آموزه‌های اسلام: تفاوت میان نسخه‌ها

{{امامت}}

<div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>

*و گاه از طریق [[عقل]] و [[خرد]] به [[استدلال]] بر [[توحید]] می‌پردازد و بر [[سیر]] آفاقی و انفسی تکیه می‌کند و در این راستا، [[اسرار]] [[آفرینش]] [[زمین]] و [[آسمان]]، حیوانات و کوه‌ها و دریاها، [[ریزش باران]]، وزش [[نسیم]]، ریزه‌کاری‌های [[جسم]] و [[روح]] [[انسان]] را بازگو می‌کند: {{متن قرآن|وَفِي الأَرْضِ آيَاتٌ لِّلْمُوقِنِينَ وَفِي أَنفُسِكُمْ أَفَلا تُبْصِرُونَ}}<ref>  و در زمین برای اهل یقین نشانه‌هایی است.و (نیز) در خودتان، آیا نمی‌نگرید؟؛ سوره ذاریات، آیه: ۲۰ - ۲۱.</ref>

*و هنگام بیان [[صفات خدا]] عمیق و جالب‌ترین راه را برمی‌گزیند. یک جا می‌گوید: {{متن قرآن|لَيْسَ كَمِثْلِهِ شَيْءٌ }}<ref> هیچ‌چیز همانند او نیست؛ سوره شوری، آیه:۱۱.</ref>

* [[ارزش]] [[معارف قرآن]] و [[عظمت]] محتوای آن و همچنین [[پاک]] بودن این [[معارف]] از [[خرافات]] هنگامی روشن می‌شود که در کنار [[تورات]] و [[انجیل]] کنونی قرار داده شود، و دو بحث از این دو باهم مقایسه گردد. نگرش [[تورات]] درباره [[آفرینش آدم]] را باید با [[قرآن]] سنجید، همچنین داستان [[انبیا|انبیای الهی]] در [[تورات]] با [[قرآن]] قابل‌مقایسه است. نیز باید دید که [[تورات]] و [[انجیل]] [[خدا]] را چگونه توصیف می‌کنند و [[قرآن]] چگونه توصیف می‌کند. در این صورت به‌روشنی فرق میان این دو آشکار خواهد شد.

* [[کتاب آسمانی]] [[پیامبر خاتم|پیامبر مکرم اسلام]] نیز هرگونه [[ستم]] و ستم‌پذیری را مردود می‌شمارد. [[قرآن مجید]] در این رابطه چنین می‌فرماید: {{متن قرآن|لاَ تَظْلِمُونَ وَلاَ تُظْلَمُونَ}}<ref> نه ستم کنید و نه زیر بار ظلم بروید؛ سوره بقره، آیه:۲۷۹.</ref>

* [[مسلمان]] نه‌ تنها باید با [[ستمگران]] به [[مبارزه]] برخیزند، بلکه از هرگونه [[همکاری]] با آنان نیز باید خودداری نمایند. چنانچه [[رسول اکرم]]{{صل}} می‌فرماید: "کسی که به‌ سوی ظالمی برود تا به او کمک کند در حالی که می‌داند او [[ظالم]] است، از [[اسلام]] خارج شده است"<ref>{{عربی|"مَنْ‏ مَشَى‏ إِلَى‏ ظَالِمٍ‏ لِيُعِينَهُ‏ وَ هُوَ يَعْلَمُ أَنَّهُ ظَالِمٌ، فَقَدْ خَرَجَ مِنَ الْإِسْلَامِ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ وسائل الشیعه، ج۱۷، ص۱۸۲.</ref>

*باید توجه داشت که تا [[حاکمیت]] گردنکشان و [[طاغوت‌ها]] بر جامعه‌ای باقی است امکان [[اجرای عدالت]] در آن [[جامعه]] وجود ندارد؛ زیرا این افراد برای جلب [[منافع]] [[نامشروع]] خود به هر صورت ممکن مانع [[گسترش عدالت]] در [[جامعه]] خواهند شد و در نتیجه، [[ظلم و ستم]] همچنان بر [[مردم]] [[مظلوم]] ادامه می‌یابد. لذا [[پیامبر اکرم|پیامبر اسلام]] در جهت [[اجرای عدالت]] در [[جامعه]] با [[ستمگران]] زمان خود به [[مبارزه]] برخاستند و به این طریق با از میان برداشتن این موانع موفق به [[اجرای عدالت]] شدند و بی‌گمان در هر جامعه‌ای که [[مصلحان]] آن درصدد برپائی [[عدالت]] هستند باید ابتدا موانع بر سر راه خود را از میان بردارند.

*هر [[مکتب]] [[اخلاقی]] که تنها به بخشی از وجود [[انسان]] توجه کرده و از بخشی دیگر [[غافل]] بماند جز نادیده گرفتن جنبه‌های طبیعی وجود [[انسان]] نتیجه‌ای به همراه ندارد و سرانجام یکی از دو بال [[انسان]] را قطع کرده و سنگینی را بر یک بال می‌افکند.

