فضایل حضرت فاطمه: تفاوت میان نسخه‌ها

{{مدخل مرتبط

| موضوع مرتبط = حضرت فاطمه زهرا

| مداخل مرتبط = [[فضایل حضرت فاطمه در قرآن]] - [[فضایل حضرت فاطمه در معارف و سیره فاطمی]]

'''[[حضرت فاطمه]] {{س}} فضایل''' بی‌شماری دارد که برخی از فضایل او را [[خداوند]] در [[قرآن]] برشمرده است و برخی از فضائل را از [[حضرت محمد]] {{صل}} و [[ائمه]] {{ع}} روایت شده است. آن حضرت بسیار [[اهل]] [[تهجد]] و [[عبادت]] و [[خشوع]] و [[خضوع]] بود به صورتی که قدم‌هایش متورم می‌شد. زهرای اطهر دارای [[اخلاقی]] نیکو و پسندیده بود و دستی سخاوتمند و بسیار [[بخشنده]] و دلی بی‌پروا و [[شجاع]] داشت، از هر گونه [[عجب]] و [[خودپسندی]] فاصله داشت، [[خودبینی]] و غرور او را فرانمی‌گرفت و ... .

== مقدمه ==

[[حضرت فاطمه]] {{س}} فضایل بی‌شماری دارد که برخی از فضایل او را [[خداوند]] در [[قرآن]] برشمرده و درباره آنها آیاتی را نازل نموده است<ref>مانند کوثر؛ احزاب، آیه تطهیر؛ آل عمران، آیه مباهله؛ شورا، آیه ۲۳. برای اطلاع بیشتر ر. ک: تفسیر کبیر، ج۳۲، ص۱۲۴؛ ج۸، ص۸۵؛ کشاف، ج۴، ص۱۹۷؛ تفسیر البرهان، ج۴، ص۴۱۲؛ مجمع البیان، ج۵، ص۵۴.</ref>. [[حضرت محمد]] {{صل}} نیز فضایل بسیاری برای حضرت فاطمه {{س}} برشمرده است که دو [[حدیث]] زیر نمونه‌ای از آنهاست.

[[رسول خدا]] {{صل}} به [[سلمان]] فرمود: "سلمان! هر کس دخترم فاطمه‌{{س}} را [[دوست]] بدارد، در [[بهشت]] با من همنشین است و کسی که او را به [[خشم]] آورد، جایگاهش در [[جهنم]] خواهد بود. سلمان! [[محبت]] فاطمه‌{{س}} در صد جا سودمند است که آسان‌ترین آنها در زمان مرگ، داخل [[قبر]]، [[روز محشر]]، پل [[صراط]] و حساب [[روز قیامت]] است. کسی که دخترم از او [[خشنود]] باشد، من از او خشنودم و هر که من از او خشنود باشم خداوند از او خشنود است. کسی که دخترم فاطمه {{س}} بر او [[خشمگین]]، باشد من بر او غضبناکم و کسی که [[غضب]] من شامل او شود، [[غضب الهی]] او را می‌گیرد. سلمان! وای بر کسی که بر او و شوهرش [[ستم]] کند! وای بر کسی که به [[فرزندان]] و شیعیانش ستم کند"<ref>فرائد السمطین، ج۲، ص۶۸؛ مقتل الحسین، ص۱۰۰.</ref>!

روزی رسول خدا {{صل}} همراه علی {{ع}}، فاطمه {{س}}، [[امام حسن]] و [[امام حسین]] {{عم}} نشسته بود. رسول خدا {{صل}} فرمود: خدایا! تو می‎دانی اینان [[اهل بیت]] من و گرامی‌ترین [[مردم]] نزد منند! دوستانشان را دوست بدار و دشمنانشان را [[دشمن]]. گویا می‌نگرم دخترم فاطمه {{س}} را که روز قیامت بر مرکبی از [[نور]] سوار است و از طرف راستش هفتاد هزار [[فرشته]] و از طرف چپش نیز هفتاد هزار و از روبه‌رو و پشت سرش هر کدام هفتاد هزار فرشته در حرکتند و [[زنان]] امتم را به بهشت [[راهنمایی]] می‌کنند. هر زنی که در شبانه [[روز]] پنج بار [[نماز]] بخواند و [[ماه رمضان]] را [[روزه]] بگیرد و [[حج]] [[خانه خدا]] را به جا آورد و [[زکات]] اموالش را بپردازد و از شوهرش [[اطاعت]] کند و پس از من پیرو علی {{ع}} باشد، به [[شفاعت]] دخترم [[فاطمه]] {{س}} به [[بهشت]] می‌رود و او سرور زنان جهان است.

