بسمله: تفاوت میان نسخه‌ها

آغاز امور با نام افراد برای انتساب [[کارها]] به آنان است، ازاین‌رو [[انسان‌ها]] بعضی از کارهایشان را با نام افرادی آغاز می‌کنند که آنان را به بزرگی می‌شناسند و بدین وسیله [[امید]] [[رضایت]] آن بزرگ و جلب نظر او را دارند<ref>المیزان، ج ۱، ص ۱۵.</ref>. شروع [[قرآن]] با بسمله و تکرار آن در ابتدای هر [[سوره]] بدین معناست که همه [[احکام]]، [[دستورات]]، [[اخلاق]]، [[آداب]] و [[مواعظ]] بیان شده در این کتاب [[شریف]] برای [[خدا]] و از جانب او<ref> تفسیر المنار، ج ۱، ص ۴۴؛ تفسیر مراغی، ج ۱، ص ۳۰.</ref> و همچنین [[آموزشی]] است برای انسان‌ها تا گفتار و [[کردار]] خود را با [[نام خدا]] آغار کنند، زیرا شروع کارها با نام خدا موجب [[استعانت]] از او و انتساب کارها به آن [[ذات مقدس]] است و بدین وسیله گفتار و کردار [[آدمی]] جنبه قدسی و [[الهی]] پیدا می‌کند و در آن [[برکت]] پدید می‌آید و ماندگار می‌شود، زیرا هر آنچه با نام خدا انجام پذیرد [[باطل]] و هالک نمی‌گردد و بهره هر چیزی از بقا و ماندگاری به [[میزان]] انتساب و [[ارتباط]] آن با وجه باقی و [[کریم]] [[ربوبی]] است. در [[روایت]] مشهور [[نبوی]] آمده است: {{متن حدیث|كُلُّ أَمْرٍ ذِي بَالٍ لَمْ يُذْكَرْ فِيهِ اِسْمُ اَللَّهِ، فَهُوَ أَبْتَرُ}}<ref>تفسیر مراغی، ج ۱، ص ۲۸؛ المیزان، ج ۱، ص ۱۵ ـ ۱۶.</ref> بنابراین آغاز کردن به بسمله متضمن [[برائت]] کار از هرگونه نفسانیت و انتساب به غیر خداست<ref>تفسیر مراغی، ج ۱، ص ۲۸.</ref> و مانند نشانی برای [[بندگی]] و [[عبودیت]] [[خدا]] در کارهاست، چنان که [[حضرت رضا]]{{ع}} فرمود: گفتن {{متن قرآن|بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ}}<ref>«به نام خداوند بخشنده بخشاینده» سوره فاتحه، آیه ۱.</ref> یعنی نشان می‌نهم بر خودم به نشانی از نشانه‌های خدا و این نشان همان [[عبادت]] و بندگی است<ref>نور الثقلین، ج ۱، ص ۱۱.</ref>.</ref>[[غلام رضا قدمی|قدمی، غلام رضا]]، [[بسمله (مقاله)|مقاله «بسمله»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۵ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۵.</ref>

از گذشته بر سر جزء سوره بودن بسمله، میان [[مسلمانان]] [[اختلاف]] است؛ [[شیعه امامیه]] به اتفاق، بسمله را در هر سوره جزء سوره و نخستین آیه آن می‌داند<ref>مجمع البیان، ج ۱، ص ۸۹؛ البیان، ص ۴۳۹.</ref> و بر همین باورند کسانی مانند [[ابن‌عباس]] و [[اهل مکه]]؛ مانند [[ابن‌کثیر]] و [[اهل کوفه]]؛ مانند [[عاصم]]، کسائی و دیگر [[کوفیان]] جز [[حمزه]]، و همچنین این قول از [[ابوهریره]] و صغار [[صحابه]] چون ابن‌عمر، ابن‌زید و [[تابعین]] مانند [[عطاء]]، طاووس، [[سعید بن جبیر]]، مکحول، [[زهری]] و نیز از [[اسحاق بن راهویه]] و ثوری و [[ابوعبید قاسم بن سلام]] نقل شده است. [[فخر رازی]]<ref>التفسیر الکبیر، ج ۱، ص ۱۷۳؛ الاتقان، ج ۱، ص ۲۰۹ ـ ۲۱۳.</ref> نیز با [[اختیار]] این نظر آن را به قرّای [[مکه]] و [[کوفه]] و بیشتر فقهای [[حجاز]] و ابن‌مبارک و ثوری نسبت داده است و [[جلال‌الدین سیوطی]] مدعی [[تواتر معنوی]] [[روایات]] دال بر این قول است<ref>البیان، ص ۴۳۹.</ref>. [[ابوحنیفه]]<ref>الکشاف، ج ۱، ص ۱.</ref> و [[مالک]] و جمعی از قراء مانند ابوعمرو، [[یعقوب]] و [[حمزه]] بسمله را جزء هیچ سوره‌ای نمی‌دانند<ref> التفسیر الکبیر، ج ۱، ص ۱۷۲.</ref> و آن را آیه‌ای مستقل از [[سوره‌ها]] می‌دانند که برای تیمن و [[تبرک]] و برای بیان ابتدای سوره‌ها و جدا کردن دو [[سوره]] نازل شده است<ref>البیان، ص ۴۳۹.</ref>.