اَبدال: تفاوت میان نسخه‌ها

{{امامت}}

<div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>

[[امام]] در این روایت به دقت رابطه میان معنای لغوی این لفظ و وجه استعمال آن را مشخص کرده و نشان داده است که معنای اصلی این واژه مرتبط با [[جانشینی]] پیامبران{{عم}} است و در اصل اصطلاح تبدیل چیزی به چیز دیگر مدنظر نیست، همچنان که در نقل‌های مذکور از [[عارفان]] نامبرده، تأکید بسیار بر این وجه وجود دارد. در واقع [[سخن امام]] هم مبین معنای لغوی ابدال و هم معنای اصطلاحی آن است. نکته دیگری که در روایت مذکور قابل توجه است این است که بنا بر سخن امام رضا{{ع}}، ابدال اوصیای پیامبران‌اند و بی‌شک [[وصی پیامبر]] باید هم از حیث [[کمالات معنوی]] و هم از حیث کارکرد در [[نظام هستی]]، با وی اشتراکاتی داشته باشد و گرنه مفهوم [[وصایت]] در اینجا بی‌وجه می‌گردد. این مطلب این مسأله را پیش می‌آورد که ابدال چه کسانی هستند که چنین مقامی را حائزند و بنا بر برخی گزارش‌ها مقامشان فوق [[بهشت]] دانسته شده است<ref>انتهانامه، ص۹.</ref> و می‌توانند [[جانشین]] [[پیامبران]] گردند. پاسخ‌های متعددی به این [[پرسش]] داده شده است. چنان که در ادامه ذکر خواهد شد برخی برای [[ابدال]] مصادیق مشخص و خاصی را برشمرده‌اند و گاه عدد خاصی را برای ایشان مطرح کرده‌اند و برخی نیز بی آن‌که چنین کنند، از [[عظمت]] [[روحی]] و [[معنوی]] ابدال سخن گفته‌اند. [[مجلسی]] وجوه مختلفی را جهت [[تعیین]] مصادیق ابدال بیان می‌کند. وی [[معتقد]] است از برخی [[روایات]] استفاده می‌شود که ابدال در [[عصر پیامبر اسلام]]، همان [[امامان معصوم]]{{عم}} هستند. وی پس از این، توضیح می‌دهد که البته با توجه به [[دعای امام]] صادق{{ع}} در [[حق]] ابدال، احتمال اینکه [[ائمه]]{{عم}} همان ابدال نباشند، وجود دارد و شاید ابدال همان [[اصحاب خاص]] [[ائمه معصوم]]{{عم}} باشند. البته خود وی این وجه را نیز مطرح می‌کند که می‌توان دعای امام صادق{{ع}} را حمل بر تأکید بر ابدال بودن خود ائمه{{عم}} کرد. او دیدگاه [[صوفیه]] را درباره ابدال دانستن [[مشایخ]] عرفا [[نادرست]] می‌داند<ref>بحار الأنوار، ج۲۷، ص۴۸.</ref>. ابدال دانستن ائمه، ریشه در برخی روایات منقول در منابع [[شیعی]] دارد. یکی از مهم‌ترین آنها [[نقلی]] است که [[نعمانی]] ذکر کرده است. وی [[حدیثی]] را نقل می‌کند که بر اساس آن [[امام صادق]]{{ع}} از [[جابر بن عبدالله انصاری]] می‌خواهد که محتوای [[لوح]] موجود نزد [[حضرت زهرا]]{{س}} را برای آن [[حضرت]] تشریح کند. در موضعی از این لوح از ائمه معصوم{{عم}} تعبیر به {{متن حدیث|أَبْدَالُ الْأَرْضِ}} شده است<ref>کتاب الغیبة، نعمانی، ص۶۵.</ref>. در میان عرفا نیز اقوال دیگری وجود دارد. روزبهان بقلی بر این [[باور]] است که ابدال همان [[اهل بیت]]{{عم}} و [[صحابه پیامبر اکرم]]{{صل}} هستند<ref>المصباح فی مکاشفة بعث الأرواح، ص۷۳.