بهشت: تفاوت میان نسخه‌ها
←عوامل راه یابی به بهشت
| خط ۲۳: | خط ۲۳: | ||
*اینکه برخی [[نعمت‌های بهشتی]]، مادی‌اند، موجب شده بگویند، بهشت مکانی جسمانی است. البته این مکان، در ظاهر عالم جسمانی ما نیست؛ بلکه در حجب [[آسمان‌ها]] و [[زمین]] است. از این رو، بهشت [[آشکار]] نمی‌شود مگر پس از ویران شدن این عالم جسمانی و به پایان رسیدن [[دنیا]]. همچنین گفته‌اند بهشت در جایی فوق آسمان‌های هفتگانه و تحت [[عرش]] است<ref>ر.ک: [[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص ۱۶۲.</ref>. از جمع میان این دو قول می‌توان بدین نتیجه رسید که بهشت هم اینک در [[باطن]] این [[جهان]] قرار دارد و حجاب‌های [[دنیوی]] ما را از مشاهده‌اش باز می‌دارند؛ ولی [[اولیای الهی]] آن را می‌بینند. از این رو، برای بهشت در همین عالم جسمانی و [[دنیوی]]، مظاهری است. ذکر [[نعمت‌های بهشتی]] در [[قرآن]] و [[حدیث]]، از نظر روانی جنبه‌ای تشویقی و ترغیبی دارد از این رو با زبانی از آنها یاد شده که با [[عقل]] بشری سازگار است. این بدان سبب است که [[نعمت‌های بهشتی]] بسی والاتر از آن‌اند که [[عقل انسان]] به گونۀ کامل آنها را [[درک]] کند<ref>ر.ک: [[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص ۱۶۳.</ref>. | *اینکه برخی [[نعمت‌های بهشتی]]، مادی‌اند، موجب شده بگویند، بهشت مکانی جسمانی است. البته این مکان، در ظاهر عالم جسمانی ما نیست؛ بلکه در حجب [[آسمان‌ها]] و [[زمین]] است. از این رو، بهشت [[آشکار]] نمی‌شود مگر پس از ویران شدن این عالم جسمانی و به پایان رسیدن [[دنیا]]. همچنین گفته‌اند بهشت در جایی فوق آسمان‌های هفتگانه و تحت [[عرش]] است<ref>ر.ک: [[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص ۱۶۲.</ref>. از جمع میان این دو قول می‌توان بدین نتیجه رسید که بهشت هم اینک در [[باطن]] این [[جهان]] قرار دارد و حجاب‌های [[دنیوی]] ما را از مشاهده‌اش باز می‌دارند؛ ولی [[اولیای الهی]] آن را می‌بینند. از این رو، برای بهشت در همین عالم جسمانی و [[دنیوی]]، مظاهری است. ذکر [[نعمت‌های بهشتی]] در [[قرآن]] و [[حدیث]]، از نظر روانی جنبه‌ای تشویقی و ترغیبی دارد از این رو با زبانی از آنها یاد شده که با [[عقل]] بشری سازگار است. این بدان سبب است که [[نعمت‌های بهشتی]] بسی والاتر از آن‌اند که [[عقل انسان]] به گونۀ کامل آنها را [[درک]] کند<ref>ر.ک: [[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص ۱۶۳.</ref>. | ||
==عوامل راه یابی به بهشت== | ==عوامل راه یابی به بهشت== | ||
*راه‌های مختلفی برای رسیدن به بهشت بیان شده است، اولین قدم برای رسیدن به بهشت، پیرو [[شریعت]] بودن و انجام [[واجبات]] و ترک [[محرمات]] است<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۷۵</ref>. [[امام علی]] {{ع}} می‌فرماید: «پس آنکه مشتاق بهشت بود، [[شهوت‌ها]] را از [[دل]] زدود و آنکه از [[دوزخ]] ترسید، از آنچه [[حرام]] است دوری گزید و آنکه ناخواهان [[دنیا]] بود، [[مصیبت‌ها]] بر وی آسان نمود و آن که [[مرگ]] را چشم داشت، در [[کارهای نیک]] پای پیش گذاشت»<ref>نهج البلاغه، حکمت ۳۱: {{متن حدیث|فَمَنِ اشْتَاقَ إِلَی الْجَنَّةِ سَلَا عَنِ الشَّهَوَاتِ وَ مَنْ أَشْفَقَ مِنَ النَّارِ اجْتَنَبَ الْمُحَرَّمَاتِ وَ مَنْ زَهِدَ فِی الدُّنْیَا اسْتَهَانَ بِالْمُصِیبَاتِ وَ مَنِ ارْتَقَبَ الْمَوْتَ سَارَعَ [فِی] إِلَی الْخَیْرَات}}</ref>. در منظر [[امام]] کسانی اهل بهشت‌اند که شب زنده‌دارند؛ هنگام شب [[استغفار]] کنند و در روز نیز از [[ترس]] [[خداوند]] [[مرتکب گناه]] نشوند<ref>نهج البلاغه، خطبه ۲۳۲</ref>. | *راه‌های مختلفی برای رسیدن به بهشت بیان شده است، اولین قدم برای رسیدن به بهشت، پیرو [[شریعت]] بودن و انجام [[واجبات]] و ترک [[محرمات]] است<ref>َ{{متن حدیث|بَيَّنَ لَكُمْ مَحَابَّهُ مِنَ الْأَعْمَالِ وَ مَكَارِهَهُ مِنْهَا لِتَتَّبِعُوا هَذِهِ وَ تَجْتَنِبُوا هَذِهِ}}؛ نهج البلاغه، خطبه ۱۷۵</ref>. [[امام علی]] {{ع}} می‌فرماید: «پس آنکه مشتاق بهشت بود، [[شهوت‌ها]] را از [[دل]] زدود و آنکه از [[دوزخ]] ترسید، از آنچه [[حرام]] است دوری گزید و آنکه ناخواهان [[دنیا]] بود، [[مصیبت‌ها]] بر وی آسان نمود و آن که [[مرگ]] را چشم داشت، در [[کارهای نیک]] پای پیش گذاشت»<ref>نهج البلاغه، حکمت ۳۱: {{متن حدیث|فَمَنِ اشْتَاقَ إِلَی الْجَنَّةِ سَلَا عَنِ الشَّهَوَاتِ وَ مَنْ أَشْفَقَ مِنَ النَّارِ اجْتَنَبَ الْمُحَرَّمَاتِ وَ مَنْ زَهِدَ فِی الدُّنْیَا اسْتَهَانَ بِالْمُصِیبَاتِ وَ مَنِ ارْتَقَبَ الْمَوْتَ سَارَعَ [فِی] إِلَی الْخَیْرَات}}</ref>. در منظر [[امام]] کسانی اهل بهشت‌اند که شب زنده‌دارند؛ هنگام شب [[استغفار]] کنند و در روز نیز از [[ترس]] [[خداوند]] [[مرتکب گناه]] نشوند<ref>نهج البلاغه، خطبه ۲۳۲</ref>. | ||
*یکی دیگر از راه‌های رسیدن به بهشت، استفاده از [[تعالیم]] [[قرآنی]] است. [[نهج البلاغه]] [[قرآن]] را [[راهنمایی]] می‌داند که هیچ‌گاه دچار [[خطا]] نمی‌شود و هرکس به راه او ادامه دهد به بهشت برین خواهد رسید<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۷۵</ref>. | *یکی دیگر از راه‌های رسیدن به بهشت، استفاده از [[تعالیم]] [[قرآنی]] است. [[نهج البلاغه]] [[قرآن]] را [[راهنمایی]] می‌داند که هیچ‌گاه دچار [[خطا]] نمی‌شود و هرکس به راه او ادامه دهد به بهشت برین خواهد رسید<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۷۵</ref>. | ||
*از دیگر عوامل راه‌یابی: [[شناخت]] [[امامان معصوم]] {{ع}} و [[پیروی]] از آنان<ref>نهج البلاغه، خ ۱۵۲ و ۱۵۶. </ref>؛ [[پیروی]] نکردن از [[هوا و هوس]]<ref>نهج البلاغه، خ ۱۷۶.</ref>؛ [[استوار]] ماندن بر [[حق]]<ref>نهج البلاغه، خ ۱۷۶ و ۱۱۹.</ref>؛ [[تکبر]] نورزیدن<ref>نهج البلاغه، خ ۱۴۴ و ۱۹۱.</ref>؛ بهره‌برداری درست از [[دنیا]]<ref>نهج البلاغه، حکمت ۱۳۱.</ref> و تقواست<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۹۱.</ref>.<ref>ر.ک: [[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ص ۱۷۹؛ [[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص ۱۶۴.</ref> | *از دیگر عوامل راه‌یابی: [[شناخت]] [[امامان معصوم]] {{ع}} و [[پیروی]] از آنان<ref>نهج البلاغه، خ ۱۵۲ و ۱۵۶. </ref>؛ [[پیروی]] نکردن از [[هوا و هوس]]<ref>نهج البلاغه، خ ۱۷۶.</ref>؛ [[استوار]] ماندن بر [[حق]]<ref>نهج البلاغه، خ ۱۷۶ و ۱۱۹.</ref>؛ [[تکبر]] نورزیدن<ref>نهج البلاغه، خ ۱۴۴ و ۱۹۱.</ref>؛ بهره‌برداری درست از [[دنیا]]<ref>نهج البلاغه، حکمت ۱۳۱.</ref> و تقواست<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۹۱.</ref>.<ref>ر.ک: [[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ص ۱۷۹؛ [[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص ۱۶۴.</ref> | ||
