نبوت در نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها

*او در راه [[رضایت]] [[حق]] هرگونه [[سختی]] و [[ناراحتی]] را در کام ریخت و جام مشکلات و ناگواری‌ها را سرکشید، روزگاری [[خویشاوندان]] او به [[دورویی]] و [[دشمنی]] پرداختند و بیگانگان در [[کینه‌توزی]] و [[دشمنی]] با او متحد شدند. [[اعراب]] برای [[نبرد]] با [[پیامبر]] عنان گیسختند و با تازیانه بر مرکب‌ها نواختند و از هر سو گرد آمدند و از دورترین سرزمین و فراموش شده‌ترین نقطه‌ها، [[دشمنی]] خود را با [[پیامبر]] {{صل}} فرمود آوردند<ref>{{متن حدیث|نَحْمَدُهُ عَلَى مَا وَفَّقَ لَهُ مِنَ الطَّاعَةِ وَ ذَادَ عَنْهُ مِنَ الْمَعْصِيَةِ، وَ نَسْأَلُهُ لِمِنَّتِهِ تَمَاماً وَ [لِحَبْلِهِ] بِحَبْلِهِ اعْتِصَاماً. وَ نَشْهَدُ أَنَّ مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَ رَسُولُهُ، خَاضَ إِلَى رِضْوَانِ اللَّهِ كُلَّ غَمْرَةٍ وَ تَجَرَّعَ فِيهِ كُلَّ غُصَّةٍ، وَ قَدْ تَلَوَّنَ لَهُ الْأَدْنَوْنَ وَ تَأَلَّبَ عَلَيْهِ الْأَقْصَوْنَ، وَ خَلَعَتْ [عَلَيْهِ] إِلَيْهِ الْعَرَبُ أَعِنَّتَهَا وَ ضَرَبَتْ إِلَى مُحَارَبَتِهِ بُطُونَ رَوَاحِلِهَا، حَتَّى أَنْزَلَتْ بِسَاحَتِهِ عَدَاوَتَهَا مِنْ أَبْعَدِ الدَّارِ وَ أَسْحَقِ الْمَزَارِ}}؛ نهج البلاغه، خطبه ۱۸۵</ref>. با این شرایط وحشتناک، [[پیامبر اسلام]] در کانون [[نبرد]] قرار داشت و [[پناه]] [[مسلمانان]] در بحبوحه [[مبارزات]] بود<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 828.</ref>.

===[[تواضع]] و [[فروتنی]]===

سوره حجر، آیه ۸۸</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 828.</ref>.

*در [[نهج البلاغه]]، درباره دوری از [[کبر]] و بیان [[فروتنی]] [[انبیای الهی]] آمده است: اگر [[خدا]] [[تکبر]] ورزیدن را اجازه می‌فرمود، حتماً به [[بندگان]] مخصوص خود یعنی [[پیامبران]] و [[امامان]] {{ع}} اجازه [[تکبر]] می‌داد، در صورتی که [[خدای متعال]] [[تکبر]] و [[خودپسندی]] را نسبت به آنان [[ناپسند]] و [[تواضع]] و [[فروتنی]] را برای آنان پسندید. از این‌رو ایشان چهره بر [[زمین]] می‌گذاردند و صورت‌ها بر [[خاک]] می‌مالیدند و در برابر [[مؤمنان]] [[فروتنی]] می‌کردند و خود از قشر [[مستضعف]] [[جامعه]] بودند که [[خدا]] آن‌ها را با [[گرسنگی]] آزمود، به [[سختی]] و [[بلا]] گرفتارشان کرد، با [[ترس]] و [[بیم]] امتحانشان فرمود و با مشکلات فراوان خالصشان گردانید<ref>{{متن حدیث|فَلَوْ رَخَّصَ اللَّهُ فِي الْكِبْرِ لِأَحَدٍ مِنْ عِبَادِهِ لَرَخَّصَ فِيهِ لِخَاصَّةِ أَنْبِيَائِهِ وَ أَوْلِيَائِهِ، وَ لَكِنَّهُ سُبْحَانَهُ كَرَّهَ إِلَيْهِمُ التَّكَابُرَ وَ رَضِيَ لَهُمُ التَّوَاضُعَ، فَأَلْصَقُوا بِالْأَرْضِ خُدُودَهُمْ وَ عَفَّرُوا فِي التُّرَابِ وُجُوهَهُمْ وَ خَفَضُوا أَجْنِحَتَهُمْ لِلْمُؤْمِنِينَ، وَ كَانُوا قَوْماً مُسْتَضْعَفِينَ، قَدِ اخْتَبَرَهُمُ اللَّهُ بِالْمَخْمَصَةِ وَ ابْتَلَاهُمْ بِالْمَجْهَدَةِ وَ امْتَحَنَهُمْ بِالْمَخَاوِفِ وَ مَخَضَهُمْ [مَحَّصَهُمْ‏] بِالْمَكَارِهِ}}؛ نهج البلاغه، خطبه ۲۳۴</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 828.</ref>.