</ref>. سعدالدین حمویه، چنان که [[نسفی]] گزارش می‌کند، معتقد است که ابدال مرتبه‌ای [[پایین‌تر]] از [[مقام]] ایشان است و [[دوازده امام]]، اولیای خاص خداوندند که مقامشان را هیچ فرد دیگری دارا نیست و اساساً جز این [[دوازده نفر]] کسی را نباید «ولی» خواند<ref>الإنسان الکامل، ص۳۱۹-۳۲۱.</ref>. سهروردی [[معتقد]] است که [[ابدال]] همان [[مشایخ]] [[راستین]] صوفیه‌اند که سخنانشان همان [[کلام]] [[پیامبران الهی]] است<ref>عوارف المعارف، ج۱، ص۹۵.</ref>. ابونصر سراج به نقل از [[یحیی بن معاذ]] اظهار می‌کند هر کس به [[کرامات]] و [[آیات]] اشاره می‌کند، از ابدال است<ref>اللمع فی التصوف، ص۳۲۷. </ref>. در منابع، علاوه بر تنوع مصادیق ابدال، با تعدد عدد ایشان نیز مواجه می‌شویم. برخی منابع تعداد ابدال را هفت نفر دانسته‌اند<ref>نفحات الأنس، ص۱۵. </ref>. قائلان این نظر بر این باورند که ابدال هفت کس‌اند، نه زیاد می‌شوند، نه کم و [[خداوند]] اقالیم هفت‌گانه را به واسطه آنان [[حفظ]] می‌کند که برای هر اقلیمی بدلی است که [[ولایت]] او در آن اقلیم است. بدل اقلیم اول بر قدم [[خلیل]]، بدل اقلیم دوم بر قدم کلیم، بدل اقلیم سوم بر قدم [[هارون]]، بدل اقلیم چهارم بر قدم [[ادریس]]، بدل اقلیم پنجم بر قدم [[یوسف]]، بدل اقلیم ششم بر قدم [[عیسی]] و بدل اقلیم هفتم بر قدم [[آدم]] است. ایشان به رموز و اسراری که خداوند در حرکات سیارات و [[نزول]] آنها در منازل مقدر [[ودیعه]] نهاده، [[عارف]] و آگاه‌اند و به نام‌های عبدالحی، عبدالعلیم، عبدالودود، عبدالقادر، عبدالشکور، عبدالسمیع و عبدالبصیر نامیده شده‌اند<ref>الفتوحات المکیة، ج۲، ص۷.</ref>. برخی نیز ایشان را [[چهل]] نفر دانسته‌اند<ref>شرح نهج البلاغة، ابن ابی الحدید، ج۱۰، ص۹۶؛ الرد علی الإخنائی، ص۱۸۷؛ کشف المحجوب، ص۲۶۹؛ تذکرة الخواص، ص۱۴۲.</ref>. برخی نیز تعدادشان را شصت نفر دانسته‌اند. نقل است که شخصی با [[حضرت الیاس]]{{ع}} [[ملاقات]] کرد و از ایشان تعداد ابدال را پرسید. ایشان بدو فرمود: ابدال شصت نفرند که پنجاه نفر ایشان از [[شهر]] عریش [[مصر]] تا کنار [[فرات]] حضور دارند و دو نفرشان از شهر مصیصه‌اند و یک نفرشان از عسقلان است و مابقی از دیگر شهرهایند<ref>بحار الأنوار، ج۱۳، ص۴۰۲.</ref>. برخی منابع تعداد ابدال را هفتاد دانسته‌اند و تشریح کرده‌اند که چهل نفر از ایشان در [[شام]] و سی نفر در دیگر بلاد [[زندگی]] می‌کنند<ref>مجمع البحرین، ج۵، ص۳۱۹؛ منهاج البراعة، خویی، ج۱، ص۲۸۵.</ref>. مستملی [[بخاری]] تعداد [[ابدال]] را چهارصد نفر می‌داند و البته توضیح می‌دهد که [[اوتاد]] و برخی جماعات دیگر نیز جزو این چهارصد نفرند<ref>شرح التعرف لمذهب التصوف، ج۱، ص۹۴.