خطبه ۱۸۱ نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
جز (جایگزینی متن - '{{امامت}} ==مقدمه==' به '{{امامت}} ==مقدمه==') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۷ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{نهج البلاغه | {{مدخل مرتبط | ||
==مقدمه== | | موضوع مرتبط = نهج البلاغه | ||
| عنوان مدخل = | |||
| مداخل مرتبط = | |||
| پرسش مرتبط = | |||
}} | |||
== مقدمه == | |||
[[خطبه]] ۱۸۱ از جمله خطبه‌های خاص [[نهج البلاغه]] به شمار می‌رود که موضوعات گوناگونی را مطرح کرده است. از جمله این موضوعات، بیان اشارتی بر [[وجود امام مهدی]] {{ع}} است. [[امام]] به شرح مواضع [[امام]] می‌پردازد:[[حکمت]] و [[عدالت]] از نشانه‌های اوست که به وجوه گوناگون آن احاطه دارد و خود را مجهز به آن کرده است. او در جست‌وجوی [[حکمت]] و [[عدالت]] است و هرجا سراغ آن را می‌گیرد. [[مهدی]] {{ع}} در [[جامعه]] ناشناخته است و سال‌ها به دور از دیده‌ها به‌سر خواهد برد. او یادگار [[حجت‌های الهی]] و [[جانشینی]] از [[جانشینان پیامبر]] {{صل}} است. | |||
[[امام]] در این [[خطبه]] [[دل]] آزرده از ناهمراهی [[مردم]] زمانه و [[ناامید]] از آن‌ها، ایشان را به‌دلیل کوتاهی‌هایشان در انجام امور مورد [[نکوهش]] قرار می‌دهد. در فرازی از این [[خطبه]] از [[یاران]] پایدار و با [[ایمان]] خویش که به [[شهادت]] رسیدند، یاد می‌کند و از [[فراق]] آنان می‌گرید و [[مردمان]] را برای [[جهاد]] با [[دشمنان دین]] ترغیب می‌کند. | [[امام]] در این [[خطبه]] [[دل]] آزرده از ناهمراهی [[مردم]] زمانه و [[ناامید]] از آن‌ها، ایشان را به‌دلیل کوتاهی‌هایشان در انجام امور مورد [[نکوهش]] قرار می‌دهد. در فرازی از این [[خطبه]] از [[یاران]] پایدار و با [[ایمان]] خویش که به [[شهادت]] رسیدند، یاد می‌کند و از [[فراق]] آنان می‌گرید و [[مردمان]] را برای [[جهاد]] با [[دشمنان دین]] ترغیب می‌کند. | ||
== | [[شریف رضی]] که خود، حدیث‌شناسی متبحر و [[موثق]] است، این [[خطبه]] را از قول [[نوف بکالی]] از ثقات [[محدثان]] [[نقل]] می‌کند. از این‌رو همین امر بر صحت انتساب [[خطبه]] به [[امام علی]] {{ع}} [[کفایت]] می‌کند. این [[خطبه]] از آخرین خطبه‌هایی است که ایراد شده، بنابراین مربوط به [[سال چهلم هجری]] است. | ||
== مطالب مهم [[خطبه]] == | |||
# وصف و [[تسبیح]] [[خداوند]]؛ | |||
# ترغیب [[مردمان]] به [[اطاعت]] از فرامین [[الهی]]؛ | |||
# عدم [[توانایی]] [[انسان]] در وصف و [[شناخت خداوند]]؛ | |||
# عدم [[توانایی]] [[انسان]] در وصف و [[شناخت خداوند]]؛ | |||
# سفارش به [[تقوا]]؛ | |||
# [[عبرت]] از [[سرنوشت]] پیشینیان و قدرتمندان که در پایان به نیستی گراییدند؛ | |||
# وصف [[امام زمان]] {{ع}}؛ | |||
# [[نکوهش]] [[کوفیان]] در کوتاهی از [[فرمان امام]] {{ع}}؛ | |||
# یادآوری [[یاران]] [[راستین]] خود و مویه بر آنان؛ | |||
# ترغیب [[مردمان]] به [[جهاد]]. | |||
== | == فرازی از [[خطبه]] == | ||
ای [[بندگان خدا]]، شمایان را به [[تقوای الهی]] سفارش کنم، خدایی که [[لباس]] زیبای انسانی را بر شما پوشانده و روزی‌تان را فراوان ساخت. پس اگر کسی بخواهد نمونه [[جاودانگی]] و [[زندگی]] بی‌مرگ را تماشا کند [[سلیمان]] بن [[داوود]] {{ع}} را بیند؛ همو که [[سلطنت]] [[حکومت]] بر جنّ و انس داشت و در عین حال [[پیامبر خدا]] بود و مقامش به آستان [[قدس]] ربوبی بسیار نزدیک. پس آن‌گاه که پیمانه‌اش لبریز شد و زمانش به پایان رسید، کمان بی‌رحم فنا او را [[هدف]] تیرهای [[مرگ]] قرار داد و [[کشور]] [[جان]] از وجود او تهی و خانه‌ها خالی و دیگران میراث‌بران او شدند. این است که شما را از [[تاریخ]] گذشتگان عبرتی باید. اهالی شهرهای "رسّ" چه شدند، آن‌ها که پیامبرانشان را کشتند و [[سنّت]] [[رسولان]] را زیر پا نهادند و راه [[ستمگران]] پیش گرفتند، کجا رفتند؛ آن‌ها که با همراهان بسیار حرکت می‌کردند، هزاران نفر را [[شکست]] می‌دادند، [[لشکریان]] را به [[خدمت]] می‌گرفتند و [[شهرها]] می‌ساختند<ref>[[سید حسین دین‌پرور|دین‌پرور، سید حسین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 354-355.</ref>. | |||
== منابع == | == منابع == | ||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
# [[پرونده:13681048.jpg|22px]] [[سید جمال‌الدین دین‌پرور|دین‌پرور، سیدجمال‌الدین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|'''دانشنامه نهج البلاغه ج۱''']] | |||
{{پایان منابع}} | {{پایان منابع}} | ||
| خط ۳۰: | خط ۳۵: | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده: | [[رده:خطبه‌های نهج البلاغه]] | ||