ابونواس: تفاوت میان نسخه‌ها

==مقدمه==

ابونواس چند سال ابتدای [[حیات]] خود را با [[پدر]] و [[مادر]] [[زندگی]] می‌کرده است و پس از اندکی در [[کودکی]] به [[جهت]] [[مرگ]] پدر، از [[خانواده]] دور می‌شود. وی دو ساله یا شش ساله بود که به همراه پدر و مادرش از [[اهواز]] به [[بصره]] [[مهاجرت]] کرد و تا حدود سی سالگی در آنجا زندگی کرد. زمانی که به سن درس خواندن رسید، پدرش او را نزد کسی فرستاد تا [[قرآن]] را به وی بیاموزد. اما پس از مدت کوتاهی پدر از [[دنیا]] رفت و او ناگزیر مجبور شد که نزد عطاری رود و در ازای مزد اندکی برای وی چوب عود بتراشد<ref>المجموع اللفیف، ص۵۵؛ طبقات الشعراء المحدثین، ص۲۲۷-۲۲۸؛ تاریخ بغداد، ج۱۳، ص۴۹۳؛ وفیات الأعیان، ج۲، ص۹۵؛ تاریخ الأدب العربی، فاخوری، ص۳۹۲.</ref>. در این باره که وی در [[زمان]] از دست دادن پدر چه [[سنی]] داشته، میان منابع [[اختلاف]] نظر وجود دارد. برخی وی را در این زمان دو ساله و برخی شش ساله و پاره‌ای ده ساله دانسته‌اند<ref>طبقات الشعراء المحدثین، ص۲۲۷- ۲۲۸؛ أخبار أبی‌نواس، ابن‌منظور، ص۱۲-۱۳.</ref>. ابونواس از کودکی به [[شعر]] و [[ادب]] علاقه‌مند بود و از این رو برخی از اشعار شعرای [[عرب]] را به خاطر می‌سپرد و درباره آنها می‌اندیشید.

موضع [[کلامی]] ابونواس، چنان که از برخی سخنان وی دانسته می‌شود، به موضع [[مرجئه]] نزدیک‌تر بوده است و برخی از دیدگاه‌های [[اهل]] اعتزال به ویژه درباره [[مرتکب گناه]] [[کبیره]] را [[نادرست]] می‌دانسته است<ref>تاریخ الأدب العربی، فاخوری، ص۳۹۶ -۳۹۸.</ref>. حتی روایاتی که از وی نقل شده در [[تأیید]] این [[اندیشه]] است. [[شیخ طوسی]] از [[محمد بن ابراهیم بن کثیر]] چنین نقل می‌کند: نزد ابونواس، [[حسن بن هانی]]، رفتیم تا از وی در آن بیماری‌اش که به [[مرگ]] منتهی شد، [[عیادت]] کنیم. [[عیسی بن موسی هاشمی]] به وی گفت: تو در [[روز]] پایانی [[دنیا]] و نخستین روز آخرتت هستی و میان تو و [[خداوند]] زشتی‌هایی است، پس به درگاه خداوند [[توبه]] کن. ابونواس گفت: مرا از [[خدا]] می‌ترسانی، در حالی که [[پیامبر]]{{صل}} فرمود: برای هر [[پیامبری]] شفاعتی است و [[شفاعت]] من در [[قیامت]] برای صاحبان [[گناهان کبیره]] امتم است. آیا تو می‌پنداری که من از آنان نیستم که پیامبر فرمود<ref>الأمالی، طوسی، ص۳۷۹-۳۸۰.</ref>. همچنین وی از [[رسول خدا]]{{صل}} نقل کرده که نباید هیچ یک از شما تا گمانش را به خدا [[نیکو]] نکرده، بمیرد، زیرا [[گمان]] [[نیک]] به خداوند بهای [[بهشت]] است<ref>الأمالی، طوسی، ص۳۷۹.</ref>. او با [[فقه]] نیز آشنایی داشته و چنان که از برخی منابع به دست می‌آید در زمره [[فقها]] نیز بوده و [[عالم به احکام]] و فتاوا به شمار می‌آمده است<ref>طبقات الشعراء المحدثین، ص۳۳۴.</ref>. ابن‌قتیبه به [[آگاهی]] وی از [[علم]] [[نجوم]] نیز اشاره کرده است<ref>الشعر و الشعراء، ج۲، ص۷۸۷.</ref>. همه دانش‌هایی که ابونواس آموخته بود، تحت تأثیر و در [[خدمت]] [[هنر]] [[شاعری]] وی قرار گرفته بود و از این رو مجال بروز مستقل در قالب تألیف و [[تدریس]] نیافت.

