مرجعیت دینی پیامبر در کلام اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

# [[آیه اولی الامر]]: یکی از آیاتی که می‌تواند [[شأن مرجعیت دینی]] [[پیامبران]] و از جمله [[پیامبر اسلام]]{{صل}} را [[اثبات]] کند، آیۀ [[اولی‌الامر]] است: {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ}}<ref>«ای مؤمنان، از خداوند فرمان برید و از پیامبر و زمامدارانی که از شمایند  فرمانبرداری کنید» سوره نساء، آیه ۵۹.</ref>. در این [[آیه]] به صورت روشن [[دستور]] به [[اطاعت از رسول]] و [[پیامبر]] شده است و پامبران از جمله [[حضرت محمد]]{{صل}} مسئولیت‌های متعددی داشته‌اند مانند: دریافت و [[ابلاغ وحی]]<ref>سورۀ جن، آیۀ ۲۶ ـ ۲۸. </ref>، [[تبیین معارف]] [[دینی]]<ref>سورۀ آل عمران، آیۀ ۱۶۴. </ref> و...<ref>ر.ک: رضوانی؛ علی اصغر، مرجعیت دینی اهل بیت و پاسخ به شبهات، ص۷۰ و ۷۱؛ فاریاب، محمد حسین، بررسی انطباق شئون امامت در کلام امامیه بر قرآن و سنت ص: ۲۲۲ ـ ۲۳۵.</ref>.

# [[آیه اهل الذکر]]: از [[آیات]] دیگری که قابل [[تطبیق]] بر [[پیامبران]] و [[مرجعیت دینی]] آنهاست آیۀ [[اهل الذکر]] است: {{متن قرآن|فَاسْأَلُوا أَهْلَ الذِّكْرِ إِنْ كُنْتُمْ لَا تَعْلَمُونَ}}<ref>«اگر نمی‌دانید از دانشمندان بپرسید» سوره نحل، آیه ۴۳.</ref> ذکر در لغت به معنای [[آگاهی]] و اطلاع است<ref>راغب اصفهانی، مفردات، ص ۱۷۹، ماده ذکر.</ref>. [[آیه]] به نوعی اشاره به اصل عقلایی [[رجوع]] [[جاهل]] به عالم دارد و [[پیامبران]] از جمله مصادیق [[اهل الذکر]] هستند که می‌‌توانند [[مرجع]] [[مردم]] در [[امور دینی]] باشند<ref>ر.ک: سبحانی، سید محمد جعفر، مرجعیت علمی امامان{{ع}}، صراط، ش۱۱، زمستان ۱۳۹۲؛ رضوانی؛ علی اصغر، مرجعیت دینی اهل بیت و پاسخ به شبهات، ص۷۹ و ۸۵.</ref>. همچنین با توجه به [[سیاق آیه]] که مکی است [[اهل الذکر]] در زمان [[نزول]] [[آیه]] مصداقی جز [[رسول خدا]] ندارد<ref>ر.ک: معارف، مجید، پایه‌های مرجعیت دینی در آیات و روایات. </ref>.

# [[آیه صادقین]]: یکی دیگر از آیاتی که می‌‌توان از آن [[امامت]] و [[مرجعیت دینی]] [[پیامبران]] را استفاده کرد، [[آیۀ صادقین]] است: {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَكُونُوا مَعَ الصَّادِقِينَ}}<ref>«ای مؤمنان! از خداوند پروا کنید و با راستگویان باشید!» سوره توبه، آیه ۱۱۹.</ref>. مراد از [[صادقین]] در [[آیه]] معنای وسیع [[صدق]] است یعنی [[صدق]] در [[عقیده]]، گفتار و [[رفتار]] و در هر یک از این زمینه‌ها، مراد صورت کامل آن است. [[بدیهی]] است کسی مانند [[پیامبران]] که در [[عقیده]]، گفتار و رفتارش در همۀ زمان‌ها، مکان‌ها و مراتب و حالات صادق باشد، از صفت [[عصمت]] برخوردار است<ref>مجله تخصصی کلام اسلامی، شماره ۵۰، ص ۴۴، سال سیزدهم، قم، مؤسسه امام صادق، علی ربانی، گلپایگانی.</ref> [[آیه]] به نوعی اشاره به اصل عقلایی [[رجوع]] [[جاهل]] به عالم دارد<ref>ر.ک: سبحانی، سید محمد جعفر، مرجعیت علمی امامان{{ع}}، صراط، ش۱۱، زمستان ۱۳۹۲؛ رضوانی؛ علی اصغر، مرجعیت دینی اهل بیت و پاسخ به شبهات، ص۸۶ و ۹۳.</ref>.