آستانه حضرت معصومه: تفاوت میان نسخهها
جز
جایگزینی متن - 'راه' به 'راه'
(←منابع) |
جز (جایگزینی متن - 'راه' به 'راه') |
||
خط ۳۴: | خط ۳۴: | ||
پس از شاه [[اسماعیل]]، در سال ۹۵۰ق اعتمادالدوله به [[فرمان]] شاه تهماسب، ضریحی مزین به کاشیهای هفت رنگ نگارین و کتیبهای معرق به درازای ۸۰/ ۴ و پهنای ۴۰/ ۴ متر و بلندای دو متر بنا نهاد و اطراف آن روزنههایی گذاشت تا [[قبر]] اصلی از درون آن دیده شود و بتوانند نذورات خود را درون آن بریزند. وی سپس ضریحی دیگر از فولاد سفید، گرداگرد [[ضریح]] پیشین به فاصله نیممتری از زاویه جنوب غربی [[مرقد]] [[نصب]] کرد. این ضریح نیز در ۱۰۰۰ ق / ۱۵۹۱م به دست شاه [[عباس]] اول با ضریح دیگری جابه جا شد. فتحعلی شاه این ضریح را در سال ۱۲۴۵ ق / ۱۸۲۹م با صفحاتی از نقره پوشاند و آن را بر فراز پایهای از سنگ مرمر به بلندای سی سانتیمتر جای داد<ref>سفرنامه از خراسان تا بختیاری، ص۸۵۵؛ گنجینه آثار قم، ج۱، ص۴۱۶؛ آستانه حضرت فاطمه معصومه{{س}}، ص۲۶۳-۳۰۶.</ref>. از آن پس هر بار که ضریح، بازسازی یا نوسازی شده، از جنس نقره ساخته شده است<ref>سیاحتنامه شاردن، ج۳، ص۶۷؛ مردم و دیدنیهای ایران، ص۱۵۸؛ ایران و قضیه ایران، ج۲، ص۱۱؛ سفرنامه از خراسان تا بختیاری، ص۸۵۵.</ref>. شاه عباس ضریحی از فولاد سفید ترتیب داد و مرقد را طوری آرایش داد که آن ضریح کاشی را فرا گرفت. ضریح نقره که اکنون دیده میشود، همان ضریح فولادین است و فقط لایههایی از نقره بر آن افزودهاند<ref>راهنمای قم، ص۳۵.</ref>. در طلایی ضریح را در سال ۱۳۲۱ق ساختند و کف [[حرم]] را نیز در همان سال با سنگ فرش مرمرین کردند<ref>راهنمای قم، ص۳۶-۴۰.</ref>. | پس از شاه [[اسماعیل]]، در سال ۹۵۰ق اعتمادالدوله به [[فرمان]] شاه تهماسب، ضریحی مزین به کاشیهای هفت رنگ نگارین و کتیبهای معرق به درازای ۸۰/ ۴ و پهنای ۴۰/ ۴ متر و بلندای دو متر بنا نهاد و اطراف آن روزنههایی گذاشت تا [[قبر]] اصلی از درون آن دیده شود و بتوانند نذورات خود را درون آن بریزند. وی سپس ضریحی دیگر از فولاد سفید، گرداگرد [[ضریح]] پیشین به فاصله نیممتری از زاویه جنوب غربی [[مرقد]] [[نصب]] کرد. این ضریح نیز در ۱۰۰۰ ق / ۱۵۹۱م به دست شاه [[عباس]] اول با ضریح دیگری جابه جا شد. فتحعلی شاه این ضریح را در سال ۱۲۴۵ ق / ۱۸۲۹م با صفحاتی از نقره پوشاند و آن را بر فراز پایهای از سنگ مرمر به بلندای سی سانتیمتر جای داد<ref>سفرنامه از خراسان تا بختیاری، ص۸۵۵؛ گنجینه آثار قم، ج۱، ص۴۱۶؛ آستانه حضرت فاطمه معصومه{{س}}، ص۲۶۳-۳۰۶.</ref>. از آن پس هر بار که ضریح، بازسازی یا نوسازی شده، از جنس نقره ساخته شده است<ref>سیاحتنامه شاردن، ج۳، ص۶۷؛ مردم و دیدنیهای ایران، ص۱۵۸؛ ایران و قضیه ایران، ج۲، ص۱۱؛ سفرنامه از خراسان تا بختیاری، ص۸۵۵.</ref>. شاه عباس ضریحی از فولاد سفید ترتیب داد و مرقد را طوری آرایش داد که آن ضریح کاشی را فرا گرفت. ضریح نقره که اکنون دیده میشود، همان ضریح فولادین است و فقط لایههایی از نقره بر آن افزودهاند<ref>راهنمای قم، ص۳۵.</ref>. در طلایی ضریح را در سال ۱۳۲۱ق ساختند و کف [[حرم]] را نیز در همان سال با سنگ فرش مرمرین کردند<ref>راهنمای قم، ص۳۶-۴۰.</ref>. | ||
نخستین گنبد را [[زینب]] نوه [[امام جواد]]{{ع}} به فاصله نیم قرن پس از [[رحلت]] [[حضرت]] معصومه{{س}}، در اواسط [[قرن سوم]] قمری، با موادی از گچ و آجر به سبک همان عصر بر روی مرقد حضرت معصومه{{س}} بنا کرد<ref>تاریخ قم، حسن قمی، ص۵۶۶؛ گنجینه آثار قم، ج۱، ص۴۰۷.</ref>. تا سال ۴۴۷ق (۴۵۷ق) جای گنبد کنونی، سه گنبد کوچک برجی شکل برپا بود. در این سال، [[وزیر]] طغرل کبیر، به نام [[میرابوالفضل عراقی]]، برای [[زیارت]] [[روضه]] مرتضویه به [[نجف]] مشرف شد و پس از [[ملاقات]] با [[شیخ طوسی]]، به توصیه او، گنبدی بلندتر بر [[مزار]] [[حضرت]] معصومه{{س}} ساخت<ref>گنجینه آثار قم، ج۱، ص۴۰۷-۴۰۹.