احصار و صد: تفاوت میان نسخه‌ها

احصار و صد (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۳۰ اوت ۲۰۲۱، ساعت ۱۸:۲۴

۴ بایت حذف‌شده ، ‏۳۰ اوت ۲۰۲۱

جز

جایگزینی متن - 'تعیین' به 'تعیین'

دیداریویکی‌متن

Wasity

دیوان‌سالاران، مدیران

۲۱۸٬۲۱۰

ویرایش

@@ خط ۲۶: / خط ۲۶: @@
 به [[اجماع]] [[فقیهان]]، برای تحلل در صد، باید حیوانی را [[قربانی]] نماید<ref>کتاب الخلاف، ج۲، ص۴۲۳؛ الحدائق الناضرة، ج۱۶، ص۳۹.</ref>. در [[نقلی]] منسوب به [[امام رضا]]{{ع}} آمده است: وقتی [[مشرکان]] مانع اتمام [[مناسک]] حج [[رسول خدا]]{{صل}} شدند، آن [[حضرت]] شتری را قربانی کرد و پس از خوردن آن راهی [[مدینه]] گردید<ref>بحار الأنوار، ج۹۶، ص۳۶۸.</ref>. این مضمون در [[روایات]] دیگر [[امامان]] معصوم‌{{عم}} نیز آمده است<ref>الکافی، ج۴، ص۳۶۸.</ref>. در این باره که بر محصور نیز [[قربانی کردن]] [[واجب]] است یا خیر، دو دیدگاه در میان فقیهان وجود دارد. مشهور [[فقهای امامیه]] بر آن‌اند که بر محصور نیز قربانی کردن واجب است. روایات منقول از امام رضا{{ع}} همین دیدگاه را [[تأیید]] می‌کند. در نقلی منسوب به آن حضرت آمده است: [[حضرت علی]]{{ع}} پس از مریض شدن [[امام حسین]]{{ع}} پس از احرام [[عمره]]، شتری را برای آن حضرت قربانی کرد و وی را از احرام خارج نمود<ref>بحار الأنوار، ج۹۶، ص۳۶۱.</ref>. در نقلی دیگر منسوب به آن حضرت آمده است که محصور قربانی خود را به [[قربانگاه]] می‌فرستد و پس از [[ذبح]] قربانی از احرام خارج می‌گردد<ref>بحار الأنوار، ج۹۶، ص۳۶۰.</ref>. در نقلی دیگر می‌فرماید: اگر فردی حج و عمره را با هم انجام می‌دهد و محصور می‌گردد، باید قربانی خود را به وسیله اصحابش به قربانگاه بفرستد<ref>فقه الرضا{{ع}}، ص۲۲۹.</ref>. برخی گفته‌اند که بر محصور قربانی کردن واجب نیست<ref>تذکرة الفقهاء، ج۸ ص۳۸۷- ۳۸۸، کتاب السرائر، ج۱، ص۶۴۱.</ref>. عده‌ای نیز بر آن‌اند در صورتی که در هنگام احرام با [[خداوند]] اشتراط تحلل کرده است [[قربانی کردن]] از او ساقط می‌گردد<ref>الحدائق الناضرة، ج۱۶، ص۲۳.</ref>.
-به نظر مشهور [[فقهای امامیه]]، مکان [[قربانی]] برای محصور در [[حج]] [[منا]] و در [[عمره]] [[شهر]] [[مکه]] است<ref>الحدائق الناضرة، ج۱۶، ص۳۹؛ مختلف الشیعة، ج۴، ص۳۴۴.</ref>. روایاتی از [[امام رضا]]{{ع}} در [[تأیید]] این نظر وارد شده است. در [[نقلی]] منسوب به آن [[حضرت]] آمده است: حج‌گزارانی که قصد حج و عمره را با هم دارند و محصور می‌گردند، باید قربانی خود را به وسیله دیگر [[یاران]] خود به [[قربانگاه]] بفرستند و تا زمانی که قربانی به قربانگاه نرسد خروج آنان از [[احرام]] جایز نیست<ref>فقه الرضا{{ع}}، ص۲۲۹.