زهد: تفاوت میان نسخه‌ها

زهد (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۲۰ ژانویهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۱۳:۱۹

۵٬۵۹۷ بایت اضافه‌شده ، ‏۲۰ ژانویهٔ ۲۰۲۱

←‏پرسش‌های وابسته

دیداریویکی‌متن

Jaafari

مدیران

۷۳٬۳۶۴

ویرایش

@@ خط ۷۴: / خط ۷۴: @@
 *به بیان دیگر، [[اسلام]]، لذایذ مادّی را به دو بخش تقسیم کرده است: لذایذ سودمند و لذایذ زیانبار و در زهد [[اسلامی]]، استفاده نکردن از لذایذ سودمند مطرح نیست و این، همان چیزی است که [[خرد]] و [[منطق]]، [[انسان]] را بدان [[دعوت]] می‌کند. [[اسلام]]، هرگز نمی‌گوید که [[انسان]] باید از لذایذی که برای زندگی‌اش سودمندند،‌چشم‌پوشی کند یا به آنها بی‌رغبت باشد. [[پیامبر خدا]]{{صل}}، برای اینکه زهد [[اسلامی]] با [[رهبانیت]] [[مسیحی]] اشتباه نشود و همچنین از [[تحریف]] مفهوم "زهد" پیشگیری شود، در جداسازی زهد از [[رهبانیت]] می‌فرماید: "زهدورزی در [[دنیا]]، [[حرام]] کردن [[حلال]] (بر خود) و یا ترک [[ثروت]] نیست؛ بلکه زهدورزی در [[دنیا]]، [[راضی]] بودن به [[قضای الهی]]، [[صبر]] بر [[مصیبت‌ها]] و [[ناامیدی]] از [[مردم]] است"<ref>{{متن حدیث|لَيْسَ‌ الزُّهْدُ فِي‌ الدُّنْيَا تَحْرِيمَ‌ الْحَلَالِ‌ وَ لَا إِضَاعَةَ الْمَالِ وَ لَكِنَّ الزُّهْدَ فِي الدُّنْيَا الرِّضَا بِالْقَضَاءِ وَ الصَّبْرُ عَلَى الْمَصَائِبِ وَ الْيَأْسُ عَنِ النَّاس‌}}؛ مستدرک الوسائل، ج۱۲، ص۵۱.</ref><ref>[[سید علی اکبر حسینی ایمنی|حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۳۹۶.</ref>.
 *[[اسلام]]، [[دین]] [[دنیا]] و [[آخرت]] و تأمین کننده [[منافع]] مادّی و [[معنوی]]، و [[سعادت دنیوی]] و [[اخروی]] [[جامعه]] است. بر این اساس، در [[اسلام]] [[راستین]]، بر خلاف [[مسیحیت]] [[تحریف]] شده امروز، [[دنیا]] و [[آخرت]] در تضاد نیستند، بلکه با تأمل در رهنمودهای [[پیامبر اسلام]]{{صل}} و دیگر [[معصومین]]{{عم}} می‌توان دریافت که در این [[آیین]]، [[مادیت]] از درون [[معنویت]] و [[معنویت]] از درون [[مادیت]] می‌جوشد و زهد [[اسلامی]]، تنها در جایی مفهوم پیدا می‌کند که لذایذ مادّی، برای فرد یا [[جامعه]] و یا هر دو، زیانبار باشند<ref>برگرفته از: محمد، محمدی ری شهری، حکمت نامه پیامبر اعظم{{صل}}، ج ۸، ص ۱۹۳–۱۹۹.</ref><ref>[[سید علی اکبر حسینی ایمنی|حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۳۹۶.</ref>.
+==زهدر در فرهنگ مطهر==
+زهد یعنی دامن چیدن از طیّبات [[دنیا]]<ref>مقالات فلسفی (۲)، ص۱۴۸ و ۱۵۰؛ مجموعه آثار، ج۷، ص۱۱۴-۱۱۶.</ref>. یعنی [[اعراض]] از متاع‌های فانی دنیا برای وصول به [[نعیم]] جاویدان [[آخرت]]<ref>خدمات متقابل اسلام و ایران، ص۶۳۶.</ref>. زهد به معنی [[عزت نفس]] و [[مناعت طبع]] و بلند نظری است<ref>بیست گفتار، ص۱۷۷.</ref>. مقصود از زهد دست شستن و یا [[سست]] شدن نیست، بلکه مقصود به کار بردن یک نوع اصول خاص در [[زندگی]] مبنی بر مقدّم داشتن [[فضیلت]] و [[اخلاق]] بر مطامع مادی است<ref>حکمت‌ها و اندرزها، ص۹۱.