تفسیر سفیان ثوری (کتاب): تفاوت میان نسخه‌ها

برحسب نقل [[ابن حجر]]، [[ابن سعد]] او را [[ثقه]]، [[امین]]، [[عابد]] و ثبت ([[استوار]]) توصیف کرده و به گفته [[نسائی]]، او بزرگ‌تر از آن است که درباره‌اش «ثقة» گفته شود<ref>ابن حجر، تهذیب التهذیب، ج۴، ص۱۰۱.</ref>. [[داوودی]] او را در شمار [[مفسّران]] آورده و با عبارت {{صاحب التفسیر المشهور الذی رواه عنه [[ابو حذیفة]] [[موسی]] بن [[مسعود]] النّهدی» از کتاب [[تفسیر]] داشتن وی و [[راوی]] آن خبر داده است<ref>ر.ک: داوودی، طبقات المفسرین، ج۱، ص۸۶، رقم ۱۸۶.</ref>. حاج [[خلیفه]] نیز با عنوان تفسیر الثوری از کتاب [[تفسیری]] وی خبر داده و گفته است: [[ثعلبی]] آن را ذکر کرده است<ref>حاج خلیفة، کشف الظنون، ج۱، ص۴۴۴.</ref>. [[ابن حجر عسقلانی]] نیز در شرح‌حال [[سلمة]] بن نبیط‍ به مناسبت ذکر [[روایت]] ثوری از «[[سلمه]]»، از [[تفسیر]] وی یاد کرده است<ref>ر.ک: ابن حجر، تهذیب التهذیب، ج۴، ص۱۴۰.</ref>.

ولی از تفسیر وی خبری در دست نبود تا اینکه در اواخر قرن چهارده یا آغاز قرن پانزدهم [[هجری]]<ref>تردید از آن جهت است که آن اوراق در سال ۱۴۰۳ ه‍‌. ق منتشر شده و ممکن است دست یافتن به آن در اواخر قرن ۱۴ یا آغاز قرن ۱۵ باشد.</ref> شخصی به نام امتیاز علی عرشی - مدیر کتابخانۀ [[رضا]] در رامبور [[هند]] - اوراقی را به‌دست می‌آورد و براساس شواهدی که در سند برخی از [[روایات]] آن اوراق می‌یابد، [[یقین]] حاصل می‌کند که آن اوراق جزئی از کتاب تفسیر ثوری است و ازاین‌رو، به تحقیق و نشر آن [[همت]] می‌گمارد. وی دربارۀ نسخه‌ای از آن‌که به‌دست آورده، می‌گوید: بعید نیست که در سدۀ سوم هجری نوشته شده باشد<ref>عرشی، ر.ک: تفسیر سفیان الثوری، ص۶ و ۳۴.</ref>. آن اوراق با تحقیق، مقدمه و خاتمه‌ای از شخص نامبرده در سال ۱۴۰۳ ه‍‌. ق با عنوان تفسیر سفیان الثوری در بیروت چاپ و منتشر شده است<ref>ر.ک: تفسیر سفیان الثوری، ص۲، عبد الله شحاته از این تفسیر به‌عنوان قدیمی‌ترین تفسیر چاپ شده یاد کرده است (ر.ک: علوم التفسیر، ص۲۴).</ref>.<ref>[[علی اکبر بابایی|بابایی، علی اکبر]]، [[تاریخ تفسیر قرآن (کتاب)|تاریخ تفسیر قرآن]]، ص ۳۲۵ - ۳۲۶.</ref>

این تفسیر ۴۸۲ صفحه دارد. ۴۰ صفحۀ آن مقدمه‌ای است به قلم امتیاز علی عرشی و ۲۴۳ صفحۀ آن تفسیر<ref>ر.ک: تفسیر سفیان الثوری، ص۴۱-۲۸۳.</ref> و ۱۹۰ صفحۀ آن خاتمه‌ای است در شرح‌حال راویانی که در سند روایات این تفسیر ذکر شده‌اند و ۹ صفحۀ آن فهرست منابع و مصادر این کتاب می‌باشد.

بخش تفسیر این کتاب از [[سورۀ بقره]] آغاز و به [[سورۀ طور]] ختم می‌شود و در این بخش در مورد [[آیات]]، کلمات یا جمله‌هایی از ۴۹ سورۀ [[قرآن]]<ref>برای آگاهی از نام آن ۴۹ سوره ر.ک: همان، ص۳۵.</ref>، ۹۱۱ نکته بیان شده است. برخی از آن نکته‌ها بیان [[نزول]] یا [[شأن نزول آیات]]<ref>مانند نکته ۱ که در آن از سفیان نقل شده که گفته است: ۴ آیه اول سوره بقره در وصف مؤمنان، ۳ آیه در وصف کافران و ۱۳ آیه در وصف منافقان است (ر.ک: همان، ص۴۱).</ref> و برخی از آنها بیان قرائت دیگر [[آیات]]<ref>مانند نکته ۲ که در آن به قرائت اصحاب رسول خدا‍{{صل}} در آیه ۷ بقره اشاره شده و نکته ۱۲ که در آن قرائت اصحاب ابن مسعود در آیه ۳۶ بقره ذکر شده است.</ref> و بیشتر آنها بیان معنای کلمات یا جمله‌هایی از آیات به صورت ساده است؛ برای مثال، «صیّب» در [[آیه]] ۱۹ بقره را به «السحاب فیه المطر؛ ابری که در آن [[باران]] است»،«تَتَّقُونَ‌» در آیۀ ۲۱ بقره را به «تطیعون» و «الحجارة» در آیۀ ۲۴ را به سنگی از کبریت معنا کرده است<ref>ر.ک: عرشی، تفسیر سفیان الثوری، ص۴۱، نکته ۳ و ص۴۱، نکته‌های ۴ و ۶.</ref>.