</ref>. در سال ۶۰۵ق [[امیر مظفر احمد بن اسماعیل]]، سردودمان [[ملوک]] [[آل]] مظفر، دست به کاشیکاری گنبد زد که در سال ۶۱۳ق آن را به پایان رساند<ref>گنجینه آثار قم، ج۱، ص۴۱۵.</ref>. در سال ۹۲۵ ق/ ۱۵۱۹م شاهبیگم صفوی، در جای گنبد عراقی، گنبدی دیگر ساخت و آن را با کاشی معرق آراست. در سال ۱۲۱۸ق/۱۸۰۳م به [[فرمان]] فتحعلیشاه، آن کاشیهای معرق را برداشتند و با [[دوازده]] هزار خشت زرین گنبد را آراستند. بلندی این گنبد از سطح بام شانزده متر و از سطح [[زمین]] ۳۲ متر است. پیرامون خارجی آن ۶۶/ ۲۸ و قطر آن دوازده متر است<ref>سفرنامه سدیدالسلطنه، ص۱۱۴؛ گنجینه آثار قم، ج۱، ص۴۱۶، ۴۲۰، ۴۸۳؛ سیمای قم، ص۸۳-۸۴.</ref>. در سال ۱۲۱۸ق از طرف فتحعلی شاه قاجار، گنبد اصلی [[حرم]] را طلاکاری کردند<ref>راهنمای قم، ص۳۶؛ گنجینه آثار قم، ج۱، ص۴۷۴.</ref>، سپس در سال ۱۳۳۶ق [[مسجد]] [[بالاسر]] را ساختند و تا سال ۱۲۶۶ ق سقف و پایه ایوان شاه اسماعیل صفوی را با خشتهای زر آراستند، [[صحن]] [[عتیق]] را نیز گسترش دادند و در شمال آن بقعهای برای [[دفن]] فتحعلی شاه [[پیشبینی]] کردند. همچنین گلدسته شمالی صحن عتیق را برپا ساختند و با خشت طلا آراستند. کیکاوس میرزا که [[حاکم]] [[قم]] و کاشان بود در سال ۱۲۱۵ق سقف گنبد را نخست مقرنس کاری و سپس آینهکاری کرد و کتیبهای گرداگرد آن نگاشت<ref>راهنمای قم، ص۳۶-۴۰.</ref>. قاعده گنبد، کثیرالاضلاع، غیرمتساوی و دارای هشت صفه و چهار صفه است که جهات اصلی هر یک دارای دهانهای به طول ۸۰/ ۲ است و جهات فرعی به دهانه ۷۰/ ۲ متر | نخستین گنبد را [[زینب]] نوه [[امام جواد]]{{ع}} به فاصله نیم قرن پس از [[رحلت]] [[حضرت]] معصومه{{س}}، در اواسط [[قرن سوم]] قمری، با موادی از گچ و آجر به سبک همان عصر بر روی مرقد حضرت معصومه{{س}} بنا کرد<ref>تاریخ قم، حسن قمی، ص۵۶۶؛ گنجینه آثار قم، ج۱، ص۴۰۷.</ref>. تا سال ۴۴۷ق (۴۵۷ق) جای گنبد کنونی، سه گنبد کوچک برجی شکل برپا بود. در این سال، [[وزیر]] طغرل کبیر، به نام [[میرابوالفضل عراقی]]، برای [[زیارت]] [[روضه]] مرتضویه به [[نجف]] مشرف شد و پس از [[ملاقات]] با [[شیخ طوسی]]، به توصیه او، گنبدی بلندتر بر [[مزار]] [[حضرت]] معصومه{{س}} ساخت<ref>گنجینه آثار قم، ج۱، ص۴۰۷-۴۰۹.</ref>. در سال ۶۰۵ق [[امیر مظفر احمد بن اسماعیل]]، سردودمان [[ملوک]] [[آل]] مظفر، دست به کاشیکاری گنبد زد که در سال ۶۱۳ق آن را به پایان رساند<ref>گنجینه آثار قم، ج۱، ص۴۱۵.</ref>. در سال ۹۲۵ ق/ ۱۵۱۹م شاهبیگم صفوی، در جای گنبد عراقی، گنبدی دیگر ساخت و آن را با کاشی معرق آراست. در سال ۱۲۱۸ق/۱۸۰۳م به [[فرمان]] فتحعلیشاه، آن کاشیهای معرق را برداشتند و با [[دوازده]] هزار خشت زرین گنبد را آراستند. بلندی این گنبد از سطح بام شانزده متر و از سطح [[زمین]] ۳۲ متر است. پیرامون خارجی آن ۶۶/ ۲۸ و قطر آن دوازده متر است<ref>سفرنامه سدیدالسلطنه، ص۱۱۴؛ گنجینه آثار قم، ج۱، ص۴۱۶، ۴۲۰، ۴۸۳؛ سیمای قم، ص۸۳-۸۴.</ref>. در سال ۱۲۱۸ق از طرف فتحعلی شاه قاجار، گنبد اصلی [[حرم]] را طلاکاری کردند<ref>راهنمای قم، ص۳۶؛ گنجینه آثار قم، ج۱، ص۴۷۴.</ref>، سپس در سال ۱۳۳۶ق [[مسجد]] [[بالاسر]] را ساختند و تا سال ۱۲۶۶ ق سقف و پایه ایوان شاه اسماعیل صفوی را با خشتهای زر آراستند، [[صحن]] [[عتیق]] را نیز گسترش دادند و در شمال آن بقعهای برای [[دفن]] فتحعلی شاه [[پیشبینی]] کردند. همچنین گلدسته شمالی صحن عتیق را برپا ساختند و با خشت طلا آراستند. کیکاوس میرزا که [[حاکم]] [[قم]] و کاشان بود در سال ۱۲۱۵ق سقف گنبد را نخست مقرنس کاری و سپس آینهکاری کرد و کتیبهای گرداگرد آن نگاشت<ref>راهنمای قم، ص۳۶-۴۰.</ref>. قاعده گنبد، کثیرالاضلاع، غیرمتساوی و دارای هشت صفه و چهار صفه است که جهات اصلی هر یک دارای دهانهای به طول ۸۰/ ۲ است و جهات فرعی به دهانه ۷۰/ ۲ متر راه باز میکند و بلندی آن نزدیک چهارده متر است<ref>راهنمای قم، ص۴۵۱.</ref>. | ||
