۹۳-۹۴.</ref>.
+*[[مسلم]] در صحیح خود در کتاب [[فضائل الصحابه]] [[باب ]][[فضائل اهل بیت النبی]] از [[عایشه]] [[نقل]] می‌‌کند که گفت: صبحگاهان [[پیامبر خدا]] خارج شد در حالی که عبایی (مرط مرحل من [[شعر]] اسود) بر دوش داشت، پس [[حسن]] آمد و او را زیر آن قرار داد، سپس [[حسین]] آمد و او را نیز زیر آن قرار داد، سپس [[فاطمه]] آمد و او را زیر آن قرار داد، سپس [[علی]] آمد و او را زیر آن قرار داد، بعد فرمود: {{متن قرآن|وَقَرْنَ فِي بُيُوتِكُنَّ وَلا تَبَرَّجْنَ تَبَرُّجَ الْجَاهِلِيَّةِ الأُولَى وَأَقِمْنَ الصَّلاةَ وَآتِينَ الزَّكَاةَ وَأَطِعْنَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ إِنَّمَا يُرِيدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَيُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيرًا}}<ref>  و در خانه‌هایتان آرام گیرید و چون خویش‌آرایی دوره جاهلیت نخستین خویش‌آرایی مکنید و نماز بپا دارید و زکات بپردازید و از خداوند و فرستاده او فرمانبرداری کنید؛ جز این نیست که خداوند می‌خواهد از شما اهل بیت هر پلیدی را بزداید و شما را به شایستگی پاک گرداند؛ سوره احزاب، آیه: ۳۳.</ref><ref>صحیح مسلم (یک جلدی)، ص۹۴۶، ح۲۴۲۴.</ref>.
+*همچنین در همین کتاب در [[باب ]][[فضائل]] [[علی بن ابی طالب]]{{ع}} از قول [[سعد ابی وقاص ]] [[نقل]] می‌‌کند که به [[معاویه]] گفت: وقتی [[آیه]] {{متن قرآن| فَقُلْ تَعالَوْا نَدْعُ أَبْناءَنا وَ أَبْناءَکُم... }} نازل شد، [[پیامبر خدا]] [[علی]]، [[فاطمه]]، [[حسن]] و [[حسین]] را فرا خواند و به درگاه [[الهی]] عرضه داشت: {{متن حدیث|اللَّهُمَّ هَؤُلَاءِ أَهْلِي‏ }}<ref>صحیح مسلم، ص۹۴۰و سنن ترمذی (یک جلدی) ص۹۸۰، ح۳۷۳۳، کتاب المناقب، مناقب علی بن ابی طالب{{ع}}.</ref><ref>[[محمود اباذری|اباذری، محمود]]، [[ادعیه و زیارات مهدوی (کتاب)|ادعیه و زیارات مهدوی]]، ص ۹۴.</ref>.
+*[[ترمذی]] در [[سنن]] خود در کتاب [[تفسیر]] ذیل [[آیه]] ۳۳ احزاب از قول [[عمر بن ابی سلمه]] [[نقل]] می‌‌کند که وقتی این [[آیه]] در خانه‌ [[ام سلمه]] نازل شد؛ [[حضرت]]، [[فاطمه]] و [[حسن]] و [[حسین]] را فراخواند و آنها را با کسایی پوشاند و [[علی]] پشت سر ایشان بود؛ او را نیز با کسا پوشاند، سپس عرض کرد: خدایا! اینها [[اهل بیت]] من هستند، پس رجس را از آنان دور گردان و آنان را [[پاک]] و [[طاهر]] قرار ده. [[ام سلمه]] گفت: ای [[پیامبر خدا]] من نیز با آنان هستم؟ [[حضرت]] فرمود:تو سر جایت باش و تو خوب هستی <ref>{{متن حدیث| أَنْتِ عَلَى مَكَانِكِ وَ أَنْتِ عَلَى خَيْرٍ }}؛ سنن ترمذی (یک جلدی) ص۸۵۵، ح۳۲۰۵.</ref>.
+*در نتیجه با توجه به این [[روایات]] که نمونه‌ای از ده‌ها [[روایت]] موجود در این باره است، مصداق [[اهل بیت]]{{عم}} معین و مشخص شده است<ref>[[محمود اباذری|اباذری، محمود]]، [[ادعیه و زیارات مهدوی (کتاب)|ادعیه و زیارات مهدوی]]، ص ۹۴.</ref>.