ابونواس همیشه [[اهل]] مدح نبود و گاه از در [[نقد]] و هجو وارد می‌شد و همین موجب آن بود که ممدوحان وی پس از مدتی از وی بازگردند و [[رفتار]] دیگری با وی در پیش گیرند. هارون الرشید که از مستبدترین [[خلفای عباسی]] بود، این شیوه ابونواس را [[تحمل]] نکرد. ابونواس به حدی جرأت یافته بود که در حضور [[خلیفه]] از [[عدنانیان]] و برخی از [[قریش]] به [[بدی]] یاد کرد و این موجب شد که خلیفه بر او [[خشم]] بگیرد و او را به [[زندان]] بیفکند<ref>تاریخ الأدب العربی، فاخوری، ص۳۹۳.</ref>. البته برخی [[زندانی]] شدن وی را مرتبط به [[فسق]] و [[فجور]] او دانسته‌اند و شراب‌خواری وی را از [[دلایل]] خشم [[هارون]] به شمار آورده‌اند<ref>الموشح، ص۳۴۹.</ref>. برخی از محققان در این باب معتقدند که هارون الرشید به شدت در بند [[حفظ]] [[شهرت]] خود به [[پارسایی]] بود و از این رو گرچه ابونواس را به عنوان لطیفه‌سرا و [[مداح]] نزد خود می‌پذیرفت، نمی‌توانست راجع به برخی از زیاده‌روی‌هایی که وی درباره برخی [[حدود شرعی]] انجام می‌داد، ساکت باشد<ref>تاریخ ادبیات عرب، ص۱۱۳.</ref>. به هر حال، او چهار ماه به [[سختی]] در زندان به سر برد و چون طاقتش به پایان رسید، اشعاری آمیخته به [[مدح]] و معذرت نزد [[فضل بن ربیع]]، [[وزیر]] هارون، فرستاد و از وی خواست که به ایام [[حبس]] وی پایان دهد<ref>عیون الأخبار، ج۳، ص۱۹۰؛ إعتاب الکتاب، ص۶۸.</ref>. پس از آنکه وی از [[زندان هارون]] [[آزاد]] شد، موقعیت خود را در [[بغداد]] [[متزلزل]] دید و دانست که نمی‌تواند جایگاهی را که [[دوست]] دارد به دست بیاورد. از این رو، [[عزم]] [[سفر]] به [[مصر]] کرد و نزد خصیب بن عبدالحمید متولی [[دیوان]] [[خراج]] مصر رفت. در آنجا خصیب را مدح گفت و در مجالس [[اهل]] [[دانش]] شرکت جست<ref>المستطرف، ج۱، ص۳۸۱؛ تاریخ مدینة دمشق، ج۱۳، ص۴۱۰؛ رحلة ابن بطوطة، ج۱، ص۲۲۴.</ref>. پس از مدتی فضای مصر و [[میزان]] توجه اهل [[قدرت]] را به خود نامناسب دید و قصد کرد که به [[عراق]] و بغداد باز گردد. در [[راه]] بازگشت به [[مکه]] رفت و در آنجا علاوه بر [[زیارت]] [[خانه خدا]]، به درس برخی از بزرگان چون [[سفیان بن عیینه]] حاضر شد<ref>أخبار أبی‌نواس، ابوهفان، ص۱۱۹.</ref>. او پس از مدتی دوباره به بغداد بازگشت و هر چند در ابتدا کوشید که رنجیدگی خاطر [[خلیفه]] و برخی از اطرافیان وی را از میان ببرد، پس از مدتی به روش پیشین خود بازگشت و در [[نقد]] و هجو برخی از [[عباسیان]]، چون [[اسماعیل بن حفص]] و بعضی قبائل مانند قبیلة [[مضر]]، [[زیاده‌روی]] کرد و دوباره مغضوب خلیفه شد و به [[زندان]] افتاد<ref>تاریخ الطبری، ج۸، ص۵۱۴؛ أخبار أبی‌نواس، ابن‌منظور، ص۲۹۹.</ref>.

ابونواس در اشعاری به [[ولایت‌عهدی]] [[مأمون]] که در [[سال ۱۸۹ ق]] واقع شده، اشاره می‌کند<ref>تاریخ الطبری، ج۸، ص۳۱۶.</ref> و این نشان از آن دارد که وی پس از ورود به [[بغداد]] تا مدتی در دربار [[هارون]] حضور داشته است. احتمالاً وی مقارن [[مرگ]] هارون (۱۹۳ق) به زندان افتاده است، زیرا در منابع ذکر آمده وی هنگام مرگ هارون و به [[خلافت]] رسیدن [[امین]]، از زندان اشعاری برای [[فضل بن ربیع]] فرستاد و [[آزادی]] خود را خواستار شد<ref>الأمالی، زجاجی، ص۳۹؛ تاریخ الطبری، ج۸، ص۵۱۳-۵۱۵.</ref>. به رغم برخی [[مشکلات]]، دور خلافت [[محمد امین]] از [[بهترین]] ایام زندگانی ابونواس از [[جهت]] [[رفاه]] و برخورداری بود. او پیش از به خلافت رسیدن امین، ندیم خاص وی بود و چون امین به خلافت رسید، شاعر و ندیم [[محبوب]] وی گردید<ref>تاریخ الطبری، ج۸، ص۵۱۶.</ref>. گویا وی در [[زمان]] خلافت هارون الرشید به [[دستور]] وی به عنوان [[آموزگار]] [[شعر]] [[جاهلی]] محمد امین [[انتخاب]] شده بود و از آن زمان با امین مأنوس بود<ref>تاریخ ادبیات عرب، ص۱۱۴.</ref>. او [[مدایح]] بسیاری برای امین گفت و در [[خلوت]] و جلوت با او [[همنشین]] بود و چنان که برخی منابع ذکر کرده‌اند، بیش از دیگران از وی [[صله]] و جایزه دریافت می‌کرد<ref>الأخبار الطوال، ص۳۹۳.</ref>. البته امین نیز چون دیگر [[اهل]] [[قدرت]] طبع متلونی داشت و همیشه با ابونواس به یک گونه مواجه نمی‌شد و او را مورد توهین و [[تحقیر]] می‌داد و به تحریک اطرافیان به زندان می‌افکند. در یکی از این موارد، [[سلیمان بن جعفر]] او را نزد امین به [[اعتقاد]] به [[مذهب]] ثنویه متهم ساخت و موجب شد به [[زندان]] بیفتد<ref>تاریخ الطبری، ج۸، ص۵۱۷ -۵۱۸.</ref>. وقتی می‌خواستند او را به زندان بیاندازند اشعاری سرود و طی آن گفت: پروردگارا! این [[قوم]] با من [[ستم]] کردند و بی‌آنکه مرتکب [[الحاد]] شده باشم، به زندانم افکندند و از سر [[حیله]] مرا به [[انکار]] که خلاف آن را از من دانسته‌ای منسوب داشتند. [[ترس از خدا]] [[دین]] من است و هر چه بوده از سر همرنگی با ایشان بوده است. عذرم را نمی‌پذیرند و شاهدم از آنان بیمناک است. قسم مرا نیز [[باور]] نمی‌کنند. دیگر از [[امین]] امیدی ندارم که [[بلا]] را از من بردارد. کیست که اکنون [[مأمون]] را به من برساند<ref>تاریخ الطبری، ج۸، ص۵۱۸.