کربلا در معارف و سیره حسینی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''کربلا:''' [[شهر]] مقدسی در سرزمین [[عراق]]، که [[مدفن]] [[امام حسین]]{{ع}} در آنجاست. کربلا سرزمینی در نزدیکی رود [[فرات]] بود. [[امام حسین]]{{ع}} وقتی در سال ۶۱ [[هجری]] به [[دعوت]] [[مردم کوفه]] و برای [[مبارزه]] با [[حکومت]] [[یزید]]، عازم این [[شهر]] بود، پیش از رسیدن به [[کوفه]]، در این سرزمین در محاصره نیروهای یزیدی قرار گرفت و خود و [[یاران]] و فرزندانش به [[شهادت]] رسیدند. از آن پس، کربلا مورد توجه و [[زیارت]] [[شیعیان]] قرار گرفت و شهری آباد گشت و به مرور زمان، بزرگان و [[عالمان]] و [[فقیهان]] از این [[شهر]] برخاستند. کربلا شهری با [[فضیلت]] است و [[زیارت قبر امام]] [[حسین]]{{ع}} مورد تأکید فراوان [[ائمه]] بوده است. از این رو همواره دل‌های فراوانی به [[عشق]] [[زیارت]] کربلای [[حسین]]{{ع}} می‌‌تپیده است. کربلای امروز، بیش از ۱۰۰ هزار جمعیت دارد و از [[شهرهای زیارتی]] [[عراق]] به حساب می‌‌آید و در روزهای خاصی همچون [[عاشورا]]، [[اربعین]]، [[نیمه شعبان]] و... بسیار پر جمعیت می‌‌شود<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ‌نامه دینی (کتاب)|فرهنگ‌نامه دینی]]، ص۱۸۸.</ref>.

* [[بلا]] هم به معنای [[رنج]] و محنت و گرفتاری است، هم به معنای [[آزمایش]] و [[امتحان]]. اغلب، [[رنج‌ها]] و [[گرفتاری‌ها]] مایه [[آزمون]] [[انسان‌ها]] در [[زندگی]] و در طریق [[دینداری]] است. کربلا (کرب و [[بلا]]) نیز آمیخته‌ای از عظیم‌ترین [[رنج‌ها]] و محنت‌ها بود و هم بزرگترین [[آزمایش]] [[تاریخی]] برای [[اهل حق]] و [[باطل]]، تا موضع خویش را مشخص سازند. وقتی [[امام حسین|سید الشهدا]]{{ع}} به این سرزمین رسید، پرسید: اینجا چه نام دارد؟گفتند: کربلا، چشمان آن [[حضرت]] پر از [[اشک]] شد و پیوسته می‌فرمود: {{متن حدیث| اللَّهُمَّ إِنِّي أَعُوذُ بِكَ مِنَ الْكَرْبِ وَ الْبَلَاء}} و [[یقین]] کرد که شهادتگاه خودو یارانش همین جاست و فرمود: {{متن حدیث|هَذَا مَوْضِعُ كَرْبٍ وَ بَلَاءٍ هَاهُنَا مُنَاخُ رِكَابِنَا وَ مَحَطُّ رِحَالِنَا وَ مَقْتَلُ رِجَالِنَا وَ مَسْفَكُ دِمَائِنَا }}<ref>«اینجا سرزمین رنج و گرفتاری و بلاست، اینجا محل فرود آمدن ما و جایگاه ریخته شدن خون‌های ماست» حیاة الامام الحسین، ج ۳، ص ۹۱</ref>.

*آمیختگی این سرزمین و این نام با [[شداید]] و [[رنج‌ها]] پیش از آن نیز از زبان [[اولیاء]] [[خدا]] [[نقل]] شده است. [[حضرت عیسی]]{{ع}} وقتی بر این سرزمین [[گذشت]]، [[اندوه]] او را فرا گرفت و آن [[زمین]] را "[[ارض]] کرب و [[بلاء]]" دانست<ref>بحار الانوار، ج ۴۴، ص ۲۵۳</ref>. روزی [[پیامبر خاتم|حضرت رسول]]{{صل}} برای دخترش [[فاطمه]] از [[شهادت]] [[امام حسین|حسین]]{{ع}} در [[آینده]] سخن می‌گفت، در حالی که [[امام حسین|حسین]] [[کودکی]] در آغوش [[مادر]] بود. [[فاطمه زهرا|حضرت زهرا]]{{عم}} از [[پدر]] پرسید: آنجا که فرزندم کشته می‌شود کجاست؟ فرمود: کربلاست، سرزمین محنت و [[رنج]] بر ما و بر [[امت]]... {{عربی|موضع یقال له کربلاء و هی دار کرب و بلاء علینا و علی الامة الائمة...}} <ref>بحار الانوار، ج ۴۴، ص ۲۶۴</ref>  