+۶. [[ولایت]] و [[امامت]] [[امیر المؤمنین]] [[علی بن ابی طالب]]{{ع}} و [[فضائل]] و [[مناقب]] ایشان
+({{متن حدیث| فَلَمَّا انْقَضَتْ أَيَّامُهُ أَقَامَ وَلِيَّهُ عَلِيَّ بْنَ أَبِي طَالِبٍ صَلَوَاتُكَ عَلَيْهِمَا وَ آلِهِمَا هَادِيا... وَ لَمَّا قَضَى نَحْبَهُ وَ قَتَلَهُ أَشْقَى الْآخِرِينَ، يَتْبَعُ أَشْقَى الْأَوَّلِينَ، لَمْ يُمْتَثَلْ أَمْرُ الرَّسُولِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ فِي الْهَادِينَ بَعْدَ الْهَادِين‏ }}). در این فراز با اشاره به [[سنت الهی]] در [[آیه]] ۷ از [[سوره]] رعد بر اساس وجود "[[هادی]]" در هر زمان<ref>خداوند متعال در این آیه شریفه می‌‌فرماید: {{متن قرآن| إِنَّما أَنْتَ مُنْذِرٌ وَ لِکُلِّ قَوْمٍ هاد }} بنابر آن چه که در آیه ۳۵ سوره یونس آمده است، این «هادی» باید ویژگی عصمت را داشته باشد (ر.ک: المیزان، ج۱، ص۲۷۴، ادامه آیه ۱۲۴ سوره بقره) و بر اساس روایات زیادی که در منابع اهل سنت نیز آمده، مراد از «هادی» علی بن ابی طالب{{ع}} است. (ر.ک: قافله سالار، ص۵۱).</ref>، [[ماجرای غدیر]] [[خم]] تاکید شده است که [[پیامبر خدا]]{{صل}} در جمع خیل [[عظیم]] [[حجاج]] فرمود: {{متن حدیث|مَنْ كُنْتُ مَوْلَاهُ فَعَلِيٌّ مَوْلَاه‏}}<ref>سنن ابن ماجه، کتاب المقدمه، باب فضل علی بن ابی طالب؛ سنن ترمذی، کتاب المناقب، باب مناقب علی بن ابی طالب.</ref>، سپس در [[حق]] او [[دعا]] کرد و به درگاه [[الهی]] عرضه داشت: خدایا! [[دوست]] دار هر که را که او را [[دوست]] دارد و [[دشمن]] دار هر که را که با او [[دشمنی]] کند و [[یاری]] نما هر آن کس که او را [[یاری]] نماید و [[خوار]] گردان هر کس را که او را [[خوار]] گرداند. در ادامه [[دعا]]، بیش از سی منقبت از [[مناقب]] [[حضرت علی]]{{ع}} بیان شده است که هیچ کس در این [[مناقب]] شریک و همتای او نیست و قریب به اتفاق این [[فضائل]] در [[صحاح]] سته [[اهل سنت]] آمده است}}<ref>ر.ک: صحیح بخاری، کتاب المناقب باب مناقب علی بن ابی طالب با بیش از ۸ حدیث؛ صحیح مسلم، کتاب فضائل الصحابه، باب فضائل علی بن ابی طالب، با بیش از ۹ حدیث؛ سنن ترمذی، کتاب المناقب، باب مناقب علی بن ابی طالب{{ع}} با بیش از ۲۷ حدیث؛ سنن ابن ماجه، کتاب المقدمه، باب فضل علی بن ابی طالب، با بیش از ۹ حدیث.</ref><ref>[[محمود اباذری|اباذری، محمود]]، [[ادعیه و زیارات مهدوی (کتاب)|ادعیه و زیارات مهدوی]]، ص ۹۵-۹۶.</ref>.
+۷. سرّ [[مخالفت]] با [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} با وجود [[اقرار]] و اعتراف به [[فضائل]] و [[مناقب]] بی‌شمار ایشان ({{متن حدیث|وَ لَا تَأْخُذُهُ فِي اللَّهِ لَوْمَةُ لَائِم‏....  حَتَّى قَتَلَ النَّاكِثِينَ وَ الْقَاسِطِينَ وَ الْمَارِقِين‏ }}).
+*ترجمه این بخش از [[دعا]]: [[سرزنش]] ملامت کننده او را (از راهش) در [[راه خدا]] (و انجام [[فرمان الهی]]) باز نمی‌داشت و [[خون]] بزرگان [[عرب]] را (که به [[جنگ]] با [[دین خدا]] برخاسته بودند) به [[خاک]] ریخت و دلاورانشان را کشت و با گردن کشان و گرگانشان درافتاد؛ در نتیجه کینه‌هایی از [[جنگ بدر]] و [[خیبر]] و [[حنین]] از او به [[دل]] گرفتند و دشمنیش را در [[دل]] خود [[پنهان]] نمودند و به [[جنگ]] و [[مخالفت]] با او بر خاستند تا اینکه با [[پیمان‌شکنان]] (اهل [[جمل]]) و [[زورگویان]] ([[معاویه]] و اصحابش) و خارج شدگان از [[دین]] ([[خوارج]]) جنگید.