مطالب و تفسیرهایی که در این بخش بیان شده، برخی از خود سفیان<ref>مانند نکته‌های ۶، ۷، ۸، ۱۱، ۱۳، ۱۶، ۲۰، ۲۱، ۲۲، ۲۳، ۲۴ و ۳۷.</ref> و برخی از سفیان با یک واسطه یا بدون واسطه از [[تابعین]]<ref>باواسطه مانند: نکته‌های ۳، ۴، ۱۹، ۲۹، ۳۲، ۳۳، ۳۴، ۳۵، ۳۶ و ۳۸ و بدون واسطه مانند: نکته‌های ۵، ۱۵، ۱۷، و ۳۰.</ref> و برخی از وی با دو واسطه یا بدون واسطه از [[صحابه]] نقل شده است<ref>باواسطه مانند نکته‌های ۹، ۱۰، ۳۹ و ۴۰ و بدون واسطه مانند نکته‌های ۲، ۱۲، ۱۴، ۱۸ و ۲۸.</ref>. مطالب [[تفسیری]] این بخش با [[عقاید]] و آرای تفسیری [[اهل تسنن]] موافق است؛ برای مثال، دربارۀ آیۀ ۲۰۷ بقره گفته است که [[نزول]] آن دربارۀ [[صهیب]] می‌باشد و به نزول آن دربارۀ [[فداکاری]] و [[ایثار امام]] علی{{ع}} در «[[لیلة المبیت]]» هیچ اشاره‌ای نکرده است<ref>ر.ک: عرشی، تفسیر سفیان الثوری، ص۶۶، نکته ۱۰۰.</ref>. {{متن قرآن|الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ}}<ref>«امروز دینتان را کامل و نعمتم را بر شما تمام کردم» سوره مائده، آیه ۳.</ref>را به [[روز عرفه]] [[تفسیر]] کرده<ref>ر.ک: عرشی، تفسیر سفیان الثوری، ص۹۹، نکته ۲۳۴.</ref> و به [[تفسیر آیات]] [[مباهله]]<ref>{{متن قرآن|فَمَنْ حَاجَّكَ فِيهِ مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَكَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعَالَوْا نَدْعُ أَبْنَاءَنَا وَأَبْنَاءَكُمْ وَنِسَاءَنَا وَنِسَاءَكُمْ وَأَنْفُسَنَا وَأَنْفُسَكُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَلْ لَعْنَتَ اللَّهِ عَلَى الْكَاذِبِينَ}} «بنابراین، پس از دست یافتن تو به دانش، به هر کس که با تو به چالش برخیزد؛ بگو: بیایید تا فرزندان خود و فرزندان شما و زنان خود و زنان شما و خودی‌های خویش و خودی‌های شما را فرا خوانیم آنگاه (به درگاه خداوند) زاری کنیم تا لعنت خداوند را بر دروغگویان نهیم» سوره آل عمران، آیه ۶۱.</ref>، و [[ولایت]]<ref>{{متن قرآن|إِنَّمَا وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَرَسُولُهُ وَالَّذِينَ آمَنُوا الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلَاةَ وَيُؤْتُونَ الزَّكَاةَ وَهُمْ رَاكِعُونَ}} «سرور شما تنها خداوند است و پیامبر او و (نیز) آنانند که ایمان آورده‌اند، همان کسان که نماز برپا می‌دارند و در حال رکوع زکات می‌دهند» سوره مائده، آیه ۵۵.</ref> نپرداخته است و {{متن قرآن|إِخْوَانًا عَلَى سُرُرٍ مُتَقَابِلِينَ}}<ref>«و آنچه کینه است از دل آنان می‌زداییم و برادروار بر اورنگ‌هایی روبه‌رو می‌نشینند» سوره حجر، آیه ۴۷.</ref>را به ده نفر که عبارت از: [[ابو بکر]]، [[عمر]]، [[عثمان]]، علی، [[طلحه]]، [[زبیر]]، [[عبد الرحمان بن عوف]]، [[سعد بن مالک]]، سعید بن [[زید بن عمرو بن نفیل]] و [[عبد الله بن مسعود]] تفسیر کرده است<ref>ر.ک: عرشی، تفسیر سفیان الثوری، ص۱۶۰، نکته ۴۷۴.</ref>. وی از [[امام علی]]{{ع}} به‌ندرت [[روایت]] نقل کرده است<ref>ر.ک: عرشی، تفسیر سفیان الثوری، ص۱۶۱، نکته ۴۷۸.</ref>.<ref>[[علی اکبر بابایی|بابایی، علی اکبر]]، [[تاریخ تفسیر قرآن (کتاب)|تاریخ تفسیر قرآن]]، ص ۳۲۷ - ۳۲۸.</ref>