بحث:آیا اعتقاد به علم غیب معصوم شرک نیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

[[غیب]] هر آن چیزی است که در دایرۀ [[محسوسات]] نباشد<ref>طریحی، مجمع البحرین، ج۲، ۱۳۵ ـ ۱۳۴؛ ‌راغب اصفهانی، ‌المفردات فی غریب القرآن، ص ‌۶۱۶؛ فراهیدی، کتاب العین، ‌ج۴، ص ۴۵۴؛ ‌ابن‌منظور، لسان العرب، ‌ج۱، ص ۶۵۴.</ref>. براساس آیاتی از [[قرآن کریم]] مانند: {{متن قرآن|عَالِمُ الْغَيْبِ فَلَا يُظْهِرُ عَلَى غَيْبِهِ أَحَدًا إِلَّا مَنِ ارْتَضَى مِنْ رَسُولٍ}}<ref>«او دانای نهان است پس هیچ کس را بر نهان خویش آگاه نمی‌کند جز فرستاده‌ای را که بپسندد» سوره جن، آیه ۲۶.</ref> و...، [[عالم]] به [[علوم]] غیب، فقط [[خداوند]] است و اوست که به [[پیامبران]] و [[رسولان]] خود، غیب را تعلیم می‌دهد و [[دلیل]] و مانعی وجود ندارد که خداوند به برخی از بندگانش مقداری از علم غیب، [[علم]] ما کان و ما یکون، علم [[آسمان‌ها]] و [[زمین]]، علم اولین و آخرین و علم [[فرشتگان]] و رسولان را تعلیم دهد.  

در این گونه موارد، هیچ‌گاه [[تصور]] اینکه [[انسان]] با خداوند [[شریک]] در علم غیب و یا علم ظاهری است نمی‌‌شود و میان این دو علم تفاوت بسیار زیادی است؛ علم غیب، بالذات و [[بالاصاله]] برای خداوند است و مقداری از آن را به غیر خود تعلیم می‌دهد که این [[قسم]] علم غیب تبعی محسوب می‌شود و لذاست که با علم غیب خداوندی تفاوت دارد<ref>ر.ک. امینی، الغدیر فی الکتاب و السنه و الادب، ص۱۱۳؛ حسینی طهرانی، سید محمد حسین، امام‌شناسی ج۱۲.</ref>.

برخی معتقدند، علم غیب و هرگونه مشاهدۀ غیبی‌ منحصراً از آن خداوند است و اشتراک [[معصوم]] با خداوند در داشتن علم غیب و نسبت دادن آن به غیر خدا [[شرک]] است. آری در درجه بعد، خداوند متعال تنها به برخی از [[انبیا]]، علم غیب داده که آن هم در محدودۀ [[احکام شریعت]] و به واسطۀ [[وحی]] است به همین دلیل برخورداری از علم غیب، [[معجزه]] و دلیل [[نبوت]] آنان بوده است، لذا به زعم ایشان غیر از [[انبیاء]] احدی از علم غیب برخوردار نیست چون [[معتقد]] بودن به علم غیب برای [[پیامبر]]{{صل}} یا [[اولیای الهی]]، مستلزم [[تساوی]] میان [[خداوند متعال]] و آنان است، همان ‌گونه که [[مشرکان]] می‌گفتند: "ما شما را با [[پروردگار]] عالمیان مساوی می‌دانستیم"<ref>ر.ک. طباطبایی، محمد حسین، بررسی‌های اسلامی؛ مهدی ‌فر، حسن، علوم اهل بیت ویژگی‌‌ها ابعاد و مبادی آن، ص۴۴؛ عرفانی، محمد نظیر، بررسی علم غیب معصومان در تفاسیر فریقین، ص۲۱۴؛ رضوانی، علی اصغر، علم و سلطه غیبی اولیا، ص ۶۷ ـ ۷۲.</ref>.