+*با توجه به [[نظام]] قبیله‌گرایی که در شبه [[جزیره عربستان]] [[حاکم]] بود، اگر کسی از قبیله‌ای کشته می‌‌شد، همه آن [[قبیله]] بدون توجه به [[حق]] یا [[باطل]] بودن کارِ [[قاتل]]، بر [[دشمنی]] با او متحد و یکپارچه می‌‌شدند<ref>ر.ک: پور سید آقائی، چشمه در بستر، ص۳۲.</ref>.
+*در [[جنگ احد]] [[سپاه]] هزار نفری [[اسلام]]، [[مدینه]] را به سمت [[احد]] ترک کرد. وقتی [[عبدالله ابی]] [[رئیس قبیله خزرج]] در بین راه بازگشت، سیصد نفر از قبیله‌اش به همراه او برگشتند، با وجود آنکه [[پیامبر]]{{صل}} هنوز در آنجا حضور داشت و [[سپاه]] سه هزار نفری [[دشمن]] به [[جنگ]] با [[مسلمانان]] آمده و [[شهر]] [[مدینه]] در خطر بود.
+*[[راز]] این که [[خلفا]] هرگز کسی از [[دشمنان]] [[خدا]] را نکشتند در همین نکته نهفته بود!
+*اما [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} جز [[خدا]] و انجام [[فرمان الهی]] به چیز دیگری [[فکر]] نمی‌کرد و در [[جنگ‌ها]] دلاورانه و [[جان]] بر [[کف]] با [[دشمنان]] [[خدا]] به [[حکم خدا]] و در [[اطاعت]] و [[پیروی]] از [[رسول خدا]]{{صل}} می‌‌جنگید؛ بنابراین، در هر قبیله‌ای کسی از [[دشمنان]] [[خدا]] به [[دست حضرت]] کشته شده بود و از سوی دیگرحسادت برخی به [[فضایل]] بی‌مانند [[حضرت]]، حقد و [[کینه]] آنها را نسبت به [[امام علی]]{{ع}} به دنبال داشت و همین باعث شد تا در پی [[انتقام]] برآیند<ref>[[محمود اباذری|اباذری، محمود]]، [[ادعیه و زیارات مهدوی (کتاب)|ادعیه و زیارات مهدوی]]، ص ۹۷.</ref>.
+۸. [[انحراف]] [[امت اسلام]] و [[مظلومیت اهل بیت]]{{عم}} ({{متن حدیث| وَ لَمَّا قَضى‏ نَحْبَهُ، وَ قَتَلَهُ أَشْقَى الْآخِرِينَ .... أَيْنَ أَعْلَامُ الدِّينِ وَ قَوَاعِدُ الْعِلْمِ}}).
+*[[امت اسلام]] در پی [[حاکمیت]] بیست و پنج ساله [[خلفا]] و دور شدن از حقایق [[دین]]، و [[گرایش]] به [[دنیاطلبی]] و از همه مهم‌تر بی‌بصیرتی، [[قدر]] [[اهل بیت]]{{عم}} را ندانستند و سرانجام [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} به وسیله شقی‌ترین فرد یعنی [[ابن ملجم مرادی]] به [[شهادت]] رسید.
+*همه این [[دلایل]]، سبب شد تا [[معاویه]]، [[یاران]] اندک [[امام حسن مجتبی]]{{ع}} را با وعده‌های درهم و [[دینار]] به سوی خود جذب کند و عده [[باقی]] مانده را نیز با شایعه پراکنی و [[دروغ]] و [[نیرنگ]] علیه [[امام]] بشوراند. با کمال [[تأسف]] [[یاران]] [[بی‌بصیرت]] [[امام]] نیز [[فریب]] نیرنگ‌های [[معاویه]] را خوردند و به [[خیمه]] [[امام]] حملهور شدند تا اینکه [[امام]] برای بقای [[حق]] چاره‌ای جز [[صلح]] نیافت<ref>صدوق، کمال الدین و تمام النعمه، ج۱، ص۳۱۶، باب ۲۹، ح۲.</ref>.
+*سرانجام [[بنی امیه]] [[قدرت]] را به طور مطلق در دست گرفت و [[ظلم]] به [[اهل بیت]]{{عم}} را به اوج خود رساند و [[اهل بیت]]{{عم}} را یکی پس از دیگری به [[شهادت]] رساند.
+*پس از آن، [[بنی عباس]] نیز با مکر و [[نیرنگ]] [[قدرت]] را در دست گرفت و در [[ظلم و ستم]] به [[اهل بیت]]{{عم}} آن چه توانست، انجام داد و سرانجام با [[شهادت امام حسن عسکری]]{{ع}} راهی جز [[غیبت]] برای [[خاتم اوصیا]] [[بقیة الله الاعظم]] {{ع}} [[باقی]] نماند.