از آن حضرت سؤال شد: یا [[رسول‌الله]]! آیا او سرور زنان [[زمان]] خود است؟ آن حضرت فرمود: [[مریم دختر عمران]]، سرور زنان زمان خود بود؛ اما دخترم فاطمه {{س}} سرور زنان جهان از [[روز]] [[آفرینش]] تا [[قیامت]] است. او زمانی که در محرابش می‌ایستد، هفتاد هزار فرشته مقرب به او [[سلام]] می‌دهند و ندایی که به [[مریم]] دادند به او می‌دهند و می‌گویند: فاطمه! به [[راستی]] [[خدا]] تو را برگزید و [[پاک]] کرد و برگزید بر [[زنان]] جهانیان<ref>{{متن قرآن|إِنَّ اللَّهَ اصْطَفَاكِ وَطَهَّرَكِ وَاصْطَفَاكِ عَلَى نِسَاءِ الْعَالَمِينَ}} «خداوند تو را برگزید و پاکیزه داشت و بر زنان جهان برتری داد» سوره آل عمران، آیه ۴۲.</ref>. سپس آن حضرت به علی فرمود: «علی! فاطمه پاره تن، [[نور]] دیده و میوه دلم است»<ref>شیخ صدوق، امالی، ص۴۸۶.</ref>.<ref>[[حیدر مظفری ورسی|مظفری ورسی، حیدر]]، [[مادران چهارده معصوم (کتاب)|مادران چهارده معصوم]]، ص ۱۲۰.</ref>

== [[منزلت]] و شرف خانوادگی ==

[[حضرت زهرا]]{{س}} در [[خانه]] [[وحی]] به [[دنیا]] آمد و در فضایی آکنده از عطر مائده‌های آسمانی همچون نزول فرشتگان و آیه‌های [[نورانی]] [[قرآن]] [[رشد]] یافت. پدر او، [[خاتم انبیا]] و [[افضل]] آنان و عقل کل و سنبل [[آفرینش]] و [[معلم]] و مربی [[بشریت]] است و مادرش [[خدیجه]]، [[زن]] سرشناس [[عرب]] و برخوردار از [[جمال]] و کمال معنوی؛ تا جایی که در وصفش گفته می‌شد: {{متن حدیث|كَانَتْ خَدِيجَةُ أَوْسَطُ نِسَاء الْقُرَيْشِ نَسَباً وَ أَعْظَمُهُمْ شَرَفاً وَ أَكْثَرُهُمْ مَالًا وَ کَانَتْ تُدْعَی فِيَ الْجَاهِلِیَّةِ بِالطَّاهِرَةِ}}<ref>السیرة الحلبیة، ج۱، ص۱۳۷.</ref>. خدیجه از لحاظ نسب در [[جامعه]] [[قریش]]، معتدل‌ترین و در [[شرافت]]، بزرگ‌ترین و گرامی‌ترین و از نظر [[مال]] و [[ثروت]]، ثروتمندترین آنان بود و در [[دوران جاهلیت]] او را «طاهره» می‌خواندند.

 

بنابراین، در [[منزلت]] و شرف خانوادگی کسی به پایه [[فاطمه]]{{س}} نمی‌رسد. افزون بر اینکه او نخستین ثمره [[وحی]] و تنها کودک [[خانواده]] و مادر [[آینده]] [[امامان]]{{ع}} است و طبعاً اهتمام والدین به ویژه [[رسول گرامی اسلام]] در [[تربیت]] وی و [[سرمایه‌گذاری]] در باره او بسیار بود.

