ضرورت وجود امام: تفاوت میان نسخه‌ها

*[[نواب خاص]] [[حضرت]] چهار نفر بودند:

*اوّلین نفر، [[عثمان بن سعید عمری]] [[سمان]] که شغل سمانّی (روغن‌فروشی) را پوششی برای [[پنهان]] کردن فعالیّت‌های [[سیاسی]] مذهبی خود قرار داده بود. او از وکلای [[حضرت عسکری]] و از افراد مورد [[اعتماد]] بود. وی در سال ۲۶۶ فوت کرد.

*سوّمین [[نایب]] خاصّ، [[ابوالقاسم]] [[حسین بن روح]] است. او از شخصیّت‌های بزرگ [[علمی]] و از افراد مورد [[اعتماد]] [[محمد بن عثمان]] بود که تا سال ۳۲۶ [[نیابت]] [[امام زمان]]{{ع}} را به عهده داشت<ref>توقیعات شماره ۲۸، ۳۱ و ۳۴.</ref>. [[مرحوم صدوق]] در [[کتاب]] [[کمال الدین]] [[نقل]] کرده است: هنگامی که [[مرگ]] [[ابا جعفر]] [[محمد بن عثمان]] فرا رسید گفت: من [[مأمور]] شده‌ام که به [[ابوالقاسم]] [[حسین بن روح]] [[وصیّت]] کنم (او را [[جانشین]] خود قرار دهم)<ref>همان، ج۳۳.</ref>.

*چهارم، [[ابوالحسن علی بن محمّد سمری]] بود. [[حسین بن روح]] در پایان [[عمر]] خود به امر [[حضرت مهدی]]{{ع}} [[علی بن محمد سمری]] را به عنوان [[جانشین]] خود معرّفی کرد و او [[آخرین نایب]] [[امام]] بود و تا سال ۳۲۹ (یعنی سال [[مرگ]] خود) حدود سه سال [[نیابت]] خاصّه [[حضرت]] را بر عهده داشت. در این سال توقیعی از [[امام زمان]]{{ع}} و به این مضمون به دستش رسید: {{متن حدیث|بسم الله الرحمن الرحيم يَا عَلِيَّ بْنَ مُحَمَّدٍ السَّمُرِيَّ أَعْظَمَ اللَّهُ أَجْرَ إِخْوَانِكَ فِيكَ فَإِنَّكَ مَيِّتٌ مَا بَيْنَكَ وَ بَيْنَ سِتَّةِ أَيَّامٍ فَاجْمَعْ أَمْرَكَ وَ لَا تُوصِ إِلَى أَحَدٍ يَقُومُ مَقَامَكَ بَعْدَ وَفَاتِكَ فَقَدْ وَقَعَتِ الْغَيْبَةُ الثَّانِيَةُ فَلَا ظُهُورَ إِلَّا بَعْدَ إِذْنِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ ذَلِكَ بَعْدَ طُولِ الْأَمَدِ وَ قَسْوَةِ الْقُلُوبِ وَ امْتِلَاءِ الْأَرْضِ جَوْراً وَ سَيَأْتِي شِيعَتِي مَنْ يَدَّعِي الْمُشَاهَدَةَ أَلَا فَمَنِ ادَّعَى الْمُشَاهَدَةَ قَبْلَ خُرُوجِ السُّفْيَانِيِّ وَ الصَّيْحَةِ فَهُوَ كَاذِبٌ مُفْتَرٍ وَ لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ الْعَلِيِّ الْعَظِيمِ}}<ref>کمال الدین، ج۲، باب ۴۵، ج۴۴، ص۴۶۷.</ref>.