پرش به محتوا

نظریه انتخاب ولی فقیه چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

جز
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱۸: خط ۱۸:
[[پرونده:1100700.jpg|بندانگشتی|right|100px|[[عباس علی عمید زنجانی]]]]
[[پرونده:1100700.jpg|بندانگشتی|right|100px|[[عباس علی عمید زنجانی]]]]
::::::آیت‌الله '''[[عباس علی عمید زنجانی]]''' و حجت الاسلام '''[[ابراهیم موسی‌زاده]]''' در کتاب ''«[[بایسته‌های فقه سیاسی (کتاب)|بایسته‌های فقه سیاسی]]»'' در این‌باره گفته‌‌اند:
::::::آیت‌الله '''[[عباس علی عمید زنجانی]]''' و حجت الاسلام '''[[ابراهیم موسی‌زاده]]''' در کتاب ''«[[بایسته‌های فقه سیاسی (کتاب)|بایسته‌های فقه سیاسی]]»'' در این‌باره گفته‌‌اند:
::::::«تمایز این نظریه با [[نظریه انتصاب]] قبلی بسیار ظریف و در عین حال حائز اهمیت است. در نظر قبلی [[رضایت عمومی مردم]] بر [[ولایت]] [[فقهای جامع الشرایط]] به عنوان پیش فرض “ناگفته” منظور شده بود، ولی در این نظریه بر [[مقبولیت]] به رغم وجود [[مشروعیت]] تأکید شده است. این دیدگاه را [[رهبر]] کبیر و بنیان‌گذار [[جمهوری اسلامی ایران]] [[حضرت امام خمینی]] برای نخستین بار مطرح نمود که مشروعیت [[ولایت مطلقه]] [[فقها]] حتی از باب [[نص]] و [[نصب]] برای برپایی یک [[حکومت]] مطلوب، [[پایدار]] و ضمانت شده کافی نیست تا چنین [[حکومتی]] با مقبولیت و رضای عمومی و آراء [[مردم]] همراه نباشد نه می‌تواند شکل بگیرد و نه در صورت تأسیس قابل بقاء و دوام می‌باشد. در این نظریه نیز مانند نظریه انتصاب، آراء مردم در مشروعیت [[نظام]] به معنی [[شرعی]] بودن [[دولت]] به عنوان شرط و یا جزئی از مشروعیت منظور نگردیده است<ref>برای مطالعه بیشتر ر.ک: فقه سیاسی، ج۷، ص۳۶-۱۹۶.</ref>»<ref>[[عباس علی عمید زنجانی|عمید زنجانی، عباس علی]] و [[ابراهیم موسی‌زاده|موسی‌زاده، ابراهیم]]، [[بایسته‌های فقه سیاسی (کتاب)|بایسته‌های فقه سیاسی]]، ص ۶۱.</ref>
::::::«تمایز این نظریه با [[نظریه انتصاب]] قبلی بسیار ظریف و در عین حال حائز اهمیت است. در نظر قبلی [[رضایت عمومی مردم]] بر [[ولایت]] [[فقهای جامع الشرایط]] به عنوان پیش فرض “ناگفته” منظور شده بود، ولی در این نظریه بر [[مقبولیت]] به رغم وجود [[مشروعیت]] تأکید شده است. این دیدگاه را [[رهبر]] کبیر و بنیان‌گذار [[جمهوری اسلامی ایران]] [[حضرت امام خمینی]] برای نخستین بار مطرح نمود که مشروعیت [[ولایت مطلقه]] [[فقها]] حتی از باب [[نص]] و [[نصب]] برای برپایی یک [[حکومت]] مطلوب، [[پایدار]] و ضمانت شده کافی نیست تا چنین [[حکومتی]] با مقبولیت و رضای عمومی و آراء [[مردم]] همراه نباشد نه می‌تواند شکل بگیرد و نه در صورت تأسیس قابل بقاء و دوام می‌باشد. در این نظریه نیز مانند نظریه انتصاب، آراء مردم در مشروعیت [[نظام]] به معنی [[شرعی]] بودن [[دولت]] به عنوان شرط و یا جزئی از مشروعیت منظور نگردیده است<ref>برای مطالعه بیشتر ر.ک: فقه سیاسی، ج۷، ص۳۶-۱۹۶.</ref>»<ref>[[عباس علی عمید زنجانی|عمید زنجانی]] و [[ابراهیم موسی‌زاده|موسی‌زاده]]، [[بایسته‌های فقه سیاسی (کتاب)|بایسته‌های فقه سیاسی]]، ص ۶۱.</ref>


==پرسش‌های وابسته==
==پرسش‌های وابسته==
۲۱۷٬۴۹۱

ویرایش