آرامش در معارف مهدویت: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - 'خواندن' به 'خواندن'
جز (جایگزینی متن - 'موقعیت' به 'موقعیت') |
جز (جایگزینی متن - 'خواندن' به 'خواندن') |
||
| خط ۱۱۹: | خط ۱۱۹: | ||
[[راز و نیاز]] و درخواست [[گشایش]] از [[خداوند متعال]] با واسطه قرار دادن [[حجت خدا]]، به [[انسان]] [[امید]] و نیروی [[اراده]] می‌دهد؛ فرد [[احساس]] می‌کند که به [[پناهگاه]] [[عظیم]] و مطمئنی اتّکا کرده است و بدین‌سان [[احساس]] پشتوانه و دریافت [[آرامش]] و توان‌مندی می‌نماید. اگر این [[ارتباط]] با آن منبع لا یتناهی [[عظمت]] و [[قدرت]] و [[رحمت]] [[قطع]] باشد، [[احساس]] نا امنی و [[نگرانی]] در او ایجاد می‌شود و به [[استرس]] و [[اضطراب]] [[مبتلا]] می‌گردد. | [[راز و نیاز]] و درخواست [[گشایش]] از [[خداوند متعال]] با واسطه قرار دادن [[حجت خدا]]، به [[انسان]] [[امید]] و نیروی [[اراده]] می‌دهد؛ فرد [[احساس]] می‌کند که به [[پناهگاه]] [[عظیم]] و مطمئنی اتّکا کرده است و بدین‌سان [[احساس]] پشتوانه و دریافت [[آرامش]] و توان‌مندی می‌نماید. اگر این [[ارتباط]] با آن منبع لا یتناهی [[عظمت]] و [[قدرت]] و [[رحمت]] [[قطع]] باشد، [[احساس]] نا امنی و [[نگرانی]] در او ایجاد می‌شود و به [[استرس]] و [[اضطراب]] [[مبتلا]] می‌گردد. | ||
[[دعا]]، مایه [[آرامش]] [[روح]] و روان [[آدمی]] است؛ زیرا [[دعا]] [[مظهر]] كامل ذكر [[خدا]]، و ذكر [[خدا]] تنها آرام بخش [[دل‌ها]] ست. مولای [[متّقیان]] [[علی]] فرمودند: "[[خداوند سبحان]] ذکر و یاد خود را صیقلدهنده و موجب [[روشنایی]] دل‌ها قرار داده است."<ref>محمّد بن الحسين رضی، نهج البلاغه، تهران، سازمان انتشارات و آموزش انقلاب اسلامی، ۱۳۷۲، خ ۲۱۳.</ref>[[دعا]]، در [[روح]] [[انسان]] ایجاد بهجت و [[آرامش]] می‌کند؛ زیرا [[دعا]] و | [[دعا]]، مایه [[آرامش]] [[روح]] و روان [[آدمی]] است؛ زیرا [[دعا]] [[مظهر]] كامل ذكر [[خدا]]، و ذكر [[خدا]] تنها آرام بخش [[دل‌ها]] ست. مولای [[متّقیان]] [[علی]] فرمودند: "[[خداوند سبحان]] ذکر و یاد خود را صیقلدهنده و موجب [[روشنایی]] دل‌ها قرار داده است."<ref>محمّد بن الحسين رضی، نهج البلاغه، تهران، سازمان انتشارات و آموزش انقلاب اسلامی، ۱۳۷۲، خ ۲۱۳.</ref>[[دعا]]، در [[روح]] [[انسان]] ایجاد بهجت و [[آرامش]] می‌کند؛ زیرا [[دعا]] و خواندن [[خدا]] دو اثر در [[آرامش]] [[روح]] و [[روان انسان]] دارد: یکی این‌‌که خود [[دعا]] ذاتاً موجب [[آرامش]] است و کوههای [[غم]] و [[نگرانی]] را ذوب می‌کند؛ چرا که [[دعا]] یکی از مصادیق یاد خداست و [[یاد خدا]] قطعاً موجب [[آرامش]] است: {{متن قرآن|أَلَا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ}}<ref>«همان کسانی که ایمان آورده‌اند و دل‌های ایشان با یاد خداوند آرام می‌گیرد؛ آگاه باشید! با یاد خداوند دل‌ها آرام می‌یابد» سوره رعد، آیه ۲۸.</ref> دیگر این‌‌که، [[انسان]] اگر با تمام شرایط [[دعا]] کند و در نهایت، [[خداوند]] [[کریم]] هم [[مصلحت]] بداند، دعای او در رفع [[غم]] و [[اندوه]] و مشكلات [[مستجاب]] خواهد شد؛ چنانکه [[خداوند متعال]] درباره داستان [[حضرت]] [[ایّوب]] میفرماید: {{متن قرآن|وَأَيُّوبَ إِذْ نَادَى رَبَّهُ أَنِّي مَسَّنِيَ الضُّرُّ وَأَنْتَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِينَ * فَاسْتَجَبْنَا لَهُ فَكَشَفْنَا مَا بِهِ مِنْ ضُرٍّ ۖ وَآتَيْنَاهُ أَهْلَهُ وَمِثْلَهُمْ مَعَهُمْ رَحْمَةً مِنْ عِنْدِنَا وَذِكْرَىٰ لِلْعَابِدِينَ}}<ref>«و ایّوب را (یاد کن) آنگاه که پروردگارش را خواند که به من گزند رسیده است و تو بخشاینده‌ترین بخشایندگانی» سوره انبیاء، آیه ۸۳-۸۴.