</ref>. [[طبری]] می‌گوید: چون این اشعار به [[سمع]] مأمون رسید گفت: اگر او را بیابم چندان [[صله]] دهم که در خاطرش نگنجد<ref>تاریخ الطبری، ج۸، ص۵۱۹.</ref>. چنان‌که به نظر می‌رسد، مأمون [[امید]] بسیار داشته که [[ابو نواس]] به سوی وی برود و به این مطلب در منابع تصریح شده است<ref>تاریخ الطبری، ج۸، ص۵۱۹.</ref>. امین به ابو نواس نیاز داشت و پس از اینکه وی را مدت طولانی‌ای زندان کرد، [[آزاد]] ساخت. در فاصله سال‌های ۱۹۴ ق تا ۱۹۸ ق که امین [[خلیفه]] [[جهان اسلام]] بود، به رغم [[مشکلات]] گاه و بیگاه، ابو نواس اوضاع و احوال مناسبی داشت و هر چند گاه مغضوب خلیفه واقع می‌شد، در اغلب اوقات با امین مشکل چندانی نداشت. پس از کشته‌شدن امین در [[سال ۱۹۸ق]]، وی به شدت متألم گردید و در رثای خلیفه اشعاری سرود<ref>دیوان أبی نواس، ج۱، ص۲۹۹- ۳۰۰.</ref>. پس از این واقعه، خبر چندانی از وی در [[منابع تاریخی]] دیده نمی‌شود و به [[درستی]] معلوم نیست که چگونه و در چه جایی [[وفات]] یافته است. [[شیخ طوسی]] می‌گوید که وی پیش از [[مرگ]] مدتی [[بیمار]] شده است<ref>الأمالی، طوسی، ص۳۷۹- ۳۸۰.</ref>. برخی منابع نیز از مرگ وی در [[بغداد]] و [[دفن]] در شونیزیه در تل [[یهود]] به [[سال ۱۹۸ ق]] خبر داده‌اند<ref>تاریخ بغداد، ج۷، ص۴۵۹.</ref>. برخی نیز [[زمان]] [[مرگ]] وی را تا [[سال ۱۹۹ق]] و ۲۰۰ق رسانده‌اند<ref>الفهرست، ابن ندیم، ص۱۸۲؛ الشعر و الشعراء، ج۲، ص۷۹۷.</ref>. هر چند [[طبری]] از مرگ [[ابو نواس]] پیش از [[دیدار]] با [[مأمون]] خبر می‌دهد<ref>تاریخ الطبری، ج۱، ص۵۱۹.</ref>، در برخی [[منابع روایی]] از دیدار وی با مأمون در مجلس اعلام [[ولایت عهدی]] [[امام رضا]]{{ع}}{{ع}} سخن رفته است<ref>عیون أخبار الرضا{{ع}}، ج۲، ص۱۴۲.</ref>. با توجه به اینکه این مجلس در [[رمضان]] [[سال ۲۰۱ق]] برگزار شده<ref>عیون أخبار الرضا{{ع}}، ج۲، ص۱۵۷.</ref>، می‌توان دانست که بر اساس این منابع ابو نواس دست‌کم تا سال ۲۰۱ق زنده بوده است. منابع با قطعیت چندانی درباره زمان [[وفات]] وی سخن نمی‌گویند. از آنجا که [[بغداد]] پس از [[سقوط]] [[خلافت]] [[امین]] جای مناسبی برای [[زندگی]] [[شاعری]] چون ابو نواس نبوده است و چنان‌که گذشت، مأمون علاقه‌مند به حضور ابو نواس نزد خود بود، چنین دیداری امری [[باور]] نکردنی نیست.

