درباره حکومت جهانی امام مهدی توضیح دهید (پرسش): تفاوت میان نسخهها
درباره حکومت جهانی امام مهدی توضیح دهید (پرسش) (نمایش مبدأ)
نسخهٔ ۲۴ دسامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۴:۱۲
، ۲۴ دسامبر ۲۰۲۱جایگزینی متن - '\: \:\:\:\:\:\:(.*)\s' به ': $1 '
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-== پاسخ نخست== +== پاسخ نخست ==)) |
جز (جایگزینی متن - '\: \:\:\:\:\:\:(.*)\s' به ': $1 ') |
||
خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
[[پرونده:136863.JPG|بندانگشتی|right|100px|[[خدامراد سلیمیان]]]] | [[پرونده:136863.JPG|بندانگشتی|right|100px|[[خدامراد سلیمیان]]]] | ||
::::::حجت الاسلام و المسلمین '''[[خدامراد سلیمیان]]'''، در کتاب ''«[[پرسمان مهدویت (کتاب)|پرسمان مهدویت]]»'' در اینباره گفته است: | ::::::حجت الاسلام و المسلمین '''[[خدامراد سلیمیان]]'''، در کتاب ''«[[پرسمان مهدویت (کتاب)|پرسمان مهدویت]]»'' در اینباره گفته است: | ||
«[[حکومت]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}}، به عنوان بزرگترین [[آرمان]] محرومان و [[مستضعفان]] دارای ویژگیهای مهمی است. از جمله این ویژگیها، [[جهانی بودن]] آن است. بدینگونه که پس از [[پیروزی]] [[سپاه]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} و نابودی [[سپاه]] [[کفر]] و [[باطل]]، آن [[حضرت]] بر شرق و غرب [[جهان]] [[سلطه]] و [[برتری]] خواهد یافت، این تسلط و [[برتری]] درآمدی است برای تشکیل [[حکومت جهانی]] آن [[حضرت]]. که در آن هیچ آبادی در [[زمین]] نمیماند؛ مگر اینکه گلبانگ [[توحید]] از آن برمیخیزد و سراسر [[گیتی]] از [[عدل]] وداد آکنده میگردد. و به دست آن [[حضرت]]، [[آرمان]] والای تشکیل [[جامعه بزرگ بشری]] و [[خانواده]] انسانی تحقّق میپذیرد و آرزوی دیرینه همه [[پیامبران]]، [[امامان]]، [[مصلحان]] و [[انسان]] [[دوستان]] برآورده میشود. | |||
:::::*هشتمین پیشوای [[شیعیان]] [[امام رضا]]{{ع}} از پدرانش از [[پیامبر اکرم]]{{صل}} [[نقل]] کرده است: [[خداوند]] در [[شب معراج]] در بخشی از بیانی طولانی فرمود: "... و به درستی [[زمین]] را به وسیله واپسین آنان [[ائمه]]{{عم}} از دشمنانم [[پاک]] خواهم ساخت و تمام گستره [[زمین]] را در [[فرمانروایی]] او قرار خواهم داد ..."<ref>{{عربی|" وَ لَأُطَهِّرَنَ الْأَرْضَ بِآخِرِهِمْ مِنْ أَعْدَائِي وَ لَأُمَلِّكَنَّهُ مَشَارِقَ الْأَرْضِ وَ مَغَارِبَهَا "}}؛ عیون اخبار الرضا{{ع}}، ج ۱، ص ۲۶۲، ح ۲۲؛ علل الشرایع، ج ۱، ص ۵، ح ۱. همچنین ر. ک: کافی، ج ۱، ص ۴۳۲، ح ۹۱.