بحث:امام حسین در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

اما پایبندی [[امام]]{{ع}} به پیمان صلح با معاویه به این معنا نبود که به سیاست‌های غلط معاویه و کج‌روی‌ها و خیانت‌ها و [[جور]] و [[ستم]] او کوتاه بیاید و بر آنها [[اعتراض]] نکند، بلکه طبق نقل [[مورخان]]، بسیار اوقات [[حضرت اباعبدالله الحسین]]{{ع}} بر [[کردار]] ناروای معاویه می‌شورید و با [[نامه‌نگاری]]<ref>مروان حکم که از طرف معاویه بر مدینه فرمانروایی می‌‌کرد نامه‌ای به معاویه نوشت و از تحرکات مردم در اطراف امام حسین{{ع}} اعلام خطر کرد معاویه به او پاسخ داد: متعرض حسین نشود، سپس خود نامه ای به امام حسین{{ع}} نوشت و از پیمان شکنی و این نوع تحرکات که گزارش شده بود گلایه و اعتراض کرد. امام حسین{{ع}} در پاسخ معاویه نامه‌ای بسیار تند و اعتراض آمیز به او نوشت و بر ظلم‌ها و ستم‌هایی که در آن به یاران پدرش امیرالمؤمنین{{ع}} شده بود، اشکال کرد و صریحا به کشتن عمرو بن حمق خزاعی، و حجر و یارانش و بسیاری از جنایات دیگر معاویه در این نامه اعتراض کرد و او را به دوری از منکرات و پیروی از حق و عدالت توصیه نمود. (ر.ک: رجال کشی، رقم‌های ۹۷ – ۹۹؛ بحارالانوار، ج۴۴، ص۲۱۲).</ref> و اعزام افرادی او را [[سرزنش]] می‌‌کرد، و حتی [[حضرت حسین]] به همراه برادرش [[امام مجتبی]]{{ع}} و [[صحابی]] بزرگ [[قیس بن سعد انصاری]] در [[شام]] با [[معاویه]] [[ملاقات]] داشتند مطالبی به طور [[یقین]] بین [[حضرت]] با معاویه بوده که [[تاریخ]] از ذکر گفت وگوی آنان ساکت است<ref>ر.ک: رجال کشی، رقم ۱۷۶؛ بحارالأنوار، ج۴۴، ص۲۱۰، به نقل از: مناقب ابن شهر آشوب، ج۴، ص۸۱.</ref>. به خصوص زمانی که معاویه برای [[خلافت یزید]] [[بیعت]] می‌‌گرفت، [[امام]] سخت برآشفت و [[رفتار]] او را بر خلاف [[سیره]] گذشتگان و [[خلفا]] دانست؛ اما چون [[مصلحت]] به [[مبارزه]] صریح با معاویه نبود امام [[قیام]] نکرد؛ پس از آنکه معاویه در سال شصت [[هجری]] به [[هلاکت]] رسیده و [[حکومت غاصبانه]] [[یزید]] برپا شد، حضرت [[نهضت]] و قیام خود را آغاز کرد و لحظه‌ای هم با [[خلافت]] جائرانه یزید کنار نیامد. هنوز از خلافت یزید هفت ماه نگذشته بود که عاشورای [[محرم]] سال ۶۱ ه.ق رخ داد و [[امام حسین]]{{ع}} [[جان]] خود و [[خویشاوندان]] و [[نزدیکان]] و یارانش را در [[کربلا]] فدای [[اسلام]] و [[اصلاح]] [[امت اسلامی]] نمود.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[ اصحاب امام حسین - ناظم‌زاده (کتاب)|اصحاب امام حسین]]، ص:۱۰۱-۱۰۳.</ref>

هنگامی که [[نامه]] [[یزید]] به دست [[ولید]] رسید، سخت ناراحت شد و کلمه [[استرجاع]] {{متن قرآن|إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ}}<ref>«ما از آن خداوندیم و به سوی او باز می‌گردیم» سوره بقره، آیه ۱۵۶.</ref>، گفت؛ زیرا می‌‌دانست که کار مهم و خطرناکی به عهده او گذاشته شده است؛ لذا ابتدا با [[مروان حکم]] که قبل از او [[حاکم]] [[مدینه]] بود، در این باره [[مشورت]] کرد. [[مروان]] گفت با [[عبدالله بن عمر]] کاری نداشته باش؛ زیرا کاری از او بر نمی‌آید؛ فقط [[عبدالله بن زبیر]] و [[حسین بن علی]] را به [[دار الاماره]] [[دعوت]] کن و پیش از آنکه از [[مرگ معاویه]] اطلاع یابند، به [[اجبار]] از آن دو به طور خصوصی [[بیعت]] بگیر، بعد خبر مرگ معاویه را به [[مردم]] برسان!