</ref>. در نقلی دیگر از آن حضرت آمده است که حج‌گزار در صورت احصار قربانی خود را می‌فرستد و با یارانش برای [[ذبح]] قربانی از سوی آنان و خروج از احرام وقتی را [[تعیین]] می‌کند. [[زمان]] و محل قربانی منا و در [[روز]] قربانی است. اگر عمل او عمره است، برای خروج از احرام [[منتظر]] می‌ماند تا زمانی که همراهان او وارد شهر مکه گردند و وقتی زمان و ساعتی که با آنها [[وعده]] کرده فرا رسد، از احرام خارج می‌گردد<ref>مستدرک الوسائل، ج۹، ص۳۱۰.</ref>. این مضمون در [[احادیث]] دیگر [[امامان معصوم]]{{عم}} نیز آمده است<ref>الکافی، ج۴، ص۳۶۹.</ref> برخی از [[فقیهان]] [[امامیه]] گفته‌اند که محصور می‌تواند در همان مکان [[حصر]] قربانی خود را ذبح نماید<ref>مختلف الشیعة، ج۴، ص۳۴۴؛ الحدائق الناضرة، ج۱۶، ص۳۹. </ref>. متون منقول دیگری از امام رضا{{ع}} این دیدگاه را نیز تأیید می‌کند از جمله در روایتی از آن حضرت آمده است که [[امیرمؤمنان علی]]{{ع}} پس از شنیدن خبر مریضی [[امام حسین]]{{ع}} قبل از رسیدن به مکه به آن حضرت ملحق گردید و پس از قربانی کردن شتر در همان مکان، آن حضرت را به [[مدینه]] باز گرداند<ref>بحار الأنوار، ج۹۶، ص۳۶۱.</ref>. اما مکان قربانی برای مصدود همان مکانی است که در آنجا از ادامه [[مناسک]] حج یا عمره منع گردیده است<ref>کتاب الخلاف، ج۲، ص۴۲۴؛ تذکرة الفقهاء، ج۱۶، ص۷.</ref> در نقل منسوب به [[امام رضا]]{{ع}} آمده است: هنگامی که [[مشرکان]] در [[روز]] [[حدیبیه]] مانع [[رسول خدا]]{{صل}} از رفتن به [[مکه]] شدند، آن [[حضرت]] در همان مکان شتری را [[قربانی]] کرد و پس از خوردن از گوشت آن راهی [[مدینه]] گردید<ref>بحار الأنوار، ج۹۶، ص۳۶۱.</ref>.
+به نظر مشهور [[فقهای امامیه]]، مکان [[قربانی]] برای محصور در [[حج]] [[منا]] و در [[عمره]] [[شهر]] [[مکه]] است<ref>الحدائق الناضرة، ج۱۶، ص۳۹؛ مختلف الشیعة، ج۴، ص۳۴۴.</ref>. روایاتی از [[امام رضا]]{{ع}} در [[تأیید]] این نظر وارد شده است. در [[نقلی]] منسوب به آن [[حضرت]] آمده است: حج‌گزارانی که قصد حج و عمره را با هم دارند و محصور می‌گردند، باید قربانی خود را به وسیله دیگر [[یاران]] خود به [[قربانگاه]] بفرستند و تا زمانی که قربانی به قربانگاه نرسد خروج آنان از [[احرام]] جایز نیست<ref>فقه الرضا{{ع}}، ص۲۲۹.</ref>. در نقلی دیگر از آن حضرت آمده است که حج‌گزار در صورت احصار قربانی خود را می‌فرستد و با یارانش برای [[ذبح]] قربانی از سوی آنان و خروج از احرام وقتی را تعیین می‌کند. [[زمان]] و محل قربانی منا و در [[روز]] قربانی است. اگر عمل او عمره است، برای خروج از احرام [[منتظر]] می‌ماند تا زمانی که همراهان او وارد شهر مکه گردند و وقتی زمان و ساعتی که با آنها [[وعده]] کرده فرا رسد، از احرام خارج می‌گردد<ref>مستدرک الوسائل، ج۹، ص۳۱۰.</ref>. این مضمون در [[احادیث]] دیگر [[امامان معصوم]]{{عم}} نیز آمده است<ref>الکافی، ج۴، ص۳۶۹.