* [[اسلام]] نه‌ تنها به ارائه یک [[نظام اخلاقی]] هماهنگ پرداخته، بلکه اسوه‌های [[نیکو]] و [[جاودانی]] را عرضه داشته است که در [[تاریخ]] [[بشریت]]، نمونه و نشانی از آن به چشم نمی‌آید. [[ارزش‌های اخلاقی]] در [[اسلام]] علاوه بر اوج و تعالی آن، از دو ویژگی هماهنگی درونی و کارآمدی [[عینی]] برخوردار است، به‌طوری‌که به‌سادگی به همه انسان‌های پاک‌فطرت قابل توصیه است.

*آری، [[مکتب اسلام]] دانشوری را جایگاهی والا بخشید، چنان‌که به قلم و [[نگارش]] قسم یاد می‌کند و [[دانشمندان]] و دانش‌پژوهان را در ردیف [[مجاهدان]] می‌نشاند و قلم آنان را بر [[خون]] [[شهیدان]] [[برتری]] می‌دهد{{متن قرآن|ن وَالْقَلَمِ وَمَا يَسْطُرُونَ}}<ref> نون؛ سوگند به قلم و آنچه برنگارند؛ سوره قلم، آیه:۱.</ref>.

* [[امام صادق]]{{ع}} می‌فرمایند: "[[روز قیامت]] [[خداوند]] همه [[مردم]] را در یک بیابان هموار جمع می‌کند و ترازوهای [[عدل و داد]] را می‌گذارد، در این هنگام [[خون]] [[شهیدان]] را با مداد [[علما]] وزن می‌کنند و مداد [[علماء]] بر [[خون]] [[شهیدان]] سنگینی می‌کند"<ref>{{عربی|" إِذَا كَانَ يَوْمُ الْقِيَامَةِ جَمَعَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ النَّاسَ فِي صَعِيدٍ وَاحِدٍ وَ وُضِعَتِ‏ الْمَوَازِينُ‏ فَتُوزَنُ‏ دِمَاءُ الشُّهَدَاءِ مَعَ مِدَادِ الْعُلَمَاءِ فَيَرْجَحُ مِدَادُ الْعُلَمَاءِ عَلَى دِمَاءِ الشُّهَدَاءِ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ من لا یحضره الفقیه، ج۴، ص۳۹۹.</ref>. بر اساس همین [[بینش]] و برنامه بود که [[جامعه]] [[جاهلی]] در زمان اندکی به چنان [[منزلت]] [[علمی]] دست‌یافت که نه‌ تنها سرآمد فرهنگ‌های بشری گردید، بلکه دیری نگذشت که دیگران را [[نیازمند]] و [[دنباله‌روی]] خود ساخت.

*نکته جالب در این خصوص آن است که دانش‌پروری در [[اسلام]] بر یادگیری صرف [[استوار]] نیست، بلکه بر پایه [[خردورزی]]، آزاداندیشی و نقد منصفانه بنا شده است. البته این بحث خود [[نیازمند]] بحث مستقل و مفصلی است.

*آری، در میان بزرگان بشری شخصیتی را نمی‌یابیم که هم در عرصه [[معرفتی]] و هم در عرصه [[اقدام]] [[عینی]] و [[اجتماعی]] به‌طور همزمان و هماهنگ در اوج باشد. سخنان [[پیامبر اکرم|پیامبر اسلام]] در صحنه [[معرفت]] و [[سلوک]] [[روحانی]] او در میدان [[معنوی]] چنان است که [[گمان]] نمی‌رود که او همان کسی است که در سخت‌ترین شرایط [[اجتماعی]] و [[اقتصادی]] در شدیدترین [[جنگ‌ها]] بسان یک [[رهبر]] دوراندیش و پیکارجو نقش‌آفرینی می‌کند.

* [[جامعیت]] [[شخصیت]] ایشان را با نگاهی به [[روحیه]] و [[رفتار]] آن [[حضرت]] که در [[قرآن]] به [[زیبایی]] گزارش شده است، می‌توان دریافت. [[پیامبر اکرم]]{{صل}} با همین [[منطق]] نظری و عملی، به‌تدریج با استفاده از گروهی اندک از [[یاران]]، هسته [[مقاومت]] خویش را سامان داد و سپس با [[هجرت]] به سرزمینی مناسب، [[جامعه]] [[مدنی]] موردنظر خود را شکل داد و گام‌به‌گام با [[فتح]] سرزمین‌های [[جدید]]، زمینه‌های [[جدید]]، زمینه‌های شکل‌گیری [[امت اسلامی]] را در برابر جریان‌های بزرگ بشری فراهم ساخت. این حرکت نه‌تنها در عصر خود زمینه‌های تأسیس [[تمدن اسلامی]] را فراهم ساخت، بلکه الگویی برای آیندگان به ارمغان گذاشت.