آستانه حضرت معصومه{{س}}، شش گلدسته دارد که دو گلدسته وصل به گنبد اصلی، در اوایل [[روزگار]] صفویان توسط شاهبیگم بنا شده و در ۱۱۹۸ق/۱۷۸۳م توسط لطفعلی خان زند، [[تجدید]] بنا شدهاند. در ۱۲۱۸ق/۱۸۰۳م فتحعلی شاه این گلدستهها را که از سطح [[زمین]] ۲۰/ ۳۲ و از سطح بام ۴۰/ ۱۷ ارتفاع دارد و قطر آنها ۵/ ۱ متر است، طلاکاری کرد. این گلدستهها در [[زمان]] ناصرالدین شاه قاجار در ۱۲۸۶ق/۱۸۹۶م تجدید بنا شدند و روی آنها با کاشی آراسته شد. در ۱۲۹۹ق/ ۱۸۸۱م کامران میرزای قاجار آنها را با خشتهای زرین آراست. دو گلدسته دیگر در ۱۳۰۳ ق /۱۸۸۵م توسط [[علی اصغر خان اتابک]] در [[صحن]] نو و دو سوی ایوان آینه بنا شدند که به گلدسته اتابکی مشهورند. بلندی آنها از کف صحن ۸۰/ ۴۲ و از سطح بام ۲۸ و قطر آنها ۳۰/ ۳ متر است. دو گلدسته کوتاه نیز بر فراز زاویههای بخش درونی صحن نو قرار دارند<ref>سیاحتنامه شاردن، ج۳، ص۶۶؛ آستانه حضرت فاطمه معصومه{{س}}، ۲۶۳-۲۹۰.</ref>. | آستانه حضرت معصومه{{س}}، شش گلدسته دارد که دو گلدسته وصل به گنبد اصلی، در اوایل [[روزگار]] صفویان توسط شاهبیگم بنا شده و در ۱۱۹۸ق/۱۷۸۳م توسط لطفعلی خان زند، [[تجدید]] بنا شدهاند. در ۱۲۱۸ق/۱۸۰۳م فتحعلی شاه این گلدستهها را که از سطح [[زمین]] ۲۰/ ۳۲ و از سطح بام ۴۰/ ۱۷ ارتفاع دارد و قطر آنها ۵/ ۱ متر است، طلاکاری کرد. این گلدستهها در [[زمان]] ناصرالدین شاه قاجار در ۱۲۸۶ق/۱۸۹۶م تجدید بنا شدند و روی آنها با کاشی آراسته شد. در ۱۲۹۹ق/ ۱۸۸۱م کامران میرزای قاجار آنها را با خشتهای زرین آراست. دو گلدسته دیگر در ۱۳۰۳ ق /۱۸۸۵م توسط [[علی اصغر خان اتابک]] در [[صحن]] نو و دو سوی ایوان آینه بنا شدند که به گلدسته اتابکی مشهورند. بلندی آنها از کف صحن ۸۰/ ۴۲ و از سطح بام ۲۸ و قطر آنها ۳۰/ ۳ متر است. دو گلدسته کوتاه نیز بر فراز زاویههای بخش درونی صحن نو قرار دارند<ref>سیاحتنامه شاردن، ج۳، ص۶۶؛ آستانه حضرت فاطمه معصومه{{س}}، ۲۶۳-۲۹۰.</ref>. | ||
خط ۴۴: | خط ۴۴: | ||
جنس درها معمولاً از چوب [[خالص]] است که با [[هنر]] منبتکاری بر آنها اشعار، [[احادیث]] و [[دعا]] نوشته شده است و بعضی سردرها نیز از جنس سنگ مرمرند<ref>ایران و قضیه ایران، ج۲، ص۱۱؛ سفرنامه از خراسان تا بختیاری، ص۸۵۷.</ref>. سطوح تختههای در، با لایههایی از نقره و با تزئینات طلایی و قلمکاری و صیقلی و خاتمکاری نفیس ساخته شدهاند<ref>سیاحتنامه شاردن، ج۳، ص۶۰.</ref>. در قسمتهای مختلف داخلی ساختمان، طلا، نقره، سنگ مرمر، کاشیهای قیمتی و اشیای نفیس کار گذاشتهاند و بر سطح دیوارها و سردرها، آیههای [[قرآن]]، [[روایت]] و اشعار در [[مدح]] و ثنای [[حضرت]] معصومه{{س}} حک کردهاند<ref>قم از نگاه بیگانگان، ص۲۰.</ref>. سطح دیوارهای حرم از دیرباز با کاشیهای معرق آراسته شده، بالای کتیبههای کمربندی گچبری کار شده و بخشهایی از آن هم آیینهکاری شده است<ref>راهنمای قم، ص۴۵۲؛ دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ج۱، ص۳۵۹.</ref>. | جنس درها معمولاً از چوب [[خالص]] است که با [[هنر]] منبتکاری بر آنها اشعار، [[احادیث]] و [[دعا]] نوشته شده است و بعضی سردرها نیز از جنس سنگ مرمرند<ref>ایران و قضیه ایران، ج۲، ص۱۱؛ سفرنامه از خراسان تا بختیاری، ص۸۵۷.</ref>. سطوح تختههای در، با لایههایی از نقره و با تزئینات طلایی و قلمکاری و صیقلی و خاتمکاری نفیس ساخته شدهاند<ref>سیاحتنامه شاردن، ج۳، ص۶۰.</ref>. در قسمتهای مختلف داخلی ساختمان، طلا، نقره، سنگ مرمر، کاشیهای قیمتی و اشیای نفیس کار گذاشتهاند و بر سطح دیوارها و سردرها، آیههای [[قرآن]]، [[روایت]] و اشعار در [[مدح]] و ثنای [[حضرت]] معصومه{{س}} حک کردهاند<ref>قم از نگاه بیگانگان، ص۲۰.</ref>. سطح دیوارهای حرم از دیرباز با کاشیهای معرق آراسته شده، بالای کتیبههای کمربندی گچبری کار شده و بخشهایی از آن هم آیینهکاری شده است<ref>راهنمای قم، ص۴۵۲؛ دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ج۱، ص۳۵۹.</ref>. | ||
قسمتهای پایین [[حرم]] یا با سنگهای سماق موجدار [[زینت]] شده و روی آنها، گلهای رنگین نقاشی کردهاند و یا بیشتر قسمتها را پس از آغاز قرن پانزدهم قمری و اواخر قرن بیستم میلادی، با سنگهای مرر مرغوب فرش کردهاند. همچنین کف بارگاه با فرشهای زربافت و ابریشمی پوشانده شده است. سقفهای حرم با هنرها و آرایههای گوناگون معماری و صنعتی [[زیور]] شدهاند و در جای جای سقفها نیز انواع قندیلهای نقرهای آویزان است<ref>سیاحتنامه شاردن، ج۳، ص۶۰،۶۶، ۶۸؛ قم از نگاه بیگانگان، ص۳۵.</ref>. حرم [[حضرت]] معصومه{{س}} نه رواق، سه [[صحن]] و دو ایوان طلا و ایوان آینه دارد. هر یک از صحنها در یکی از دورههای [[تاریخی]] بنا شدهاند. اغلب رواقها دارای گنبدی کوچکتر از گنبد اصلی حرم هستند. سه رواق ساخته صفویان، دو رواق ساخته قاجاریان و یک رواق ساخته [[قرن یازدهم]] قمری است. این رواقها با هنرهای گوناگون و به [[زیبایی]] آراسته شدهاند و کتیبههایی نفیس به خط خوشنویسان نامی در آنها به چشم میخورد<ref>راهنمای قم، ص۴۱- ۱۱۷؛ آستانه حضرت فاطمه معصومه{{س}}، ۲۹۶-۳۰۳.</ref>. صحن [[عتیق]] را شاہبیگم دختر شاه [[اسماعیل]] صفوی، به سال ۹۲۵ ق بنا کرد<ref>تربت پاکان، ج۱، ص۷۲-۷۳؛ گنجینه آثار قم، ج۱، ص۵۱۰.</ref> که به شکل مربع با سه ایوان بنا شده است. این صحن و ایوانهایش در [[زمان]] فتحعلی شاه به شکل هشت ضلعی نامنظم در آمدند و بر ایوانهای آن نیز افزوده شد و اکنون هفت ایوان در آن وجود دارد. مشهورترین ایوانها، ایوان صحن عتیق یا ایوان طلا است. این ایوان در ۱۲۴۹ق/ ۱۸۳۳م به دست فتحعلی شاه طلاکاری شد<ref>راهنمای قم، ص۴۱- ۱۱۷؛ آستانه حضرت فاطمه معصومه{{س}}، ۲۹۶، ۳۰۳؛ قم دیروز و امروز، ص۸۸.</ref>. صحن عتیق در شمال [[ایران]] شاه اسماعیل واقع است<ref>راهنمای قم، ص۶۵.</ref>. بر فراز جزر شرقی ایوان شمالی صحن عتیق، غرفهای است با دری شیشهای به جانب صحن که کارخانه ساعتی کوبنده و بزرگ درون آن [[نصب]] کردهاند؛ نمونهای از ساعتهای قدیم که در سال ۱۲۷۸ ق از سوی مشکاةالملک اهدا شده است<ref>گنجینه آثار قم، ج۱، ص۵۱۵.</ref>. [[صحن]] [[عتیق]] به نام صحن کوچک نیز خوانده میشود. چندین اثر ارزنده در این صحن موجود است که در عصر شاه [[اسماعیل]] و فتحعلی شاه قاجار به وجود آمدهاند. این صحن به شکل هشت ضلعی مختلفالاضلاع نامنظم ساخته شده که جهات اصلی آن از شمال به جنوب ۳۰/ ۳۴ متر، از [[شرق]] به [[غرب]] ۳۰/ ۳۳ متر و جهات فرعی آن ۴۰/ ۳ متر و طول از شمال به جنوب ۷/ ۳۵ متر و عرض آن ۷۰/ ۳۴ متر است<ref>گنجینه آثار قم، ج۱، ص۵۴۰.</ref>. ایوان طلا، گنبد فتحعلی شاه، لوحه زرین [[قبر]] فتحعلی شاه، ایوان [[مقبره]] فتحعلی شاه، گنبد [[محمد]] شاه قاجار، [[لوح]] مرمر نفیس [[مرقد]] محمدشاه، از اشیا قابل ذکر در صحن عتیقاند<ref>گنجینه آثار قم، ج۱، ص۵۴۶- ۵۷۶.</ref>. در مقابل ایوان طلا، ایوانی قرار دارد که ازاره آن ۵۰/۱متر کاشی خشتی و بدنه آن گچی و سقف آن مقرنس آویزی است. در ضلع شرقی ایوان، ساعتی بزرگ [[نصب]] کردهاند. این ایوان راهروی صحن عتیق با مدرسه [[فیضیه]] است<ref>راهنمای قم، ص۶۵؛ تربت پاکان، ج۱، ص۶۲-۶۸.</ref>. ایوان جنوبی مدرسه فیضیه را هم شاه تهماسب ساخت<ref>راهنمای قم، ص۳۵.