نامۀ ۱۴ نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها

{{مدخل مرتبط

}}

== مقدمه ==

[[سیره]] [[امام]] در جنگ‌هایی که به او تحمیل شد، نشان از آن دارد که هرگز در [[فکر]] [[انتقام]] و [[کینه‌توزی]] نبود و تنها هدفش از [[نبرد]]، احقاق [[حق]] و به [[زمین]] نشاندن کسانی بود که که در باربر [[حق]] و [[حکومت حق]] برخاسته بودند. از این‌رو حتی در نرد [[صفین]] که در شرایطی بسیار سخت از نظر موقعیت [[اجتماعی]] و [[سیاسی]] به [[امام]] تحمیل شد. باز هم [[امام]] ویژگی‌های انسانی و [[اخلاق]] [[اسلامی]] و [[دینی]] خویش را حفظ می‌کند. در این [[نامه]] که پیش از شروع درگیریِ [[صفین]] صادر شده است، [[امام]] به سپاهیانش چنین سفارش می‌کند: "شما بر عمل خویش [[دلیل]] و [[برهان]] دارید، پس هرگز آغازگر [[جنگ]] نباشید، زیرا آغاز [[جنگ]] از جانب [[دشمنان]]، خود، اقامه دلیلی دیگر بر حقانیت شماست." سپس سفارش می‌کند که ملاحظه [[دشمن]] در دام افتاده را بکنند و [[زنان]] و ناتوانان را [[آزار]] ندهند.

== فرازی از [[نامه]] ==

شمایان [[جنگ]] را آغاز نکنید که بحمدالله بر [[برهان]] استوارید؛ و شروع [[جنگ]] از سوی آنان خود برهانی دیگر بر حقانیت شماست. آن‌گاه که [[دشمن]] به [[اذن]] [[پروردگار]] گریخت، فراریان را مکشید و درماندگان را [[هدف]] قرار ندهید و بر مجروحان تیر خلاص نزنید و [[زنان]] را با آزارتان برمینگیزانید حتی اگر به شما [[ناسزا]] گویند و امیرانتان را [[دشنام]] دهند، که آنان از نظر جسم و [[جان]] و [[اندیشه]] [[ظریف]] و ناتوان‌اند. مگر نه این است که [[دستور]] داشتیم از [[آزار]] آنان بازایستیم حتی آن‌گاه که [[مشرک]] بودند و در [[جاهلیت]] اگر مردی زنی را سنگی یا چوبی می‌زد، نه‌تنها او را بلکه دودمانش را [[سرزنش]] می‌کردند<ref>[[سید حسین دین‌پرور|دین‌پرور، سید حسین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه ج۲]]، ص ۷۶۳.</ref>.

== منابع ==

{{منابع}}

# [[پرونده:13681049.jpg|22px]] [[سید حسین دین‌پرور|دین‌پرور، سید حسین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|'''دانشنامه نهج البلاغه ج۲''']]