 

[[رسول اکرم]]{{صل}}، که مصداق {{متن قرآن|إِنَّكَ لَعَلَى خُلُقٍ عَظِيمٍ}}<ref>«و به راستی تو را خویی است سترگ» سوره قلم، آیه ۴.</ref> است، در تمام دوران حیات زهرا{{س}} از توجه عمیق و ابراز مهر و [[محبت]] ویژه به وی دریغ نورزید و او را برای آینده‌ای دشوار و حساس [[نیکو]] تربیت کرد، چندان که وجودش {{متن حدیث|بَضْعَةُ الرَّسُول}} ([[پاره تن پیامبر]]{{صل}}) گشت و پدر، خود را از او دانست و فرمود: {{متن حدیث|إِنَّ فَاطِمَةَ بَضْعَةٌ مِنِّي وَ أَنَا مِنْهَا}}<ref>«فاطمه پاره تن من است و من از او هستم» علل الشرایع، ص۱۸۶.</ref>.<ref>[[علی رفیعی|رفیعی، علی]]، [[درآمدی بر سیره فاطمی (کتاب)|درآمدی بر سیره فاطمی]]، ص۳۲.</ref>

 

== عبادت حضرت فاطمه زهرا ==

[[حضرت زهرا]] {{س}} بسیار [[اهل]] [[تهجد]] و [[عبادت]] بود. در احادیث شیعه آمده است، هنگامی که [[فاطمه]] در محرابش به [[عبادت]] می‌ایستاد، [[خداوند]] به [[فرشتگان]] می‌فرمود: "ای فرشتگانم! به بنده‌ام [[فاطمه]] بنگرید که در برابر من [[ایستاده]] به حالتی که شانه‌هایش از [[ترس]] من لرزان است و با [[قلب]] خود به [[عبادت]] من روی آورده است"<ref>الامالی، شیخ صدوق، ص۵۷۵؛ روضة الواعظین، فتال نیشابوری، ص۱۴۹؛ بشارة المصطفی، طبری، ص۲۷۴؛ مناقب آل ابی طالب، ابن‌شهرآشوب، ج۳، ص۱۳۴.</ref>. منتها عبادت [[دختر پیامبر]]، عبادت خشک و بی‌روح نبود؛ بلکه همراه با [[خشوع]] و [[خضوع]] بود و می‌دانست عبادتی موجب [[رستگاری]] است که همراه خشوع و [[خشیت الهی]] باشد. ایشان آن‌چنان [[اهل]] [[تهجد]]، عبادت و [[شب‌زنده‌داری]] بود که [[حسن بصری]] می‌گوید: «در میان [[امت]]، از نظر عبادت، والاتر از فاطمه {{س}} کسی نبود. او به قدری به [[نماز]] ایستاد که قدم‌هایش ورم کرد»<ref>مناقب، ج۳، ص۳۸۹.</ref>.

البته آن حضرت در سراسر زندگی همواره در [[سجده]] نبود، بلکه او با [[نیک]] شوهرداری و [[تربیت]] [[فرزندان]] خویش، خدا را در خانه عبادت می‌کرد و در انجام خدمات عمومی نیز در [[اطاعت خدا]] می‌کوشید و او را [[پرستش]] می‌نمود، همان‌گونه که با دلجویی از فقراء و [[محرومان]] و ترجیح دادن آنها بر خویشتن، خود و اعضای خانواده‌اش به [[عبادت خدا]] می‌پرداختند<ref>[[سید منذر حکیم|حکیم، سید منذر]]، [[پیشوایان هدایت ج۳ (کتاب)| پیشوایان هدایت ج۳]]، ص ۵۱؛ [[محمد کرمانی کجور | کرمانی کجور، محمد]]، [[فاطمه زهرا دختر رسول خدا (مقاله)| مقاله «فاطمه زهرا دختر رسول خدا»]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۱ (کتاب)| دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۱]]، ص۲۶۴؛ [[حیدر مظفری ورسی|مظفری ورسی، حیدر]]، [[مادران چهارده معصوم (کتاب)|مادران چهارده معصوم]] ص ۱۱۳.</ref>.

 

 

بر زبانش جز [[حق]] و [[راستی]] جاری نمی‌شد و هیچ‌کسی را به [[زشتی]] یاد نمی‌کرد، [[دهان]] به [[غیبت]] و [[سخن‌چینی]] [[آلوده]] نمی‌کرد. در [[مشورت]] [[صداقت]] داشت و از [[گناه]] و [[لغزش]] بدخواهان می‌گذشت و عذر آنها را می‌پذیرفت، از اعمال ناشایسته گریزان و به [[کارهای نیک]] فوق‌العاده رغبت و [[تمایل]] داشت، در بلندای قلّه عفّت و [[پاکدامنی]] جای داشت، برخوردار از دامنی پیراسته و چشمی [[پاک]] بود و [[هوای نفس]] بر او [[فرمان]] نمی‌راند زیرا از تبار [[پیامبری]] بود که [[خداوند]] در شأنشان [[آیه تطهیر]] نازل کرد و آنان را از [[پلیدی‌ها]] دور، و پیراسته گرداند<ref>اهل البیت، ص۱۳۲- ۱۳۴.</ref>.

