رافع بن عمیره در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

رافع می‌گوید: "من قبل از اینکه [[مسلمان]] شوم، [[مسیحی]] بودم و نامم سرجس بود. کار من هم [[راهنمایی]] کردن [[مردم]] و نشان دادن راه‌های بیابانی به آنها بود تا در مسافرت‌ها [[راه]] را گم نکنند. البته در ایام [[جاهلیت]] این کار را برای [[خدا]] انجام نمی‌دادم! بلکه [[واقعیت]] این بود که من یک دزد بودم و کاروان‌ها را به بیابان‌های رملی [[هدایت]] می‌کردم تا در آنجا زمین‌گیر شوند و بعد آنها را [[غارت]] می‌کردم. در این مدت هرگز کسی بر من چیره نشد؛ چون من در پوسته تخم شتر مرغ‌ها در زیر رمل‌ها آب پنهان می‌کردم و خود را از [[تشنگی]] [[نجات]] می‌دادم"<ref>السیرة النبویه، ابن هشام، ج۲، ص۶۲۴.</ref>.<ref>[[محمد ایوب کاظمی|کاظمی، محمد ایوب]]، [[رافع بن عمیره (مقاله)|مقاله «رافع بن عمیره»]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۵ (کتاب)|دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم]]، ج۵، ص:۹۵.</ref>

[[رافع]] می‌گوید: "من هم جزء کسانی بودم که با ابو عبیده آمده بودم. من در دوره [[جاهلیت]] [[اموال]] [[مردم]] را [[غارت]] کردم و آب را در تخم شتر مرغ پنهان می‌کردم و در نقاطی که خودم می‌دانستم، زیر [[خاک]] می‌نهادم و هر گاه که سخت [[تشنه]] می‌شدم، به سراغ آن می‌رفتم و می‌آشامیدم. چون برای این سریه حرکت کردیم، گفتم: برای خودم همسفری را [[انتخاب]] خواهم کرد که [[خداوند]] مرا از او بهره‌مند سازد. [[ابوبکر]] را برگزیدم و با او همراه شدم. او عبایی فدکی داشت که به هنگام حرکت با چوبی از آن سایه بان درست می‌کرد و هنگامی که در جایی [[منزل]] می‌کردیم، آن را فرش خود قرار می‌دادیم. چون از این [[سفر]] برگشتیم، به او گفتم: ای ابوبکر [[خدا]] تو را [[رحمت]] کند، چیزی به من بیاموز که [[خداوند متعال]] مرا از آن بهره‌مند فرماید. گفت: " اگر سؤال هم نمی‌کردی، خودم این کار را می‌کردم؛ به خدا [[شرک]] تورز، [[نماز]] را بر پا دار، [[زکات]] را بپرداز، [[رمضان]] [[روزه]] بگیر، [[حج]] و [[عمره]] بگزار، و هرگز حتی بر دو نفر از [[مسلمانان]] [[فرماندهی]] مکن. " گفتم: آنچه درباره روزه و نماز و حج گفتی، به جا خواهم آورد ولی درباره فرماندهی، می‌بینم که هیچ کس به [[شرف]]، [[ثروت]] و [[منزلت]] در نزد [[پیامبر]]{{صل}} و مردم مگر به کمک فرماندهی نمی‌رسد. ابوبکر گفت: " تو از من [[پند]] و نصیحتی خواستی و من هم آن چه در [[دل]] داشتم، برایت گفتم. این را متوجه باش که مردم یا به میل و رغبت یا از ناچاری [[اسلام]] را پذیرفتند و خداوند آنها را از [[ظلم و ستم]] دیگران [[پناه]] داد. مردم همه روا به سوی خدا بر می‌گردند و در پناه [[دادگاه]] اویند و [[امانت]] خداوندند، و هر کس اندک ستمی به ایشان روا دارد، مثل این است که به پناهندگان خدا [[ستم]] کرده باشد، و حال آنکه اگر گوسفند باشتری از شما گم بشود، عضلات شما برای همسایگانتان از روی [[خشم]] ستبر می‌شود. باید دانست که [[خداوند]] هم مواظب [[بندگان]] خود است".