پس از مراجعت نماینده ولید، عبدالله بن زبیر از [[حضرت]] سؤال کرد: به نظر شما چه امری اتفاق افتاده که در این موقع ما را خواسته‌اند.

عبدالله بن زبیر گفت: من همچنین می‌‌پندارم، شما چه می‌‌کنید؟ حضرت فرمود: با جمعی از [[بنی هاشم]] گرد او می‌‌روم<ref>.کامل ابن اثیر، ج۲، ص۵۲۹ - ۵۳۰.</ref>. اما عبدالله بن زبیر پس از آنکه از امام حسین{{ع}} جدا شد، [[مدینه]] را [[ناامن]] دید و شبانه به [[مکه]] فرار کرد و در آنجا متحصن شد.

[[حضرت]] این جمله را فرمود و از جا بلند شد و با همراهان از [[دارالحکومه]] خارج شد.

پس از خارج شدن امام{{ع}} از دارالاماره، [[مروان]] به ولید گفت: با [[رأی]] من [[مخالفت]] کردی و [[حسین]] را [[زندانی]] نکردی و او را نکشتی! به [[خدا]] قسم دیگر به او دست نخواهی یافت؟

[[روزگار]] بار این [[غم]] را چگونه تاب آورد و [[رنج]] آن دوران را چگونه به سوگ بنشیند؟! که اسوۀ [[پاکی]] را که خود [[راهبر]] دیگران بوده، به خیر [[دنیا]] و [[آخرت]] رهنمون ‌کنند و بیعت با یزید بوزینه باز را به او توصیه می‌‌کنند.

فردای آن روزی که [[امام]]{{ع}} با مضجع [[مطهر]] جد بزرگوارش و مادرش [[وداع]] کرد.

[[امام]] فرمود: «کجا بروم [[برادر]] جان».

امام{{ع}} در مسیر راه همان آیه‌ای که داستان [[موسی بن عمران]] را یادآوری می‌‌کند،

در واقع امام{{ع}} به هنگام خروج از [[مدینه]]، شرایط خود را همچون موسی بن عمران در آن وقتی که از [[مصر]] با [[نگرانی]] خارج می‌‌شد، [[تشبیه]] می‌‌کند<ref>ارشاد، مفید، ج۲، ص۳۵؛ و ر.ک: تاریخ طبری، ج۵، ص۳۴۳؛ کامل ابن اثیر، ج۲، ص۵۳۱؛ الفصول المهمة، ابن صباغ، ص۱۸۳؛ بحار الأنوار، ج۴۴، ص۳۳۴.</ref>.

آیا [[امام]]{{ع}} به مکه هجرت کرد، چون [[حرم امن الهی]] بود و [[فکر]] می‌‌کرد که [[کارگزاران]] [[حکومت یزید]] به [[احترام]] [[خانه خدا]] مزاحم ایشان نخواهند شد. به طور [[یقین]] چنین نبوده است؛ زیرا امام{{ع}} به خوبی می‌‌دانست که [[یزیدیان]] مثل تمامی [[حاکمان]] [[خودکامه]] و بی‌دین [[پست‌تر]] از آنند که برای مکه و خانه خدا احترامی قائل باشند و اگر فرصتی یابند، او را حتی در خانه خدا خواهند کشت، بلکه [[انگیزه]] امام{{ع}} از انتخاب مکه:

و از جمله مسائلی که در [[مکه]] پیش آمد [[دعوت]] [[مردم کوفه]] از [[امام]]{{ع}} بود که [[کوفیان]] [[امتناع]] امام{{ع}} از [[بیعت]] با [[یزید]] را از [[زمان حضور امام]] در مکه متوجه شدند و نامه‌های دعوت بسیاری برای امام نوشتند و در مکه به امام{{ع}} رساندند.

حرکت امام{{ع}} به [[مکه مکرمه]] و [[حرم]] [[خدا]]، سبب گردید که این خبر، [[جهان اسلام]] را فراگیرد و [[افکار عمومی]] متوجه شوند که [[حسین بن علی]]{{ع}} را از بیعت با یزید امتناع ورزیده و او برای [[حفظ جان]] خود به مکه [[پناهنده]] شده است.