جهنم در معارف و سیره سجادی: تفاوت میان نسخه‌ها

نکته دیگری که در توجیه کیفرهای دوزخ می‌توان به آن اشاره کرد این است که [[میزان]] بزرگی [[گناه]] بسته به بزرگی شخصیتی است که [[نافرمانی]] می‌شود، و از منظر [[عقل]]، نافرمانی کسی که همه هستی را برای [[نیک‌بختی]] و [[سعادت]] ما [[آفریده]] و نعمت‌هایش به [[انسان]] غیرقابل توصیف است جرمی بی‌نهایت بزرگ و مستحق سخت‌ترین کیفرهاست. از این‌رو [[علی بن الحسین]]{{ع}} خطاب به [[خداوند]] عرض می‌کند: «ای خداوند، اگر چندان بگریم که مژگانم فرو ریزد و مویه کنم تا آوازم منقطع شود و بر آستان جلال تو بایستم تا پاهایم آماس کند و [[رکوع]] کنم تا استخوان‌های پشتم از جای برآید و سر به [[سجده]] نهم تا چشمانم از چشم‌خانه به در شود و همه [[عمر]] جز [[خاک]] [[زمین]] هیچ نخورم و تا پایان [[حیات]] جز آب خاکستر هیچ ننوشم و در خلال این احوال چندان ذکر تو گویم تا زبانم از گفتن باز ماند و از [[شرم]] تو دیده به سوی [[آسمان]] بر نکنم، [[شایسته]] آن نیستم که حتی یک [[گناه]] از گناهانم را از [[نامه]] عملم محو کنی»<ref>نیایش شانزدهم.</ref>.<ref>[[علی باقری‌فر|باقری‌فر، علی]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «دوزخ»، دانشنامه صحیفه سجادیه]]، ص ۲۲۲.</ref>