ذریه در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
ربات: جایگزینی خودکار متن (-</div>\n<div style="padding: 0.4em 0em 0.0em;"> +</div>)
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">\n: +)) |
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-</div>\n<div style="padding: 0.4em 0em 0.0em;"> +</div>)) |
||
| خط ۴: | خط ۴: | ||
<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[ذریه در قرآن]] - [[ذریه در حدیث]] - [[ذریه در کلام اسلامی]]</div> | <div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[ذریه در قرآن]] - [[ذریه در حدیث]] - [[ذریه در کلام اسلامی]]</div> | ||
<div style="background-color: rgb(206,242, 299); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل '''[[ذریه (پرسش)]]''' قابل دسترسی خواهند بود.</div> | <div style="background-color: rgb(206,242, 299); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل '''[[ذریه (پرسش)]]''' قابل دسترسی خواهند بود.</div> | ||
==مقدمه== | ==مقدمه== | ||
*از آنجا که این واژه مرتبط با گذشته [[پیامبر]] در اصل و ریشه [[خانوادگی]] و سلسله او با [[خاندان ابراهیم]] است، مواردی از [[آیات]] آن توجه شده است. لغت پژوهان در [[تبیین]] این واژه «ذریه» گفته‌اند. از اصل ذرر به معنای [[لطافت]]، پراکندگی و انتشار است. مورچگان [[خرد]] و ریز و مفرد آن ذره است. (ابن [[فارس]]، مقاییس اللغه ۱۴۰۴: ج ۲، ص ۳۴۳). ابن منظور واژه ذریه را منسوب به ذر دانسته، می‌نویسد: بنابر قاعده دستوری، اسم منسوب این واژه باید با ذال مفتوح بیاید ولی بر خلاف قاعده مضموم آمده است (ابن منظور، لسان العرب ۳۰۴:۴:۱۴۱۰). راغب اصفهانی در اصل اشتقاق واژه ذریه به سه دیدگاه اشاره نموده و گفته است: این واژه از اصل به معنای پراکندن است مثل «ذرأ [[الله]] الخلق» و {{متن قرآن|هُوَ الَّذِي ذَرَأَكُمْ فِي الْأَرْضِ}}<ref>«و اوست که شما را در زمین آفرید و سوی وی گرد آورده می‌شوید» سوره مؤمنون، آیه ۷۹.</ref>» که همزه آن هنگام اتصال به یاء نسبت حذف گردیده است. (راغب، مفردات، ۱۷۸:۱۴۰۴). این واژه در [[قرآن کریم]] به گونه‌ای بر شمول و فراگیری دلالت دارد، به طوری که بر همه [[فرزندان]] [[انسان]] از کوچک و بزرگ اطلاق گردیده است، گویی کاربرد واژه ذریه در مفهوم [[انسان]] اشاره به [[ظهور]] اولیه [[شخصیت]] وجودی او در عالم صلب و ترائب دارد. | *از آنجا که این واژه مرتبط با گذشته [[پیامبر]] در اصل و ریشه [[خانوادگی]] و سلسله او با [[خاندان ابراهیم]] است، مواردی از [[آیات]] آن توجه شده است. لغت پژوهان در [[تبیین]] این واژه «ذریه» گفته‌اند. از اصل ذرر به معنای [[لطافت]]، پراکندگی و انتشار است. مورچگان [[خرد]] و ریز و مفرد آن ذره است. (ابن [[فارس]]، مقاییس اللغه ۱۴۰۴: ج ۲، ص ۳۴۳). ابن منظور واژه ذریه را منسوب به ذر دانسته، می‌نویسد: بنابر قاعده دستوری، اسم منسوب این واژه باید با ذال مفتوح بیاید ولی بر خلاف قاعده مضموم آمده است (ابن منظور، لسان العرب ۳۰۴:۴:۱۴۱۰). راغب اصفهانی در اصل اشتقاق واژه ذریه به سه دیدگاه اشاره نموده و گفته است: این واژه از اصل به معنای پراکندن است مثل «ذرأ [[الله]] الخلق» و {{متن قرآن|هُوَ الَّذِي ذَرَأَكُمْ فِي الْأَرْضِ}}<ref>«و اوست که شما را در زمین آفرید و سوی وی گرد آورده می‌شوید» سوره مؤمنون، آیه ۷۹.</ref>» که همزه آن هنگام اتصال به یاء نسبت حذف گردیده است. (راغب، مفردات، ۱۷۸:۱۴۰۴). این واژه در [[قرآن کریم]] به گونه‌ای بر شمول و فراگیری دلالت دارد، به طوری که بر همه [[فرزندان]] [[انسان]] از کوچک و بزرگ اطلاق گردیده است، گویی کاربرد واژه ذریه در مفهوم [[انسان]] اشاره به [[ظهور]] اولیه [[شخصیت]] وجودی او در عالم صلب و ترائب دارد. | ||