سفر در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

هجرت در [[راه خدا]]، از مفاهیم ارزشی و پربسامدی است که همواره با خروج از [[وطن]] و [[مسافرت]] ملازم است؛ زیرا از منظر قرآن کریم[[زمین]]، گسترده است و سرزمین‌های بسیاری هستند که [[انسان]] می‌تواند با سفر به آنها [[ایمان]] خود را نگه‌دارد. «و مَن یُهاجِر فی سَبیلِ اللّهِ یجِد فِی الاَرضِ مُرغَمًا کَثیرًا و سَعَةً» ([[نساء]] / ۴، ۱۰۰) و هجرت نکردن تنها زمانی جایز شمرده شده که فرد به سبب نداشتن [[قدرت]] [[مالی]] و بدنی و نبود [[آزادی]] در [[انتخاب]] از همه راه‌های ممکن [[قطع امید]] کرده و جز [[تحمل]] چاره‌ای نداشته باشد: «اِلاَّ المُستَضعَفینَ مِنَ‌الرِّجالِ و النِّساءِ و الوِلدنِ لایستَطیعونَ حیلَةً و لایهتَدونَ سَبیلاً» (نساء / ۴، ۹۸)<ref>التفسیر الکبیر، ج۱۱، ص۱۹۶-۱۹۷؛ نک: احکام القرآن، ج۳، ص۲۲۸-۲۲۹.</ref>، بلکه - چنان که از ظاهر [[آیه]] پیداست - تنها در این صورت است که ادعای [[استضعاف]] پذیرفتنی است،<ref>المیزان، ج۵، ص۵۱.</ref> زیرا در [[قیامت]] به مدعیان استضعاف گفته می‌شود مگر [[زمین]] [[خدا]] گسترده نبود تا در آن هجرت کنید: «اِنَّ الَّذینَ تَوَفّهُمُ المَلئِکَةُ ظالِمی اَنفُسِهِم قالوا فیمَ کُنتُم قالوا کُنّا مُستَضعَفینَ فِی الاَرضِ قالوا اَلَم‌تَکُن اَرضُ اللّهِ واسِعَةً فَتُهاجِروا فیها». (نساء / ۴، ۹۷) تعبیر «[[ظلم به نفس]]» برای چنین کسانی به سبب ترک هجرت است.<ref>تفسیر قرطبی، ج۵، ص۳۴۶.</ref> (هجرت) تعبیر «اَرضُ [[الله]] وسِعَةٌ» در آیه ۱۰ [[سوره زمر]] / ۳۹ که پس از بیان [[پاداش]] [[نیکوکاران]] آمده: «لِلَّذینَ اَحسَنوا فی هذِهِ الدُّنیا حَسَنَةٌ و اَرضُ الله وسِعَةٌ» بیانگر [[شایسته]] بودن [[مهاجرت]] و سفر برای هر کار نیکویی است.