* اگر کربلا را سرزمین [[آزمایش]] به حساب آوریم، هم [[آزمایش]] [[خلوص]]، [[فداکاری]] و [[عشق]] [[امام حسین|ابا عبدالله]] و [[خاندان]] و [[یاران]] اوست که در کوره [[رنج‌ها]] و شهادت‌ها و داغ‌ها و [[مصیبت‌ها]]، جوهره ذاتی و بعد متعالی آنان و [[میزان]] [[صدق]] [[عقیده]] و ادعایشان به [[ظهور]] رسید، هم آزمایشگاه [[کوفیان]] و مدعیان [[نصرت]] و [[یاری]] و نیز [[حکام]] [[اموی]] بود که نسبت به [[فرزند]] [[پیامبر]] و [[حجت]] [[الهی]] آنگونه [[رفتار]] کردند.

* [[امام حسین|ابا عبدالله]]{{ع}} نیز در اشاره به جنبه آزمونی [[بلاها]] در [[کشف]] جوهره [[دینداری]] و [[میزان]] [[تعهد]]، در خطابه‌ای که در منزلگاه "ذو حسم" (و بقولی در کربلا)ایراد نمود، فرمود: "[[مردم]] [[بنده]] دنیایند و [[دین]] بر زبانشان شیرین است و تا زندگی‌هاشان بچرخد و آسوده باشند، دم از [[دین]] می‌زننداما آنگاه که با [[بلا]] آزموده شوند، [[دین‌داران]] اندک می‌شوند"<ref>{{متن حدیث|إِنَّ النَّاسَ عَبِيدُ الدُّنْيَا وَ الدِّينُ لَعْقٌ عَلَى أَلْسِنَتِهِمْ يَحُوطُونَهُ مَا دَرَّتْ مَعَايِشُهُمْ فَإِذَا مُحِّصُوا بِالْبَلَاءِ قَلَّ الدَّيَّانُونَ}}؛ تحف العقول، حرانی، ص ۲۴۵</ref> چه آزمایشی سخت‌تر از اینکه [[حجت]] [[خدا]] را در [[محاصره]] [[دشمنان]] ببینند و بخاطر [[دنیاطلبی]] و [[بیم]] از [[مرگ]]، [[دست]] از [[یاری]] او بردارند! به همین جهت، وقتی [[امام]] در طول راه از بعضی [[یاری]] خواست و آنان [[روحیه]] [[فداکاری]] و [[جهاد]] در رکاب [[امام]] را نداشتند، [[حضرت]] فرمود که از منطقه دور باشند، چرا که هر کس ندای [[نصرت]] خواهی [[امام]] را بشنود و [[یاری]] نکند، گرفتار [[عذاب الهی]] خواهد شد{{متن حدیث| فَوَ اللَّهِ لَا يَسْمَعُ وَاعِيَتَنَا أَحَدٌ ثُمَّ لَا يَنْصُرُنَا إِلَّا هَلَكَ فَقَالَ لَهُ أَمَّا هَذَا فَلَا يَكُونُ أَبَداً إِنْ شَاءَ اللَّه‏}}<ref>بحار الانوار، ج ۴۴، ص ۳۷۹، انساب الاشراف، ج ۳، ص ۱۷۴</ref> به علاوه، [[آزمایش]] بزرگ کربلا، برای [[اهل بیت]] و [[امام حسین|حسین بن علی]]{{عم}} نیز [[وسیله]] [[قرب به خدا]] و ترفیع [[درجه]] بود، آنگونه که [[حضرت ابراهیم]] و [[اسماعیل]] با [[فرمان]] [[ذبح]]، [[آزمایش]] شدند و نیز، [[ابراهیم]]، به [[فرمان الهی]] مامور شد [[خانواده]] خود را در دشت بی [[آب]] و خشک، تنها بگذارد، و نیز با [[آتش]] نمرودیان [[آزمایش]] شد و در [[دل]] شعله‌ها رفت.

