|
|
| خط ۶۹: |
خط ۶۹: |
|
| |
|
| ==[[یهود]] و شفاعت== | | ==[[یهود]] و شفاعت== |
|
| |
| ==مراتب شفاعت==
| |
| شفاعت دارای مراتبی است و نهایتاً در [[سیطره]] شفاعت [[شفیع]] اصلی، یعنی [[اسم اعظم]] [[الهی]]، قرار دارد. چنان‌که در [[عالم دنیا]] و در [[نظام تکوین]]، شفاعت [[شفیعان]] در قالب اسباب و وسائط، تحت ضابطه‌ای است که [[خداوند]] مقرّر نموده و هیچ‌یک از محدوده خود [[تجاوز]] نمی‌نمایند: {{متن قرآن|وَمَا مِنَّا إِلَّا لَهُ مَقَامٌ مَعْلُومٌ}}<ref>«و هیچ یک از ما (فرشتگان) نیست مگر که جایگاهی معیّن دارد» سوره صافات، آیه ۱۶۴.</ref>.
| |
|
| |
| همگی این شفاعت‌ها تحت [[اراده]] و به [[اذن پروردگار]] است و در طول شفاعت خداوند عمل می‌نماید. در [[عالم آخرت]]، جلوه [[مالکیت]] و [[فرمانروایی]] علی‌الاطلاق الهی [[ظهور]] بیشتری دارد؛ چنان‌که فرمود: {{متن قرآن|يَوْمَ هُمْ بَارِزُونَ لَا يَخْفَى عَلَى اللَّهِ مِنْهُمْ شَيْءٌ لِمَنِ الْمُلْكُ الْيَوْمَ لِلَّهِ الْوَاحِدِ الْقَهَّارِ}}<ref>«روزی که آنان آشکارند و هیچ چیز از ایشان بر خداوند پوشیده نیست؛ فرمانفرمایی در این روز از آن کیست؟ از آن خداوند یگانه دادفرما» سوره غافر، آیه ۱۶.</ref>.
| |
|
| |
| در نتیجه، شفاعت شافعان به [[اذن الهی]] و تحت ضابطه‌ای است که خداوند [[فیض]] شفاعت و [[مغفرت]] برای [[بندگان]] می‌گردند. بنابراین، هریک از شفیعان، در محدوده و در دامنه مشخصی اثرگذار هستند و همگی به سرسلسله شفاعت که متّصل به خداوند است، منتهی می‌شوند.
| |
|
| |
| خداوند در [[مقام]] [[تمثیل]]، جریان [[رحمت]] و فیض خود را در [[نظام]] عالم، به جریان آبی [[تشبیه]] می‌نماید که از قله [[کوه]] سرازیر می‌گردد و در مجاری خود، هریک به اندازه و ظرفیتی که دارد، از آن بهره‌مند می‌گردد؛ لذا نظام شفاعت، نظام به‌هم‌ریخته‌ای نیست که احتمال [[تعارض]] و [[تزاحم]] بین خواسته‌های شفیعان در آن وجود داشته باشد؛ بلکه نهایتاً به یک مجرا و مبدأ منتهی می‌گردد.
| |
|
| |
| {{متن قرآن|أَنْزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَسَالَتْ أَوْدِيَةٌ بِقَدَرِهَا...}}<ref>«از آسمان آبی فرو باراند آنگاه رودهایی- هر یک به گنجایی خویش- روان شد و سیلاب با خویش کفی انبوه فرا آورد» سوره رعد، آیه ۱۷.</ref>.
| |
|
| |
| بنابراین، در [[نظام هستی]]، هر شفیعی در مرتبه خاص خود قرار دارد و به عنوان واسطه جزء و یا سببی در [[سلسله]] اسباب، [[وظیفه]] خود را در حدّ سعه وجودی‌اش انجام می‌دهد. در نتیجه، هر شفیعی با [[اذن]] [[شفیع]] بالاتر، [[واسطه فیض الهی]] به مرتبه [[پایین‌تر]] است؛ شبیه به جریان آب از سرچشمه اصلی تا [[سیر]] در مجاری کوچک‌تر. بدین ترتیب، شفاعت شافعان، اولاً، هرگز در [[تعارض]] با [[اراده]] و [[مشیت الهی]] نیست و ثانیاً، هریک تحت [[تدبیر]] و اذن شفیع بالاتر عمل می‌نماید. پس می‌توان گفت که اصل همه شفاعت‌ها از [[مظهر اسم اعظم]] [[الهی]]، که اوّل اسم و اقرب [[اسماء]] به ذات باری است، صادر می‌شود.
| |
|
| |
| {{متن قرآن|يَوْمَئِذٍ لَا تَنْفَعُ الشَّفَاعَةُ إِلَّا مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمَنُ وَرَضِيَ لَهُ قَوْلًا}}<ref>«در این روز میانجیگری سودی ندارد مگر (میانجیگری) کسی که (خداوند) بخشنده بدو اجازه داده و از گفتار او خرسند باشد» سوره طه، آیه ۱۰۹.</ref>.
| |
|
| |
| {{متن قرآن|وَلَا تَنْفَعُ الشَّفَاعَةُ عِنْدَهُ إِلَّا لِمَنْ أَذِنَ لَهُ}}<ref>«و میانجیگری نزد او سودی ندارد مگر برای آن کس که او به وی اجازه دهد» سوره سبأ، آیه ۲۳.</ref>.<ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۴ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۴]] ص ۵۸۲.</ref>
| |
|
| |
|
| ==[[:رده:آثار شفاعت|منبع‌شناسی جامع شفاعت]]== | | ==[[:رده:آثار شفاعت|منبع‌شناسی جامع شفاعت]]== |