+*'''توجه:''' کسی که این فرازهای [[دعا]] را می‌‌خواند نباید فقط در پی [[خواندن]] و تمام کردن [[دعا]] باشد، بلکه لازم است به ریشه‌های این [[ظلم و ستم]] و از سوی دیگر، سرچشمه [[سستی]] و [[غفلت]] [[مردم]] در [[دفاع]] از [[حریم]] [[اهل بیت]]{{عم}} توجه داشته باشد تا خدای ناکرده درباره "[[حجت]] حیّ" زمان خود، همانند [[مردم مدینه]] و [[کوفه]] [[رفتار]] نکند و به همه این امور توجه کند که:
+:الف ) بدانیم [[اهل بیت]]{{عم}} [[خورشید]] فروزان [[هدایت]] و [[ماه]] تابان سعادت و [[ستاره درخشان]] [[نجات]] هستند. آنان به ما هیچ نیازی ندارند، همان گونه که [[امام زمان]] {{ع}} فرمود: "[[خدا]] با ماست و هیچ نیازی به غیر او نداریم و [[حق]] با ماست، لذا جدایی دیگران از ما، سبب وحشتمان نمی‌شود"<ref>طوسی، کتاب الغیبه، ص۲۸۵.</ref>.
+*[[سنت الهی]] این بوده و هست که [[انسان]] با [[آگاهی]] و [[شناخت]]، [[ولایت]] [[اهل بیت]]{{عم}} را بپذیرد و با [[اطاعت]] از آنان به [[رستگاری]] برسد نه با [[اجبار]].
+*[[جبهه حق]] به [[رهبری]] [[حجت‌های الهی]] در طول [[تاریخ]] پیوسته در پی [[سعادت]] [[بشر]] بوده‌اند و حتی برای [[دشمنان]] خود [[بدی]] نخواسته‌اند و تا آخرین لحظات راه را با [[موعظه]] و مهلت دادن برای [[هدایت]] آنان باز می‌‌گذاشتند. آری، [[حجت‌های الهی]] و از جمله [[اهل بیت]]{{عم}}، افراد ضعیف و [[ناتوانی]] نبودند بلکه به [[دلیل]] [[پایبندی]] به [[حق]] و رشد [[بشر]] و [[نجات]] او؛ با [[کرامت]]، [[جوانمردی]]، [[عفو]] و گذشت [[رفتار]] کردند.
+*اما [[جبهه]] [[باطل]] به [[رهبری]] [[مستکبران]] و دجالان با [[جنگ]] سخت و نرم و با [[نیرنگ]] و [[تزویر]] و با [[تمسک]] به هر آنچه که آنان را در رسیدن به هدفشان [[یاری]] می‌‌کرد، در رسیدن به [[قدرت]] و حفظ آن کوشیدند. از جمله اینکه [[آب]] را بر روی [[جبهه حق]] بستند و [[تشنگی]] [[کودک]] شش ماهه را با تیر سه شعبه پاسخ دادند.
+*در نتیجه با بررسی خط مشی [[دشمن]]، پی می‌‌بریم که یکی از شیوه‌های مهم و نتیجه بخش از سوی آنها در ضربه زدن به [[جبهه حق]]، "[[باطل]] جلوه دادن [[حق]] و [[حق]] جلوه دادن [[باطل]]" است، در [[حقیقت]] آنها به وسیله شایعه افکنی، [[دروغ]] پردازی، [[شبهه افکنی]]، ایجاد [[شک]] و تردید و تزلزل [[اعتقادی]]، [[تفرقه]]، ایجاد فرقه‌های مذهبی، [[حمایت]] از [[مدعیان دروغین]] و...تمام سعی خود را در جهت خاموش کردن [[نور]] [[حق]] به کار گرفته و می‌‌گیرند. [[قرآن]] نیز درباره آن به [[امت اسلامی]] هشدار لازم را داده است، آنجا که می‌‌فرماید: {{متن قرآن|يُرِيدُونَ أَن يُطْفِؤُواْ نُورَ اللَّهِ بِأَفْوَاهِهِمْ وَيَأْبَى اللَّهُ إِلاَّ أَن يُتِمَّ نُورَهُ وَلَوْ كَرِهَ الْكَافِرُونَ}}<ref> برآنند که نور خداوند را با دهان‌هاشان خاموش گردانند و خداوند جز این نمی‌خواهد که نورش را کمال بخشد هر چند کافران نپسندند؛ سوره توبه، آیه: ۳۲.</ref>
+*البته این امر در دوره [[آخرالزمان]] پیچیدگی خاصی دارد؛ زیرا ابزار جابجایی [[حق]] و [[باطل]] و [[فریب]] دادن [[مردم]] بسیار متفاوت و فراوان است و [[هوشیاری]] و [[بصیرت]] هرچه بیشتر [[منتظران]] را می‌‌طلبد.
