بخل: تفاوت میان نسخه‌ها

*[[امام]] {{ع}} علت بُخلِ [[بخیل]] را بدگمانی او به [[خداوند متعال]] که نتیجه ضعف [[ایمان]] اوست، می‌داند. به همین جهت در [[نامه]] خود به [[مالک اشتر]]، پیروانش را از [[مشورت]] با [[انسان]] [[بخیل]] بر حذر می‌دارد. و [[بخیل]] را در [[رایزنی]] خود در میاور که تو را از [[نیکوکاری]] بازمی‌گرداند و از دوریشی می‌ترساند. بخل و [[ترس]] و [[آز]] سرشت‌هایی جداجدا هستند که فراهم آورنده آن‌ها بدگمانی به خداست<ref>نهج البلاغه، نامه ۵۳: {{متن حدیث|"وَ لَا تُدْخِلَنَّ فِي مَشُورَتِكَ بَخِيلًا يَعْدِلُ بِكَ عَنِ الْفَضْلِ، وَ يَعِدُكَ الْفَقْرَ، ... فَإِنَّ الْبُخْلَ وَ الْجُبْنَ وَ الْحِرْصَ غَرَائِزُ شَتَّى، يَجْمَعُهَا سُوءُ الظَّنِّ بِاللَّهِ"}}</ref>. از نظر [[امام]] {{ع}} یکی از آثار شوم و [[اجتماعی]] بخل از دست رفتن [[ایمان]] فقیران است ازاین‌رو می‌فرماید: اگر توانگر در [[بخشش]] خویش بخل ورزد، [[درویش]] آخرتش را به [[دنیا]] دربازد<ref>نهج البلاغه، حکمت ۳۷۲: {{متن حدیث|"وَ إِذَا بَخِلَ الْغَنِيُّ بِمَعْرُوفِهِ،  بَاعَ الْفَقِيرُ آخِرَتَهُ بِدُنْيَاه"}}</ref>. ایشان در ادامه همین سخن به [[جابر بن عبدالله انصاری]]، مراجعه نیازمندان به [[انسان]] و برآوردن نیاز مستمندان را یکی از نعمت‌ها را برای وی پایدار سازد و آن‌که آن را چنان که [[واجب]] است به [[مصرف]] نرساند، [[نعمت]] او را ببرد و نیست گرداند<ref>نهج البلاغه، حکمت ۳۷۲: {{متن حدیث|"يَا جَابِرُ مَنْ كَثُرَتْ نِعَمُ اللَّهِ عَلَيْهِ، كَثُرَتْ حَوَائِجُ النَّاسِ إِلَيْهِ، فَمَنْ قَامَ لِلَّهِ فِيهَا بِمَا يَجِبُ فِيهَا عَرَّضَهَا لِلدَّوَامِ وَ الْبَقَاءِ وَ مَنْ لَمْ يَقُمْ فِيهَا بِمَا يَجِبُ عَرَّضَهَا لِلزَّوَالِ وَ الْفَنَاءِ"}}</ref>. البته [[امام]] {{ع}} در سخنی دیگر [[میانه‌روی]] در [[اقتصاد]] و [[تدبیر]] در معیشت را می‌ستاید و به بیان تفاوت میان [[میانه‌روی]] ممدوح و بخل مذموم می‌پردازد. در بیان [[امام]]، [[میانه‌روی]] آن است که [[آدمی]] اموالش را به جهت [[ترس]] از [[نیازمندی]] و درخواست از دیگران و از دست دادن [[آزادگی]] و آبرویش با تدبیر نگه‌دارد. در واقع چنین کسی به‌جا خرج می‌کند و اندک را نیز از کسی که نیازش بسیار است دریغ می‌دارد و با [[بردباری]] نسبت به اندک ناچیز، خود را به [[خواری]] بسیار می‌اندازد<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 161.</ref>.

*[[امام]] {{ع}} بخل را سرچشمه همه [[عیوب]] [[اخلاقی]] و آفتی می‌داند که [[آدمی]] را به سوی زشتی‌ها سوق می‌دهد: تنگ‌چشمی همه بدی‌ها را فراهم گرداند و مهاری است که به سوی هر بدی کشاند<ref>نهج البلاغه، حکمت ۳۷۸: {{متن حدیث|"الْبُخْلُ جَامِعٌ لِمَسَاوِئِ الْعُيُوبِ، وَ هُوَ زِمَامٌ يُقَادُ بِهِ إِلَى كُلِّ سُوءٍ"}}</ref>. با همه زشتی‌های بخل، [[امیر]] بیان، این صفت را برای زنان نه تنها زشت نمی‌داند، بلکه [[پسندیده]] می‌شمارد، چرا که موجب [[امانت‌داری]] او و حفظ [[اموال]] خود و شوهرش می‌شود. می‌فرماید: نیکوترین خوی زنان، زشت‌ترین خوی مردان است: به خود نازیدن و [[ترس]] و بخل ورزیدن. پس چون [[زن]] به خویش نازد، رخصت ندهد که کسی بدو دست یازد و چون بخل آرد، [[مال]] خود و شویش را نگاه دارد و چون ترسان بود، از هر چه بدو روی آرد، هراسان بود<ref>نهج البلاغه، حکمت ۲۳۴: {{متن حدیث|"خِيَارُ خِصَالِ النِّسَاءِ شِرَارُ خِصَالِ الرِّجَالِ، الزَّهْوُ وَ الْجُبْنُ وَ الْبُخْلُ، فَإِذَا كَانَتِ الْمَرْأَةُ مَزْهُوَّةً لَمْ تُمَكِّنْ مِنْ نَفْسِهَا، وَ إِذَا كَانَتْ بَخِيلَةً حَفِظَتْ مَالَهَا وَ مَالَ بَعْلِهَا، وَ إِذَا كَانَتْ جَبَانَةً فَرِقَتْ مِنْ كُلِّ شَيْ‏ءٍ يَعْرِضُ لَهَا"}}</ref>. سخنان [[امیرمؤمنان علی]] {{ع}} در [[تبیین]] ویژگی‌ها و نشانه‌های شخص [[بخیل]] و آثار فردی و [[اجتماعی]] و دنیوی و اخروی بخل بسیار جامع است و بیان همه آن‌ها در این مختصر نمی‌گنجد. در ادامه به بیان چکیده‌ای از آن بسیار می‌پردازیم<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 161.</ref>: