امام مهدی درباره جلوه‌های مهربانی خود چه فرموده‌اند؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

::::::«یکی از زوایای ناشناختۀ [[امام مهدی|امام عصر]]{{ع}}، مهر و [[محبّت]] آن بزرگوار به [[انسان‌ها]] و به ویژه [[شیعیان]] است. متأسفانه از گذشتۀ دور چنین بوده است که [[امام]] را تنها با [[شمشیر]] و خونریزی و [[قهر]] و [[انتقام]] معرفی کرده و چهره‌ای خشن از آن [[حضرت]] نشان داده‌اند؛ حال آنکه آن [[حضرت]] مظهر [[رحمت]] بی‌کران الهی و پدر [[مهربان]] امّت و همدمی دلسوز و [[همراهی]] خیرخواه است. بجاست پیش از هر کلامی، از زبان او و پاکانی که دربارۀ او فرموده‌اند بشنویم: در [[حدیث]] قدسی در پایانِ ذکر [[امامان]] آمده است:{{عربی|" وَ أُكْمِلُ‏ ذَلِكَ‏ بِابْنِهِ‏ م‏ح‏م‏د رَحْمَةً لِلْعَالَمِين‏‏ "}}<ref>و تکمیل می‌کنم [سلسله امامان] را به فرزندش (م ح م د) به عنوان رحمتی برای همه جهانیان؛ کافی، ج ۱، ص ۵۲۸.</ref>. و در سخنی از خود [[حضرت]] آمده است:{{عربی|" أَنَ‏ رَحْمَةَ رَبِّكُمْ‏ وَسِعَتْ‏ كُلَ‏ شَيْ‏ءٍ وَ أَنَا تِلْكَ‏ الرَّحْمَة‏‏ "}}<ref>همانا رحمت پروردگارتان همه چیز را فرا گرفته و من آن رحمت بیکران الهی هستم؛ بحار الانوار، ج ۵۳، ص ۱۱.</ref>. و در بیان [[معصومان]] {{عم}} چنین توصیف شده است:{{عربی|" وَ أَشْفَقَ‏ عَلَيْهِمْ‏ مِنْ‏ آبَائِهِمْ‏ وَ أُمَّهَاتِهِمْ‏ ‏‏ "}}<ref>[امام] دلسوزتر است بر مردم از پدران و مادرانشان؛ بحار الانوار، ج ۲۵، ص ۱۱۶.</ref>؛ {{عربی|" أَوْسَعُكُمْ‏ كَهْفاً وَ أَكْثَرُكُمْ‏ عِلْماً وَ أَوْصَلُكُمْ‏ رَحِما"}}<ref>[[حضرت مهدی]]{{ع}}] از همۀ شما، مردم را بیشتر پناه می‌دهد و از همۀ شما علمش افزون‌تر و رحمت و لطفشاز همه فراگیرتر است؛ بحار الانوار، ج ۵۱، ص ۱۱۵.</ref> آری، اما تجلّی [[رحمت خدا]] است که در وسعت سینۀ او، کران تا کران [[عشق]] به [[انسان‌ها]] موج می‌زند و گر [[قهر]] دارد بر گروهی اندک است که نه [[انسان]]، بلکه گرگ‌هایی [[انسان]] نمایند که زندگی [[بشریت]] را با درنده خوئی خود زشت و سیاه کرده‌اند<ref> و تجلّی این قهر الهی، در زمان ظهور آن مظهر عدالت است؛ یعنی آن زمان که حقوق مظلومان از ظالمان در طول تاریخ گرفته خواهد شد. بنابراین مقصود از مهر و محبّت امام نه آن است که امام، قهر و خشونت ندارد، بلکه او با دشمنان خدا و بشریّت با شدّت و قهر برخورد خواهد کرد.</ref> و روشن است که [[قهر]] با اینان، عین مِهر است با مردمان وگرنه او میر مهر است نه [[امیر]] [[قهر]]. [[امام مهدی|امام زمان]]{{ع}} مربی بزرگ و معلم دلسوز [[انسان]] و پدر [[مهربان]] [[مردم]] است و در همه اوقات و لحظات [[صلاح]] حالِ ایشان را رعایت می‌کند و در عین [[بی‌نیازی]] از ایشان، بیشترین [[لطف]] و [[عنایت]] نثارشان می‌سازد؛ چنانکه خود فرمود:{{عربی|" لَوْ لَا مَا عِنْدَنَا مِنْ مَحَبَّةِ صَلَاحِكُمْ وَ رَحْمَتِكُمْ وَ الْإِشْفَاقِ عَلَيْكُمْ لَكُنَّا عَنْ مُخَاطَبَتِكُمْ فِي شُغُلٍ "}}<ref>اگر این گونه نبود که ما دوستدار اصلاح کار شما هستیم و به شما نظر لطف و رحمت داریم؛ از توجه و التفات به شما [به دلیل  کارهای ناپسندتان] احتراز می‌کردیم؛ بحار الانوار، ج ۵۳، ص ۱۷۸.</ref>. بنابراین [[امام مهدی|امام زمان]]{{ع}} گرچه غایب است، ولی ابر رحمتی است که پیوسته می‌بارد و کویر تفتیدۀ [[مردم]] را حیات و [[نشاط]] می‌بخشد و محروم کسی است که از این کانون مهر، مهربانی‌ها را نچشد و محبت‌ها را [[حس]] نکند. {{عربی|" اللَّهُم‏ هَبْ لَنَا رَأْفَتَهُ‏ وَ رَحْمَتَهُ‏ وَ دُعَاءَهُ‏ وَ خَيْرَهُ‏ "}}<ref>خدایا مهربانی و رحمت و دعا و نیکی امام را به ما کرامت فرما. (مفاتیح الجنان، دعای ندبه)</ref>»<ref>[[محمد امین بالادستان|بالادستان، محمد امین]]؛ [[محمد مهدی حائری‌‎پور|حائری‌‎پور، محمد مهدی]]؛ [[مهدی یوسفیان|یوسفیان، مهدی]]، [[نگین آفرینش ج۲ (کتاب)|نگین آفرینش]]، ج۲، ص ۱۲۶ - ۱۲۷.</ref>.