شهروندی: تفاوت میان نسخه‌ها

#موضوع [[بخشش]] و [[رحمت]] بر [[انسان‌ها]] از دیگر مواضع اصولی مورد توجه [[نهج البلاغه]] است. [[انسان‌ها]] در مسیر [[زندگی]]، رفتاری همراه با اشتباه و [[خطا]] دارند و هرگز [[مصون از خطا]] نیستند، [[امام]] {{ع}} با بیان این مسئله به [[کارگزار مصر]] می‌فرماید: هر انسانی از جمله شخصی که با خطای فرد دیگری مواجه شده نیز، [[مصون از خطا]] و اشتباه نیست. این امر روحیه عفو و [[بخشش]] را در مورد دیگران تقویت می‌کند<ref>نک: نهج البلاغه، نامه ۵۳</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 517.</ref>.

#[[احترام]] به [[حقوق]] متقابل و مسئولیت‌های ایجابی که در [[جامعه]] بر دوش افراد گذاشته می‌شود، از دیگران مصادیق توجه به موضوع شهروندی است. [[امام]] {{ع}} تأکید دارند که [[حق]] همیشه همراه با [[تکلیف]] است و به سود هیچ‌کس به جریان نمی‌افتد، مگر این‌که تکلیفی بر عهده‌اش گذاشته شود. در مقابل، تکلیفی بر عهده کسی گذاشته نمی‌شود، مگر آن‌که حقی به سود او به جریان افتد. [[امام]] می‌فرماید: کسی را بر دیگران حقی نیست جز این‌که دیگری را نیز بر او حقی است و حقی از دیگری بر عهده کسی نیست جز این‌که برای او نیز بر گردن وی حقی است<ref>نهج البلاغه، خطبه  ۲۰۷</ref>. از این‌رو توجه به این امر را در شهروندان تقویت می‌کند که در برابر حقوقی که اجتماع برای افراد قائل است، مسئولیت‌هایی نیز بر گردن آن‌ها می‌نهند که باید از عهده آن‌ها برآیند و نسبت به آن‌ها [[تعهد]] داشته باشند. [[امام]] {{ع}} در فرازی از [[نهج البلاغه]] از [[حقوق خداوند]] سخن می‌گوید که [[خدا]] بر گردن گروهی از [[مردمان]] نسبت به گروه دیگر نهاده است. برای نمونه در فرازی می‌فرماید: [[خداوند سبحان]] روزی [[فقرا]] را در [[اموال]] توانگران مقرر داشته، پس هیچ فقیری گرسنه نماند، مگر آن‌که توانگری [[حق]] او را بازداشته است و [[خدای تعالی]] توانگران را بدین سبب بازخواست کند<ref>نهج البلاغه، حکمت  ۳۲۰</ref>. توجه به این [[حکمت]] به‌طور دقیق بر مسئله حقوقی که [[خداوند]] بر عهده بعضی نسبت به دیگری قرار داده است، صحه می‌گذارد<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 517.</ref>.

#[[امام]] {{ع}} اصلی اساسی در [[روابط اجتماعی]] مطرح می‌کند که دارای اهمیت فراوان است. اگر تنها این اصل مورد توجه قرار گیرد، مشکلات زیادی از [[جامعه]] حذف خواهد شد. [[امام]] {{ع}} می‌فرماید: پسرکم، خود را میان خویش و دیگران [[میزان]] بشمار، پس آنچه برای خود [[دوست]] می‌داری برای دیگران [[دوست]] بدار و آنچه تو را خوش نیاید برای او ناخوش بشمار و [[ستم]] مکن چنان‌که [[دوست]] نداری بر تو [[ستم]] رود و [[نیکی]] کن چنان‌که [[دوست]] می‌داری به تو [[نیکی]] کنند. آنچه از جز خود زشت می‌داری برای خود زشت بدان و از [[مردم]] برای خود آن را بپسند که از خود می‌پسندی در [[حق]] آنان و مگو آنچه را ندانی، هر چند اندک بود آنچه می‌دانی و مگو آنچه را [[دوست]] نداری به تو گویند<ref>نهج البلاغه، نامه  ۳۱</ref>. چنین برداشتی از نحوه تعامل با دیگران، میزانی به دست می‌دهد و بر مبنای آن مناسبات بین افراد به‌گونه‌ای رقم خواهد خود که حدود و [[حرمت]] افراد مصون بماند<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 518.</ref>.