+[[زراره بن اعین]] به [[امام صادق]]{{ع}} عرض کرد: "من در شگفتم چگونه ممکن است کسی با [[حضرت قائم]] بجنگد با آن امور عجیبی که اتفاق می‌‌افتد، مثل [[فرورفتن]] [[لشکر سفیانی]] در [[زمین]] و [[ندای آسمانی]]! [[حضرت]] می‌‌فرماید: همانا [[شیطان]] آنان را رها نمی‌کند تا ندا دهد"<ref>نعمانی، الغیبه، ص۲۶۵. </ref>.
+*یعنی [[جبهه]] [[باطل]]، هنرمندانه با ندای خود، در [[حقانیت]] ندای اول [[شک]] و تردید ایجاد می‌‌کند و افراد بسیاری را می‌‌فریبد.
+*پس بر [[منتظران]] لازم است با مطالعه عمیق و دقیق و تحلیلی [[تاریخ]]، بر [[بصیرت]] و تیزبینی خود بیافزایند تا ناخواسته در دام دجالان گرفتار نشوند و از [[شناخت]] و [[یاری]] به موقع [[حق]] باز نمانند؛ زیرا "او گروه زیادی از شما را [[گمراه]] کرد، آیا [[اندیشه]] نکردید؟"<ref>یس: ۶۲.</ref>.
+*از سوی دیگر، سعی کنیم [[اهل تفکر]] و [[تعقل]] باشیم و ظاهر بینی و زود باوری را از خود دور کنیم و با شنیدن هر خبر یا دیدن آن در فضای مجازی و مانند آن، پیش از هرنوع قضاوتی تحقیق و مصداق این [[آیه کریمه]] قرار گیریم که:{{متن قرآن| يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ‏ وَ قُولُوا قَوْلًا سَدِيداً }}<ref>سوره احزاب، آیه: ۷۰</ref>.
+:ب) [[دنیا]] بخواهد یا نخواهد در [[امور مادی]] و [[معنوی]] به بن بست خواهد رسید<ref>ر.ک: عزیز الله حیدری، حضرت مهدی {{ع}} تجسم امید و نجات.</ref> و سرانجام خواهد فهمید که یگانه راه [[سعادت دنیا]] و عقبی روی آوردن به [[اهل بیت]]{{عم}} و حرکت در [[صراط مستقیم]] [[غدیر]] است. این [[کلام]] [[نورانی]] [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} است که فرمود: "[[دنیا]] پس از چموشی -همچون شتری که از دادن شیر به دوشنده‌اش خود داری می‌‌کند و آن را برای بچه‌اش نگه می‌‌دارد- به ما روی می‌‌آورد". سپس آن [[حضرت]] به دنبال این سخن این [[آیه]] را [[تلاوت]] کرد: "می‌خواهیم بر [[مستضعفین]] [[زمین]] منت گذاریم و آنها را [[پیشوایان]] [[زمین]] و [[وارثان]] آن قرار دهیم"<ref>نهج البلاغه، حکمت ۲۰۹.</ref>.
+*این [[وعده]] قطعی [[خداوند]] در [[قرآن]] است؛ ازجمله در آیاتی مثل [[آیه]] ۳۳ [[سوره]] [[توبه]]، [[آیه]] ۵۵ [[سوره نور]]، [[آیه]] ۱۰۵ [[سوره]] [[انبیاء]] و [[آیه]] ۱۲۸ [[سوره اعراف]].
+:ج) مراقب درآمد و آنچه به [[زندگی]] خود وارد می‌‌کنیم باشیم تا [[مال]] [[حرام]] زندگیمان را به [[تباهی]] نکشد و ما را از [[حق]] جدا نکند؛ همان آسیبی که [[جامعه منتظر]] [[بنی اسرائیل]] به آن گرفتار شدند و [[حرص]] به [[دنیا]] سبب شد با تحقق [[وعده الهی]] و آمدن [[موعود]]، به او [[کفر]] بورزند"<ref>بقره: ۸۹ و ۹۶.</ref>.
+*همان طور که [[منتظران]] [[ابا عبدالله]] الحسین{{ع}} نیز در این دام افتادند و [[خسران]] [[دنیا]] و عقبی را به [[جان]] خریدند تا آن جاکه [[امام حسین]]{{ع}} خطاب به آنها فرمود:شما امر مرا [[اطاعت]] نمی‌کنید و سخن مرا گوش نمی‌دهید، زیرا شکم‌های شما از [[حرام]] پر شده است<ref>مجلسی، بحارالانوار، ج۴۵، ص۸.</ref>.
