انصاف در لغت و اصطلاح به چه معناست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

::::::«[[انصاف]]، اسم آن “نَصَف” و “نَصَفه” به معنای عمل به [[عدل و قسط]] است. “نِصْف” نیز گرفته شده از همین لغت، برای آن است که به طرف مقابل، حقی [[عطا]] می‌شود که خود شخص نیز در برابر، مستحق حقی است<ref>فخرالدین طریحی، مجمع البحرین، ج۵، ص۱۲۴؛ شبیه همین مضمون، ر.ک: خلیل بن احمد الفراهیدی، کتاب العین، ج۷، ص۱۳۲.</ref>. آن‌گونه که در مفردات آمده است که انصاف در [[معامله]] به معنای [[عدالت]] است به اینکه از طرف مقابلش منافعی نمی‌برد مگر همانند آنچه را که می‌دهد؛ آن‌گونه که در ضرر و [[خسران]] نیز همانند هم می‌باشند<ref>راغب اصفهانی، المفردات فی غریب القرآن، ص۸۰۹.</ref>. در لسان العرب نیز انصاف به معنای اعطای [[حق]] آمده است<ref>ابن‌منظور، لسان العرب، ج۹، ص۳۳۰.</ref>؛ همچنین در تبیین مفهوم [[عدل]] در [[تفسیر]] این [[آیه]] [[کریم]] که فرمود: {{متن قرآن|إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَالْإِحْسَانِ}}<ref>«به راستی خداوند به دادگری و نیکی کردن فرمان می‌دهد» سوره نحل، آیه ۹۰.</ref>؛ [[علی]]{{ع}} می‌فرماید: {{متن حدیث|الْعَدْلُ‏ الْإِنْصَافُ‏ وَ الْإِحْسَانُ‏ التَّفَضُّلُ‏}}<ref>«عدل و [[دادگری]]، انصاف است و [[احسان]] و [[نیکی]]، [[فضل]] و [[بزرگواری]]» نهج البلاغه، سید رضی، کلمه ۲۲۳، ص۱۱۸۸.</ref>»<ref>[[سید کاظم سیدباقری|سیدباقری، سید کاظم]]، [[عدالت سیاسی در قرآن کریم (کتاب)|عدالت سیاسی در قرآن کریم]]، ص ۵۲.</ref>