زندگی: تفاوت میان نسخه‌ها

#ابزار و وسایل مورد نیاز برای حرکت تکاملی همه موجودات بر حسب استعداد آن‌ها در اختیارشان قرار گرفته است. [[خداوند]] در [[قرآن کریم]] می‌فرماید:خداوندی که به هر چیز، آنچه باید باشد، عطا کرده و در مسیر [[هدایت]] و کمال قرار داده است<ref>{{متن قرآن| قَالَ رَبُّنَا الَّذِي أَعْطَى كُلَّ شَيْءٍ خَلْقَهُ ثُمَّ هَدَى }}؛سوره طه، آیه ۵۰</ref>. [[آدمی]] با ایجاد ارتباط با [[نظام]] احسن و هماهنگی با آن می‌تواند در مسیر صحیح زندگی قرار گیرد. هم‌چنین [[نظام]] احسن [[الهی]] با دو ویژگی به [[مدیریت]] می‌پردازد: مخلوقاتی ظرفیّت خاصّی دارند و در محدوده زمان تحت [[قوانین طبیعی]] به پیش می‌روند و به تدریح از [[جوانی]] به [[پیروی]] و سرانجام به [[مرگ]] و فنا می‌گرایند، [[امام علی]] {{ع}} می‌فرماید: هر که بر اسب سیاه و سفید زمان رکاب می‌زند و بر شب و روز می‌راند، خواه‌ناخواه راهی سفری است و دست تقدیر او را به سرمنزل اصلی پیش می‌راند، گرچه بایستد و در بین راه بیاساید<ref>نهج البلاغه، نامه ۳۱: {{متن حدیث|وَ اعْلَمْ يَا بُنَيَّ أَنَّ مَنْ كَانَتْ مَطِيَّتُهُ اللَّيْلَ وَ النَّهَارَ فَإِنَّهُ يُسَارُ بِهِ وَ إِنْ كَانَ وَاقِفاً وَ يَقْطَعُ الْمَسَافَةَ وَ إِنْ كَانَ مُقِيماً وَادِعا}}</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 448.</ref>.

#[[نظام آفرینش]] برای [[سعادت]] و رشد مخلوقات، به‌ویژه [[انسان]] آفریده شده است. اما این [[نظام]] در برابر کسانی که [[مخالفت]] می‌کنند و از زمینه‌های مثبت و مساعد آن روی گردان‌اند و آنان‌که [[تسلیم]] فرامین [[الهی]] شده‌اند، یکسان عمل نمی‌کند. این‌چنین نیست که [[مؤمن]] [[متوکل]] از امدادهای ویژه [[الهی]] بی‌بهره باشد، بلکه همواره مشمول [[کفایت]]، عطا و [[پاداش]] است و پشتوانه‌ای از مهر گسترده [[پروردگار]] او را [[یاری]] و [[حمایت]] می‌کند. همان گونه که گردن‌کشان و قانون‌شکنان [[حریم]] [[الهی]] نیز به [[کیفر]] کردار خود خواهند رسید. [[مخالفت]] با [[قوانین]] و دستورهای [[خداوند]]، تأثیری در [[قدرت]] [[آفریدگار]] ندارد و بهره‌ای برای شخص عاصی به ارمغان نخواهد آورد، بلکه تنها بهره آن [[نادانی]] و بی‌خبری از حقایق زندگی و از دست دادن فرصت‌ها و امکانات است. [[امام علی]] {{ع}} می‌فرماید: [[خدا]] بر هر که [[گردن‌کشی]] کند و بر او [[عزّت]] و [[قدرت]] فروشد، پیروز است<ref>نهج البلاغه، خطبه ۸۹: {{متن حدیث|قَاهِرُ مَنْ عَازَّهُ، وَ مُدَمِّرُ مَنْ شَاقَّهُ، وَ مُذِلُّ مَنْ نَاوَاهُ، وَ غَالِبُ مَنْ عَادَاهُ}}</ref>. این امر واکنش [[مخالفت]] و [[قانون‌شکنی]] است<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 449.</ref>.

