سفر در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

در آغاز سفر به [[تلاوت]] برخی آیات سفارش شده است: هنگام سوار شدن بر کشتی، [[تلاوت]] «بِسمِ اللّهِ مَجرها و مُرسها اِنَّ رَبّی لَغَفورٌ رَحیم» ([[هود]] / ۱۱، ۴۱)<ref>نک: نور الثقلین، ج۲، ص۳۶۱.</ref> و هنگام [[سوار شدن]] بر حیوان <ref>بحار الانوار، ج۷۳، ص۲۹۵، ۲۹۷.</ref> و در آغاز سفرهای زمینی،<ref>بحار الانوار، ج۷۳، ص۲۴۳-۲۴۴.</ref>[[تلاوت]] «سُبحانَ الَّذی سَخَّرَ لَنا هذا و ماکُنّا لَهُ مُقرِنین * و اِنّا اِلی رَبِّنا لَمُنقَلِبون». (زخرف / ۴۳، ۱۳ - ۱۴) تلاوت[[حمد]]،<ref>الکافی، ج۴، ص۲۸۳-۲۸۴.</ref> [[آیه‌الکرسی]] <ref>الخصال، ص۶۲۳.</ref> و سوره‌های قدر،<ref>بحارالانوار، ج۷۳، ص۱۷۰.</ref> [[اخلاص]]،<ref>بحار الانوار، ج۷۳، ص۲۵۱.</ref> فلق،<ref>بحار الانوار، ج۷۳، ص۲۵۱.</ref> ناس <ref>بحار الانوار، ج۷۳، ص۲۵۱.</ref> و [[آیات]] ۱۹۰ - ۱۹۴ [[سوره آل عمران]] / ۳،<ref>تحف العقول، ص۱۱۴.</ref> و نیز [[آیه]] ۸۳ همان [[سوره]] <ref>مکارم الاخلاق، ص۲۶۱.</ref> و آیات ۲۲ - ۲۸ [[سوره قصص]] / ۲۸ <ref>بحار الانوار، ج۷۳، ص۲۲۹.</ref> از [[آداب]] [[مسافرت]] به شمار می‌آید. از مسافران خواسته شده است که [[فاتحة الکتاب]] و آیه‌الکرسی را در حالی بخوانند که رو به مقصد ایستاده‌اند؛ آن‌گاه رو به طرف راست و چپ خویش نیز آن آیات را [[تلاوت]] کنند.<ref> الکافی، ج۴، ص۲۸۳-۲۸۴.</ref> برخی توصیه‌های [[دینی]]، گرچه کلّی‌اند و به [[سفر]] اختصاص ندارند، شامل سفر هم می‌شوند و از آنجا که هنگام سفر توجه بیشتری به آداب و [[مستحبات]] می‌شود، عمل به آن میان مسافران، رواج یافته است؛ مانند تلاوت آیه «رَبِّ اَدخِلنی مُدخَلَ صِدقٍ و اَخرِجنی مُخرَجَ صِدقٍ و اجعَل لی مِن لَدُنکَ سُلطانًا نَصیرا» ([[اسراء]] / ۱۷، ۸۰) که بر اساس روایتی، [[امام صادق]]{{ع}} قرائت آن را به کسانی توصیه کرد که به مکانی هراس‌انگیز وارد می‌شوند <ref>المحاسن، ج۲، ص۳۶۷.</ref> و مسافران که از خطرهای سفر در هراس‌اند، به خواندن آن می‌پردازند. ممکن است تلاوت «فَاللّهُ خَیرٌ حافِظًا وهُوَ اَرحَمُ الرّاحِمین» ([[یوسف]] / ۱۲، ۶۴) نیز این گونه باشد. برخی این آیه را در مجموعه آیاتی برشمرده‌اند که هر کس آنها را بخواند یا با خود همراه داشته باشد، در [[حفاظت]] [[خداوند]] قرار می‌گیرد.<ref>المصباح، کفعمی، ص۱۹۶.</ref> از اینکه [[قرآن]]، خواندن این آیه را در بدرقه [[بنیامین]]، از [[یعقوب]]{{ع}} با تعبیری تمجیدگونه [[روایت]] کرده، می‌توان [[استحباب]] [[تلاوت]] آن را در بدرقه مسافران استفاده کرد. برخی از [[فقیهان]]، خواندن [[آیه]] «اِنَّ الَّذی فَرَضَ عَلَیکَ القُرءانَ لَرادُّکَ اِلی مَعادٍ» ([[قصص]] / ۲۸، ۸۵) را در گوش مسافر، امری سزاوار و دارای [[شهرت]] عملی می‌دانند،<ref>العروة الوثقی، ج۴، ص۳۳۶.</ref> اگرچه [[کوشش]] [[پژوهشگران]] در یافتن مستندی [[روایی]] برای آن، نافرجام مانده است.<ref>مدارک العروه، ج۲۴، ص۲۳.</ref> براساس [[آداب]] مستفاد از [[قرآن کریم]]، مسافران باید یاد خالصانه [[خداوند]] را فقط به [[زمان]] [[سوار شدن]] بر مرکب منحصر نساخته و پس از آن نیز تنها خداوند را بخوانند؛ ولی برخی از [[مردم]]، در اقدامی [[نکوهیده]] تنها در آغاز [[سفر]]، دارای آن حالت بوده و پس از رسیدن به منطقه [[امن]]، [[اخلاص]] خود را با [[شرک]] و [[ناسپاسی]]، ناتمام می‌گذارند: «فَاِذا رَکِبوا فِی الفُلکِ دَعَوُا اللّهَ مُخلِصینَ لَهُ الدّینَ فَلَمّا نَجّاهُم اِلَی البَرِّ اِذا هُم یشرِکون * لِیکفُروا بِما ءاتَیناهُم». (عنکبوت / ۲۹، ۶۵ - ۶۶)