</ref>. در سال ۱۲۷۶ق ایوان شاه اسماعیل را با خشت طلا آرایش دادند و در سال ۱۲۷۵ق لایه رویین [[ضریح]] فولادین را نقرهکوبی کردند و دور تا دور آن را با کتیبهای زیباسازی نمودند. از آن پس هریک از [[صاحب منصبان]] و برخی [[ثروتمندان]] چیزی بر آن افزودند، یا به تعمیر و ترمیم و زیباسازی بخشی از آستانه پرداختند<ref>راهنمای قم، ص۳۶- ۴۰.</ref>. در ضلع غربی صحن جدید و در قسمت جنوبی [[حرم]]، صحن [[زنان]] واقع شده که شاه [[صفی]] آن را در سال ۱۰۷۷ق ساخته است. صحن سادهای که جرزهای آن آجری و بدنه آن گچی است. این صحن | قسمتهای پایین [[حرم]] یا با سنگهای سماق موجدار [[زینت]] شده و روی آنها، گلهای رنگین نقاشی کردهاند و یا بیشتر قسمتها را پس از آغاز قرن پانزدهم قمری و اواخر قرن بیستم میلادی، با سنگهای مرر مرغوب فرش کردهاند. همچنین کف بارگاه با فرشهای زربافت و ابریشمی پوشانده شده است. سقفهای حرم با هنرها و آرایههای گوناگون معماری و صنعتی [[زیور]] شدهاند و در جای جای سقفها نیز انواع قندیلهای نقرهای آویزان است<ref>سیاحتنامه شاردن، ج۳، ص۶۰،۶۶، ۶۸؛ قم از نگاه بیگانگان، ص۳۵.</ref>. حرم [[حضرت]] معصومه{{س}} نه رواق، سه [[صحن]] و دو ایوان طلا و ایوان آینه دارد. هر یک از صحنها در یکی از دورههای [[تاریخی]] بنا شدهاند. اغلب رواقها دارای گنبدی کوچکتر از گنبد اصلی حرم هستند. سه رواق ساخته صفویان، دو رواق ساخته قاجاریان و یک رواق ساخته [[قرن یازدهم]] قمری است. این رواقها با هنرهای گوناگون و به [[زیبایی]] آراسته شدهاند و کتیبههایی نفیس به خط خوشنویسان نامی در آنها به چشم میخورد<ref>راهنمای قم، ص۴۱- ۱۱۷؛ آستانه حضرت فاطمه معصومه{{س}}، ۲۹۶-۳۰۳.</ref>. صحن [[عتیق]] را شاہبیگم دختر شاه [[اسماعیل]] صفوی، به سال ۹۲۵ ق بنا کرد<ref>تربت پاکان، ج۱، ص۷۲-۷۳؛ گنجینه آثار قم، ج۱، ص۵۱۰.</ref> که به شکل مربع با سه ایوان بنا شده است. این صحن و ایوانهایش در [[زمان]] فتحعلی شاه به شکل هشت ضلعی نامنظم در آمدند و بر ایوانهای آن نیز افزوده شد و اکنون هفت ایوان در آن وجود دارد. مشهورترین ایوانها، ایوان صحن عتیق یا ایوان طلا است. این ایوان در ۱۲۴۹ق/ ۱۸۳۳م به دست فتحعلی شاه طلاکاری شد<ref>راهنمای قم، ص۴۱- ۱۱۷؛ آستانه حضرت فاطمه معصومه{{س}}، ۲۹۶، ۳۰۳؛ قم دیروز و امروز، ص۸۸.</ref>. صحن عتیق در شمال [[ایران]] شاه اسماعیل واقع است<ref>راهنمای قم، ص۶۵.</ref>. بر فراز جزر شرقی ایوان شمالی صحن عتیق، غرفهای است با دری شیشهای به جانب صحن که کارخانه ساعتی کوبنده و بزرگ درون آن [[نصب]] کردهاند؛ نمونهای از ساعتهای قدیم که در سال ۱۲۷۸ ق از سوی مشکاةالملک اهدا شده است<ref>گنجینه آثار قم، ج۱، ص۵۱۵.</ref>. [[صحن]] [[عتیق]] به نام صحن کوچک نیز خوانده میشود. چندین اثر ارزنده در این صحن موجود است که در عصر شاه [[اسماعیل]] و فتحعلی شاه قاجار به وجود آمدهاند. این صحن به شکل هشت ضلعی مختلفالاضلاع نامنظم ساخته شده که جهات اصلی آن از شمال به جنوب ۳۰/ ۳۴ متر، از [[شرق]] به [[غرب]] ۳۰/ ۳۳ متر و جهات فرعی آن ۴۰/ ۳ متر و طول از شمال به جنوب ۷/ ۳۵ متر و عرض آن ۷۰/ ۳۴ متر است<ref>گنجینه آثار قم، ج۱، ص۵۴۰.</ref>. ایوان طلا، گنبد فتحعلی شاه، لوحه زرین [[قبر]] فتحعلی شاه، ایوان [[مقبره]] فتحعلی شاه، گنبد [[محمد]] شاه قاجار، [[لوح]] مرمر نفیس [[مرقد]] محمدشاه، از اشیا قابل ذکر در صحن عتیقاند<ref>گنجینه آثار قم، ج۱، ص۵۴۶- ۵۷۶.</ref>. در مقابل ایوان طلا، ایوانی قرار دارد که ازاره آن ۵۰/۱متر کاشی خشتی و بدنه آن گچی و سقف آن مقرنس آویزی است. در ضلع شرقی ایوان، ساعتی بزرگ [[نصب]] کردهاند. این ایوان راهروی صحن عتیق با مدرسه [[فیضیه]] است<ref>راهنمای قم، ص۶۵؛ تربت پاکان، ج۱، ص۶۲-۶۸.</ref>. ایوان جنوبی مدرسه فیضیه را هم شاه تهماسب ساخت<ref>راهنمای قم، ص۳۵.