امام صادق در معارف و سیره سجادی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[امام صادق]]{{ع}} در حد فاصل سال‌های ۸۰ تا ۸۳ در [[مدینه]] دیده به [[جهان]] گشود. برخی گزارش‌ها میلاد آن حضرت را [[جمعه]] و هنگام [[طلوع فجر]] دانسته‌اند<ref>روضة الواعظین، ج۱، ص۲۱۲.</ref>. [[جایگاه]] ویژه آن حضرت در نگاه [[پدر]] چنان بود که [[امام باقر]]{{ع}} او را “خیر البریّه” و از مصادیق {{متن قرآن|الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا فِي الْأَرْضِ}}<ref>«آنان که در زمین ناتوان شمرده شده‌اند» سوره قصص، آیه ۵.</ref> می‌خواند<ref>الکافی، ج۱، ص۳۰۶.</ref>. امام صادق{{ع}} در زمان [[خلافت]] [فرزند] [[عبدالملک بن مروان]] در حالی که بسیار [[جوان]] بود، به خواست پدر، جهت [[مناظره]] با یک عالم قَدَری به [[شام]] [[سفر]] کرد و در بحثی کوتاه بر او [[غلبه]] یافت<ref>التفسیر، ج۱، ص۲۳.</ref>. امام صادق{{ع}} پس از [[شهادت]] پدر، چه در مدینه و چه در [[کوفه]]، [[شاگردان]] فراوانی [[تربیت]] کرد. علاوه بر [[اصحاب]] امامیه و سایر فرق [[شیعی]]، فوجی از [[دانشمندان]] [[اهل‌سنت]] چون [[ابوحنیفه]]، [[مالک بن انس]]، [[سفیان  ثوری]]، [[سفیان بن عیینه]]، و [[شعبه بن حجاج]] در برابر آن حضرت زانوی تلمذ زده‌اند<ref>تهذیب الکمال، ج۵، ص۷۵.</ref>. [[شخصیت والا]] و [[وسعت علم امام]] صادق{{ع}} از یک سو، و موقعیت نسبی فراهم شده جهت نشر [[معارف دین]] از سوی دیگر، در کنار سفرهای مکرر آن [[حضرت]] به [[کوفه]]، شمار [[شاگردان]] ایشان را به رقمی حیرت‌انگیز رساند، به طوری که [[ابن عقده کوفی]] (م ۳۳۳ق) در کتاب [[رجال]] خود، از چهار هزار نفر شاگردان آن حضرت یاد می‌کند! <ref>المناقب، ج۴، ص۲۴۷.</ref>. بنا بر گزارش‌های موجود، اخصّ شاگردان آن [[امام]]، علاوه بر [[فراگیری]] همه [[علوم اسلامی]]، هر کدام در یک شاخه [[علمی]] تخصص می‌یافتند، به گونه‌ای که آن حضرت [[غلبه]] بر شاگردان خاص خود را در رشته مورد تخصصشان، غلبه بر خود می‌خواند<ref>اختیار معرفة الرجال، ص۲۷۷.</ref>. [[امام صادق]]{{ع}} پس از سال‌ها تلاش و [[مجاهدت]] علمی و [[فرهنگی]] و [[تحمل]] رنج‌های فراوان از [[حکام]] عصر خود، به [[سال ۱۴۸ هجری]] در [[مدینه]] به [[شهادت]] رسید.<ref>[[محمد علی موحدی|موحدی، محمد علی]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «امام صادق»، دانشنامه صحیفه سجادیه]]، ص ۸۲.</ref>