+:د) [[وعده الهی]] را با همه وجود [[باور]] داشته باشیم که فرمود:
+{{متن قرآن| یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا إِنْ تَنْصُرُوا اللَّهَ یَنْصُرْکُمْ وَ یُثَبِّتْ أَقْدامَکُم }}<ref>سوره محمد، آیه: ۷.</ref> و مقهور هیج قدرتی نشویم و از هیچ چیز و هیچ کس جز [[خدا]] نترسیم؛ چراکه [[حق تعالی]] فرمود: {{متن قرآن| وَ لا تَهِنُوا وَ لا تَحْزَنُوا وَ أَنْتُمُ الْأَعْلَوْنَ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ‏}}‏ <ref>و سست نشوید! و غمگین نگردید! و شما برترید، اگر ایمان داشته باشید؛ سوره آل عمذان، آیه: ۱۳۹.</ref>
+*زیر بار [[ظلم]] نرویم و [[شعار]] {{متن حدیث|هَيْهَاتَ مِنَّا الذِّلَّة }} [[امام حسین]]{{ع}} را هرگز از یاد نبریم<ref>طبرسی، احتجاج، ج۲، ص۳۰۰.</ref>. وگرنه [[ذلت]] [[دنیا]] و [[آخرت]] را تجربه خواهیم کرد.
+*آری، [[گریه]] و ندبه ندبه خوانِ صبح [[جمعه]] باید بر [[غیرت]] دینش، [[بصیرت]] و [[ثبات]] قدمش و [[همت]] و تلاشش در [[یاری]] [[حق]] بیافزاید و این فرازها را زمزمه کند: و آن گاه که [[حضرت علی]] درگذشت و شقی‌ترین پسینیان که [[پیروی]] نمود از شقی‌ترین پیشینیان، او را کشت. امتثال نشد از [[دستور]] [[رسول خدا]]{{صل}} که درباره راهنمایان [[دین]] یکی پس از دیگری فرموده بود و [[امت]] پافشاری بر [[دشمنی]] آن [[حضرت]] نمودند و گرد آمدند برای [[قطع رحم]] او و آواره ساختن فرزندانش، جز اندکی از کسانی که وفا نمودند در رعایت کردن [[حق]] درباره ایشان. و در نتیجه جمعی کشته و گروهی [[اسیر]] و دسته‌ای از وطن آواره گشتند...پس بر پاکیزگان از [[خاندان محمد]]{{صل}} و [[علی]]{{ع}} [[درود]] [[خدا]] بر هر دوی ایشان و خاندانشان [[باد]]، [[گریه]] کنندگان بگریند و بر آنها [[زاری]] کنندگان باید [[زاری]] کنند و برای مانند آنان باید اشک‌ها روان گردد و فریادزنندگان فریاد زنند و شیون کنندگان شیون کنند و خروش کنندگان خروش سر دهند: کجاست [[حسن]]؟ و کجاست [[حسین]]؟ و کجایند [[فرزندان]] [[حسین]]؟....<ref>[[محمود اباذری|اباذری، محمود]]، [[ادعیه و زیارات مهدوی (کتاب)|ادعیه و زیارات مهدوی]]، ص ۹۷-۱۰۲.</ref>.
+۹. [[موعود]] امم، [[خاتم اوصیاء]]، [[بقیة الله الاعظم]] ({{متن حدیث| أَيْنَ بَقِيَّةُ اللَّهِ الَّتِي لَا تَخْلُو مِنَ الْعِتْرَةِ الْهَادِيَة،....أَیْنَ ابْنُ النَّبِیِّ الْمُصْطَفَی، وَ ابْنُ عَلِیٍّ الْمُرْتَضَی، وَ ابْنُ خَدِیجَهَ الْغَرَّاءِ، وَ ابْنُ فَاطِمَهَ الْکُبْرَی }}).
+*در این بخش از [[دعا]] نوبت به موضوع اصلی [[دعا]]، آخرین [[ذخیره الهی]]، [[بقیة الله الاعظم]] {{ع}} می‌‌رسد که با تعبیر {{متن حدیث| أَیْنَ }} در حدود سی فراز، برنامه‌ها و هدف‌های ظهورِ [[حضرت]] و [[جایگاه]] و [[منزلت]] ایشان مورد توجه قرار می‌‌گیرد و ندبه خوان [[حزن]] و [[غم]] خود را به خاطر دوری از او ابراز می‌‌کند.
