بحث:آیا اعتقاد به علم غیب معصوم شرک نیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

بحث:آیا اعتقاد به علم غیب معصوم شرک نیست؟ (پرسش) (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۲۴ آوریل ۲۰۲۱، ساعت ۱۵:۵۱

۱۲٬۷۳۱ بایت اضافه‌شده ، ‏۲۴ آوریل ۲۰۲۱

بدون خلاصۀ ویرایش

دیداریویکی‌متن

Bahmani

مدیران

۱۱۲٬۳۴۹

ویرایش

@@ خط ۵: / خط ۵: @@
 {{پینگ|bahmani}} اینکه تعریف شرک‌ به کتب لغت ارجاع داده شده، خوبه؛ بماند اما به این نمیگن «از کتب شیعه»! لطفا منابع کلامی دسته اول شیعی بیابید که تعریف شرک در اونها اومده. ''-- <small style="border:1px solid #444;background:red">&nbsp;[[کاربر:wasity|<strong style="background:red;color:#FFF">واسطی</strong>]]&nbsp;[[بحث کاربر:wasity|<span style="color:white;background:black">بحث</span>]]</small> ‏۲۴ آوریل ۲۰۲۱، ساعت ۱۰:۰۱ (+0430)متن مورب''    '''زحمت این قسمت هم با اجازه با آقای فرقانی Bahmani'''
+==پاسخ اجمالی==
+===[[شرک]] نبودن اعتقاد به آگاهی [[معصوم]] از [[علم غیب]]===
+[[غیب]] هر آن چیزی است که در دایرۀ [[محسوسات]] نباشد<ref>طریحی، مجمع البحرین، ج۲، ۱۳۵ ـ ۱۳۴؛ ‌راغب اصفهانی، ‌المفردات فی غریب القرآن، ص ‌۶۱۶؛ فراهیدی، کتاب العین، ‌ج۴، ص ۴۵۴؛ ‌ابن‌منظور، لسان العرب، ‌ج۱، ص ۶۵۴.</ref> و [[شرک]]، در مقابل [[توحید]]، به معنای [[شریک قائل شدن برای خدا]] در [[فرمانروایی]] یا [[ربوبیت]] است<ref>لسان العرب، ج۱۰، ص۴۴۹؛ کتاب العین، ج۵، ص۲۹۳.</ref>. براساس آیاتی از [[قرآن کریم]] مانند: {{متن قرآن|عَالِمُ الْغَيْبِ فَلَا يُظْهِرُ عَلَى غَيْبِهِ أَحَدًا إِلَّا مَنِ ارْتَضَى مِنْ رَسُولٍ}}<ref>«او دانای نهان است پس هیچ کس را بر نهان خویش آگاه نمی‌کند جز فرستاده‌ای را که بپسندد» سوره جن، آیه ۲۶.</ref>، [[عالم به علوم غیب]]، تنها [[خداوند]] است و اوست که به [[پیامبران]] و [[رسولان]] خود، غیب را تعلیم می‌دهد. از این رو، هیچ مانعی وجود ندارد از اینکه خداوند به برخی از بندگان [[برگزیده]] خود، مقداری از علم غیب، یا [[علم ما کان و ما یکون]]، [[علم آسمان‌ها و زمین]]، [[علم اولین و آخرین]] و غیره را [[تعلیم]] دهد.
+با این حال، برخی بر این باورند<ref>مانند: [[علامه طباطبایی|طباطبایی، محمد حسین]]، [[بررسی‌های اسلامی (کتاب)|بررسی‌های اسلامی]].</ref> که [[علم غیب]] منحصراً از آن [[خداوند]] است و او نیز گوشه ای از این [[علم]] را از [[طریق وحی]] به برخی از انبیای خود داده است و به همین جهت غیر از [[انبیاء]] احدی از علم غیب برخوردار نیست، لذا نسبت دادن آن به غیر [[خدا]] و پیامبرانی که او از علمش به آنها داده، از آنجا که موجب [[تساوی]] خداوند و غیر اوست، [[ شرک]] محسوب می‌شود<ref>ر.ک. [[علامه طباطبایی|طباطبایی، محمد حسین]]، [[بررسی‌های اسلامی (کتاب)|بررسی‌های اسلامی]]؛ [[حسن مهدی‌فر|مهدی‌فر، حسن]]، [[علوم اهل بیت ویژگی‌ها ابعاد و مبادی آن (پایان‌نامه)|علوم اهل بیت ویژگی‌ها ابعاد و مبادی آن]]، ص۴۴؛ [[محمد نظیر عرفانی|عرفانی، محمد نظیر]]؛ [[بررسی علم غیب معصومان (پایان‌نامه)|بررسی علم غیب معصومان در تفاسیر فریقین]]، ص۲۱۴؛ [[علی اصغر رضوانی|رضوانی، علی اصغر]]؛ [[علم و سلطه غیبی اولیا (کتاب)|علم و سلطه غیبی اولیا]]، ص ۶۷ ـ ۷۲.</ref>.
