ضرورت وجود امام: تفاوت میان نسخه‌ها

*از سوی دیگر حضرات [[علما]] و فقهای بزرگ را به طرق مختلف [[راهنمایی]] می‌فرمایند و آنها را تحت [[ارشاد]] قرار می‌دهند؛ مثلاً از طریق [[نامه]] یا به محضر [[حضرت]] بار یافتن، مطالب لازم را به آنان گوشزد می‌فرمایند<ref> ر.ک: دو توقیع حضرت به شیخ مفید؛ طبرسی، الاحتجاج، ج۲، ص۳۲۳ - ۳۲۴.</ref>.

*در فرازی از یکی از نامه‌های [[حضرت]] به [[شیخ مفید]] مرقوم فرموده است: "ما در مراعات شما اهمال نمی‌کنیم و یاد شما را فراموش نمی‌کنیم"<ref>طبرسی، الاحتجاج، ج۲، ص۳۲۳ - ۳۲۴.</ref>. نمونه علمایی که به [[خدمت]] رسیده و از محضر [[مبارک]] او بهره برده و مسایل [[علمی]] خود را حل کرده‌اند، بسیار فراوان است؛ مانند شرفیابی مرحوم [[مقدس اردبیلی]]، مرحوم [[محمد تقی مجلسی]] و...<ref>منتهی الآمال، ج۲، ص۵۱۹ – ۵۵۶؛ النجم الثاقب، ص۳۳۴.</ref>.

*اوّلین نفر، [[عثمان بن سعید عمری]] [[سمان]] که شغل سمانّی (روغن‌فروشی) را پوششی برای [[پنهان]] کردن فعالیّت‌های [[سیاسی]] مذهبی خود قرار داده بود. او از وکلای [[حضرت عسکری]] و از افراد مورد [[اعتماد]] بود. وی در سال ۲۶۶ فوت کرد.

*دوّم، [[ابوجعفر]] [[محمّد بن عثمان بن سعید عمری]] که پس از پدرش عهده‌دار این [[مسئولیّت]] شد. [[امام زمان]]{{ع}} در توقیعی ضمن [[تسلیت]] و [[تعزیت]] فوت [[عثمان بن سعید]] به فرزندش [[محمّد بن عثمان]] مرقوم می‌فرماید: "... از کمال [[سعادت]] او (پدرت) این است که خدای عزّ و جل [[فرزندی]] همچون تو را روزی او کرده است که بعد از او [[جانشین]] او و [[قائم]] مقامش باشی"<ref>کمال الدین، باب ۴۵، توقیع شماره ۴۱.</ref>. [[محمّد بن عثمان]] تا سال ۳۰۵ - که در قید [[حیات]] بود- این [[مسئولیّت]] را بر عهده داشت. [[امام]]{{ع}} در توقیعی درباره‌اش می‌فرماید: {{متن حدیث|وَ أَمَّا مُحَمَّدُ بْنُ عُثْمَانَ الْعَمْرِيُّ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ وَ عَنْ أَبِيهِ مِنْ قَبْلُ فَإِنَّهُ ثِقَتِي وَ كِتَابُهُ كِتَابِي}}<ref>توقیع شماره ۴.</ref>؛