</ref> فرد [[مؤمن]] همواره به [[استجابت]] و [[دستگیری]] [[خداوند]] [[امید]] دارد و این [[امید]] در همه حال موجب [[آرامش]] [[دل]] و [[اطمینان]] [[قلب]] اوست. چون فرد [[مؤمن]] در موقعیت‌های دشوار [[زندگی]] به کار گشایی [[خداوند]] [[یقین]] دارد و دلش در فروغ جان‌بخش این [[یقین]] پیوسته در [[اطمینان]] و [[آرامش]] است.<ref>عبدالله نظری شاری، نقش دعا در بهداشت و سلامت روان، فصلنامه علمی – پزوهشی بلاغ، سال بیست و یکم، شماره ۵۵-۵۶، قم، بهار و تابستان ۱۳۹۷، ص ۱۸۸.</ref> | ||
دکتر آلکسیس کارل در باره اثر آرام بخشی و تسکینی [[دعا]] میگوید: "[[نیایش]] را نباید با مُرفین همردیف دانست؛ زیرا [[نیایش]] در همین حال که [[آرامش]] را پدید آورده است، به طور کامل و صحیح، در فعالیتهای مغزی [[انسان]] یک نوع شکفتگی و انبساط [[باطنی]] و گاه قهرمانی و [[دلاوری]] را تحریک می‌کند.[[دعا]] در [[انسان]] نیروی [[مقاومت]] میآفریند، تلخیها را شیرین میگرداند و [[انسان]] با [[دعا]]، خود را از [[اندوه]]، [[اضطراب]]، و تردید رهایی داده و خویشتن را به پایگاه [[عظیم]] [[قدرت روحی]] و [[معنوی]] متصل می‌کند که هیچ حادثه و رویدادی [[آرامش]] و [[اطمینان]] او را برهم نمیزند. [[آدمی]] به واسطه [[دعا]] و [[نیایش]] به [[قدرت]] لایتناهی تکیه می‌کند و در تمام امور از او مدد می‌گیرد و مآلاً [[صدق]] و [[خلوص]]، [[آرامش]] و [[صفا]] تمام هستی او را احاطه می‌کند. اصولاً [[دعا]] و [[نیایش]] [[انسانها]] را آنچنان [[رشد]] می‌دهد که جامهای که [[وراثت]] و محیط به قامت‌شان دوخته است، برای‌‌شان کوتاه می‌گردد، [[ملاقات]] [[پروردگار]] آنها را از [[صلح]] و [[آرامش]] درون لبریز میسازد، به‌طوری که شعشعه پرتو این [[صلح]] از چهره آنها نمودار است و آن را هر جا که روند، با خود میبرند."<ref>آلکسیس کارل، نیایش، مترجم: علی شریعتی، تهران، الهام، ۱۳۷۷، چاپ سوم، ص ۶۳.</ref> | دکتر آلکسیس کارل در باره اثر آرام بخشی و تسکینی [[دعا]] میگوید: "[[نیایش]] را نباید با مُرفین همردیف دانست؛ زیرا [[نیایش]] در همین حال که [[آرامش]] را پدید آورده است، به طور کامل و صحیح، در فعالیتهای مغزی [[انسان]] یک نوع شکفتگی و انبساط [[باطنی]] و گاه قهرمانی و [[دلاوری]] را تحریک می‌کند.[[دعا]] در [[انسان]] نیروی [[مقاومت]] میآفریند، تلخیها را شیرین میگرداند و [[انسان]] با [[دعا]]، خود را از [[اندوه]]، [[اضطراب]]، و تردید رهایی داده و خویشتن را به پایگاه [[عظیم]] [[قدرت روحی]] و [[معنوی]] متصل می‌کند که هیچ حادثه و رویدادی [[آرامش]] و [[اطمینان]] او را برهم نمیزند. [[آدمی]] به واسطه [[دعا]] و [[نیایش]] به [[قدرت]] لایتناهی تکیه می‌کند و در تمام امور از او مدد می‌گیرد و مآلاً [[صدق]] و [[خلوص]]، [[آرامش]] و [[صفا]] تمام هستی او را احاطه می‌کند. اصولاً [[دعا]] و [[نیایش]] [[انسانها]] را آنچنان [[رشد]] می‌دهد که جامهای که [[وراثت]] و محیط به قامت‌شان دوخته است، برای‌‌شان کوتاه می‌گردد، [[ملاقات]] [[پروردگار]] آنها را از [[صلح]] و [[آرامش]] درون لبریز میسازد، به‌طوری که شعشعه پرتو این [[صلح]] از چهره آنها نمودار است و آن را هر جا که روند، با خود میبرند."<ref>آلکسیس کارل، نیایش، مترجم: علی شریعتی، تهران، الهام، ۱۳۷۷، چاپ سوم، ص ۶۳.</ref> | ||