* [[امام حسین|سید الشهدا]]{{ع}} نیز هفتاد و دو [[قربانی]] به مسلخ [[عشق]] آورد، خودش نیز [[ذبح]] [[عظیم]] بود و [[قربانی]] [[آل الله]]. [[فرزندان]] و [[اهل بیت]] او نیز در صحرای [[طف]]، گرفتار امواج [[بلا]] و عطش شدند، و همه در آزمایشگاه کربلا، رو سفید و [[پیروز]] از [[آزمون]] برآمدند و [[کلام]] [[حسین]] در واپسین لحظات، حکایت‌گر [[رضا]] و [[تسلیم]] بود {{متن حدیث| الهي رِضَى بِقَضَائِكَ وتسلمياَ لإمرك}} در [[سخنرانی]] [[فاطمه]] دختر [[امام حسین]]{{ع}} نیز اشاره است به اینکه کربلا هم مایه [[آزمون]] برای [[امت]] [[پیغمبر]] بود [[وهم]] برای [[عترت]]. دیگران [[امتحان]] [[بدی]] دادند، اما [[اهل بیت]]{{عم}} از این [[امتحان]] رو سفید درآمدند: {{متن حدیث|فَإِنَّا أَهْلُ بَيْتٍ ابْتَلَانَا اللَّهُ بِكُمْ وَ ابْتَلَاكُمْ بِنَا فَجَعَلَ بَلَاءَنَا حَسَناً }}<ref>ریاض القدس، ج ۲، ص ۳۴۱</ref> اینگونه است که می‌توان به [[عاشورا]]، از بعد [[بلا]] هم نگریست و [[ابتلا]] را زمینه جلوه بعد [[الهی]] [[شهیدان]] [[راه خدا]] دانست. [[زائر]] [[امام حسین|حسین]] نیز باید تمثیلی از [[شداید]] و [[رنج‌ها]] و سوزو گدازها و [[خوف]] و عطش‌ها را در خویش پدید آورد و کربلایش و کرب [[بلا]] باشد<ref>ر. ک. [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص ۸۲ الی ۸۴.</ref>.

*برای [[زیارت]] هیچ امامی، به اندازه [[زیارت]] [[امام حسین|حسین بن علی]]{{ع}} در کربلا تأکید نشده است. حتی برای [[زیارت]] [[پیامبر خاتم|رسول خدا]]{{صل}} هم آن همه سفارش و [[دستور]] نیست. گاهی در [[روایات]]، [[زیارت]] کربلا، از [[زیارت]] کعبه هم [[برتر]] و بالاتر به حساب آمده است و برای [[زیارت]] [[امام حسین|سیدالشهدا]]{{ع}}، پاداشی برابر ده‌ها و صدها [[حج]] و [[عمره]] بیان شده است. باید [[راز]] قضیه را فهمید. به این موضوع خواهیم پرداخت، لکن، ابتدا با مروری بر بعضی روایاتِ مربوط به این مسأله، قطره ای از دریا و ذره ای از بی شمار را نشان دهیم، تا به تحلیل مطلب برسیم. لحن و بیانی که در [[احادیث]] مربوط به [[زیارت]] [[امام حسین|سیدالشهدا]]{{ع}} به کار رفته است، بسیار جدی و آمیخته به تأکیدات فراوان است. ضرورت [[زیارت]] را در هر حال و همواره مطرح می‌کند، آن را برای یک [[شیعه]] و پیرو [[امام]]، در حدّ یک [[فریضه]] می‌شمارد، ترک آن را بسیار [[ناپسند]] می‌داند و هیچ عذر و بهانه و [[خوف]] و خطر را [[مانع]] از آن به حساب نمی‌آورد و به رسمیت نمی‌شناسد. [[زیارت]] [[امام حسین|حسین]]{{ع}} رفتن، یک [[تکلیف]] مکتبی برای [[شیعه]] او و پیرو [[مکتب]] عاشوراست. بدون پیوند با آن [[مرقد]] و [[مزار]]، [[شیعه]] بودن دارای خلل است<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ زیارت (کتاب)|فرهنگ زیارت]]، ص۱۹۸-۲۰۱.</ref>.

*از انبوه [[روایات]] گوناگون، به چند نمونه اشاره می‌کنیم:  

# [[امام صادق]]{{ع}} در [[دیدار]] با یکی از [[اصحاب]] برجسته‌اش به نام [[ابان بن تغلب]]، از وی می‌پرسد: ای ابان: کی به [[زیارت]] [[قبر]] [[حسین]] رفته‌ای؟ ابان گفت: مدتی است طولانی که به زیارتش نرفته‌ام. [[امام]] فرمود: سبحان [[الله]]!... تو از بزرگان و رؤسای شیعه‌ای و در عین حال، [[امام حسین|حسین]]{{ع}} را رها کرده و به زیارتش نمی‌روی؟...<ref> کامل الزیارات، ص ۳۳۱؛ سفینه البحار، ج۱، ص ۵۶۵؛ بحار الأنوار، ج ۹۸بیروتی، ص ۷.</ref>.  

# [[امام باقر]]{{ع}} از یکی از [[شیعیان]] پرسید: فاصله میان شما و [[امام حسین|حسین]]{{ع}} چه [[قدر]] است؟ گفت: بیست و شش فرسخ (یا: شانزده فرسخ) [[حضرت]] فرمود: آیا به [[زیارت]] قبرش می‌روید؟ گفت: نه! آنگاه [[حضرت]] فرمود: چه [[قدر]] جفاکارید!...<ref>{{متن حدیث| كَمْ بَيْنَكُمْ وَ بَيْنَ الْحُسَيْنِ{{ع}}قَالَ قُلْتُ يَوْمٌ لِلرَّاكِبِ وَ يَوْمٌ وَ بَعْضُ يَوْمٍ لِلْمَاشِي قَالَ أَ فَتَأْتِيهِ كُلَّ جُمُعَةٍ قَالَ قُلْتُ لَا مَا آتِيهِ إِلَّا فِي الْحِينِ قَالَ مَا أَجْفَاكَ أَمَا لَوْ كَانَ قَرِيباً مِنَّا لَاتَّخَذْنَاهُ هِجْرَةً أَيْ تَهَاجَرْنَا إِلَيْهِ }}؛ وسائل الشیعه، ج ۱۰، ص ۳۳۷و ۳۳۸، حدیث ۱۶و ۲۰؛ بحار الأنوار، ج ۹۸، ص ۵.</ref>.   

# [[امام صادق]]{{ع}} در جای دیگر فرمود: کسی که [[توانایی]] [[زیارت]] [[حسین]] را داشته باشد ولی [[زیارت]] نکند، نسبت به [[پیامبر خاتم|پیامبر اسلام]]{{صل}} و [[ائمه]]{{ع}}، عاقّ شده است<ref>وسائل الشیعه، ج ۱۰، ص ۳۳۳، حدیث ۲.</ref><ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ زیارت (کتاب)|فرهنگ زیارت]]، ص۱۹۸-۲۰۱.</ref>.

*به نوشته تواریخ، عمارت [[مرقد]] [[امام حسین|حسین]]{{ع}} از همان زمان [[شهادت]] [[امام حسین|سیدالشهدا]]{{ع}} و اصحابش در سال ۶۱ [[هجری]] شروع شد. چون [[بنی اسد]] [[شهدا]] را به [[خاک]] سپردند، بر [[قبر]] آنان نشانه‌هایی گذاشتند که محو نشود و مختار بن عبید، آن [[مشهد]] را [[استوار]] ساخت و روستای کوچکی در اطرافش بنا نهاد و آن [[مزار]] در [[عهد]] [[بنی امیه]] آباد بود و دو درب داشت، شرقی و غربی، که [[مسلمانان]] و [[مؤمنین]] به قصد [[زیارت]]، آهنگ آنجا را می‌کردند. در [[عهد]] [[هارون]] الرشید- [[خلیفه عباسی]]- آنجا را ویران کردند ولی در زمان [[مأمون]]، به [[دستور]] وی [[تجدید]] بنا شد، زیرا نسبت به [[علویون]] ابراز نزدیکی و [[دوستی]] می‌کرد. ولی در دوره [[متوکل]]، دیزج [[یهودی]] به [[دستور]] [[متوکل]] آن ساختمان را ویران کرد و از [[زیارت]] [[مردم]] جلوگیری نمود»...<ref>تاریخ الروضه الحسینیه، عبدالحمید الخیّاط، چاپ ۱۳۷۶ق، ص ۹؛ اعیان الشیعه، سید محسن امین، ج۱، ص ۶۲۷.</ref><ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ زیارت (کتاب)|فرهنگ زیارت]]، ص۲۳۶-۲۴۱.</ref>.

* [[ستمگران]] و [[حکام]] [[جور]] و [[پیروان]] [[باطل]]، وقتی با یک [[فکر]] و [[ایمان]] و [[گرایش]] [[معنوی]] نتوانند [[مبارزه]] و مقابله کنند، به مظاهر و نمودها و سمبل‌های آن [[تفکر]] و [[باور]] حمله می‌کنند. در ماجرای کربلای [[امام حسین|حسین]]{{ع}} و [[عشق]] به [[امام حسین|سیدالشهدا]]{{ع}} نیز چنین بود. شور [[شهادت‌طلبی]] را که در سایه [[محبت]] به [[اهل بیت]]{{عم}} و [[عشق]] به [[امام حسین]]{{ع}} پیدا می‌شد و در تجمع بر [[قبر]] آن [[حضرت]] و [[عزاداری]] بر سر [[خاک]] آن [[سالار شهیدان]] [[تجلی]] می‌کرد، می‌خواستند با محدود کردن [[مردم]] و فشارها و تضییقات و [[تخریب قبر]] [[مطهر]] و [[ممنوع]] ساختن [[زیارت]]، از بین ببرند و این شعله را خاموش سازند. [[غافل]] بودند که آن جلوگیری‌ها از [[زیارت]] و آن تخریب‌ها و اهانت‌ها نسبت به [[مزار]] [[شریف]] [[امام]]، آن [[شوق]] را مشتعل‌تر می‌کند. ایجاد [[فراق]] و جدایی، [[محبت]] و [[اشتیاق]] را می‌افزاید. چه اهانت‌ها و ممانعت‌ها نسبت به [[قبر]] [[امام حسین|سیدالشهدا]]{{ع}} انجام گرفت،<ref> برای مطالعه احادیث این موضوع، به باب «جور الخلفاء علی قبره الشریف» از کتابِ «بحارالانوار»، ج ۴۵، ص ۳۹۰ مراجعه کنید.</ref>. ولی مگر مردمِ کربلایی و [[حسینی]] [[دست]] کشیدند؟ هرگز! کمی [[تاریخ]] بخوانیم (که [[تاریخ]]، سراسر درس و [[عبرت]] است). [[شیخ طوسی]] در "امالی" [[نقل]] کرده است: [[یحیی]] بن [[مغیره]] می‌گوید: نزد "[[جریر]] بن عبدالحمید" بودم. مردی از [[اهل عراق]] آمد. [[جریر]] از اوضاعِ [[مردم]] در [[عراق]] سؤال کرد. گفت: [[هارون]] الرشید را در حالی پشت سر گذاشتم که [[قبر]] [[امام حسین|حسین]]{{ع}} را خراب کرده و [[دستور]] داده بود که درخت سدری را که در آنجا بود- به عنوان [[نشانه]] [[قبر]] برای [[زوار]]، و سایه [[بانی]] برای آنان- [[قطع]] کنند. [[جریر]] دست‌هایش را بلند کرد و گفت: [[الله اکبر]]! در این باره خبری از [[پیامبر خاتم|پیامبر]]{{صل}} به ما رسیده بود که آن [[حضرت]]، سه بار [[قطع]] کننده درخت سدر را [[لعنت]] کرده بود. ما تاکنون متوجه معنای این [[حدیث]] نبودیم. اینک علت [[نفرین]] و [[لعن]] کردن آن [[حضرت]] را می‌فهمیم! زیرا [[هدف]] از بریدن درخت سدر، دگرگون ساختن شهادتگاه و محل [[دفن]] [[امام حسین|حسین]]{{ع}} است، تا [[مردم]] جای [[قبر]] او را ندانند و پیرامون آن توقف نکنند<ref> تاریخ الشیعه، محمد حسین المظفّری، ص ۸۹؛ بحارالانوار، ج ۴۵، ص ۳۹۸.</ref><ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ زیارت (کتاب)|فرهنگ زیارت]]، ص۲۳۶-۲۴۱.</ref>.

*اوج این سختگیری‌ها نسبت به [[زائران]] و [[تخریب]] و [[اهانت]] نسبت به [[قبر]] [[امام حسین|حسین]]{{ع}} در زمان [[خلیفه]] سفاک، [[متوکل عباسی]] بود. [[متوکل]]، پاسگاهی را برای [[سپاه]] خود در نزدیکی کربلا قرار داده و به افراد خود [[فرمان]] اکید داده بود که: هرکس را یافتید که قصد [[زیارت]] [[امام حسین|حسین]]{{ع}} را داشت، او را بُکشید<ref>کلّ مَنْ وَجَدتموه یُریدُ زیاره الحسین فاقتلوه بحارالانوار، ج ۴۵، ص ۴۰۴.</ref> این [[دستور]] [[قتل]] نسبت به [[زائران]] [[امام حسین|حسین]]{{ع}} اوج [[خباثت]] و [[کینه‌توزی]] [[متوکل]] را می‌رساند. به امر [[متوکل]] هفده مرتبه [[قبر]] [[امام حسین|حسین]]{{ع}} را خراب کردند<ref>تتمه المنتهی، ص ۲۴۱؛ بحارالانوار، ج ۴۵، ص ۴۰۱.</ref> و بعد از [[متوکل]] هم خلفای دیگر [[عباسی]] مانند مسترشد و راشد نسبت به [[قبر]] و [[زیارت]] و زائرین، سختگیری‌هایی داشتند. این نمونه نیز شنیدنی است و خواندنی! [[متوکل]]، [[ابراهیم]] دیزج را که یک [[یهودی]] است، به عنوانِ [[مأموریت]] [[تغییر]] و تبدیل [[قبر]] [[امام حسین|حسین]]{{ع}} به کربلا اعزام می‌کند. به همراه او [[نامه]] ای هم به [[قاضی]] "[[جعفر بن محمد بن عمار]]" می‌نویسد. در این [[پیام]] کتبی، به او خبر می‌دهد که: [[ابراهیم]] دیزج را برای نبش [[قبر]] [[امام حسین|حسین]]{{ع}} فرستاده‌ام. وقتی [[نامه]] مرا خواندی، [[مراقبت]] کن که آیا دیزج، [[دستور]] مرا [[اجرا]] کرد یا نه؟ دیزج می‌گوید: [[جعفر بن محمد عمار]] مرا از مضمون [[نامه]] مطلع ساخت و سپس، من طبق [[دستور]] او برای انجام [[مأموریت]] رفتم و چنان کردم. وقتی برگشتم، پرسید: چه کردی؟ گفتم: آنچه را [[دستور]] دادی انجام دادم ولی چیزی ندیدم و نیافتم. گفت: مگر عمیق نکندی؟ گفتم: چرا! ولی در عین حال، در [[قبر]] چیزی نیافتم. آن [[قاضی]] صورت جلسه را به [[متوکل]] گزارش می‌دهد و اضافه می‌کند که: به [[ابراهیم دیزج]] [[دستور]] دادم که آن محل را [[آب]] ببندد و با گاو، زمینش را شخم کند. [[ابراهیم دیزج]]، بعداً قضیه را برای شخصی به نام "[[ابو علی عماری]]" که از او واقعیت جریان را می‌پرسد، چنین تعریف می‌کند: من با [[غلامان]] مخصوص خودم به سراغ [[قبر]] رفتم. [[قبر]] را که کندم، به حصیری برخوردم که [[بدن]] [[امام حسین|حسین بن علی]]{{ع}} در آن بود و از آن بوی مُشک می‌آمد، آن بوریا و [[حصیر]] و [[بدن]] [[امام حسین|حسین بن علی]]{{ع}} را به همان حال گذاشتم و به [[غلامان]] گفتم که [[خاک]] بر آن بریزند و [[آب]] بر آن ریختم و [[دستور]] دادم که با گاو، آن [[زمین]] را شخم بزنند ولی گاو، وقتی به آن محل می‌رسید، قدم پیش نمی‌گذاشت و از همانجا بر می‌گشت. من غلامانم را با سوگندهای سخت و به [[خدا]] قسمشان دادم که اگر این صحنه را به احدی [[نقل]] کنند آنها را خواهم کشت!<ref>بحارالانوار، ج ۴۵، ص ۳۹۴.</ref><ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ زیارت (کتاب)|فرهنگ زیارت]]، ص۲۳۶-۲۴۱.</ref>.

*در کتاب"مقاتل الطالبیین" هم از سختگیری‌ها و کشتن‌ها و عقوبتی که نسبت به [[زائران]] [[قبر]] [[امام حسین|حسین]]{{ع}} انجام می‌گرفت، مطالبی [[نقل]] شده است که می‌توانید مراجعه کنید<ref>مقاتل الطالبیین، ابوالفرج اصفهانی، چاپ ایران، ص ۲۰۳.</ref>  [[راستی]] قدرتمندان غاصبی که با درخشش [[خیره]] کننده [[شخصیت]] و [[مزار]] [[امام حسین|سیدالشهدا]]{{ع}}، حنای خود را رنگ باخته می‌دیدند و [[هویت]] [[مسخ]] شده خویش را در معرض افشا می‌یافتند، چه می‌اندیشیدند؟! آیا می‌پنداشتند که با سختگیری بر [[عاشقان]] [[امام حسین|حسین]]{{ع}}، می‌توانند [[محبت]] او را از [[دل‌ها]] بیرون کنند و با ویران کردن [[قبر]] [[امام حسین|اباعبدالله الحسین]]{{ع}} راه او و خط سرخ او و مکتبِ سازنده و بیدارگر کربلایش را می‌توانند نابود سازند؟ آیا با [[تخریب قبر]]، می‌توان [[الهام]] [[معنوی]] و [[روحی]] را از [[تربت]] [[امام حسین|سیدالشهدا]]{{ع}} گرفت؟ آیا با حمله و [[هجوم]] به مزارات [[معصومین]]{{عم}}، می‌توان [[عقیده]] و [[ایمان]] به آنان را از [[مردم]] سلب کرد؟ تجربه و [[تاریخ]] نشان داده است که [[حکام]] [[ستمگر]] در این مورد هرگز موفق نبوده‌اند<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ زیارت (کتاب)|فرهنگ زیارت]]، ص۲۳۶-۲۴۱.</ref>.

== کربلا در فرهنگ عاشورا ==

"[[کربلا]]"، [[مدفن]] [[سید]] الشهداست، سرزمینی که عظیم‌ترین حماسۀ خدایی [[بشر]]، در عاشورای سال ۶۱ در آن اتفاق افتاد و موجش سراسر [[تاریخ]] و پهنۀ [[جهان]] را فرا گرفت.

[[خاک]] آن، بوی [[خون]] می‌دهد و [[تربت]] [[کربلا]] [[مقدّس]] و [[الهام]] بخش است و در [[فضیلت]] آن، [[روایات]] بسیاری [[نقل]] شده است<ref>ر.ک: سفینة البحار، ج۲، ص۱۱ و ۴۷۵. معروفت که: «کل ارض کربلاء و کل یوم عاشورا». دربارۀ این مرقد مطهر از جمله «چهل حدیث کربلا»، نشر معروف نیز منتشر شده است.</ref>.

[[امام علی]]{{ع}} پس از [[جنگ صفّین]]، هنگام عبور از [[کربلا]] همراه برخی همراهان، چشمانش پر از [[اشک]] شد و فرمود: اینجاست محلّ فرود آمدنشان... و اینجاست شهادتگاه [[عاشقان]] بی‌نظیر که در گذشته و [[آینده]]، نمونه ندارند: {{متن حدیث|مَصَارِعُ عُشَّاقٍ شُهَدَاءَ لاَ يَسْبِقُهُمْ مَنْ كَانَ قَبْلَهُمْ وَ لاَ يَلْحَقُهُمْ مَنْ بَعْدَهُمْ...}}<ref>سفینة البحار، ج۲، ص۱۹۷ و ۴۷۵.</ref>. و به همین خاطر، "[[کربلا]]" سمبل [[ایثار]] و جانبازی و [[شهادت‌طلبی]] و [[شوق]] و [[شور]] حماسی شناخته شده است و در طول [[تاریخ]] نیز، کانون عشق‌های [[برتر]] بوده و همچون مغناطیسی، دل‌های [[مشتاق]] و شیدای [[معرفت]] را به سوی خود کشیده است. در حماسۀ [[دفاع مقدس]] [[ایران]] نیز، بسیاری از [[رزمندگان]] [[اسلام]]، به [[شوق]] [[کربلا]] و [[زیارت]] [[حرم حسینی]]، [[جبهه‌ها]] را درمی نوردیدند و با بعثیان [[کافر]] می‌جنگیدند و رو به کعبۀ [[عشق]]، کربلای [[سید الشهدا]]{{ع}} [[شهید]] می‌شدند، چون [[کربلا]] سمبل هر جایی است که صحنۀ دیگری [[حق و باطل]] باشد.

در [[روایات]] آمده است که [[سید الشهدا]]{{ع}} نواحی اطراف [[قبر]] خویش را از [[اهل]] [[نینوا]] و غاضریّه به مبلغ شصت هزار [[درهم]] خریداری کرد و به خود آنان [[صدقه]] داد و با آنان شرط کرد که [[مردم]] را به [[جایگاه]] قبرش [[راهنمایی]] کنند و هر که را به [[زیارت]] آن [[حضرت]] آید، سه روز مهمان نمایند و [[پذیرایی]] کنند<ref>مجمع البحرین، طریحی، واژۀ «کربل».</ref>.