</ref>. تعدد و تنوع مصادیق و عدد ابدال در منابع مختلف، رسیدن به دیدگاه واحدی را در این باب دشوار می‌سازد، اما واقع این است که با مراجعه به همین سنخ منابع می‌توان مطالبی را یافت که بر اساس آن وجه [[اختلافات]] مذکور دانسته شود. سعیدالدین [[فرغانی]] مراتب ابدال را متفاوت دانسته و گفته که در هر مرتبه تعداد خاصی از ابدال حضور دارند. او سه مرتبه را ذکر کرده که در هر یک تعدادی خاص از ابدال وجود دارند. «در مرتبه اول، ابدال سیصدگانه‌اند که [[غالب]] بر هر یکی خُلقی باشد از [[اخلاق]] سیصدگانه، با [[تخلق]] هر یک به جمله این اخلاق که در [[حدیث]] آمده است که: {{متن حدیث|إن لله تعالى ثلاثمائة خلق، من لقي الله بواحد منها مع التوحيد، دخل الجنة}}. در مرتبه دوم، ابدال چهل‌گانه‌اند که متحقق‌اند به حقایق اطوار چهل‌گانه و حکمت‌های ایشان و [[غلبه]] بر هر یک، یکی از آن حکمت‌ها را باشد، چنان که در حدیث آمده است که: {{متن حدیث|مَنْ‏ أَخْلَصَ‏ لِلَّهِ‏ أَرْبَعِينَ‏ صَبَاحاً ظَهَرَتْ يَنَابِيعُ الْحِكْمَةِ مِنْ قَلْبِهِ عَلَى لِسَانِهِ}}. اما مرتبه سوم، ابدال هفت‌گانه‌اند، چهار نفر از ایشان او تاد و دو نفر [[امام]] [[یمین]] و [[یسار]] عالم و یک نفر قطبی است که [[غوث]] و کامل و ولی جمله اوست، و مدار این افراد خصوصاً و جمله عالم عموماً بر اوست»<ref>مشارق الدراری، ص۵۳۳-۵۴۴.</ref>. به نظر می‌آید [[قرابت]] بسیاری میان آنچه فرغانی درباره [[قطب]] ابدال گفته با عبارت {{عربی|بدل الأبدال}} که [[شریف رضی]] در مقدمه [[نهج البلاغه]] برای [[امام علی]] به کار برده<ref>نهج البلاغة، صبحی صالح، ص۳۶.</ref> وجود دارد. در [[عرف]] [[اهل عرفان]]، قطب، [[رئیس]] ابدال است<ref>شرح شطحیات، ص۳۶۸.</ref> و در [[عرفان]] [[شیعی]] قطب همان امام است، چنان که کفعمی و [[سید حیدر آملی]] تصریح کرده‌اند<ref>بحار الأنوار، ج۵۳، ص۳۰۱؛ المقدمات من کتاب نص النصوص، ص۲۱۷.</ref>. قریب به بیان [[فرغانی]] در سخنان مستملی [[بخاری]] نیز دیده می‌شود و او نیز [[ابدال]] را صاحب مراتب می‌شمارد و [[اوتاد]] و [[قطب]] و... را در دایره آن می‌داند<ref>شرح التعرف لمذهب التصوف، ج۱، ص۹۴.</ref>. تفاوت مراتب [[کمالات معنوی]] ابدال به حدی است که برخی عرفا آورده‌اند که گروهی از ایشان، از [[مقامات]] گروهی دیگر بی‌خبرند، چنان که [[موسی]]{{ع}} از [[خضر]]{{ع}} بی‌خبر بود. حتی اگر برخی ابدال بر احوال بعضی دیگر اطلاع یابند، ایشان را خواهند گشت<ref>شرح شطحیات، ص۴۲۵.</ref>. چنان که در آغاز سخن گذشت، مفهوم ابدال نزد [[اهل عرفان]] گاه معنایی اعم دارد و می‌تواند برخی از اعداد و مصادیق متعلق به همین وجه باشد. به این جهت است که عرفا حتی برای [[انبیا]] و [[مرسلین]]{{عم}} نیز قائل به وجود ابدال‌اند و معتقدند که ابدال مرسلین از ابدال نبیین افضل‌اند<ref>قوت القلوب، ج۲، ص۱۱۲؛ الفتح الربانی، ص۲۶۹.</ref>. با این توضیحات می‌توان دانست که همه اعداد و مصادیق گفته شده می‌تواند با توجه به مراتب ابدال وجه [[درستی]] داشته باشد و نیازی نیست که برخی اقوال را بر بعضی دیگر ترجیح بدهیم، هر چند برخی [[شهرت]] افزون‌تری دارند.