اخباری‌گری: تفاوت میان نسخه‌ها

[[مکتب]] اخباریگری بیش از چهار قرن از عمرش نمی‌گذرد. مؤسس این مکتب مردی است به نام ملاامین [[استرآبادی]] که شخصاً مرد باهوشی بوده و [[اتباع]] زیادی از علماءِ [[شیعه]] پیدا کرد. خود اخباریّین مدعی هستند که قدمای شیعه تا [[زمان]] “صدوق” همه مسلک اخباری داشتند. ولی [[حقیقت]] این است که اخباریگری به‌صورت یک مکتب با یک [[سلسله]] اصول معیّن که منکر حجّیّت [[عقل]] باشد، و هم چنین [[حجیّت]] و سندیّت [[قرآن]] را به بهانه اینکه [[فهم قرآن]] مخصوص [[اهل‌بیت]] [[پیغمبر]]{{صل}} است و [[وظیفه]] ما [[رجوع]] به [[احادیث]] اهل‌بیت{{عم}} است منکر شود، و هم‌چنین بگوید [[اجماع]]، [[بدعت]] [[اهل تسنّن]] است. پس از ادلّه اربعه یعنی کتاب، [[سنّت]]، اجماع و عقل، تنها سنّت [[حجّت]] است، و هم‌چنین مدعی شود که همه اخباری که در [[کتب اربعه]] یعنی “کافی” و “من لایحضره‌الفقیه” و “تهذیب” و “استبصار” آمده صحیح و معتبر بلکه قطعی‌الصدور است، خلاصه مکتبی با این اصول، پیش از چهار قرن پیش وجود نداشته است<ref>ده گفتار، ص۱۰۳.</ref>.

به هر حال مکتب اخباریگری ضدّ مکتب [[اجتهاد]] و [[تقلید]] است. آن اهلیّت و صلاحیّت و تخصّص فنّی که مجتهدین قائلند او منکر است، تقلید غیر [[معصوم]] را [[حرام]] می‌داند. به [[حکم]] این مکتب چون حجّت و [[سند]]، منحصر به احادیث است و [[حق]] اجتهاد و اعمال‌نظر هم نیست، [[مردم]] موظفند مستقیماً به متون مراجعه کنند و به آنها عمل نمایند و هیچ عالمی را به عنوان [[مجتهد]] و [[مرجع تقلید]] واسطه قرار ندهند<ref>ده گفتار، ص۱۰۴.</ref>.<ref>[[محمد علی زکریایی|زکریایی، محمد علی]]، [[فرهنگ مطهر (کتاب)|فرهنگ مطهر]]، ص ۶۵.</ref>