</ref>. [[مردم]] در این بازار دنیا که می‌آیند و عبور می‌کنند دو دسته‌اند: یک دسته در این بازار خود را می‌فروشند و [[اسیر]] و محبوس می‌کنند و یک دسته دیگر خود را می‌خرند و [[آزاد]] می‌سازند؛ یک دسته از این دنیا می‌روند در حالی که هزار قید [[بندگی]] در گردن دارند و یک دسته می‌روند در حالی که [[بنده]] هیچ کس جز [[خداوند]] نیستند، نه بنده زرند و نه بنده سیم و نه بنده شهوت‌اند و نه بنده [[غضب]]، نه بنده جاه‌اند و نه بنده [[مال]]، آزاد و آزاده‌اند. [[حقیقت]] زهد همین است<ref>حکمت‌ها و اندرزها، ص۱۰۰.</ref>. [[بشر]] بر [[پول]] و کالا [[حکومت]] کند نه پول و کالا بر بشر، این چنین [[شخصیت]] داشتن همان است که [[اسلام]] آن را «زهد» می‌نامد<ref>سیری در نهج‌البلاغه، ص۲۵۴.</ref>. زهد مرادف است با [[ترک دنیا]].
+«زهد» و «رغبت» (اگر بدون متعلق ذکر شوند) نقطه مقابل یکدیگرند؛ زهد یعنی اعراض و بی‌میلی<ref>سیری در نهج‌البلاغه، ص۲۱۰.</ref>. ای مردم! زهد عبارت است از کوتاهی [[آرزو]] و [[سپاسگزاری]] هنگام [[نعمت]] و [[پارسایی]] نسبت به نبایستنی‌ها. یعنی زهد در دو جمله [[قرآن]] خلاصه شده است: «برای این که متأسف نشوید بر آن چه (از مادیات دنیا) از شما فوت می‌شود و [[شاهد]] نگردید بر آن چه [[خدا]] به شما می‌دهد، هرکس بر گذشته [[اندوه]] نخورد و برای [[آینده]] شادمان نشود بر هر دو جانب زهد دست یافته است<ref>سیری در نهج‌البلاغه، ص۲۱۰.</ref>.<ref>[[محمد علی زکریایی|زکریایی، محمد علی]]، [[فرهنگ مطهر (کتاب)|فرهنگ مطهر]]، ص ۴۵۷.</ref>
+===زهد از نظر [[امام علی]]{{ع}}===
+تعریف زهد را از علی{{ع}} باید گرفت. می‌فرماید: {{متن حدیث|الزبد بین کلمتین من القرآن}}. زهد در دو جمله [[قرآن]] بیان شده (یعنی زهد، این خشکه [[مقدس]] بازی‌ها نیست، زهد به [[روح انسان]] مربوط است) آنجا که در [[سوره حدید]] می‌فرماید: {{متن قرآن|لِكَيْلَا تَأْسَوْا عَلَى مَا فَاتَكُمْ وَلَا تَفْرَحُوا بِمَا آتَاكُمْ}}<ref>«تا بر آنچه از دست شما رفت دریغ نخورید و بر آنچه به شما دهد شادی نکنید» سوره حدید، آیه ۲۳.</ref>.
+اینکه برسید به این مرحله که اگر [[دنیایی]] که دارید از شما گرفته شد غم‌زده نشوید، [[غم]] [[دنیا]] شما را نگیرد، و اگر چیزی ندارید، دنیا یک مرتبه به شما رو بیاورد، شادی‌زده نشوید، و به عبارت دیگر اگر تمام دنیا در دست شماست چنانچه آن را از شما بگیرند تو همان [[آدم]] باشی که هیچ چیز نداشته باشی، و همه دنیا را هم به تو بدهند تو همان آدم باشی. علی زهد را همان چیزی تعریف می‌کند که امثال مارکس نمی‌توانند در مورد [[بشر]] [[تصور]] کنند. آنها می‌گویند اصلاً بشر محال است بتواند آن‌چنان که علی زهد را تعریف کرده [[زاهد]] باشد. یعنی بشر آن‌چنان [[شخصیت]] عالیی داشته باشد که مافوق طبقات و [[منافع]] قرار بگیرد؛ ولی [[مکتب اسلام]] بر این اساس است. مکتب اسلام یا به اصطلاح امروز اُمانیزم [[اسلام]]، اصالة الانسان اسلام، [[انسان]] [[راستین]] اسلام بر این اساس است که انسان می‌تواند زاهد بشود. امّا نه آن زاهد‌هایی که ما اسمشان را می‌گذاریم زاهد، بلکه زاهدی که علی تعریف کرده<ref>سیری در سیره نبوی، ص۷۹.</ref><ref>[[محمد علی زکریایی|زکریایی، محمد علی]]، [[فرهنگ مطهر (کتاب)|فرهنگ مطهر]]، ص ۴۵۷.</ref>
 == پرسش‌های وابسته ==