</ref>. در سال ۱۲۷۶ق ایوان شاه اسماعیل را با خشت طلا آرایش دادند و در سال ۱۲۷۵ق لایه رویین [[ضریح]] فولادین را نقرهکوبی کردند و دور تا دور آن را با کتیبهای زیباسازی نمودند. از آن پس هریک از [[صاحب منصبان]] و برخی [[ثروتمندان]] چیزی بر آن افزودند، یا به تعمیر و ترمیم و زیباسازی بخشی از آستانه پرداختند<ref>راهنمای قم، ص۳۶- ۴۰.</ref>. در ضلع غربی صحن جدید و در قسمت جنوبی [[حرم]]، صحن [[زنان]] واقع شده که شاه [[صفی]] آن را در سال ۱۰۷۷ق ساخته است. صحن سادهای که جرزهای آن آجری و بدنه آن گچی است. این صحن راه ویژهای برای راهیابی به آرامگاههای شاه [[عباس]]، شاه [[سلیمان]] و شاه [[سلطان]] [[حسین]] شد<ref>راهنمای قم، ص۳۵.</ref>. ایوانی نیز در آن بنا شده که به رواق جنوبی [[حرم]] متصل است<ref>راهنمای قم، ص۷۷-۷۸.</ref>. [[مقبره]] شاه [[صفی]] در همین رواق قرار دارد<ref>راهنمای قم، ص۷۸.</ref>. | ||
در سال ۱۲۹۶ق ابراهیمخان امینالسلطان ساخت [[صحن]] جدید (صحن اتابکی) را آغاز کرد که در سال ۱۳۰۳ ق به دست پسرش علیاصغرخان به پایان رسید<ref>گنجینه آثار قم، ج۱، ص۵۷۹.</ref>. این صحن با [[شکوه]] دارای چهار ایوان شرقی، غربی، جنوبی و شمالی است و ایوان آیینه در [[غرب]] این صحن جای دارد<ref>راهنمای قم، ص۶۷.</ref>. صحن اتابکی یا صحنی که تالار آینه در آن قرار دارد، در عصر فتحعلی شاه و صحن بزرگ واقع در شمال حرم که محاذی [[مسجد]] اعظم قرار دارد، در دوران معاصر بنا شدهاند<ref>راهنمای قم، ص۴۱-۱۱۷؛ آستانه حضرت فاطمه معصومه{{س}}، ص۲۹۶-۳۰۳؛ قم دیروز و امروز، ص۸۸.</ref>. این صحن دارای دو قسمت است که قسمت کوچک از شکم دریدگی قسمت بزرگ تشکیل یافته است. در منتهای دو قسمت بر فراز نبشیهای طرفین، دو گلدسته مجوف و نسبتاً کوتاه ساخته شده است<ref>گنجینه آثار قم، ج۱، ص۵۸۱.</ref>. | در سال ۱۲۹۶ق ابراهیمخان امینالسلطان ساخت [[صحن]] جدید (صحن اتابکی) را آغاز کرد که در سال ۱۳۰۳ ق به دست پسرش علیاصغرخان به پایان رسید<ref>گنجینه آثار قم، ج۱، ص۵۷۹.</ref>. این صحن با [[شکوه]] دارای چهار ایوان شرقی، غربی، جنوبی و شمالی است و ایوان آیینه در [[غرب]] این صحن جای دارد<ref>راهنمای قم، ص۶۷.</ref>. صحن اتابکی یا صحنی که تالار آینه در آن قرار دارد، در عصر فتحعلی شاه و صحن بزرگ واقع در شمال حرم که محاذی [[مسجد]] اعظم قرار دارد، در دوران معاصر بنا شدهاند<ref>راهنمای قم، ص۴۱-۱۱۷؛ آستانه حضرت فاطمه معصومه{{س}}، ص۲۹۶-۳۰۳؛ قم دیروز و امروز، ص۸۸.</ref>. این صحن دارای دو قسمت است که قسمت کوچک از شکم دریدگی قسمت بزرگ تشکیل یافته است. در منتهای دو قسمت بر فراز نبشیهای طرفین، دو گلدسته مجوف و نسبتاً کوتاه ساخته شده است<ref>گنجینه آثار قم، ج۱، ص۵۸۱.</ref>. | ||
خط ۶۶: | خط ۶۶: | ||
از [[قرن یازدهم]] به بعد این آستانه آرامگاه شاهان [[ایران]] شد<ref>سیاحتنامه شاردن، ج۳، ص۷۰؛ ایران و قضیه ایران، ج۲، ص۸.</ref>. نخستین [[پادشاهی]] که در قم دفن شده، رستمخان [[پادشاه]] گرجستان بود که [[مسلمان]] شد و او را پس از [[مرگ]] در یکی از باغهای قم یا زیر یکی از گنبدهای حرم مربوط به [[خاندان]] [[صفی]] دفن کردهاند<ref>تاریخ مذهبی قم، ص۱۸۳.</ref>. از شاهان صفوی، [[صفی]] اول، شاه تهماسب، شاه [[عباس]] دوم، شاه [[سلیمان]] و شاه [[سلطان]] [[حسین]] در [[حرم]] [[دفن]] شدهاند<ref>ذیل تاریخ عالمآرای عباسی، ص۲۵۷؛ سفرنامه سدیدالسلطنه، ص۱۱۴، ۱۱۵؛ راهنمای قم، ص۶۴، ۱۰۰، ۱۰۱؛ گنجینه آثار قم، ج۱، ص۶۱۵.</ref>. از شاهزادگان صفوی هم نزدیک هفتاد تن که به دست افغانها کشته شدند، در سردابه بزرگی که [[مقبره]] [[خانوادگی]] صفوی در زیر [[صحن]] موزه است، به [[خاک]] سپرده شدهاند<ref>تاریخ مذهبی قم، ص۱۸۴.</ref>. | از [[قرن یازدهم]] به بعد این آستانه آرامگاه شاهان [[ایران]] شد<ref>سیاحتنامه شاردن، ج۳، ص۷۰؛ ایران و قضیه ایران، ج۲، ص۸.