+*آنچه که باید دغدغه ندبه خوان باشد، این است که اگر [[امام]] و مقتدای او برای از بین بردن [[ظلم و ستم]]، فریاد رسی از [[مردم]]، [[احیاء]] [[قرآن]] و عملی کردن آن و برای [[مبارزه]] با [[طغیان]] گران می‌‌آید؛ پس من نیز باید [[عشق]] و ارادت خود را با دوری از [[ظلم و ستم]] و [[پرهیز از گناه]] و [[کمک]] به [[مظلومان]] نشان دهم و در راه احیای [[قرآن]] و [[عمل به دستورات]] آن چنان عمل کنیم که [[شایستگی]] خود را برای [[یاری]] [[حضرت]] ثابت نمایم.
+*همان گونه که [[امام صادق]]{{ع}} می‌‌فرماید: "کسی که قرار گرفتن در گروه [[یاران حضرت قائم]]، او را شاد می‌‌کند ([[دوست]] دارد در زمره [[یاران]] ایشان باشد)، پس باید [[چشم به راه]] (آمدنش) باشد و اهل [[ورع]] و [[دوری از گناه]] باشد و خود را به [[اخلاق نیکو]] آراسته نماید، در حالی که [[منتظر]] [[حضرت]] است و اگر از [[دنیا]] رفت و [[حضرت]] پس از او [[ظهور]] کرد، اجر و [[پاداش]] کسانی را خواهد داشت که در رکاب او هستند، پس تلاش کنید و [[منتظر]] باشید، ای گروهی که مورد [[رحمت]] ([[الهی]]) واقع شده‌اید"<ref>{{متن حدیث| مَنْ سَرَّهُ أَنْ يَكُونَ مِنْ أَصْحَابِ الْقَائِمِ فَلْيَنْتَظِرْ وَ لْيَعْمَلْ بِالْوَرَعِ وَ مَحَاسِنِ الْأَخْلَاقِ وَ هُوَ مُنْتَظِرٌ فَإِنْ مَاتَ وَ قَامَ الْقَائِمُ بَعْدَهُ كَانَ لَهُ مِنَ الْأَجْرِ مِثْلُ أَجْرِ مَنْ أَدْرَكَهُ فَجِدُّوا وَ انْتَظِرُوا هَنِيئاً لَكُمْ أَيَّتُهَا الْعِصَابَةُ الْمَرْحُومَةُ}}؛ نعمانی، الغیبه، ص۲۰۰.</ref><ref>[[محمود اباذری|اباذری، محمود]]، [[ادعیه و زیارات مهدوی (کتاب)|ادعیه و زیارات مهدوی]]، ص ۱۰۶-۱۰۷.</ref>.
+۱۰. بی‌قراری منتظرانِ [[بقیة الله الاعظم]] در [[فراق]] مولای خود و شرح درد [[اشتیاق]] {{متن حدیث|بِأَبِي أَنْتَ وَ أُمِّي وَ نَفْسِي لَكَ الْوِقَاءُ وَ الْحِمَى‏.... وَ نَحْنُ نَقُولُ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِين‏}}. در این قسمت از [[دعا]]، ندبه خوان با سوز و گداز به مولایش ابراز ارادت می‌‌کند و خطاب به [[حضرت]] چنین می‌‌گوید: [[پدر]] و مادرم به فدای تو و جانم سپر و بلاگردان تو باشد ای فرزندِ بزرگانی که مقرَّب درگاه [[الهی]] هستند و ای فرزندِ نجیبانی که [[کریم]] و بزرگوارند....
+*با تعبیرِ: ای فرزندِ... به حدود ۳۵ [[فضیلت]] و منقبت ایشان اشاره می‌‌کند و سرانجام درد [[فراق]] و شدت [[اشتیاق]] خود را این چنین اعلام می‌‌کند: ای کاش می‌‌دانستم کدام سرزمین تو را در برگرفته و چه مکانی تو را بر خود نگهداشته، آیا در [[کوه رضوی]] هستی یا غیر آن یا در [[ذی طوی]]، بر من سخت است [[مردم]] را ببینم، ولی تو دیده نشوی! و هیچ صدایی از تو نشنوم....
+*سپس با تعبیرِ جانم به فدای تو، به ذکر ویژگی‌های [[حضرت]] ادامه می‌‌دهد و به اینجا می‌‌رسد: آیا می‌‌شود که ببینم روزی را که ما دورت را گرفته ایم و تو [[امام]] ما باشی! و [[زمین]] را پر از [[عدل]] نمایی و به دشمنانت [[خواری]] و مجازات را بچشانی و سرکشان و منکران [[حق]] را نابودسازی و ریشه و اساس گردن کشان و [[ستمگران]] را برکنی و ما بگوییم {{متن حدیث| الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِینَ }}<ref>[[محمود اباذری|اباذری، محمود]]، [[ادعیه و زیارات مهدوی (کتاب)|ادعیه و زیارات مهدوی]]، ص ۱۰۷-۱۰۸.</ref>.