+این باور نادرست است؛ زیرا:
+#آنچه از علم غیب که صرفا به خدای متعال اختصاص دارد، [[علم غیب ذاتی|بالذات]] و [[علم عیب ذاتی|بالاصاله]] است و اوست که مقداری از آنرا به غیر خود [[تعلیم]] می‌دهد. در این صورت، این [[قسم]]، علم غیب تبعی یا تعلیمی محسوب می‌شود و از این جهت با علم غیب خداوندی تفاوت دارد<ref>ر.ک. [[عبدالحسین امینی|علامه امینی]]، [[الغدیر فی الکتاب و السنه و الادب (کتاب)|الغدیر فی الکتاب و السنه و الادب]]، ص۱۱۳؛ [[سید محمد حسین حسینی طهرانی|حسینی طهرانی، سید محمد حسین]]، [[امام‌شناسی ج۱۲ (کتاب)|امام‌شناسی]] ج۱۲.</ref>. به عبارت دیگر علم همۀ [[مخلوقات]] نسبت به غیب و نسبت به امور مشهود، فقط به واسطه تعلیم خداوند به آنها حاصل می‌شود و اگر تعلیم خداوند نباشد، دیگران هم نسبت به هیچ یک از امور مشهود و [[غیبی]] علم پیدا نمی‌کنند، روشن است که این [[اعتقاد]، [[شرک به خداوند]] سبحان نیست<ref>ر.ک. [[علامه طباطبایی|طباطبایی، محمد حسین]]، [[بررسی‌های اسلامی (کتاب)|بررسی‌های اسلامی]]؛ [[علی اصغر رضوانی|رضوانی، علی اصغر]]؛ [[علم و سلطه غیبی اولیا (کتاب)|علم و سلطه غیبی اولیا]]، ص ۶۷ ـ ۷۲؛ [[محمد نظیر عرفانی|عرفانی، محمد نظیر]]؛ [[بررسی علم غیب معصومان (پایان‌نامه)|بررسی علم غیب معصومان در تفاسیر فریقین]]، ص۲۱۴؛ [[علی جزیری احسائی|جزیری احسائی، علی]]، [[دفع الریب عن علم الغیب (کتاب)|دفع الریب عن علم الغیب]]، ص٢٠۴.</ref>.
+#میان [[علم خدا]] و [[علم معصوم]] تفاوت‌هایی وجود دارد از جمله اینکه:
+##علمِ غیبِ ذاتی <ref>ر.ک. [[محمد حسین مظفر|مظفر، محمد حسین]]، ‌[[علم الامام (کتاب)|علم الامام]]، ص۲۸؛ [[رضا برنجکار|برنجکار، رضا]]، [[محمد تقی شاکر|شاکر، محمد تقی]]، [[مسئله آگاهی از غیب و امکان آن از نگاه مفسران (مقاله)|مسئله آگاهی از غیب و امکان آن از نگاه مفسران]]، فصلنامه مطالعات تفسیری، ش ۱۰، تابستان ۱۳۹۱، ص ۶۸؛ [[عبدالحسین امینی|علامه امینی]]، [[الغدیر فی الکتاب و السنه و الادب (کتاب)|الغدیر فی الکتاب و السنه و الادب]]، ج۵، ص۸۰؛ [[سید امین موسوی|موسوی، سید امین]]، [[گستره علم غیب از دیدگاه عهدین و قرآن (مقاله)|گستره علم غیب از دیدگاه عهدین و قرآن]]، ص ۴۹ ـ ۵۱؛ [[داوود خوش‌باور|خوش‌باور، داوود]]، [[علم غیب از دیدگاه فریقین (پایان‌نامه)|علم غیب از دیدگاه فریقین]]، ص۴۸ </ref>، بدون آنکه مقید به کم و کیف باشد، منحصر به فرد،<ref> ر.ک. [[سید امین موسوی|موسوی، سید امین]]، [[گستره علم غیب از دیدگاه عهدین و قرآن (مقاله)|گستره علم غیب از دیدگاه عهدین و قرآن]]، ص ۴۹ ـ ۵۱</ref>  استقلالی<ref>  ر.ک. [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی، ناصر]]، پایگاه اطلاع‌رسانی دفتر آیت الله مکارم شیرازی </ref>  و مخصوص ذات اقدس پروردگار است، زیرا غیر از خدا هر آنچه در عالم آفرینش وجود دارد، فقیر بالذّات بوده و دانش و توانایی خودشان را از خدا می‌گیرند.<ref>ر.ک. [[سید امین موسوی|موسوی، سید امین]]، [[گستره علم غیب از دیدگاه عهدین و قرآن (مقاله)|گستره علم غیب از دیدگاه عهدین و قرآن]]، ص ۴۹ ـ ۵۱ </ref>.