</ref>. نخستین [[پادشاهی]] که در قم دفن شده، رستمخان [[پادشاه]] گرجستان بود که [[مسلمان]] شد و او را پس از [[مرگ]] در یکی از باغهای قم یا زیر یکی از گنبدهای حرم مربوط به [[خاندان]] [[صفی]] دفن کردهاند<ref>تاریخ مذهبی قم، ص۱۸۳.</ref>. از شاهان صفوی، [[صفی]] اول، شاه تهماسب، شاه [[عباس]] دوم، شاه [[سلیمان]] و شاه [[سلطان]] [[حسین]] در [[حرم]] [[دفن]] شدهاند<ref>ذیل تاریخ عالمآرای عباسی، ص۲۵۷؛ سفرنامه سدیدالسلطنه، ص۱۱۴، ۱۱۵؛ راهنمای قم، ص۶۴، ۱۰۰، ۱۰۱؛ گنجینه آثار قم، ج۱، ص۶۱۵.</ref>. از شاهزادگان صفوی هم نزدیک هفتاد تن که به دست افغانها کشته شدند، در سردابه بزرگی که [[مقبره]] [[خانوادگی]] صفوی در زیر [[صحن]] موزه است، به [[خاک]] سپرده شدهاند<ref>تاریخ مذهبی قم، ص۱۸۴.</ref>. | ||
پس از [[صفویه]]، شاهان قاجار هم [[شهر قم]] و حرم [[حضرت]] معصومه{{س}} را پایگاه [[معنوی]] خود به شمار آوردند و آنجا را به عنوان آرامگاه [[ابدی]] خود برگزیدند. فتحعلی شاه (۱۲۵۰ق) نخستین شاه این [[خاندان]] است که در این حرم دفن شد. پس از او پسرش محمدشاه (۱۲۶۴ق) و همسرش مهد علیا و شماری از شاهزادگان و [[رجال]] قاجاری در آنجا دفن شدهاند<ref>گنجینه آثار قم، ج۱، ص۵۴۸، ۵۵۷، ۵۶۱.</ref>. از آنجا که شماری از [[پادشاهان]] صفویه و قاجاریه در این حرم به خاک سپرده شدهاند، دانسته میشود آنان در [[زمان]] [[زندگی]] خود، این حرم و بارگاه را به دیده [[احترام]] مینگریستند. چنان که [[منابع تاریخی]] نشان میدهد بیشتر شاهان این دو خاندان، گاهی به [[زیارت]] این آرامگاه میرفتند<ref>مردم و دیدنیهای ایران، ص۱۵۸؛ سفرنامه پولاک، ص۲۳۱.</ref>. فتحعلی شاه قاجار، هنگامی که وارد [[قم]] میشد، پیاده | پس از [[صفویه]]، شاهان قاجار هم [[شهر قم]] و حرم [[حضرت]] معصومه{{س}} را پایگاه [[معنوی]] خود به شمار آوردند و آنجا را به عنوان آرامگاه [[ابدی]] خود برگزیدند. فتحعلی شاه (۱۲۵۰ق) نخستین شاه این [[خاندان]] است که در این حرم دفن شد. پس از او پسرش محمدشاه (۱۲۶۴ق) و همسرش مهد علیا و شماری از شاهزادگان و [[رجال]] قاجاری در آنجا دفن شدهاند<ref>گنجینه آثار قم، ج۱، ص۵۴۸، ۵۵۷، ۵۶۱.</ref>. از آنجا که شماری از [[پادشاهان]] صفویه و قاجاریه در این حرم به خاک سپرده شدهاند، دانسته میشود آنان در [[زمان]] [[زندگی]] خود، این حرم و بارگاه را به دیده [[احترام]] مینگریستند. چنان که [[منابع تاریخی]] نشان میدهد بیشتر شاهان این دو خاندان، گاهی به [[زیارت]] این آرامگاه میرفتند<ref>مردم و دیدنیهای ایران، ص۱۵۸؛ سفرنامه پولاک، ص۲۳۱.</ref>. فتحعلی شاه قاجار، هنگامی که وارد [[قم]] میشد، پیاده راه میرفت و هم او پس از به [[قدرت]] رسیدن، بارگاه حضرت معصومه{{س}} را به زیباترین شکل، تزئین و طلاکاری کرد<ref>سیاحتنامه شاردن، ج۳، ص۶۳؛ سفرنامه از خراسان تا بختیاری، ص۴۵۹؛ فلسفه بست و بستنشینی، ص۱۱۴.</ref>. آرامگاه شاهان اگر چه در [[روزگار]] خود بسیار باشکوه بود و تولیت و [[موقوفات]] جداگانه داشت<ref>تربت پاکان، ج۱، ص۱۱۲.</ref>،ولی به بخشی از فضای حرم تبدیل شده و هر چند جای آن مشخص است، تشکیلات جداگانه ندارد. | ||
با توسعه حرم، پیرامون آن نیز رو به آبادی و [[پیشرفت]] نهاد. [[دانشمندان]]، [[نیکوکاران]]، [[عابدان]] و [[عارفان]] بزرگی به این [[شهر]] [[مهاجرت]] کردند و در آنجا اقامت گزیدند و شماری نیز در همانجا [[زندگی]] را بدرود گفتند<ref>گنجینه دانشمندان، ج۱، ص۳۶-۳۷.</ref>. از اینرو، تنی چند از علمای متقدم و متأخر در داخل یا پیرامون [[قبر]] و [[حرم]] [[حضرت]] معصومه{{س}} به [[خاک]] سپرده شدهاند که برخی از آنان از [[راویان]] و [[محدثان]] بنام [[شیعه]] در قرنهای اولیه [[تاریخ اسلام]] بودهاند<ref>أنوار المشعشعین، ج۱، ص۵۰۴-۵۰۵.