در [[زندگی]]، فوق‌العاده [[اهل]] [[قناعت]] و بر این [[باور]] بود که [[حرص]] و [[طمع]]، [[دل‌ها]] را جدا و [[کارها]] را نابسامان می‌سازد. به زندگی ساده [[راضی]] بود و در برابر سختی‌های زندگی [[پایداری]] می‌کرد و به روزی اندک [[حلال]]، قناعت می‌ورزید و راضی به نظر می‌رسید<ref>[[سید منذر حکیم|حکیم، سید منذر]]، [[پیشوایان هدایت ج۳ (کتاب)| پیشوایان هدایت ج۳]]، ص ۴۳.</ref>.

از خصایص [[زهرای مرضیه]] {{س}} و [[شرف]] و فضل آن بانو که به واسطه آن، بر دیگر [[زنان]] عالم امتیاز می‌یابد، این است که [[خدای تعالی]]، نسل رسول خدا را از او قرار داد. [[پیغمبر اکرم]] هشت فرزند داشت: چهار پسر و چهار دختر. پسران ایشان عبارت بودند از: قاسم (که حضرت به سبب او کنیه‌اش [[ابوالقاسم]] شد) طاهر، [[طیب]] (موسوم به عبدالله) و [[ابراهیم]]. سه پسر اول از [[خدیجه]] است و ابراهیم از [[ماریه قبطیه]].

[[دختران]] نیز موسوم به [[رقیه]]، [[ام کلثوم]]، [[زینب]] و [[فاطمه اطهر]] {{س}} بودند. [[حضرت رسول]] از هیچ یک از فرزندانش دارای نواده‌ای نگشت مگر از صدیقه اطهر که نسل پدر بزرگوارش را [[حفظ]] نمود و [[فرزندان]] آن بزرگ بانو، [[فرزندان رسول خدا]] محسوب می‌شوند. چنانچه [[ابن حجر هیثمی]] می‌گوید: نسل حضرت [[پیغمبر]] از همه فرزندانش قطع شد مگر از [[فاطمه]] {{س}}<ref>الاصابة فی تمییز الصحابة، شهاب الدین احمد بن علی بن حجر العسقلانی، ج۳، ص۳۶۲.</ref>.

[[متقی هندی]] [[روایت]] نموده است که [[پیامبر اکرم]] {{صل}} فرمود: فرزندان هر دختری منسوب به طائفه پدر (شوهر) اوست مگر [[فرزندان فاطمه]] {{س}} که من ولی و طائفه و پدر آنانم<ref>کنزالعمال، حسام الدین متقی هندی، ج۱، ص۱۵۲.</ref>.

[[ابونعیم]] در [[معرفة الصحابه (کتاب)|معرفة الصحابه]] به سند خود از [[عمر بن خطاب]] نقل می‌کند که گفت: از [[رسول خدا]] شنیدم که فرمود: هر حسب و نسبی در [[روز قیامت]] از هم می‌گسلد مگر حسب و نسب من و هر [[فرزندی]] به پدرش منتسب است به جز [[فرزندان فاطمه زهرا]] {{س}} که من پدر آنانم<ref>مجموعه مقالات الزهراء: سید عبدالرزاق کمونه حسینی و شیخ علی اکبر نهاوندی، ص۱۲۷.</ref>.

[[حاکم نیشابوری]] نیز از جابر و او از [[رسول الله]] نقل می‌کند: تمام فرزندان مادران به پدرشان نسبت داده می‌شوند به جز فرزندان فاطمه {{س}} که من ولی و پدرشان هستم<ref>مستدرک حاکم، محمد بن عبدالله حاکم نیشابوری، ج۳ ص۱۶۴.</ref>.

باز هم متقی هندی روایت می‌کند که [[پیامبر خدا]] فرمود: هر فرزندی به پدرش منسوب می‌شود جز فرزندان فاطمه {{س}}، که من ولی و پدرشان هستم. آنان از طینت و آب و گل من [[آفریده]] شده‌اند. وای بر [[دروغ]] پنداران [[فضایل]] آنها! هر که آنان را [[دوست]] بدارد، [[خدا]] را دوست داشته و هر که با آنان [[دشمنی]] نماید با خدا دشمنی ورزیده است<ref>کنزالعمال، ج۶، ص۲۱۶.</ref>.

