لذت: تفاوت میان نسخهها
جز
جایگزینی متن - 'زمینهساز' به 'زمینهساز'
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (جایگزینی متن - 'زمینهساز' به 'زمینهساز') |
||
خط ۱۵: | خط ۱۵: | ||
در [[صحیفه سجادیه]]، هم به لذتهای دانی ([[پست]] و نزدیک) و هم به لذتهای عالی اشاره شده است. از جمله لذتهای پست، [[لذت]] حاصل از [[گناه]] است که اندک زمانی کام نفس را شیرین میکند و پس از آن تلخیاش [[روح]] را میآزارد: بار خدایا، [[بنده]] تو در پیشگاه تو به [[تضرع]] [[ایستاده]]... و به درگاه تو [[استغاثه]] میکند از... همان گناهانی که لذات آنها سپری گشته و شتابان گریخته است و عواقب شومشان باقی است<ref>نیایش سیویکم.</ref>. | در [[صحیفه سجادیه]]، هم به لذتهای دانی ([[پست]] و نزدیک) و هم به لذتهای عالی اشاره شده است. از جمله لذتهای پست، [[لذت]] حاصل از [[گناه]] است که اندک زمانی کام نفس را شیرین میکند و پس از آن تلخیاش [[روح]] را میآزارد: بار خدایا، [[بنده]] تو در پیشگاه تو به [[تضرع]] [[ایستاده]]... و به درگاه تو [[استغاثه]] میکند از... همان گناهانی که لذات آنها سپری گشته و شتابان گریخته است و عواقب شومشان باقی است<ref>نیایش سیویکم.</ref>. | ||
در این میان بخشی از لذتهای طبیعی ناشی از [[حکمت]] خداوندی است که بهرهبرداری از آن [[مباح]] و | در این میان بخشی از لذتهای طبیعی ناشی از [[حکمت]] خداوندی است که بهرهبرداری از آن [[مباح]] و زمینهساز بقا و دوام [[انسان]] بر روی [[زمین]] است: «[[حمد]] و [[سپاس]] خداوندی را که... [[شب]] را بیافرید تا بندگانش در آن از [[رنج]] و تلاش بیاسایند، و آن را به مثابه پوششی گردانید تا در آن به [[خواب]] روند؛ تنشان بدان آسوده شود و نیرو گیرد و خود به لذت و کامیابی رسند»<ref>نیایش ششم.</ref>. | ||
اما در نظر [[امام سجاد]]{{ع}} ورای همه اینها، لذتی بس بزرگتر وجود دارد و آن لذت [[مناجات با خدا]] و [[دعا کردن]] به درگاه اوست: {{متن حدیث|وَ ارْزُقْنِي خَوْفَ غَمِّ الْوَعِيدِ، وَ شَوْقَ ثَوَابِ الْمَوْعُودِ حَتَّى أَجِدَ لَذَّةَ مَا أَدْعُوكَ لَهُ}}؛ «(بار خدایا) [[وحشت]] از [[اندوه]] [[عذاب]] و [[شوق]] ثوابِ [[موعود]] ([[بهشت]]) را بر من ارزانی دار، تا [[لذّت]] چیزی را که تو را برای حصول آن میخوانم دریابم»<ref>نیایش بیستودوم.</ref>.<ref>صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، انتشارات سروش، تهران، ۱۳۹۴، چاپ نهم؛ قرآن مجید، ترجمه محمدمهدی فولادوند.</ref>.<ref>[[فضلالله خالقیان|خالقیان، فضلالله]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «لذت»، دانشنامه صحیفه سجادیه]]، ص ۳۸۷.</ref> | اما در نظر [[امام سجاد]]{{ع}} ورای همه اینها، لذتی بس بزرگتر وجود دارد و آن لذت [[مناجات با خدا]] و [[دعا کردن]] به درگاه اوست: {{متن حدیث|وَ ارْزُقْنِي خَوْفَ غَمِّ الْوَعِيدِ، وَ شَوْقَ ثَوَابِ الْمَوْعُودِ حَتَّى أَجِدَ لَذَّةَ مَا أَدْعُوكَ لَهُ}}؛ «(بار خدایا) [[وحشت]] از [[اندوه]] [[عذاب]] و [[شوق]] ثوابِ [[موعود]] ([[بهشت]]) را بر من ارزانی دار، تا [[لذّت]] چیزی را که تو را برای حصول آن میخوانم دریابم»<ref>نیایش بیستودوم.</ref>.<ref>صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، انتشارات سروش، تهران، ۱۳۹۴، چاپ نهم؛ قرآن مجید، ترجمه محمدمهدی فولادوند.</ref>.<ref>[[فضلالله خالقیان|خالقیان، فضلالله]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «لذت»، دانشنامه صحیفه سجادیه]]، ص ۳۸۷.</ref> |