#هشدار [[امام علی]] بر فریبندگی‌های [[دنیا]] و [[انذار]] [[مردمان]] از [[غفلت]] نسبت به آن. [[نقل]] است که [[امام علی]] {{ع}} در حالی که در محراب [[عبادت]] چون مار به خود می‌پیچید، فرمود: ای [[دنیا]]، ای [[دنیا]]، از من دور شو! آیا می‌خواهی مرا به خود مشغول داری یا شیفته من شده‌ای؟ نه، هنوز نتوانی که [[علی]] را بفریبی، هرگز، هرگز، برو این دام بر مرغ دگرِ نِه. من به تو نیازی ندارم و تو را سه طلاقه کردم و دیگر به سویت [[رجوع]] نخواهم کرد، زیرا زندگانی‌ات کوتاه است و ارزشت اندک و آرزویت ناچیز<ref>نهج البلاغه، حکمت ۷۴: {{متن حدیث|يَا دُنْيَا يَا دُنْيَا، إِلَيْكِ عَنِّي؛ أَ بِي تَعَرَّضْتِ؟ أَمْ إِلَيَّ [تَشَوَّفْتِ] تَشَوَّقْتِ؟ لَا حَانَ حِينُكِ؛ هَيْهَاتَ، غُرِّي غَيْرِي؛ لَا حَاجَةَ لِي فِيكِ؛ قَدْ طَلَّقْتُكِ ثَلَاثاً لَا رَجْعَةَ فِيهَا؛ فَعَيْشُكِ قَصِيرٌ وَ خَطَرُكِ يَسِيرٌ وَ أَمَلُكِ حَقِيرٌ}}</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 449.</ref>.

#هشدار [[امام علی]] نسبت به سفر پر فراز و نشیب [[انسان]] در عرصه زندگی و [[ضرورت]] توشه‌برگیری از فرصت‌های [[دنیا]]. در ادامه [[حکمت]] فوق فرمود: آه از کمیِ توشه و دازیِ راه و دوریِ سفر و سختیِ منزل<ref>نهج البلاغه، حکمت ۷۴: {{متن حدیث|آهِ مِنْ قِلَّةِ الزَّادِ وَ طُولِ الطَّرِيقِ وَ بُعْدِ السَّفَرِ وَ عَظِيمِ الْمَوْرِدِ}}</ref>. هم‌چنین در سفارش به [[امام حسن مجتبی]] {{ع}} فرمود: بدان که راهی دراز و رنجی توان‌فرسا در پیش داری و در آن، از دو چیز بی‌نیاز نیستی؛ نخست جست‌وجوی [[بهترین]] و نزدیک‌ترین راه، و دو دیگر ره‌توشه‌ای که سبک‌بار به منزل رسی. پس بیش از توان برمدار که سنگینی‌اش زمین‌گیرت کند. امّا اگر درویشی یافتی که بارت را تا [[رستاخیز]] بر دوش کشد و در فردای [[قیامت]] که بدان [[نیازمندی]] در اختیارت گذارد، از این فرصت سود جو و تا آن‌جا که توانی ره‌توشه‌ات را بر دوشش گذار، که اگر او را از [[کف]] دهی شاید دیگر بار نیابی‌اش. و اگر در "صبح توانمندی‌ات"، [[نیازمندی]] از تو وام خواست تا در "غروب تنگ‌دستی‌ات" آن را به تو بازگرداند، فرصتی است که باید آن را [[غنیمت]] شمری<ref>نهج البلاغه، نامه ۳۱: {{متن حدیث|وَ اعْلَمْ أَنَّ أَمَامَكَ طَرِيقاً ذَا مَسَافَةٍ بَعِيدَةٍ وَ مَشَقَّةٍ شَدِيدَةٍ وَ أَنَّهُ لَا غِنَى بِكَ فِيهِ عَنْ حُسْنِ الِارْتِيَادِ وَ قَدْرِ بَلَاغِكَ مِنَ الزَّادِ مَعَ خِفَّةِ الظَّهْرِ فَلَا تَحْمِلَنَّ عَلَى ظَهْرِكَ فَوْقَ طَاقَتِكَ فَيَكُونَ ثِقْلُ ذَلِكَ وَبَالًا عَلَيْكَ وَ إِذَا وَجَدْتَ مِنْ أَهْلِ الْفَاقَةِ مَنْ يَحْمِلُ لَكَ زَادَكَ إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَةِ فَيُوَافِيكَ بِهِ غَداً حَيْثُ تَحْتَاجُ إِلَيْهِ فَاغْتَنِمْهُ وَ حَمِّلْهُ إِيَّاهُ وَ أَكْثِرْ مِنْ تَزْوِيدِهِ وَ أَنْتَ قَادِرٌ عَلَيْهِ فَلَعَلَّكَ تَطْلُبُهُ فَلَا تَجِدُهُ وَ اغْتَنِمْ}}</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 449- 450.</ref>.