مناوی نقل می‌کند که جابر و [[ابن عباس]] گفتند که [[رسول خدا]] فرمود: به [[درستی]] که [[خداوند]]، نسل هر [[پیامبری]] را در صلب او قرار داده و نسل مرا در صلب [[علی بن ابی طالب]] {{ع}} قرار داده است<ref>فیض القدیر (شرح الجامع الصغیر من أحادیث البشیر النذیر)، زین الدین محمد عبدالرؤوف بن تاج العارفین مناوی، ج۲، ص۲۲۳.</ref>.

«خطیب بغدادی» به سند خود از [[عبدالله بن عباس]] نقل می‌کند که: من و پدرم [[عباس بن عبدالمطلب]] در حضور رسول خدا نشسته بودیم که علی بن ابی طالب {{ع}} آمد و [[سلام]] نمود. [[پیامبر اکرم]] پاسخ سلام او را داد و به او خوش‌آمد گفت و برخاست و او را در آغوش گرفت و بین دو چشمانش را بوسید و در سمت راست خود نشانید. عباس گفت: ای رسول خدا، آیا این را دوست داری؟ فرمود: ای عموی رسول خدا، به خدا قسم، خدا بیشتر از من، او را دوست دارد. به درستی که خدا، [[ذریه]] هر [[پیامبر]] را در صلب او قرار داده و ذریه مرا در صلب این<ref>تاریخ بغداد، ابوبکر خطیب بغدادی، ج۱، ص۳۱۶.</ref>.

از این احادیث نبوی به دست می‌آید که [[فرزندان]] و ذریه [[حضرت رسول]] فرزندان دخترش [[فاطمه]] و علی {{عم}} هستند و آن حضرت، بزرگ و پدر عظیم‌الشأن این [[خاندان]] است. [[رسول گرامی اسلام]] در روایتی به علی {{ع}} فرمودند: تو [[برادر]] و پدر فرزندانم هستی و بر [[سنت]] من [[نبرد]] می‌کنی<ref>کنزالعمال، حسام الدین متقی هندی، ج۶، ص۴۰۴.</ref>.

باز هم [[حاکم نیشابوری]] به سند خود از [[غلام]] [[عبدالرحمن بن عوف]] نقل می‌کند که گفت: از من بگیرید، قبل از آنکه [[احادیث]] با [[اباطیل]] درآمیزد. [[رسول خدا]] {{صل}} فرمود: من درخت (شجرة) [[طیبه]] هستم، [[فاطمه]] {{س}} شاخه آن، علی {{ع}} شکوفه آن، حسن و حسین {{عم}} میوه آن و [[شیعیان]] ما برگ‌های آن هستند. تنه درخت در [[بهشت]] عدن است و شاخه‌های آن در دیگر قسمت‌های بهشت. به تحقیق که رسول خدا {{صل}} فرمود: به [[درستی]] که [[مهدی]] {{ع}} از [[فرزندان فاطمه]] {{س}} است<ref>المستدرک علی الصحیحین، محمد بن عبدالله حاکم نیشابوری، ج۳، ص۱۶.</ref>.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

این است سِرّخُ مس که نسب [[سادات]]، ممتاز و مشخص باشد و این است {{متن قرآن|قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى}}<ref>«بگو: برای این (رسالت) از شما مزدی نمی‌خواهم جز دوستداری خویشاوندان (خود) را» سوره شوری، آیه ۲۳.</ref> و این است سرّ این که [[پیامبر]] ۴۰ [[روز]] خود را با [[ریاضت]] تصفیه می‌کند تا نطفه زهرا {{س}} منعقد شود. نسل زنده این است که در قرن سیزدهم و چهاردهم افرادی مثل میرزای شیرازی پیدا می‌شوند و گوهر خود را با تحریم تنباکو ظاهر می‌کنند و یا افرادی مثل سید جمال الدین اسدآبادی پیدا می‌شوند و نهضت‌های [[اسلامی]] را پایه‌گذاری می‌کنند. [[خون]] فاطمی در رگ‌های [[سید]] [[جمال]] الدین می‌جوشد<ref>یادداشت‌های استاد مرتضی مطهری، ج۹، ص۳۰۳.</ref>. کسی که در دامان [[زهرا]] بزرگ شده و شیر آن را خورده، تن به [[ذلت]] نمی‌دهد.

