رابطه میان انتظار امام و امت: تفاوت میان نسخه‌ها

*حضور در متن جریان‌ها و [[حوادث پیش از ظهور]]، مایۀ یادآوری [[هدف‌ها]] و آرمان‌های [[امام موعود]] {{ع}} و زمینۀ [[آگاهی]] و [[هوشیاری]] است و کناره‌گیری از مسائل [[جامعه]] و [[یأس]] و [[بدبینی]] نسبت به فرجام شایستۀ [[انسان]]، رویگردانی از حالت سازندۀ [[انتظار]] و [[امید]] است و این خاستگاه و زمینۀ اصلی [[غفلت]] و بی‌خبری و [[بی‌تفاوتی]] نسبت به [[حوادث پیش از ظهور]] است. همان حوادثی که [[امام غایب]] نگران آنهاست و آرزوی آن را دارد که هر چه زودتر [[قیام]] کند و به این [[تباهی‌ها]] و [[فسادها]] پایان بخشد. پس [[منتظران راستین]] نباید نسبت به این حوادث و جریان‌ها که [[قلب]] [[امام]] را سخت می‌رنجاند بی‌تفاوت باشند، بلکه باید همانند [[امام]] خود، [[استوار]] و تزلزل‌ناپذیر بایستند و با هر [[ناهنجاری]] و نامردمی بستیزند و [[ستمگران]] [[سیاسی]] و [[اقتصادی]] و نظامی را سرجایشان بنشانند و زمینه‌ساز گسترش [[عدل جهانی]] و نهایی گردند و همانند [[رهبر]] خویش از قدرت‌های بزرگ نظامی و [[سیاسی]] و [[اقتصادی]] نهراسند و با [[امید]] و توجه به [[قدرت الهی]] در مقابل [[طاغوتیان]] و [[ستمکاران]] بایستند، تا با آن کانون بیکران [[معنویت]] و [[قدرت الهی]] پیوند روحی و قلبی بیابند و از او نیرو بگیرند و [[خصلت]] والای [[انتظار]] و [[امید]] را از دست ندهند، زیرا آن [[امام]] [[استوار]] و نستوه چنین می‌فرماید: «به [[یقین]] [[خدا]] با ماست، پس نیازی به دیگری نیست و [[حق]] با ماست، پس از کناره‌گیری کسانی چند، بیمی نیست..».<ref>{{متن حدیث|لِأَنَّ اللَّهَ مَعَنَا فَلَا فَاقَةَ بِنَا إِلَی غَیْرِهِ وَ الْحَقُّ مَعَنَا فَلَنْ یُوحِشَنَا مَنْ قَعَدَ عَنَّا}}؛ بحارالانوار، ج ۵۳، ص ۱۷۸.</ref>.<ref>ر.ک: [[امیر مهدی حکیمی|حکیمی، امیر مهدی]]، [[منتظر چشم به راهی فریادگر (کتاب)|منتظر چشم به راهی فریادگر]]، ص ۵۳؛ [[عنایت‌الله مهدی‌زاده|مهدی‌زاده، عنایت‌الله]]، [[انتظار فرج (کتاب)|انتظار فرج]]، ص ۳۲۸.</ref>