حضرت علی اکبر در معارف و سیره حسینی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[حضرت علی اکبر]] شباهت بسیاری به [[پیامبر]] داشت، هم در [[خلقت]]، هم در [[اخلاق]] و هم در گفتار. به همین جهت [[روز عاشورا]] وقتی [[اذن]] میدان‌طلبید و عازم جبهۀ [[پیکار]] شد، [[امام حسین]]{{ع}} چهره به [[آسمان]] گرفت و گفت: {{متن حدیث|اللَّهُمَّ اشْهَدْ عَلَى هَؤُلَاءِ الْقَوْمِ فَقَدْ بَرَزَ إِلَيْهِمْ غُلَامٌ أَشْبَهُ النَّاسِ خَلْقاً وَ خُلُقاً وَ مَنْطِقاً بِرَسُولِكَ كُنَّا إِذَا اشْتَقْنَا إِلَى نَبِيِّكَ نَظَرْنَا إِلَى وَجْهِهِ...}}<ref>بحار الانوار، ج۴۵، ص۴۳.</ref>. [[شجاعت]] و [[دلاوری]] [[حضرت علی اکبر]] و رزم‌آوری و [[بصیرت دینی]] و [[سیاسی]] او، در [[سفر]] [[کربلا]] بویژه در [[روز عاشورا]] تجلّی کرد. سخنان، فداکاری‌ها و رجزهایش [[دلیل]] آن است. وقتی [[امام حسین]] از منزلگاه "[[قصر بنی مقاتل]]" گذشت، روی اسب چشمان او را خوابی ربود و پس از [[بیداری]] {{متن حدیث|إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ}}. گفت و سه بار این جمله و [[حمد]] [[الهی]] را تکرار کرد. علیّ اکبر وقتی سبب این [[حمد]] و [[استرجاع]] را پرسید، [[حضرت]] فرمود: در [[خواب]] دیدم سواری می‌گوید این کاروان به سوی [[مرگ]] می‌رود. پرسید: مگر ما بر [[حق]] نیستیم؟ فرمود: چرا. گفت: {{متن حدیث|فَإِنَّنَا إِذاً لَا نُبَالِي أَنْ نَمُوتَ مُحِقِّينَ}}. پس باکی از [[مرگ]] در [[راه]] [[حق]] نداریم!<ref>اعیان الشیعه، ج۸، ص۲۰۶.</ref> [[روز عاشورا]] نیز پس از [[شهادت]] [[یاران امام]]، اولین کسی که اجازۀ میدان‌طلبید تا [[جان]] را فدای [[دین]] کند او بود. گرچه به میدان رفتن او بر [[اهل بیت]] و بر [[امام]] بسیار سخت بود، ولی از [[ایثار]] و روحیۀ جانبازی او جز این [[انتظار]] نبود. وقتی به میدان می‌رفت، [[امام حسین]]{{ع}} در سخنانی سوزناک به آستان [[الهی]]، آن [[قوم]] ناجوانمرد را که [[دعوت]] کردند ولی تیغ به رویشان کشیدند، [[نفرین]] کرد.