+##علم خدا به زمان و مکان و حالت خاصی منحصر نمی‌شود، زیرا علم او ذاتی است و نه اکتسابی و ذات خدا زمان و مکان نداشته و با تغییر حالت‌ها و رویدادها تغییر نمی‌کند.<ref>ر.ک. [[محمد جواد مغنیه|مغنیه، محمد جواد]]، تفسیر کاشف، ج۳، ص٣١٤؛ [[محمد حسین مظفر|مظفر، محمد حسین]]، ‌[[علم الامام (کتاب)|علم الامام]]، ص۲۸؛ [[رضا برنجکار|برنجکار، رضا]]، [[محمد تقی شاکر|شاکر، محمد تقی]]، [[مسئله آگاهی از غیب و امکان آن از نگاه مفسران (مقاله)|مسئله آگاهی از غیب و امکان آن از نگاه مفسران]]، فصلنامه مطالعات تفسیری، ش ۱۰، تابستان ۱۳۹۱، ص ۶۸؛ [[سید علی هاشمی|هاشمی، سید علی]]، مکاتبۀ اختصاصی با دانشنامۀ مجازی امامت و ولایت، پژوهشگران ماهنامه پرسمان، چند پاسخ درباره چگونگی علم امام، ماهنامه پرسمان، ش۲۵، ص۴</ref>.
+##علم خدا ازلی و ابدی است.<ref>[[محمد حسین مظفر|مظفر، محمد حسین]]، ‌[[علم الامام (کتاب)|علم الامام]]، ص۲۸؛ ر.ک. [[رضا برنجکار|برنجکار، رضا]]، [[محمد تقی شاکر|شاکر، محمد تقی]]، [[مسئله آگاهی از غیب و امکان آن از نگاه مفسران (مقاله)|مسئله آگاهی از غیب و امکان آن از نگاه مفسران]]، فصلنامه مطالعات تفسیری، ش ۱۰، تابستان ۱۳۹۱، ص ۶۸؛ [[سید علی هاشمی|هاشمی، سید علی]]، مکاتبۀ اختصاصی با دانشنامۀ مجازی امامت و ولایت، پژوهشگران ماهنامه پرسمان، چند پاسخ درباره چگونگی علم امام، ماهنامه پرسمان، ش۲۵، ص۴ </ref>.  یعنی از ابتدا بوده و تا ابد نیز خواهد بود.
+##علم غیب خدا بی نهایت است و اندازه معینی ندارد.<ref>ر.ک. [[محمد جواد مغنیه|مغنیه، محمد جواد]]، تفسیر کاشف، ج۳، ص٣١٤.</ref>.
+##علم غیب خداوند مطلق بوده <ref> ر.ک. [[محمد حسین مظفر|مظفر، محمد حسین]]، ‌[[علم الامام (کتاب)|علم الامام]]، ص۲۸؛ [[رضا برنجکار|برنجکار، رضا]]، [[محمد تقی شاکر|شاکر، محمد تقی]]، [[مسئله آگاهی از غیب و امکان آن از نگاه مفسران (مقاله)|مسئله آگاهی از غیب و امکان آن از نگاه مفسران]]، فصلنامه مطالعات تفسیری، ش ۱۰، تابستان ۱۳۹۱، ص ۶۸؛ [[عبدالحسین امینی|علامه امینی]]، [[الغدیر فی الکتاب و السنه و الادب (کتاب)|الغدیر فی الکتاب و السنه و الادب]]، ج۵، ص۸۰</ref>  و او به تمام اشیاء علم دارد<ref>  ر.ک. [[داوود خوش‌باور|خوش‌باور، داوود]]، [[علم غیب از دیدگاه فریقین (پایان‌نامه)|علم غیب از دیدگاه فریقین]]، ص۴۸</ref>  و برای آن حد و مرزی نیست <ref> ر.ک. [[سید امین موسوی|موسوی، سید امین]]، [[گستره علم غیب از دیدگاه عهدین و قرآن (مقاله)|گستره علم غیب از دیدگاه عهدین و قرآن]]، ص ۴۹ ـ ۵۱ </ref>. خداوند متعال، جهان و آنچه را در آن روی داده و روی خواهد داد می‌داند، خواه جزئی باشد یا کلی، مادی باشد یا معنوی.<ref>  ر.ک. [[محمد جواد مغنیه|مغنیه، محمد جواد]]، تفسیر کاشف، ج۳، ص٣١٤.</ref>. به خلاف علم غیر خدا که اولا ذاتی و استقلالی نیست بلکه عرضی، اکتسابی و تعلیمی است، ثانیا ازلی و ابدی نیست، ثالثا محدود به تعلیم الهی است و نه نامحدود، رابعا مطلق نیست و دارای حد و مرز است. در این صورت اعتقاد به برخورداری غیرخدا، پیامبر باشد یا امام، از غیب با توجه به آنچه گفته شد، مستلزم شرک نخواهد بود.
+===نتیجه گیری===
+[[شرک]] دانستن [[علم غیب معصوم]]، ناشی از عدم توجه به تفاوت‌های میان علم خدا و علم معصوم، برداشت [[نادرست]] از برخی [[آیات]] و عدم توجّه به آیات دیگر است.
+==پانویس==
+{{پانویس}}