[[امام حسین]] {{ع}} در [[روز عاشورا]] فرمود: {{متن حدیث|هَيْهَاتَ مِنَّا الذِّلَّةُ}}؛ «ما تن به ذلت نمی‌دهیم». ما کجا و ذلت کجا؟ ما [[خدا]] را می‌پرستیم و خدایی که ما می‌پرستیم نمی‌پذیرد که ما تن به ذلت بدهیم.

[[پیامبر خدا]] نمی‌پسندد که ما تن به ذلت بدهیم. بعد می‌فرماید: آیا آن دامنی که حسین در آن دامن بزرگ شده است؛ آن پستانی که حسین از آن پستان شیر خورده، و اجازه می‌دهد حسین تن به ذلت بدهد؟ پس من جواب پدرم علی {{ع}} را چه بدهم؟ جواب مادرم زهرا {{س}} را چه بدهم؟ گویی مادرم این جا حاضر است و به من می‌گوید: حسین! تو از پستان من شیر خورده‌ای و آنکه از پستان من شیر خورده، تن به ذلت نمی‌دهد<ref>انسان کامل، سید علی طباطبایی، ص۲۴۰.</ref>. در [[جنگ جمل]]، امیرالمؤمنین علی {{ع}} [[پرچم]] را به پسرش محمدبن حنفیه می‌دهد و امام حسین {{ع}} هم در این [[جنگ]] حاضر بوده است. می‌گوید پسر حمله کن. او باید جلو برود و دیگران مثل [[مالک اشتر]] پشت سرش حرکت کنند. [[دشمن]] [[تیراندازی]] می‌کند. محمد می‌ایستد تا تیرباران کمتر بشود بعد برود. علی {{ع}} می‌آید در حالی که [[غضب]] کرده و خیلی خلاف انتظارش شده است، محکم به سینه [[محمد بن حنفیه]] می‌زند و می‌فرماید: {{متن حدیث|اخذتک عرق أمک}}؛ رگ مادریت گرفت؟<ref>شرح نهج البلاغه، ابن ابی الحدید، ج۱، ص۳۲۱.</ref> در حالی که تو پسر علی هستی! [[پرچم]] را از او گرفت و تنها حمله کرد و [[امام حسین]] {{ع}} در [[روز عاشورا]] فرمود: «من اگر بخواهم [[تسلیم]] شوم پدرم علی نمی‌پسندد. ما در دامن علی و [[فاطمه]] {{ع}} بزرگ شده‌ایم»<ref>ده گفتار، مرتضی مطهری، ص۲۲۲.</ref>.<ref>[[سید حسین اسحاقی|اسحاقی، سید حسین]]، [[فرهنگنامه فاطمی ج۱ (کتاب)| فرهنگنامه فاطمی ج۱]]، ص ۱۹۶.</ref>

== [[خلقت]] فاطمه {{س}} و [[عوالم]] شش‌گانه ==

[[خداوند تبارک و تعالی]] می‌فرماید: {{متن قرآن|أَلَسْتُ بِرَبِّكُمْ قَالُوا بَلَى}}<ref>«آیا من پروردگارتان نیستم؟ گفتند: چرا» سوره اعراف، آیه ۱۷۲.</ref>.

هر [[انسانی]] در عالم خلقت شش مرحله را طی می‌کند که آن مراحل عبارت‌اند از: عالم اشباح ([[عالم ذر]])، عالم صُلب، عالم رَحِم، [[عالم دنیا]]، [[عالم برزخ]] و [[عالم آخرت]]. البته عالم اشباح و عالم ذر را یکی می‌دانند و [[فاطمه زهرا]] {{س}} [[افضل]] همه [[زنان]] عالم است در همه عوالم وجود، درباره افضیلت فاطمه {{س}} در عالم اشباح - که به صورت [[نور]] یا به صورت تصویر و شبه و سایه است - در روایات اهل بیت چنین آمده که [[خدای متعال]] چون [[اراده]] نمود [[عالم هستی]] را ایجاد کند، با تکلمی و سخنی اولین و زیباترین موجود عالم را که همانا [[انوار]] مقدسه [[اهل بیت]] بود، از نور عظمتش آفرید<ref>بحارالانوار، محمدباقر مجلسی، ج۴۳، ص۱۲ و ج۱۵، ص۱۰.</ref>.