نکته مهم درباره ابو نواس، [[گزینش]] [[زبان شعر]] برای بیان احوال و [[افکار]] است و در چنین زبانی احتمال وقوع تناقض و [[تعارض]] بسیار است. نباید در اشعار وی که از نظر ادب‌شناسان از شاهکارهای [[ادبیات عرب]] است، به دنبال استخراج نظامی متلائم و سازگار از عقاید بود. آن‌چه در [[شعر]] انعکاس می‌یابد، می‌تواند از [[رفتار]] شاعر نیز باشد یا نباشد، چنان‌که [[قرآن کریم]]<ref>{{متن قرآن|وَأَنَّهُمْ يَقُولُونَ مَا لَا يَفْعَلُونَ}} «و چیزهایی می‌گویند که خود نمی‌کنند؟» سوره شعراء، آیه ۲۲۶.</ref> بدان تصریح کرده است. [[ابو نواس]] زمانی که در [[زندان هارون]] بود، خود به این [[آیه]] اشاره کرد و خاصیت [[زبان شعر]] را بیان نمود و خواست که او را چنان‌که اشعارش نشان می‌دهند، ندانند<ref>أخبار أبی نواس، ابن منظور، ص۲۵۹.</ref>. البته این بدین معنا نیست که [[شعر]] وی مطلقاً از [[حیات]] و [[افکار]] وی متمایز است. آنچه مدّ نظر است این است که شعر وی کاملاً مطابق حیات و افکار او نیست و به تأثیر عامل تخیل و شرایط افکار و احوال و اوضاع در آن باید توجه شود. از این‌روست که در اشعار وی هم خمریات دیده می‌شود و هم زهدیات. هم از [[عشق]] به شراب حکایت شده و هم از [[باور]] به [[خدا]] و [[روز قیامت]]. شگفت نیز آن است که هر دو گونه شعر وی به نظر شعرپژوهان در اوج است<ref>تاریخ الأدب العربی، فاخوری، ص۳۹۵.</ref>. اشعاری که امروزه به نام وی طبع می‌شود، مجموعه‌ای است بالغ بر دوازده‌هزار [[بیت]] که در باب‌هایی چون الخمر، المجون، الغزل، المدح، الرثاء، الهجاء، الوصف، الطرد، الزهد و العتاب تبویب شده است. او هیچ‌گاه اشعار خود را جمع‌آوری و تبویب نکرد و آن‌چه در دسترس ماست، چند دهه پس از وی به دست برخی از [[راویان]] اشعار وی جمع شده است. از این‌رو، در [[دیوان]] منسوب به وی اشعاری راه‌یافته که متعلق به او نیست و نیز اشعاری از وی در [[مراجع]] دیگر وجود دارد که در این دیوان‌ها نیامده است<ref>تاریخ الأدب العربی، فاخوری، ص۳۹۸.</ref>. اشعاری که وی در باب [[اهل‌بیت]]{{عم}} از سروده، از جمله این اشعار است، به‌ویژه که در این زمینه خاص [[تعصبات]] مذهبی راویان و گردآوران نیز دخالت می‌یافته است.<ref>منابع: قرآن کریم، أبجد العلوم، صدیق بن حسن خان قنوجی (۱۳۰۷ق)، تصحیح: احمد شمس الدین، بیروت، دار الکتب العلمیة، اول، ۱۹۹۹م؛ أخبار أبی نواس، محمد بن مکرم معروف به ابن منظور (۷۱۱ق)، بیروت، دار الفکر، دوم، ۲۰۰۵م؛ أخبار أبی نواس، عبدالله بن احمد مهز می‌معروف به ابوهفان (۲۵۷ق)، تصحیح: عبدالستار احمد فراج، قاهره، مکتبة مصر، ۱۹۵۳م؛ الأخبار الطوال، احماد