حَضور در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

نام حَضور و ساکنان آن در [[قرآن]] نیامده است؛ ولى شمارى از مفسران، همانند ثعلبى و طبرسى، " قریه " را در [[آیات]] {{متن قرآن| وَكَمْ قَصَمْنَا مِن قَرْيَةٍ كَانَتْ ظَالِمَةً وَأَنشَأْنَا بَعْدَهَا قَوْمًا آخَرِينَ فَلَمَّا أَحَسُّوا بَأْسَنَا إِذَا هُم مِّنْهَا يَرْكُضُونَ لا تَرْكُضُوا وَارْجِعُوا إِلَى مَا أُتْرِفْتُمْ فِيهِ وَمَسَاكِنِكُمْ لَعَلَّكُمْ تُسْأَلُونَ قَالُوا يَا وَيْلَنَا إِنَّا كُنَّا ظَالِمِينَ فَمَا زَالَت تِّلْكَ دَعْوَاهُمْ حَتَّى جَعَلْنَاهُمْ حَصِيدًا خَامِدِينَ}} <ref>سوره انبیاء، آیه: ۱۱-۱۵. </ref> را اشاره به «حضور» و آیات یاد شده را گزارش نابودى آن و ساکنانش با عذاب الهى دانسته <ref>تفسير ثعلبى، ج ۶، ص ۲۷۱؛ جوامع الجامع، ج ۲، ص ۵۱۵؛ فتح القدير، ج ۳، ص ۴۰۱. </ref>؛ اما بیشتر [[مفسران]] همانند [[طبرى]]، [[طوسى]] و [[زمخشرى]] اشاره این آیات به یک آبادى معین (حَضور) را نپذیرفته‌اند. <ref>جامع‌البيان، ج ۱۷، ص ۱۱؛ التبيان، ج ۷، ص ۲۳۴؛ الكشاف، ج ۳، ص ۱۰۵. </ref> در این دیدگاه به استناد واژه {{متن قرآن|كَم}} در {{متن قرآن| كَم مِّن قَرْيَةٍ}} و معناى کثرتى که مى‌رساند،<ref>روض الجنان، ج ۱۳، ص ۲۱۱؛ التفسير الكبير، ج ۲۱، ص ۱۴۶؛ بحرالمحيط، ج ۷، ص ۴۱۲. </ref> قریه را اشاره به مصادیق فراوانى دانسته‌اند. <ref>تفسير ابن كثير، ج ۳، ص ۱۸۳؛ تفسير ثعالبى، ج ۲، ص ۳۷۱؛ روح المعانى، ج ۱۷، ص ۲۳. </ref> [[سیاق آیات]] پیشین نیز مؤید این معناست {{متن قرآن|لاهِيَةً قُلُوبُهُمْ وَأَسَرُّواْ النَّجْوَى الَّذِينَ ظَلَمُواْ هَلْ هَذَا إِلاَّ بَشَرٌ مِّثْلُكُمْ أَفَتَأْتُونَ السِّحْرَ وَأَنتُمْ تُبْصِرُونَ قَالَ رَبِّي يَعْلَمُ الْقَوْلَ فِي السَّمَاء وَالأَرْضِ وَهُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ بَلْ قَالُواْ أَضْغَاثُ أَحْلامٍ بَلِ افْتَرَاهُ بَلْ هُوَ شَاعِرٌ فَلْيَأْتِنَا بِآيَةٍ كَمَا أُرْسِلَ الأَوَّلُونَ  مَا آمَنَتْ قَبْلَهُم مِّن قَرْيَةٍ أَهْلَكْنَاهَا أَفَهُمْ يُؤْمِنُونَ وَمَا أَرْسَلْنَا قَبْلَكَ إِلاَّ رِجَالاً نُّوحِي إِلَيْهِمْ فَاسْأَلُواْ أَهْلَ الذِّكْرِ إِن كُنتُمْ لاَ تَعْلَمُونَ وَمَا جَعَلْنَاهُمْ جَسَدًا لّا يَأْكُلُونَ الطَّعَامَ وَمَا كَانُوا خَالِدِينَ ثُمَّ صَدَقْنَاهُمُ الْوَعْدَ فَأَنجَيْنَاهُمْ وَمَن نَّشَاء وَأَهْلَكْنَا الْمُسْرِفِينَ لَقَدْ أَنزَلْنَا إِلَيْكُمْ كِتَابًا فِيهِ ذِكْرُكُمْ أَفَلا تَعْقِلُونَ وَكَمْ قَصَمْنَا مِن قَرْيَةٍ كَانَتْ ظَالِمَةً وَأَنشَأْنَا بَعْدَهَا قَوْمًا آخَرِينَ فَلَمَّا أَحَسُّوا بَأْسَنَا إِذَا هُم مِّنْهَا يَرْكُضُونَ لا تَرْكُضُوا وَارْجِعُوا إِلَى مَا أُتْرِفْتُمْ فِيهِ وَمَسَاكِنِكُمْ لَعَلَّكُمْ تُسْأَلُونَ قَالُوا يَا وَيْلَنَا إِنَّا كُنَّا ظَالِمِينَ }} <ref>سوره انبیاء، آیه: ۳-۱۴. </ref>.<ref>ر. ك: فى ظلال القرآن، ج ۴، ص ۲۳۷۰؛ الميزان، ج ۱۴، ص ۲۴۴. </ref> بر اساس [[آیات]]، آبادى‌هاى بسیارى در پى نافرمانى [[خدا]] [[درهم]] کوبیده و [[مردم]] آن نابود و [[اقوام]] دیگرى جایگزین آنها گردیدند. ساکنان آبادى‌هاى نابود شده با [[احساس]] [[عذاب]] الهى با تمام [[قدرت]] <ref>التبيان، ج۷، ص۲۳۴؛ جوامع الجامع، ج۲، ص ۵۱۵. </ref> پا به فرار گذاشته و زیستگاه خود را رها مى‌ساختند و در حالى که به [[مجرم]] و [[گنهکار]] بودن خود اعتراف داشتند، گرفتار [[مرگ]] مى‌شدند.

==منابع==

==جستارهای وابسته==