سرمدی بودن خدا در کلام اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

*سرمد، به معنای دائم است و به معنای چیزی است که اول و آخر نداشته باشد. از این‌رو "لیل سرمد" شب دراز را گویند<ref>راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن؛ کرجی، اصطلاحلات فلسفی، واژه «سرمد».</ref>. سرمدی بودن [[خداوند]] به معنای دائمی بودن [[ذات خدا]] در گذشته و [[آینده]]. این تعریف به [[متکلمین]] منسوب است؛ اما چون این [[تفسیر]] با موجودات زمانی متناسب است و [[خداوند]] از زمان منزه و بلکه [[خالق]] آن است، چنین تفسیری در [[شأن]] او سزا نیست. از این‌رو [[حکما]] می‌‌گویند: واجب‌الوجود از آن‌رو که به عدم مسبوق نبوده، قدیم و ازلی و از این جهت که عدم بر او طاری نمی‌شود، ابدی و باقی است، به ملاحظه مجموع هر دو امر، سرمدی نامیده می‌‌شود<ref>سبحانی، محاضرات فی الالهیات، ص۱۴۳ - ۱۴۲.</ref>؛ زیرا بدون نگاه به ابعاد زمانی {{عربی| نفس وجوب‌الوجود یدل علی سرمدینه }}<ref>علامه حلی، کشف المراد فی شرح تجرید الاعتقاد، ص۳۴.</ref> معنا می‌دهد<ref>[[مسلم محمدی|محمدی، مسلم]]، [[فرهنگ اصطلاحات علم کلام (کتاب)|فرهنگ اصطلاحات علم کلام]]، ص ۱۱۷.</ref>.