آسیب‌شناسی مهدویت: تفاوت میان نسخه‌ها

*'''[[استعجال]] [[ظهور]]''': [[استعجال]] یعنی [[عجله]] کردن و خواستن چیزی قبل از رسیدن وقت آن و تحقّق زمینه‌های لازم برای آن است. انسان‌های [[عجول]] به سبب [[ضعف نفس]] و کم ظرفیت بودن، [[متانت]] و سکون و [[آرامش]] خود را از دست می‌دهند و بدون در نظر گرفتن شرایط، خواهان تحقّق پدیده‌ها هستند. در [[فرهنگ ناب]] [[مهدویت]] و در برخورد با مسأله [[انتظار]]، انسانِ [[منتظر]]، پیوسته در طلب [[ظهور]] است و با تمام وجود و [[اشتیاق]]، خواستار [[ظهور]] است و برای [[تعجیل]] مر [[فرج]] [[دعا]] می‌کند؛ ولی هرگز [[عجله]] نمی‌نماید و هر چه [[غیبت]] به درازا کشد و [[انتظار]]، طولانی شود، باز هم [[صبر]] و [[شکیبایی]] را از کف نمی‌دهد؛ بلکه با وجود [[شوق]] فراوان به [[ظهور]]، در برابر [[اراده پروردگار]] و خواست او کمال [[تسلیم]] را از خود نشان می‌دهد و برای تحقّق همه زمینه‌های لازم برای [[ظهور]] می‌کوشد و [[بردباری]] می‌کند. [[عبدالرحمن بن کثیر]] گوید: [[خدمت]] [[امام صادق]]{{ع}} نشسته بودم که مهرم داخل شد و عرض کرد: قربانت گردم! به من خبر دهید این امری که در انتظارش هستیم، کی واقع می‌شود؟ [[امام]] فرمود: ای مهرم! [[دروغ]] گفتند وقت گذاران، و هلاک شدند شتاب کنندگان، و [[نجات]] یافتند [[تسلیم]] شدگان.<ref>الکافی، ج ۱، ص ۳۶۸، ح ۲.</ref> [[نهی]] از [[عجله]] و [[شتاب زدگی]] در امر [[ظهور]] به آن سبب است که به دنبال [[عجله]]، [[روحیه]] [[یأس]] و [[نومیدی]] در انسانِ [[منتظر]]، پیدا می‌شود، [[آرامش]] و [[صبوری]] را از دست می‌دهد و حالت [[تسلیم]] او به حالت گله‌مندی و [[شکایت]] تبدیل می‌شود و از [[تأخیر ظهور]] بی‌قرار می‌گردد. او این [[بیماری]] را به دیگران نیز سرایت می‌دهد و گاهی به سبب [[استعجال]] [[ظهور]] به حالتِ [[انکار وجود امام]]، گرفتار می‌شود. گفتنی است که منشأ [[استعجال]] [[ظهور]]، آن است که نمی‌داند [[ظهور]] از [[سنّت‌های الهی]] است و مانند همه سنّت‌ها باید پس از تحقق همه شرایط و زمینه‌ها، انجام گیرد.