احکام دین: تفاوت میان نسخه‌ها

#بعد از [[رسول خدا]]{{صل}}، دسترسی [[امّت]] به [[کلام]] آن [[حضرت]] از طریق [[اخبار]] است، که اغلب آنها [[خبر واحد]] می‌باشد و این مطلب در محلّ خود ثابت شده. می‌دانیم که [[حجیّت]] [[خبر واحد]] - به فرض صحّت - امری ظنّی است. این در حالی است که اصل اوّلی و [[عقلانی]] درباره [[حجّت الهی]] آن است که قطعی باشد و [[خداوند]] عمل به [[گمان]] را تقبیح نموده است: {{متن قرآن|وَمَا لَهُمْ بِهِ مِنْ عِلْمٍ إِنْ يَتَّبِعُونَ إِلَّا الظَّنَّ وَإِنَّ الظَّنَّ لَا يُغْنِي مِنَ الْحَقِّ شَيْئًا}}<ref>«و آنان را بدان دانشی نیست؛ جز از گمان پیروی نمی‌کنند و گمان برای (رسیدن به) حق، بسنده نیست» سوره نجم، آیه ۲۸.</ref>.

*اگر [[امّت]] در [[زمان غیبت]]، طیّ شرایطی، به [[اخبار]] وارده از [[معصومین]]{{عم}} [[رجوع]] می‌کند، از سر [[اضطرار]] و ناچاری است؛ و الا اصل اوّلی، [[رجوع]] به [[معصوم]] زنده و حاضر در عمل به [[احکام الهی]] است. بنابراین، در همه این امور، [[عقل]] محتاج به [[شرع]] و [[حجّت الهی]] است<ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۱ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل]]، ج۱، ص۴۹۴-۴۹۷.</ref>.

{{پانویس}}

[[رده:مدخل]]

[[رده:احکام دین]]