بن داود دینوری (۲۸۲ق)، تحقیق: عبد المنعم عامر، قم، الشریف الرضی، اول، ۱۳۶۸ش؛ إعتاب الکتاب، محمد بن عبدالله قضاعی معروف به ابن ابار (۶۵۸ق)، تصحیح: صالح اشتر، بیروت، دار الأوزاعی، دوم، ۱۹۸۶م: الإعجاز و الإیجاز، عبدالملک بن محمد ثعالبی (۴۲۹ق)، تصحیح: محمد ابراهیم سلیم، قاهره، مکتبة القرآن، بی تا، الأعلام، خیر الدین بن محمود معروف به زرکلی (۱۳۹۶ق)، بیروت، دار العلم للملایین، پنجم، ۱۹۸۰م، أعیان الشیعة، سید محسن بن عبدالکریم امین عاملی (۱۳۷۱ق)، تحقیق: سید حسن امین، بیروت، دار التعارف، ۱۴۰۳ق، الأغانی، علی بن حسین معروف به ابوالفرج اصفهانی (۳۵۶ق)، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، اول، ۲۰۰۳م، الأمالی، عبدالرحمن بن اسحاق از زجاجی (۳۴۰ق)، تصحیح: عبد السلام محمد هارون، بیروت، دار الجیل، دوم، ۱۹۸۷م، الأمالی، محماد بن حسن معروف به شیخ طوسی (۴۶۰ قی)، تحقیق: مؤسسة البعثة، قم، دار الثقافة، اول، ۱۴۱۴ق؛ البدایة والنهایة، اسماعیل بن عمر معروف به ابن کثیر (۷۷۴ق)، بیروت، دار الفکر، ۱۹۸۶م؛ بیاض، تاج الدین احمد وزیر (۷۸۲ق)، تصحیح: علی زمانی علویجه، قم، دار الذخائر، اول، ۱۴۲۳ق؛ تاریخ ادبیات عرب، ژان محمد عبدالجلیل (۱۹۷۹م)، ترجمه: آذرتاش آذرنوش، تهران، امیرکبیر، ۱۳۸۲ش؛ تاریخ الأدب العربی، حنا فاخوری (معاصر)، تهران، توس، پنجم، ۱۳۸۷ش؛ تاریخ الطبری (تاریخ الأمم و الملوک)، محمد بن جریر طبری (۳۱۰ق)، تحقیق: محمد ابو الفضل ابراهیم، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، دوم، ۱۳۸۷ق؛ تاریخ بغداد أو مدینة السلام، احمد بن علی معروف به خطیب بغدادی (۴۶۳ق)، تحقیق: مصطفی عبد القادر عطا، بیروت، دار الکتب العلمیة، اول، ۱۴۱۷ق؛ تاریخ گزیده، حمد بن ابی بکر قزوینی معروف به حمدالله مستوفی (۷۵۰ق)، به کوشش: عبدالحسین نوایی، تهران، امیرکبیر، سوم، ۱۳۶۴ش؛ تاریخ مدینة دمشق، علی بن حسن معروف به ابن عساکر (۵۷۱ق)، تحقیق: علی شیری، بیروت، دار الفکر، اول، ۱۴۱۵ق؛ التذکرة الحمدونیة، محمد بن حسن معروف به ابن حمدون (۵۶۲ق)، تحقیق: احسان عباس - بکر عباس، بیروت، دار صادر، اول، ۱۴۱۷ق، التوحید، محمد بن علی معروف به شیخ صدوق (۳۸۱ق)، تحقیق: سید هاشم حسینی، قم، مؤسسة النشر الإسلامی، اول، ۱۳۹۸ق؛ دیوان أبی نواس، حسن بن هانی معروف به ابونواس (۱۹۶ق)، شرح: حمزه اصفهانی، تصحیح: اوالد واگنر، قاهره، ۱۴۰۸ق؛ رحلة ابن بطوطة (تحفة النظار فی غرائب الأمصار و عجائب الأسفار)، محمد بن عبدالله طنجی معروف به ابن بطوطه (۷۷۹ق)، تحقیق: عبدالهادی تازی، رباط، أکادیمیة المملکة المغربیة، ۱۴۱۷ق؛ سبل الهدی و الرشاد فی سیرة خیر العباد، محمد بن