حصین بن تمیم تمیمی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''حصین‌ بن‌ تمیم'''، از هواداران و نیروهای تحت امر [[عمر بن سعد]] در [[کربلا]] بود.  

هنگامی که [[امام حسین]]{{ع}} برای ادای [[نماز ظهر]] [[عاشورا]] مهلت خواست، حصین‌ بن‌ تمیم به [[امام]] [[اهانت]] کرد و گستاخانه‌ گفت که نماز شما پذیرفته‌ نیست‌. [[حبیب بن مظاهر]] خشمگینانه‌ به‌ او پاسخ داد که‌: نماز خانواده‌ [[پیامبر]]{{صل}} پذیرفته‌ نمی‌شود، آن‌ وقت‌ نماز تو پذیرفته‌ می‌شود؟ حصین‌ به‌ طرف‌ حبیب‌ یورش‌ آورد و حبیب‌ ضربه‌ای‌ به‌ طرف‌ او زد که‌ به‌ اسبش‌ خورد و از اسب‌ به‌ زمین‌ افتاد و همراهانش‌ او را از مرگ‌ حتمی‌ نجات‌ دادند؟<ref>ر.ک: وقعه الطف، ابومخنف لوط بن یحیی، چاپ محمد هادی یوسفی غروی.، ص۲۲۹؛ تاریخ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمدبن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: ۱۳۸۲ – ۱۳۸۷ قمری / ۱۹۶۲ – ۱۹۶۷ میلادی.، ج۵، ص۴۲۹؛ مناقب آل ابی طالب، ابن شهر آشوب مازندارنی، ابوجعفر رشیدالدین محمد بن علی، قم: انتشارات علامه.، ج۴، ص۱۰۳؛ بحار الانوار الجامعه لدرر الائمه الاطهار{{ع}}، علامه مجلسی، ملامحمد باقر، تهران: مکتبه الاسلامیه، ۱۳۶۲ شمسی.، ج۴۵، ص۲۷.</ref>  

بعد از نماز ظهرِ عاشورا، حبیب‌ بن مظاهر به میدان شتافت و‌ قهرمانانه‌ جنگید. بین حبیب و [[سپاه]] [[دشمن]] [[مبارزه]] [[سختی]] در گرفت و او جمعی از آنان را کشت. تا سرانجام‌ [[بدیل بن صریم تمیمی]] با حمله‌ای او را مجروح ساخت‌ و شخص‌ دیگر از بنی‌ تمیم‌ نیزه‌ به او ضربه‌ای زد که‌ به‌ زمین‌ افتاد. خواست برخیزد که در نهایت، حصین‌ بن‌ تمیم‌ سر از بدن‌ حبیب‌ جدا کرد و او به‌ دیگر شهیدان‌ پیوست‌.

چون [[تشنگی]] شدیدی بر امام [[غالب]] شد، خود را به نهری رساند تا قدری آب بنوشد، در این حال حصین‌ بن تمیم تیری به سوی امام افکند که به دهان آن [[حضرت]] اصابت کرد. [[امام]] تیر را بیرون‌ کشید و دستش‌ را زیر زخم‌ گرفت‌، چون‌ از خون‌ پُر شد، آن را به‌ طرف‌ آسمان‌ پاشید و فرمود: پروردگارا! از کار ناپسندی‌ که‌ با فرزند دختر پیامبرت‌ انجام‌ می‌دهند، به‌ درگاه‌ تو می‌نالم‌. خدایا شمارشان‌ را کم‌ کن‌ و به‌ پراکندگی،‌ جانشان‌ را بگیر!<ref>انساب الاشراف، بلاذری، احمدبن یحیی، چاپ محمود فردوس العظم، دمشق: ۱۹۹۶ – ۲۰۰۰ میلادی.، ج۳، ص۴۰۷،۲۰۲؛ تاریخ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمدبن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: ۱۳۸۲ – ۱۳۸۷ قمری / ۱۹۶۲ – ۱۹۶۷ میلادی.، ج۵، ص۴۴۹؛ الکامل فی التاریخ، ابن اثیر، عزّالدین علی‌ بن احمد بن ابی الکرم، تحقیق مکتبه التراث، بیروت: ۱۳۸۵-۱۳۸۶ قمری.، ج۴، ص۷۶؛البدایة و النهایة، ابن‌کثیر دمشقی، عمادالدین اسماعیل‌بن عمر، قاهره: ۱۹۳۲ میلادی.، ج۸، ص۱۸۷؛ المنتظم فی تاریخ الامم و الملوک، ابن جوزی، عبد الرحمان، چاپ محمد عبد القادر عطا و مصطفی عبد القادر عطا، بیروت: ۱۴۱۲ قمری/ ۱۹۹۲ میلادی.، ج۵، ص۳۴۰؛ تجارب الامم و تعاقب الهمم، مسکویه الرازی، ابوعلی، چاپ ابوالقاسم امامی، تهران: دارسروش للطباعة و النشر، ۱۳۶۶ شمسی.، ج۲، ص۷۹.</ref> گویند قطره‌ای‌ از آن‌ خون‌ به‌ زمین‌ برنگشت‌. سپس‌ امام‌ به‌ جای‌ خود برگشت‌، در حالی‌ که‌ به‌ شدت ‌تشنه‌ بود. بنا به نقل دیگر مردی‌ از بنی‌دارم‌ [[لشکر]] را مخاطب‌ ساخته‌ و گفت‌: وای‌ بر شما! میان‌ حسین‌ و آب‌ فرات‌ حائل‌ شوید و نگذارید به‌ آب‌ دسترسی‌ پیدا کند. امام رو به‌ آسمان‌ کرد و گفت‌: پروردگارا! او را تشنه‌ بدار.  

در هنگام [[قیام مختار]]، حصین‌ بن‌ تمیم‌ سرانجام در [[کوفه]] و به دست قاسم پسر حبیب‌ بن مظاهر به [[قتل]] رسید.<ref>ر.ک: تاریخ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمدبن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: ۱۳۸۲ – ۱۳۸۷ قمری / ۱۹۶۲ – ۱۹۶۷ میلادی.، ج۵، ص۴۴۰؛ ینابیع الموده لذوی القربی، قندوزی حنفی، سلیمان بن شیخ ابراهیم، بیروت: مؤسسه الاعلمی للمطبوعات.، ج۳، ص۷۱.</ref>.<ref>[[مرضیه محمدزاده|محمدزاده، مرضیه]]، [[دوزخیان جاوید (کتاب)|دوزخیان جاوید]]، ص۱۹۲-۱۹۶.</ref>