==[[بهشتیان]]== | ==[[بهشتیان]]== | ||
*[[بهشتیان]]، کسانی‌اند که از گذر [[ایمان]] و [[عمل صالح]]، [[رضای خدا]] را کسب می‌کنند و به بهشت راه می‌یابند<ref>نهج البلاغه، خ ۱۹۰.</ref>. [[پیامبران]]، صدیقان، [[شهیدان]] و [[صالحان]]، به ترتیب، [[برترین]] ساکنان بهشت‌اند<ref>{{متن قرآن|وَمَنْ يُطِعِ اللَّهَ وَالرَّسُولَ فَأُولَئِكَ مَعَ الَّذِينَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ مِنَ النَّبِيِّينَ وَالصِّدِّيقِينَ وَالشُّهَدَاءِ وَالصَّالِحِينَ وَحَسُنَ أُولَئِكَ رَفِيقًا}}«و آنان که از خداوند و پیامبر فرمان برند با کسانی که خداوند به آنان نعمت داده است از پیامبران و راستکرداران و شهیدان و شایستگان خواهند بود و آنان همراهانی نیکویند» سوره نساء، آیه ۶۹.</ref>. [[بهشتیان]] در خانه‌های [[نیک]] و ویژۀ خود به سر می‌برند<ref>{{متن قرآن|وَعَدَ اللَّهُ الْمُؤْمِنِينَ وَالْمُؤْمِنَاتِ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا وَمَسَاكِنَ طَيِّبَةً فِي جَنَّاتِ عَدْنٍ وَرِضْوَانٌ مِنَ اللَّهِ أَكْبَرُ ذَلِكَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ}}«خداوند به مردان و زنان مؤمن، بوستان‌هایی، نوید داده است که از بن آنها جویباران روان است؛ در آنها جاودانند، نیز جایگاه‌هایی پاک در بوستان‌های جاودان (نوید داده است) و خشنودی خداوند (از همه اینها) برتر است؛ این همان رستگاری سترگ است» سوره توبه، آیه ۷۲.</ref> و می‌توانند همراه [[پدران]]، [[همسران]] و [[فرزندان]] [[صالح]] خود [[زندگی]] کنند<ref>{{متن قرآن|جَنَّاتُ عَدْنٍ يَدْخُلُونَهَا وَمَنْ صَلَحَ مِنْ آبَائِهِمْ وَأَزْوَاجِهِمْ وَذُرِّيَّاتِهِمْ وَالْمَلَائِكَةُ يَدْخُلُونَ عَلَيْهِمْ مِنْ كُلِّ بَابٍ}}«بهشت‌هایی جاودان که آنان و شایستگان از نیاکان و همسران و فرزندانشان در آن وارد می‌شوند و فرشتگان از هر دری بر آنان درمی‌آیند» سوره رعد، آیه ۲۳.</ref>. رابطۀ [[بهشتیان]] با یکدیگر بسیار صمیمی و دوستانه است<ref>{{متن قرآن|فَاكِهِينَ بِمَا آتَاهُمْ رَبُّهُمْ وَوَقَاهُمْ رَبُّهُمْ عَذَابَ الْجَحِيمِ}}«بدانچه خداوند به آنان داده است شادمانند و پروردگارشان آنان را از عذاب دوزخ نگه داشته است» سوره طور، آیه ۱۸؛ {{متن قرآن|لَا يَسْمَعُونَ فِيهَا لَغْوًا وَلَا تَأْثِيمًا إِلَّا قِيلًا سَلَامًا سَلَامًا}}«در آن سخن یاوه و گناه‌آلودی نمی‌شنوند جز گفته: درود، درود» سوره واقعه، آیه ۲۵ و ۲۶</ref> و [[لطف]] و [[فیض]] ویژۀ [[الهی]] هر روز بر آنان فرو می‌آید و هر چه بخواهند، بی‌درنگ می‌رسد. خستگی و [[رنج]] و دگرگونی در بهشت نیست و [[بهشتیان]] خویشتن را به کارهای بیهوده و بازیچه نمی‌آلایند<ref>{{متن قرآن|الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ طُوبَى لَهُمْ وَحُسْنُ مَآبٍ}}«کسانی که ایمان آورده‌اند و کارهای شایسته کرده‌اند خوشا بر آنان و آنان را فرجام نیکوست» سوره رعد، آیه ۲۹.