مقام امین الله: تفاوت میان نسخه‌ها
←تفسیر امانت در عرصه تشريع
| خط ۲۶: | خط ۲۶: | ||
* در [[باور]] [[مسلمین]] این [[عقیده]] نهادینه شده که نباید "اسباب" را محدود به اسباب و وسایل مادّی دید، از این زاویه است که [[واسطه فیض]] بودن [[امامان معصوم]]{{عم}} در عرصه [[معنوی]] واضح می‌گردد. آنان در این عرصه امانتدارند و این "واسطه‌گری" را آن‌چنان که [[خداوند]] [[دستور]] داده انجام می‌دهند. گرچه بر این مطلب بارها تأكید کرده‌ایم که این "واسطه بودن" به [[اذن خداوند]] تبارک و تعالی است. این همه تأكید بدان جهت است که پیوسته بر این نکته تأکید کنیم که ما، در نهایت [[عشق]] به [[معصومین]] {{عم}}، هرگز آنان را از حدّی که خود تعیین کرده‌اند، بیرون نبرده، این گل‌های بی خار [[جهان هستی]] را "[[بندگان]] [[صالح]] [[خداوند]]" می‌دانیم، این در "عرصه [[تکوین]]". | * در [[باور]] [[مسلمین]] این [[عقیده]] نهادینه شده که نباید "اسباب" را محدود به اسباب و وسایل مادّی دید، از این زاویه است که [[واسطه فیض]] بودن [[امامان معصوم]]{{عم}} در عرصه [[معنوی]] واضح می‌گردد. آنان در این عرصه امانتدارند و این "واسطه‌گری" را آن‌چنان که [[خداوند]] [[دستور]] داده انجام می‌دهند. گرچه بر این مطلب بارها تأكید کرده‌ایم که این "واسطه بودن" به [[اذن خداوند]] تبارک و تعالی است. این همه تأكید بدان جهت است که پیوسته بر این نکته تأکید کنیم که ما، در نهایت [[عشق]] به [[معصومین]] {{عم}}، هرگز آنان را از حدّی که خود تعیین کرده‌اند، بیرون نبرده، این گل‌های بی خار [[جهان هستی]] را "[[بندگان]] [[صالح]] [[خداوند]]" می‌دانیم، این در "عرصه [[تکوین]]". | ||
==تفسیر امانت در عرصه تشريع== | ==[[تفسیر]] [[امانت]] در عرصه تشريع== | ||
*اما در | *اما در "عرصه [[تشریع]]"، [[امامان معصوم]]{{عم}} امنای [[خداوند]] بوده، [[نگهبان دین]] او هستند. اگر پاسداری این پاسداران گلستان [[دیانت]] نبود، بی تردید دشمنانی که تمام همّت خود را در جهت نابودی [[دین]] به کار گرفته بودند، کامروا می‌شدند، ولی حضور این نگهبانان [[شایسته]] [[دین]] بود که آنان را ناکام گذاشت. | ||
*[[پیامبر اکرم]]{{صل}} به [[امام علی|امام علی ابن ابی‌طالب]]{{ع}} فرمود: | *[[پیامبر اکرم]]{{صل}} به [[امام علی|امام علی ابن ابی‌طالب]]{{ع}} فرمود: "[[یا علی]]! من و تو و دو فرزندت [[حسن]] و [[حسین]] و نُه [[فرزند]] از [[فرزندان]] [[امام حسین]]{{عم}} و [[ارکان دین]] و پایه‌های [[اسلام]] هستیم؛ هرکس مطيع ما باشد، [[نجات]] می‌یابد و هرکس از ما جدا شود، سرانجامش جهنّم است"<ref>{{متن حدیث|يَا عَلِيُّ أَنَا وَ أَنْتَ وَ ابْنَاكَ: الْحَسَنُ وَ الْحُسَيْنُ، وَ تِسْعَةٌ مِنْ وُلْدِ الْحُسَيْنِ أَرْكَانُ الدِّينِ وَ دَعَائِمُ الْإِسْلَامِ، مَنْ تَبِعَنَا نَجَا، وَ مَنْ تَخَلَّفَ عَنَّا فَإِلَى النَّار}}؛ بحارالأنوار: ۳۶/ ۲۷۲.</ref> | ||