+۱۱. [[استمداد]] و [[استغاثه]] به درگاه [[الهی]] برای پایان یافتن بلای [[غیبت]] و درد دوری از محبوبِ خود
+{{متن حدیث| اللَّهُمَّ أَنْتَ كَشَّافُ الْكُرَبِ وَ الْبَلْوَى‏،... وَ صَلِّ عَلَيْهِ صَلَاةً لَا غَايَةَ لِعَدَدِهَا، وَ لَا نِهَايَةَ لِمَدَدِهَا وَ لَا نَفَادَ لِأَمَدِهَا }}. در واقع [[دعای ندبه]] ترکیبی از [[دعا]] و [[زیارت]] است؛ یعنی در فرازهایی از آن مخاطبِ ندبه خوان، [[خلیفة الله]] یعنی [[امام]] و [[محبوب]] [[منتظران]] [[بقیة الله الاعظم]] است و به نجوای با ایشان می‌‌پردازد و در فرازهایی از جمله در همین بخش، مخاطب، خودِ "[[الله]]" است و از او می‌‌خواهد تا هرچه زودتر بلای [[غیبت]] پایان یابد و با ظهورش [[نعمت]] بر ما تمام شود.
+*بخشی از خواسته‌های ما از [[خداوند]] در این فرازهایی از [[دعا]] به طور خلاصه عبارت است از:
+#"ای [[فریادرس]] در ماندگان! به فریاد [[بنده]] گرفتارت برس و و آقا و مولایش را به او بنمایان و با این [[دیدار]]، [[اندوه]] و سوز دلش را برطرف نما".
+#"تحیت و [[درود]] و [[سلام]] ما را به اماممان برسان و ما را در مکانی که او اسقرار دارد جای ده!".
+#"و با ظهورش نعمتت را بر ما تمام کن"<ref>[[محمود اباذری|اباذری، محمود]]، [[ادعیه و زیارات مهدوی (کتاب)|ادعیه و زیارات مهدوی]]، ص ۱۰۸-۱۰۹.</ref>.
+۱۲. خواسته‌های پایانی و اشاره به [[جایگاه]] و [[عظمت]] [[امام زمان]] {{ع}} از جمله [[واسطه فیض]] بودن ایشان
+{{متن حدیث| اللَّهُمَّ وَ أَقِمْ بِهِ الْحَقَّ،...  وَ اسْقِنَا مِنْ حَوْضِ جَدِّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ، بِكَأْسِهِ وَ بِيَدِهِ، رَيّاً رَوِيّاً، هَنِيئاً سَائِغاً، لَا أَظْمَأُ بَعْدَهَا، يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ}}. در این فرازهای پایانی از [[دعا]] حدود ۲۷ خواسته از [[خداوند متعال]] درخواست می‌‌کنیم، آن هم با یک ویژگی خاص یعنی با تعبیرِ {{متن حدیث| به }}، به [[واسطه فیض]] [[نعمت‌های الهی]] اشاره می‌‌کنیم و این چنین [[حاجت]] خود را طلب می‌‌نماییم: "خدایا! [[حق]] را به واسطه [[حضرت مهدی]] برپا دار و به واسطه او [[باطل]] را نابود گردان...".
+*از جمله فرازهایی که بسیار زیباست و [[منتظران]] در قنوت [[نماز]] و [[راز]] و [[نیاز]] با [[خداوند]] آنها را پیوسته در خواست نموده و با آن انس داشته باشند، فرازهای زیر است:
+#{{متن حدیث|  وَ أَعِنَّا عَلَى تَأْدِيَةِ حُقُوقِهِ إِلَيْهِ، وَ الِاجْتِهَادِ فِي طَاعَتِهِ، وَ اجْتِنَابِ مَعْصِيَتِه‏ }}؛ "و ما را در ادای [[حقوقی]] که آن [[حضرت]] بر ما دارد و در تلاش و کوشش در [[اطاعت]] و پیرویش و در دوری از نافرمانیش [[یاری]] بفرما".
+#{{متن حدیث| وَ امْنُنْ عَلَيْنَا بِرِضَاهُ، وَ هَبْ لَنَا رَأْفَتَهُ وَ رَحْمَتَهُ، وَ دُعَاءَهُ وَ خَيْرَه‏ }}؛ "و [[نعمت]] بزرگ خشنودیش را شامل حال ما بگردان و [[مهربانی]] و رحمتش و [[دعا]] و خیرش را نصیب ما بفرما"<ref>[[محمود اباذری|اباذری، محمود]]، [[ادعیه و زیارات مهدوی (کتاب)|ادعیه و زیارات مهدوی]]، ص ۱۰۹.</ref>.
 ==پرسش مستقیم==