</ref>. از متقدمان، [[زکریا بن آدم]] از [[اصحاب امام رضا]]{{ع}}، [[آدم بن اسحاق]] و [[زکریا بن آدم]] از [[اصحاب امام]] [[موسی بن جعفر]]، [[امام رضا]] و [[امام جواد]]{{ع}}، [[علی بن بابویه قمی]]؛ [[پدر]] [[شیخ صدوق]]، [[ابوجریر زکریا بن ادریس]]؛ [[محدث]] بزرگ، [[محمد بن حسن صفار]]؛ استاد شیخ صدوق، [[علی بن ابراهیم]] صاحب [[تفسیر]]، [[محمد بن خالد برقی]]، [[ابوجعفر محمد بن قولویه]]، [[قطبالدین راوندی]] [[فقیه]] [[قرن ششم]]، [[قاضی ابوسعید قمی]] و از قرون میانه و متأخران، [[فیض کاشانی]]، [[فیاض لاهیجی]]، ملا [[محمد طاهر قمی]]، میرزا [[حسین کاشفی لاهیجی]] صاحب تفسیر، میرزا [[ابوالقاسم شفتی گیلانی]]؛ معروف به [[میرزای قمی]]، [[میرزا جواد ملکی تبریزی]]، شیخ [[عبدالکریم حائری]]، [[سید محمد حسین طباطبایی بروجردی]]، سید محمد حسین طباطبایی صاحب [[تفسیر المیزان]]، [[عبدالرزاق لاهیجی]]، شیخ [[فضلالله نوری]]، [[پروین اعتصامی]] و بیشتر [[مراجع تقلید]] و [[فلاسفه]] و [[متکلمان]] مقیم [[قم]] که در دو سده سیزدهم و چهاردهم قمری در گذشتهاند، همگی در حرم حضرت معصومه{{س}} یا قبرستانهای پیرامون آن، به اعتبار همجواری با حرم [[دفن]] شدهاند<ref>أنوار المشعشعین، ج۱، ص۵۵۰-۵۵۵؛ راهنمای قم، ص۹۶-۱۰۴؛ قم المقدسة عش التشیع و قیادة الأمة، ص۲۰۵؛ تربت پاکان، ج۱، ص۶۲.</ref>.<ref>[[محمد حسین شمسایی|شمسایی، محمد حسین]]، [[آستانه حضرت معصومه - شمسایی (مقاله)|مقاله «آستانه حضرت معصومه»]]، [[دانشنامه امام رضا ج۱ (کتاب)|دانشنامه امام رضا]]، ج۱، ص ۱۱۳.</ref> | با توسعه حرم، پیرامون آن نیز رو به آبادی و [[پیشرفت]] نهاد. [[دانشمندان]]، [[نیکوکاران]]، [[عابدان]] و [[عارفان]] بزرگی به این [[شهر]] [[مهاجرت]] کردند و در آنجا اقامت گزیدند و شماری نیز در همانجا [[زندگی]] را بدرود گفتند<ref>گنجینه دانشمندان، ج۱، ص۳۶-۳۷.</ref>. از اینرو، تنی چند از علمای متقدم و متأخر در داخل یا پیرامون [[قبر]] و [[حرم]] [[حضرت]] معصومه{{س}} به [[خاک]] سپرده شدهاند که برخی از آنان از [[راویان]] و [[محدثان]] بنام [[شیعه]] در قرنهای اولیه [[تاریخ اسلام]] بودهاند<ref>أنوار المشعشعین، ج۱، ص۵۰۴-۵۰۵.</ref>. از متقدمان، [[زکریا بن آدم]] از [[اصحاب امام رضا]]{{ع}}، [[آدم بن اسحاق]] و [[زکریا بن آدم]] از [[اصحاب امام]] [[موسی بن جعفر]]، [[امام رضا]] و [[امام جواد]]{{ع}}، [[علی بن بابویه قمی]]؛ [[پدر]] [[شیخ صدوق]]، [[ابوجریر زکریا بن ادریس]]؛ [[محدث]] بزرگ، [[محمد بن حسن صفار]]؛ استاد شیخ صدوق، [[علی بن ابراهیم]] صاحب [[تفسیر]]، [[محمد بن خالد برقی]]، [[ابوجعفر محمد بن قولویه]]، [[قطبالدین راوندی]] [[فقیه]] [[قرن ششم]]، [[قاضی ابوسعید قمی]] و از قرون میانه و متأخران، [[فیض کاشانی]]، [[فیاض لاهیجی]]، ملا [[محمد طاهر قمی]]، میرزا [[حسین کاشفی لاهیجی]] صاحب تفسیر، میرزا [[ابوالقاسم شفتی گیلانی]]؛ معروف به [[میرزای قمی]]، [[میرزا جواد ملکی تبریزی]]، شیخ [[عبدالکریم حائری]]، [[سید محمد حسین طباطبایی بروجردی]]، سید محمد حسین طباطبایی صاحب [[تفسیر المیزان]]، [[عبدالرزاق لاهیجی]]، شیخ [[فضلالله نوری]]، [[پروین اعتصامی]] و بیشتر [[مراجع تقلید]] و [[فلاسفه]] و [[متکلمان]] مقیم [[قم]] که در دو سده سیزدهم و چهاردهم قمری در گذشتهاند، همگی در حرم حضرت معصومه{{س}} یا قبرستانهای پیرامون آن، به اعتبار همجواری با حرم [[دفن]] شدهاند<ref>أنوار المشعشعین، ج۱، ص۵۵۰-۵۵۵؛ راهنمای قم، ص۹۶-۱۰۴؛ قم المقدسة عش التشیع و قیادة الأمة، ص۲۰۵؛ تربت پاکان، ج۱، ص۶۲.</ref>.<ref>[[محمد حسین شمسایی|شمسایی، محمد حسین]]، [[آستانه حضرت معصومه - شمسایی (مقاله)|مقاله «آستانه حضرت معصومه»]]، [[دانشنامه امام رضا ج۱ (کتاب)|دانشنامه امام رضا]]، ج۱، ص ۱۱۳.</ref> |