</ref>.<ref>ر.ک: [[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص ۱۶۳.</ref> | *[[بهشتیان]]، کسانی‌اند که از گذر [[ایمان]] و [[عمل صالح]]، [[رضای خدا]] را کسب می‌کنند و به بهشت راه می‌یابند<ref>نهج البلاغه، خ ۱۹۰.</ref>. [[پیامبران]]، صدیقان، [[شهیدان]] و [[صالحان]]، به ترتیب، [[برترین]] ساکنان بهشت‌اند<ref>{{متن قرآن|وَمَنْ يُطِعِ اللَّهَ وَالرَّسُولَ فَأُولَئِكَ مَعَ الَّذِينَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ مِنَ النَّبِيِّينَ وَالصِّدِّيقِينَ وَالشُّهَدَاءِ وَالصَّالِحِينَ وَحَسُنَ أُولَئِكَ رَفِيقًا}}«و آنان که از خداوند و پیامبر فرمان برند با کسانی که خداوند به آنان نعمت داده است از پیامبران و راستکرداران و شهیدان و شایستگان خواهند بود و آنان همراهانی نیکویند» سوره نساء، آیه ۶۹.</ref>. [[بهشتیان]] در خانه‌های [[نیک]] و ویژۀ خود به سر می‌برند<ref>{{متن قرآن|وَعَدَ اللَّهُ الْمُؤْمِنِينَ وَالْمُؤْمِنَاتِ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا وَمَسَاكِنَ طَيِّبَةً فِي جَنَّاتِ عَدْنٍ وَرِضْوَانٌ مِنَ اللَّهِ أَكْبَرُ ذَلِكَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ}}«خداوند به مردان و زنان مؤمن، بوستان‌هایی، نوید داده است که از بن آنها جویباران روان است؛ در آنها جاودانند، نیز جایگاه‌هایی پاک در بوستان‌های جاودان (نوید داده است) و خشنودی خداوند (از همه اینها) برتر است؛ این همان رستگاری سترگ است» سوره توبه، آیه ۷۲.</ref> و می‌توانند همراه [[پدران]]، [[همسران]] و [[فرزندان]] [[صالح]] خود [[زندگی]] کنند<ref>{{متن قرآن|جَنَّاتُ عَدْنٍ يَدْخُلُونَهَا وَمَنْ صَلَحَ مِنْ آبَائِهِمْ وَأَزْوَاجِهِمْ وَذُرِّيَّاتِهِمْ وَالْمَلَائِكَةُ يَدْخُلُونَ عَلَيْهِمْ مِنْ كُلِّ بَابٍ}}«بهشت‌هایی جاودان که آنان و شایستگان از نیاکان و همسران و فرزندانشان در آن وارد می‌شوند و فرشتگان از هر دری بر آنان درمی‌آیند» سوره رعد، آیه ۲۳.</ref>. رابطۀ [[بهشتیان]] با یکدیگر بسیار صمیمی و دوستانه است<ref>{{متن قرآن|فَاكِهِينَ بِمَا آتَاهُمْ رَبُّهُمْ وَوَقَاهُمْ رَبُّهُمْ عَذَابَ الْجَحِيمِ}}«بدانچه خداوند به آنان داده است شادمانند و پروردگارشان آنان را از عذاب دوزخ نگه داشته است» سوره طور، آیه ۱۸؛ {{متن قرآن|لَا يَسْمَعُونَ فِيهَا لَغْوًا وَلَا تَأْثِيمًا إِلَّا قِيلًا سَلَامًا سَلَامًا}}«در آن سخن یاوه و گناه‌آلودی نمی‌شنوند جز گفته: درود، درود» سوره واقعه، آیه ۲۵ و ۲۶</ref> و [[لطف]] و [[فیض]] ویژۀ [[الهی]] هر روز بر آنان فرو می‌آید و هر چه بخواهند، بی‌درنگ می‌رسد. خستگی و [[رنج]] و دگرگونی در بهشت نیست و [[بهشتیان]] خویشتن را به کارهای بیهوده و بازیچه نمی‌آلایند<ref>{{متن قرآن|الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ طُوبَى لَهُمْ وَحُسْنُ مَآبٍ}}«کسانی که ایمان آورده‌اند و کارهای شایسته کرده‌اند خوشا بر آنان و آنان را فرجام نیکوست» سوره رعد، آیه ۲۹.</ref>.<ref>ر.ک: [[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص ۱۶۳.</ref> | ||