*[[امام رضا]]{{ع}} در ضمن ویژگی‌هایی که برای امام معصوم {{عم}} می‌شمرد این است که: | *[[امام رضا]]{{ع}} در ضمن ویژگی‌هایی که برای [[امام]] [[معصوم]] {{عم}} می‌شمرد این است که: "او [[دلسوز]] [[بندگان خدا]] و [[حافظ]] [[دین]] خداست"<ref>{{متن حدیث|نَاصِحٌ لِعِبَادِ اللَّهِ حَافِظٌ لِدِينِ اللَّه}}؛ اصول کافی: ۱ / ۲۰۲.</ref> | ||
*بی‌تردید اگر امامان معصوم{{عم}} نبودند که از مکتب پیامبر حراست کنند، از دین جز مطالبی سطحی و | *بی‌تردید اگر [[امامان معصوم]]{{عم}} نبودند که از [[مکتب]] [[پیامبر]] حراست کنند، از [[دین]] جز مطالبی سطحی و [[خرافات]]، چیزی [[باقی]] نمی‌ماند و دقیقاً [[اسلام]] به همان سرنوشتی [[مبتلا]] می‌شد که اکنون [[مسیحیت]] و [[یهودیت]] به آن [[مبتلا]] گشته است. | ||
*دشمنان خارجی و نفوذي‌ها تمام همّت خود را برای تحریف این مکتب به کار گرفتند، اما پاسداری نگهبانان اصیل | *[[دشمنان خارجی]] و نفوذي‌ها تمام همّت خود را برای [[تحریف]] این [[مکتب]] به کار گرفتند، اما پاسداری نگهبانان اصیل [[اسلام]]؛ یعنی [[امامان معصوم]] {{عم}} آنان را ناکام گذاشت. مناسب است در این‌جا تنها به یک چهره غارتگر [[فرهنگی]] اشاره داشته باشم، او "[[کعب بن ماتع]]" [[معروف]] به "[[کعب الأحبار]]" است. وی یکی از بزرگترین [[دانشمندان]] [[یهود]] محسوب می‌شد. در عصر [[ابوبکر]] به ظاهر، [[اسلام]] را پذیرفت. او به [[مدینه]] آمده بود تا از آنجا به [[بیت المقدس]] رفته، در آنجا سکونت گزیند، ولی [[عمر]] به او [[اصرار]] کرد تا در مدينه بماند. او هم تا زمان [[عثمان]] در [[مدینه]] ماند، سپس به [[شام]] رفت و به [[معاویه]] پیوست! تمام تلاش [[کعب الأحبار]]، نشر [[اخبار]] [[یهود]] بین [[مسلمانان]] بود و در این باره [[روایات]] دروغین فراوانی نشر داد، از جمله آن‌که گفت:"خانه [[کعبه]] هر روز صبحگاهان برای [[بیت المقدس]] [[سجده]] می‌کند!!"<ref>{{متن حدیث|إِنَّ الْكَعْبَةَ تَسْجُدُ لِبَيْتِ الْمَقْدِسِ فِي كُلِّ غَدَاةٍ }}؛ فروع کافی: ۴ / ۲۴۰ - ۲۳۹ / ح ۱؛ وسائل الشيعه: ۱۳ / ۲۶۲.</ref> | ||
*جالب این‌جاست که این [[روایت]] را برای [[امام باقر]]{{ع}} خواندند و گفتند: "[[کعب الأحبار]] راست گفته است!". [[حضرت]] فرمود: "[[دروغ]] گفتی و [[کعب الأحبار]] چون تو [[دروغ]] گفت"<ref> فروع کافی: ۴ / ۲۴۰ - ۲۳۹ / ح ۱؛ وسائل الشيعه: ۱۳ / ۲۶۲.</ref>. | |||
*جالب این‌جاست که این روایت را برای [[امام باقر]]{{ع}} خواندند و گفتند: | *"[[کعب الأحبار]]" در پی آن بود که [[یهودیّت]] را میان [[مسلمانان]] نشر داده و ارزش‌های آن را به عنوان ارزش‌های [[اسلامی]] جا بزند. او با [[تربیت]] شاگردانی، همانند [[ابوهریره]] دوسی، [[شبیخون]] گسترده [[فرهنگی]] را به [[مکتب اسلام]] سامان داد. [[کعب الأحبار]] می‌کوشید به [[ابوهریره]] -که از عصر [[معاویه]] به بعد اهمّیّت یافت- تعليمات خاصّی بدهد و او را با [[بینش]] [[یهودی]] سیراب سازد. [[ابوهریره]]، علاوه بر [[روایات]] فراوانی که بدون نام از "کعب" [[نقل]] می‌کند، در مواردی هم به وضوح نام کعب را هم می‌برد.<ref> الإصابة في تمييز الصحابه: ۳ / ۳۱۷؛ تاریخ الامم والملوك: ۱ / ۷۷.</ref> | ||