</ref> برخی از [[فقیهان]] [[امامیه]] گفته‌اند که محصور می‌تواند در همان مکان [[حصر]] قربانی خود را ذبح نماید<ref>مختلف الشیعة، ج۴، ص۳۴۴؛ الحدائق الناضرة، ج۱۶، ص۳۹. </ref>. متون منقول دیگری از امام رضا{{ع}} این دیدگاه را نیز تأیید می‌کند از جمله در روایتی از آن حضرت آمده است که [[امیرمؤمنان علی]]{{ع}} پس از شنیدن خبر مریضی [[امام حسین]]{{ع}} قبل از رسیدن به مکه به آن حضرت ملحق گردید و پس از قربانی کردن شتر در همان مکان، آن حضرت را به [[مدینه]] باز گرداند<ref>بحار الأنوار، ج۹۶، ص۳۶۱.</ref>. اما مکان قربانی برای مصدود همان مکانی است که در آنجا از ادامه [[مناسک]] حج یا عمره منع گردیده است<ref>کتاب الخلاف، ج۲، ص۴۲۴؛ تذکرة الفقهاء، ج۱۶، ص۷.</ref> در نقل منسوب به [[امام رضا]]{{ع}} آمده است: هنگامی که [[مشرکان]] در [[روز]] [[حدیبیه]] مانع [[رسول خدا]]{{صل}} از رفتن به [[مکه]] شدند، آن [[حضرت]] در همان مکان شتری را [[قربانی]] کرد و پس از خوردن از گوشت آن راهی [[مدینه]] گردید<ref>بحار الأنوار، ج۹۶، ص۳۶۱.</ref>.
 [[وظیفه]] دیگر حج‌گزار محصور و مصدود برای خروج از [[احرام]]، حلق یا [[تقصیر]] است. مشهور [[فقهای امامیه]] برای تحلل محصور تنها تقصیر را لازم دانسته‌اند<ref>مختلف الشیعة، ج۴، ص۳۴۳؛ الحدائق الناضرة، ج۱۶، ص۵۰.</ref>. در [[نقلی]] منسوب به امام رضا{{ع}} همین دیدگاه [[تأیید]] شده است. در این نقل آمده است که شخص محصور قربانی خود را به وسیله همراهان به [[قربانگاه]] بفرستد و پس از رسیدن آن به [[منا]] سر خود را تقصیر نماید و حلق بر او [[واجب]] نیست. اگر عمل او [[عمره]] است، پس از رسیدن قربانی به [[شهر]] مکه تقصیر نماید و از احرام خارج گردد<ref>مستدرک الوسائل، ج۹، ص۳۱۰.</ref>. این مضمون در روایتی از [[امام باقر]]{{ع}} نیز آمده است<ref>الکافی، ج۴، ص۳۶۸.</ref>. برخی از [[فقیهان]] حلق را بر محصور واجب دانسته‌اند<ref>غنیة النزوع، ص۱۹۵.</ref>. روایتی دیگری از امام رضا{{ع}} مؤید این [[رأی]] است. در این [[روایت]] آمده است که پس از مریض شدن [[امام حسین]]{{ع}} پس از احرام عمره، [[امیرمؤمنان]]{{ع}} برای آن حضرت شتری را قربانی کرد و پس از حلق سر، آن حضرت را به مدینه باز گرداند<ref>مستدرک الوسائل، ج۹، ص۳۱۰.</ref>. اما درباره وظیفه مصدود [[فقها]] آرای متعددی مطرح کرده‌اند. برخی تقصیر را واجب دانسته و برخی گفته‌اند باید حلق نماید و برخی نیز وی را مخیر بین حلق و تقصیر دانسته‌اند<ref>الحدائق الناضرة، ج۱۶، ص۱۶.</ref>. در نقلی منسوب به امام رضا{{ع}} از حلق مصدود یاد شده است. در این روایت آمده است که اگر [[سلطان]] جائری حج‌گزار را در مکه [[حبس]] نماید و [[روز عید قربان]] او را [[آزاد]] نماید، وی از [[حج]] مصدود می‌شود و باید پس از [[طواف]] عمره و انجام دادن سعی حلق نماید و گوسفندی را نیز [[قربانی]] کند<ref>فقه الرضا{{ع}}، ص۲۲۹.</ref>.