</ref>. در دوران [[رهبری]] [[امام مهدی]]{{ع}} با ایجاد [[مدیریت]] و [[حاکمیت]] یگانه برای همه اجتماعات، نژادها و منطقهها، یکی از عوامل اصلی تضاد و [[جنگ]] و [[ستم]] از بین میرود.<ref> محمّد حکیمی، عصر زندگی، ص ۱۶۲.</ref> | :::::*هشتمین پیشوای [[شیعیان]] [[امام رضا]]{{ع}} از پدرانش از [[پیامبر اکرم]]{{صل}} [[نقل]] کرده است: [[خداوند]] در [[شب معراج]] در بخشی از بیانی طولانی فرمود: "... و به درستی [[زمین]] را به وسیله واپسین آنان [[ائمه]]{{عم}} از دشمنانم [[پاک]] خواهم ساخت و تمام گستره [[زمین]] را در [[فرمانروایی]] او قرار خواهم داد ..."<ref>{{عربی|" وَ لَأُطَهِّرَنَ الْأَرْضَ بِآخِرِهِمْ مِنْ أَعْدَائِي وَ لَأُمَلِّكَنَّهُ مَشَارِقَ الْأَرْضِ وَ مَغَارِبَهَا "}}؛ عیون اخبار الرضا{{ع}}، ج ۱، ص ۲۶۲، ح ۲۲؛ علل الشرایع، ج ۱، ص ۵، ح ۱. همچنین ر. ک: کافی، ج ۱، ص ۴۳۲، ح ۹۱.</ref>. در دوران [[رهبری]] [[امام مهدی]]{{ع}} با ایجاد [[مدیریت]] و [[حاکمیت]] یگانه برای همه اجتماعات، نژادها و منطقهها، یکی از عوامل اصلی تضاد و [[جنگ]] و [[ستم]] از بین میرود.<ref> محمّد حکیمی، عصر زندگی، ص ۱۶۲.</ref> | ||
:::::*[[پیامبر اکرم]]{{صل}} در این باره میفرماید: "[[پیشوایان]] پس از من [[دوازده]] نفرند؛ نخستین آنان تو هستی ای [[علی]] و واپسین آنان [[قائم]] است؛ همو که [[خداوند]] با دستانش مشارق و مغارب [[زمین]] را [[فتح]] خواهد کرد" <ref>{{عربی|" الْأَئِمَّةُ مِنْ بَعْدِي اثْنَا عَشَرَ، أَوَّلُهُمْ أَنْتَ يَا عَلِيُ، وَ آخِرُهُمُ الْقَائِمُ الَّذِي يَفْتَحُ اللَّهُ- تَعَالَى ذِكْرُهُ- عَلَى يَدَيْهِ مَشَارِقَ الْأَرْضِ وَ مَغَارِبَهَا "}}؛ شیخ صدوق، أمالی، ص ۹۷، ح ۹؛ فتال نیشابوری، روضه الواعظین، ص ۱۰۲؛ کمال الدین و تمام النعمة، ج ۱، ص ۳۹۸.</ref> | :::::*[[پیامبر اکرم]]{{صل}} در این باره میفرماید: "[[پیشوایان]] پس از من [[دوازده]] نفرند؛ نخستین آنان تو هستی ای [[علی]] و واپسین آنان [[قائم]] است؛ همو که [[خداوند]] با دستانش مشارق و مغارب [[زمین]] را [[فتح]] خواهد کرد" <ref>{{عربی|" الْأَئِمَّةُ مِنْ بَعْدِي اثْنَا عَشَرَ، أَوَّلُهُمْ أَنْتَ يَا عَلِيُ، وَ آخِرُهُمُ الْقَائِمُ الَّذِي يَفْتَحُ اللَّهُ- تَعَالَى ذِكْرُهُ- عَلَى يَدَيْهِ مَشَارِقَ الْأَرْضِ وَ مَغَارِبَهَا "}}؛ شیخ صدوق، أمالی، ص ۹۷، ح ۹؛ فتال نیشابوری، روضه الواعظین، ص ۱۰۲؛ کمال الدین و تمام النعمة، ج ۱، ص ۳۹۸.</ref> |