* | *[[ابن کثیر]] می‌گوید: "[[ابوهریره]] در [[روایت]] کردن، تدلیس می‌کرد؛ یعنی آنچه از [[پیامبر]] {{صل}} شنیده و آنچه از کعب شنیده بود، برای [[مردم]] تعریف می‌کرد اما [[روایت]] کعب را از [[روایت]] [[پیامبر]] {{صل}} جدا نمی‌ساخت و معلوم نمی‌کرد".<ref> البداية والنهايه: ۸ / ۱۰۹.</ref> | ||
*ابن کثیر می‌گوید: | *[[احمد بن حنبل]] در [[مسند]] خود [[روایت]] کرده که: "[[ابوهریره]]، [[حدیثی]] را [[روایت]] کرد، حاضران به او گفتند: این را که [[نقل]] کردی از [[پیامبر]] {{صل}} بود یا از کیسه خودت می‌باشد؟ [[ابوهریره]] گفت: از کیسه خودم می‌باشد!!".<ref> مسند احمد: ۲/ ۳۴۳.</ref> | ||
*احمد بن حنبل در مسند خود روایت کرده که: | *با این که [[ابوهریره]] در سال هشتم [[هجرت]]، [[مسلمان]] شد و کمتر از دو سال در [[خدمت]] [[پیامبر]] {{صل}} بود، تنها در [[مسند]] بقی بن مخلد اندلسی ۵۳۷۴ [[حدیث]] از وی [[نقل]] شده است! او آن‌قدر دروغ‌پردازی کرد که [[عمر]] او را از [[نقل]] حديث [[ممنوع]] کرد و گفت: "اگر از [[نقل]] [[حدیث]] دست نکشی، تو را به سرزمین دوس (که وطن اصلی‌اش بود) [[تبعید]] خواهم کرد".<ref> نگاهی به نقش ائمه در احیای دین: ۱۷۱.</ref> | ||
*با این که ابوهریره در سال هشتم | *مولا [[علی]] {{ع}} فرمود: "[[دروغ]] پردازترین کسان بر [[پیامبر]] {{صل}} [[ابوهریره]] است"<ref>{{متن حدیث| أَكْذَبُ النَّاسِ عَلَى رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ أَبُو هُرَيْرَةَ الدَّوْسِيُّ}}؛ بحارالأنوار: ۳۴/ ۲۸۷؛ سفينة البحار: ۴/ ۸۲۱.</ref> | ||
*مولا علی {{ع}} فرمود: | *این عنصر [[فاسد]]، دست پروریده کعب است. و از این‌گونه عناصر نفوذی پس از [[پیامبر]] {{صل}} فراوان بودند که روایتشان بخصوص در کتب اهل [[سنّت]]، فراوان است. | ||
*این عنصر | *این [[خدمت]] بزرگ [[امامان معصوم]]{{عم}} بود که در ابعاد مختلف، به [[تبیین]] [[اسلام]] پرداخته و به صورت شفّاف، [[اسلام ناب]] را از آنچه به اسم [[اسلام]] برای [[مردم]] مطرح می‌کردند، روشن نمودند. اگر بخواهیم نمونه‌های آن را در عرصه: [[اعتقادی]]، تفسیری، [[فقهی]] و ... بیاوریم از عهده این مقاله بیرون است و [[شایسته]] آن است که در این زمینه کتاب‌ها تدوین گردد.<ref> دوره ۱۲ جلدی کتاب "نگاهی به نقش ائمّه در احیای دین"، تألیف علّامه عسکری گامی ارزشمند در این راستاست.</ref> | ||
*این خدمت بزرگ امامان معصوم{{عم}} بود که در ابعاد مختلف، به تبیین اسلام پرداخته و به صورت شفّاف، اسلام ناب را از آنچه به اسم اسلام برای مردم مطرح می‌کردند، روشن نمودند. اگر بخواهیم نمونه‌های آن را در عرصه: | *[[امامان شیعه]] {{عم}} برای این [[امانتداری]]، از تمام آنچه در [[توان]] داشتند اعمّ از [[جان]]، [[مال]] و آبرو مایه گذاشتند و در عمل نشان دادند که امانتداران شایسته‌ای هستند و از آموزه‌های آنان توصیه به "[[امانتداری]] [[شایسته]]" بوده است. | ||
*امامان شیعه {{عم}} برای این | |||
==ستایش مؤمنان به خاطر امانتداری== | ==ستایش مؤمنان به خاطر امانتداری== | ||