در همین رابطه [[پیامبر اکرم]] {{صل}} به [[سلمان]] فرمود: ای سلمان خدای متعال از [[برگزیده]] نورش مرا آفرید و مرا خواند و من [[اطاعت]] نمودم و از نور من علی {{ع}} را آفرید؛ پس او را خواند و او اطاعت نمود و از نور من و علی {{ع}}، فاطمه {{س}} را آفرید؛ پس او را خواند؛ او هم اطاعت نمود و از نور من و علی و فاطمه، حسن و حسین {{عم}} را آفرید.

پس از صُلب حسین {{ع}} [[امام]] آفرید و آنها را خواند؛ پس [[اجابت]] کردند، قبل از آنکه [[خدا]] [[آسمان]] و [[زمین]] را بیافریند یا هوا و یا آب و یا ملکی و بشری بیافریند. ما در [[علم خدا]]، نوری بودیم که خدا را [[تسبیح]] می‌نمودیم؛ می‌شنیدیم و [[اطاعت]] می‌کردیم<ref>بحارالانوار، محمدباقر مجلسی، ج۱۵، ص۹.</ref>.

[[شیعیان]] نیز بر این [[اعتقاد]] راسخند و در دعایی می‌خوانیم: «بانوی من! به [[مقام عصمت]] و عظمت تو و پدر بزرگوارت و شوهر و فرزندانت - که [[پیشوایان دین]] من‌اند - [[یقین]] دارم و [[ولایت]] و [[امامت]] ایشان را [[باور]] دارم و پای‌بند [[فرمانبرداری]] از ایشانم. [[شهادت]] می‌دهم که راه، راه آنان است و [[حکم]]، حکمشان. آنها [[حکم خدا]] را به [[خلق]] رسانیدند و [[امت]] را با [[حکمت]] و [[برهان]] و [[پند]] و [[اندرز]] [[نیکو]] به [[راه خدا]] [[دعوت]] کردند و از [[سرزنش]] سرزنشگران نیندیشیدند. درود خدا بر تو و پدر بزرگوار و شوی و [[فرزندان]] عزیزت، [[امامان]] [[پاک]] گوهر باد»<ref>{{متن حدیث|أَنَا يَا مَوْلَاتِي بِكِ وَ بِأَبِيكِ وَ بَعْلِكِ وَ الْأَئِمَّةِ مِنْ وُلْدِكِ مُوقِنٌ وَ بِوَلَايَتِهِمْ مُؤْمِنٌ وَ لِطَاعَتِهِمْ مُلْتَزِمٌ أَشْهَدُ أَنَّ الدِّينَ دِينُهُمْ الْحُكْمَ حُكْمُهُمْ وَ هُمْ قَدْ بَلَّغُوا عَنِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ دَعَوْا إِلَى سَبِيلِ اللَّهِ بِالْحِكْمَةِ وَ الْمَوْعِظَةِ الْحَسَنَةِ لَا تَأْخُذُهُمْ فِي اللَّهِ لَوْمَةُ لَائِمٍ وَ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَيْكِ وَ عَلَى أَبِيكِ وَ بَعْلِكِ وَ ذُرِّيَّتِكِ الْأَئِمَّةِ الطَّاهِرِينَ}}، مفاتیح الجنان، فرازی از زیارت حضرت زهرا {{س}}.</ref>.

# [[پرونده:1100354.jpg|22px]] [[محمد کرمانی کجور | کرمانی کجور، محمد]]، [[فاطمه زهرا دختر رسول خدا (مقاله)| مقاله «فاطمه زهرا دختر رسول خدا»]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۱ (کتاب)|'''دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۱‌''']]

# [[پرونده:IM009688.jpg|22px]] [[سید حسین اسحاقی|اسحاقی، سید حسین]]، [[فرهنگنامه فاطمی ج۱ (کتاب)|'''فرهنگنامه فاطمی ج۱''']]

# [[پرونده:10068654.jpg|22px]] [[علی رفیعی|رفیعی، علی]]، [[درآمدی بر سیره فاطمی (کتاب)|'''درآمدی بر سیره فاطمی''']]

[[رده:حضرت فاطمه]]

[[رده:فضائل اهل بیت]]