باری، [[کربلا]] نام یکی از شهر‌های [[کشور عراق]] است که در کنار رودخانۀ [[فرات]] قرار داشته است. این [[شهر]]، تا سال ۶۱ [[هجری]]، بیابان بوده است. از آن زمان به بعد، بر اثر [[شهادت]] [[حسین بن علی]]{{ع}} در آن محلّ، بتدریج مورد توجّه [[شیعیان]] [[آل علی]] قرار گرفت و پس از بنای مرقد‌های [[شهدا]]، متدرّجا مرکز جمعیّت گردید و امروز، یکی از شهر‌های زیارتی [[عراق]] می‌باشد که قریب ۶۵۰۰۰ تن جمعیّت دارد و در ماه‌های [[محرّم]] و صفر و هنگام زمستان، به سبب ورود [[زایران]]، جمعیّت [[شهر]] به ۰۰۰/۱۰۰ تن می‌رسد<ref>فرهنگ فارسی، معین. برای آشنایی با تاریخ این شهر از دیرباز تا عصر حاضر، ر.ک: «تراث کربلا» از سلمان هادی الطعمه (این کتاب به فارسی هم ترجمه شده است: میراث کربلا) همچنین ر.ک: «موسوعة العتبات المقدسه» جلد ۸ (قسم کربلا) از جعفر الخلیلی.</ref>.

در این که "[[کربلا]]" یعنی چه و ریشۀ لغوی آن چیست و از چه گرفته شده، بحث‌های مفصّلی انجام گرفته است<ref>از جمله ر.ک: «موسوعه العتبات المقدسه»، ج۸، ص۹ به بعد.</ref>. طبق برخی نقل‌ها، این نام از ترکیب "کرب" و "ال" ساخته شده است، یعنی [[حرم]] [[الله]]، یا [[مقدّس]] [[الله]]، "کرب" در لغت سامی به معنای "[[قرب]]" در [[عربی]] است (کرب: [[قرب]]). اگر"ال" هم به معنای "[[الله]]" باشد، [[کربلا]] به معنای محلّی است که نزد [[خدا]]، [[مقدّس]] و [[مقرّب]] است، یا "[[حرم]] [[خدا]]" است<ref>از جمله ر.ک: «موسوعه العتبات المقدسه»، ج۸، ص۱۰.</ref>. برخی هم آن را ترکیب یافته از "[[کور]] [[بابل]]" دانسته‌اند، یعنی مجموعه‌ای از آبادی‌ها و روستا‌های [[بابل]]. موقعیّتی که [[کربلا]] در آن قرار دارد، در [[بین النهرین]] است. این منطقه در گذشته‌های دور، مهد حوادث و احیانا [[تمدن‌ها]] بوده است و بخش‌های گوناگونی از این [[ناحیه]]، نام‌های مختلف داشته است. [[کربلا]]، [[کور]] [[بابل]]، [[نینوا]]، غاضریّه، کربله، [[نواویس]]، حیر، طفّ، شفیه، [[عقر]]، نهر علقمی، [[عمورا]]، [[ماریه]] و... که بعضی از اینها نام روستاها و آبادی‌هایی در این منطقۀ وسیع بوده است<ref>تراث کربلا، ص۱۹.</ref>.

[[حرم]] [[مطهّر]] [[امام حسین]]{{ع}} که در این [[شهر]] قرار دارد، تاریخچه‌ای مفصّل دارد و در دوره‌های مختلف [[تاریخی]]، بنای آن تغییرات و تعمیراتی یافته است. [[کربلا]]، شهری است که خاندان‌های ریشه‌دار در آن ساکن بوده‌اند. حوزۀ علمیه داشته و خانواده‌هایی [[شریف]]، ادیب و علمای برجسته از آن برخاسته و در آن زیسته‌اند. [[قبر]] [[حضرت عباس]]{{ع}} نیز در همین [[شهر]] است. در قرون اخیر نیز [[شاهد]] تعدادی حوادث و [[انقلابها]] و [[فتنه‌ها]] بوده است<ref>ر.ک: «تراث کربلا»، سلمان هادی الطعمه.</ref>.

ولی به هر حال، در [[کربلا]] بیش از نشان‌های جغرافیایی و [[تاریخی]]، باید مفاهیم والای [[انسانی]] و شورگستری‌ها و [[الهام]] بخشی‌های [[قداست]] آفرین را سراغ گرفت<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص ۳۹۷.</ref>.

* [[پرونده:13681024.jpg|22px]] [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|'''فرهنگ عاشورا''']].

* [[پرونده:81.jpg|22px]] [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ زیارت (کتاب)|'''فرهنگ زیارت''']].