#از جمله آسیب‌های [[روابط اجتماعی]] تمرکز بر [[عیب]] دیگران است به‌گونه‌ای که [[آدمی]] را از [[عیوب]] خویشتن غافل می‌گرداند. [[امام]] {{ع}} در کلامی [[انسان]] متقی را این‌گونه توصیف می‌کند که در هر صبح و [[شام]] [[نفس]] خود را وامی‌پاید و به [[نفس]] خویش بدگمان است و پیوسته خود را سرزنش می‌کند<ref>نک: نهج البلاغه، خطبه ۱۷</ref>. گویا در [[فرهنگ دینی]] [[انسان‌ها]] باید بیش از هر چیز از خود [[مراقبت]] کنند. [[امام]] در فرازی دیگر آن انسانی را می‌ستاید که واکاویدن عیب‌هایش او را از واکاوی [[عیب]] دیگران بازمی‌دارد، به‌گونه‌ای که گویی هرگز [[مردم]] پیرامونش عیبی ندارند و همه عیب‌ها از اوست<ref>نک: نهج البلاغه، خطبه ۱۷</ref>. [[امام]] {{ع}} می‌فرماید: به‌راستی [[شایسته]] است که [[پاکان]] و پاک‌ماندگان و گنه‌کاران و فریب‌خوردگان [[رحمت]] آرند و بیشتر به [[شکر]] و [[سپاس]] [[الهی]] بپردازند و زبان به [[بدگویی]] آن‌ها نگشایند تا چه رسد به [[عیب‌جویی]] از برادران و سرزنش آنان در لغزش‌ها. چرا پرده‌پوشی [[الهی]] از [[گناهان]] را به یاد نمی‌آورد که بسی انبوه‌تر از [[گناه]] دیگران باشد و چگونه آنان را برگناهی [[نکوهش]] کند که خود در همان گرداب دست و پا می‌زند یا در گناهی دیگر که از آن بسی بزرگ‌تر است. به [[خدا]] [[سوگند]]، اگر گناهش هم کوچک‌تر باشد، ولی گستاخی او بر [[عیب‌جویی]] [[مردم]] از همه خطرناک‌تر است. ای [[بندگان خدا]]، در [[عیب‌جویی]] گنه‌کاران شتاب مکنید، چه بسا مورد [[آمرزش]] قرار گیرند؛ و خود را از [[گناه]] کوچک هم در [[امان]] نبینید، شاید همان شما را به [[عذاب]] کشد. پس آن که عیبی از دیگران داند، باید آن را با پرداختن به [[اصلاح]] خود بپوشاند و باید [[خودسازی]] و پالایش [[نفس]] خود را از [[گناهان]]، مانع از افشای [[گناهان]] دیگران سازد و بر پاکیِ خود از گناهانی که دیگران را گرفتار کرده است صبح و [[شام]] شاکر باشد<ref>نهج البلاغه، خطبه  ۱۴۰</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 518-519.</ref>.

#[[امام]] {{ع}} به نکته‌ای بسیار مهم در [[فرهنگ]] شهروندی اشاره می‌کند و آن، اصل [[اعتقاد]] به [[برائت]] انسان‌هاست تا زمانی که خلاف آن اثبات شود. از این‌رو در روابط شهروندی نباید به دیگران [[گمان]] بد برد و تا جایی که ممکن است باید گفتار و کردار دیگران را حمل بر صحت کرد. [[امام]] {{ع}} می‌فرماید: به سخنی که از دهان کسی بیرون می‌آید، [[گمان]] بد مبر و چندان که توانی احتمال [[نیکی]] بر<ref>نهج البلاغه، حکمت  ۳۵۲</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 519.</ref>.