سقایی: تفاوت میان نسخه‌ها

: <div style="background-color: rgb(206,242, 299); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل '''[[سقایی (پرسش)]]''' قابل دسترسی خواهند بود.</div>

<div style="padding: 0.4em 0em 0.0em;">

==مقدمه==

اصل آب رسانی به تشنگان در [[تعالیم دینی]] بسیار [[پسندیده]] است. [[امام صادق]]{{ع}} فرموده است: {{متن حدیث|أَفْضَلُ الصَّدَقَةِ إِبْرَادُ كَبِدٍ حَارَّةٍ}}. [[برترین]] [[صدقه]]، خنک کردن جگر سوخته و [[تشنه]] است. و نیز فرموده است: {{متن حدیث|مَنْ سَقَى الْمَاءَ فِي مَوْضِعٍ يُوجَدُ فِيهِ الْمَاءُ، كَانَ كَمَنْ أَعْتَقَ رَقَبَةً؛ وَ مَنْ سَقَى الْمَاءَ فِي مَوْضِعٍ لَايُوجَدُ فِيهِ الْمَاءُ، كَانَ كَمَنْ أَحْيَا نَفْساً؛ وَ مَنْ أَحْيَا نَفْساً فَكَأَنَّمَا أَحْيَا النَّاسَ جَمِيعاً}}. هر که در جایی که آب هست [[مردم]] را [[سیراب]] کند، گویا برده ای را [[آزاد]] کرده است و هر که آب دهد در جایی که آب نیست، گویا کسی را زنده ساخته است و کسی که یک نفر را زنده کند، گویا به همۀ [[مردم]] [[حیات]] بخشیده است. و در [[روایت]] دیگری از [[امام باقر]]{{ع}} است که [[خداوند]] سقایی برای جگرهای [[تشنه]] را [[دوست]] می‌دارد: {{متن حدیث|إِنَّ اللَّهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى يُحِبُّ إِبْرَادَ الْكَبِدِ الْحَرَّى}}<ref>هر سه حدیث در وسائل الشیعه، ج۶، ص۳۳۰ و ۳۳۱.</ref>. در [[کربلا]]، آب رسانی به خیمه‌ها و [[حرم سید الشهدا]]{{ع}} بر عهدۀ [[ابا الفضل]]{{ع}} بود و او را [[لقب]] “سقای دشت کربلا” داده‌اند، مثل [[لقب]] [[قمر]] [[بنی هاشم]]، یا [[علمدار]] [[حسین]]: {{متن حدیث|وَ كَانَ الْعَبَّاسُ السَّقَّاءُ قَمَرُ بَنِي هَاشِمٍ صَاحِبَ لِوَاءِ الْحُسَيْنِ}}<ref>بحار الأنوار، ج۴۵، ص۴۰.</ref>. در ایام [[عاشورا]] و [[محرّم]] نیز، عدّه‌ای به یاد آن [[حماسه]] و به نشانۀ سقایی [[حضرت عباس]] و [[تشنگی]] [[اهل بیت]]، به سقایی و آب دادن به [[مردم]] و دسته‌های [[عزادار]] می‌پردازند، چه با مشک، چه با [[آماده‌سازی]] منبع آب در معابر عمومی، یا تهیۀ آب خنک. و این را [[پیروی]] از شیوۀ [[مردانگی]] [[علمدار]] [[کربلا]] می‌دانند. البته سقّایی، به معنای فروش آب و تقسیم آب در [[خانه‌ها]] هم به عنوان یک حرفه، گفته می‌شده است. سقای [[کربلا]]، آن چنان [[فتوّت]] داشت که با لب [[تشنه]] وارد [[فرات]] شد ولی خود، آب نخورد و ایثارگری را به اوج رساند و [[عاقبت]] هم [[روز عاشورا]]، [[جان]] را در [[راه]] آب آوری برای ذرّیۀ [[تشنه]] کام [[پیامبر]] از [[دست]] داد و دستانش قلم شد و مشک پرآب را نتوانست به خیام [[حسینی]] برساند و در کنار [[فرات]]، بر [[خاک]] افتاد.