یوسف صالحی شامی (۹۴۲ق)، تحقیق:عادل احمد عبد الموجود - علی محمد معوض، بیروت، دار الکتب العلمیة، اول، ۱۴۱۴ق، الشعر و الشعراء، عباد الله بن مسلم معروف به ابن قتیبه دینوری (۲۷۶ق)، تحقیق: احمد محمد شاکر، قاهره، دار الحدیث، اول، ۲۰۰۳م، الشعراء العرب، امیل یعقوب، بیروت، دار الجیل، بی تا، طبقات الشعراء المحدثین، عبدالله بن محمد عباسی (۲۹۶ق)، تصحیح: عمر فاروق طباع، بیروت، دار الأرقم بن أبی الأرقم، اول، ۱۹۹۸م؛ الظرف و الظرفاء، محمد بن احمد معروف به ابن یحیی وشاء (۳۲۵ق)، تحقیق و تصحیح: فهمی سعا- بیروت، عالم الکتب، ۱۴۰۶ق، عیون أخبار الرضا محمد بن علی معروف به شیخ صدوق (۳۸۱ق)، تحقیق: سید مهدی لاجوردی، تهران، نشر جهان، اول، ۱۳۷۸ق؛ عیون الأخبار، عبدالله بن مسلم معروف به ابن قتیبه دینوری (۲۷۶ق)، تصحیح: یوسف علی طویل، بیروت، دار الکتب العلمیة، ۱۴۱۸ق؛ غایة النهایة فی طبقات القراء، محمد بن محمد جزری (۸۳۳ق)، تصحیح: برگشتر سر و پر تسل، استانبول، ۱۹۳۵م، الفهرست، محمد بن اسحاق معروف به ابن ندیم (۳۸۵ق)، تحقیق: رضا تجدد، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، اول، ۱۴۲۷ق، المجموع اللفیف، محمد بن محمد حسینی افطسی (۵۱۵ق)، تصحیح: یحیی وهیب جبوری، بیروت، دار الغرب الإسلامی، اول، ۲۰۰۵م؛ المحاسن و المساوی، ابراهیم بن محمد بیهقی (قرن ۴ق)، تصحیح: علی عدنان، بیروت، دار الکتب العلمیة، اول، ۱۹۹۹م؛ مختار الأغانی فی الأخبار و التهانی، محمد بن مکرم معروف به این منظور (۷۱۱ق)، قاهره، الدار المصریة، ۱۹۶۶م. المستطرف فی کل فن مستظرف، محمد بن احمد ابشیهی (۸۵۲ق)، تصحیح: صلاح الدین هواری، بیروت، مکتبة الهلال، اول، ۲۰۰۰م؛ معجم الأدباء، یاقوت بن عبدالله رومی حموی (۶۲۶ق)، ترجمه: عبدالمحمد آیتی، تهران، نشر سروش، دوم، ۱۳۹۱ش؛ مناقب آل أبی طالب، محمد بن علی مازندرانی معروف به ابن شهر آشوب (۵۸۸ق.)، قم، نشر علامه، اول، ۱۳۷۹ق؛ الموشح، محمد بن عمران مرزبانی ابویحیی زکریا بن یحیی واسطی / ۵۸۵ (۳۸۴ق)، تصحیح: علی محمد بجاوی، قاهره، مکتبة النهضة المصریة، بی تا، النسب، قاسم بن سلام هروی (۲۲۴ق)، تصحیح: مریم محمد خیر درع، بیروت، دار الفکر، اول، ۱۴۲۴ق؛ وفیات الأعیان و أنباء أبناء الزمان، احمد بن محمد برمکی اربلی معروف به ابن خلکان (۶۸۱ق)، تحقیق: احسان عباس، بیروت، دار الثقافة، ۱۹۷۱م. هزار و یک شب، ترجمه: عبداللطیف طسوجی تبریزی (۱۳۰۶ق)، تهران، دنیای کتاب، دوم، ۱۳۸۷ش.</ref>.<ref>[[مهدی کمپانی زارع|کمپانی زارع، مهدی]]، [[ابونواس - کمپانی زارع (مقاله)|مقاله «ابونواس»]]، [[دانشنامه امام رضا ج۱ (کتاب)|دانشنامه امام رضا]] ص ۵۷۵-۵۸۴.</ref>